Tο ευρωομόλογο ως πολιτική κοινωνικοικονομικής σύγκλισης και συνοχής των κρατών της Ε.Ε δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ – τουλάχιστον αυτό διαφάνηκε από όλες τις συνόδους των αρχηγών των κρατών μελών της ΕΕ μέχρι σήμερα.
Δεν θα υπάρξει, γιατί οι «πολιτικοί εντολοδόχοι των παγκοσμιοποιητών» στην Ευρώπη -οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους – δεν το θέλουν.
Το Μάαστριχτ – σαν αρχή του παγκοσμιοποιημένου παραρτήματος ενός εφιαλτικού σχεδίου – δεν συγκρότησε (όπως ανοήτως ή σκόπιμα διέδιδαν τα ευρωπαπαγαλάκια) την “Ευρώπη της αλληλεγγύης”.
Αυτό που χρόνια υποστηρίζω είναι, ότι αυτή η συμφωνία (Μάαστριχτ) υπήρξε ο οδηγός και εν τέλει ο κανόνας στην ουσία της “Γερμανικής” Ευρώπης, μιας Ευρώπης – που κάτω από την «σιδηρά πυγμή» ενός έθνους που αιματοκύλισε δυο φορές τον κόσμο και που επιλέχτηκε στον ρόλο του τοποτηρητή ακριβώς γι’ αυτό – που στο σχέδιο του παγκοσμιοποιημένου «Νεοφεουδαρχικού μοντέλου» θα έπρεπε να μετασχηματιστεί σε κολεκτίβα, όπου η εργασία θα είναι είδος δουλείας, το άλλοτε κοινωνικό κράτος – θεμέλιο της Ευρωπαϊκής πολιτισμικής βάσης, μια ανάμνηση από το παρελθόν – και η πολιτική θα μετασχημάτιζε την αστικοδημοκρατική της υφή σε ολιγαρχική έκφανση των ελίτ που «οραματίζονται» το «παγκοσμιοποιημένο» μοντέλο.
Δεν υπάρχει η κοινωνία των πολιτών στα παγκοσμιοποιημένα χρηματοπιστωτικά μοντέλα…υπάρχουν ΜΟΝΟ ΑΡΙΘΜΟΙ !
Οι ελλειμματικές πολιτικές ευρωπαϊκές ελίτ δέχτηκαν υπερθεματίζοντας την συνθήκη του Μάαστριχτ, ενώ από την αρχή προωθείτο ο ηγεμονικός ρόλος της Γερμανίας, υποκρίθηκαν απέναντι στην Ιστορία ότι ξέχασαν …ότι συγχώρησαν.
Με τις πλάτες των Αμερικανών χρηματοπιστωτών, και ειδικότερα της κάστας που θέλει να ηγηθεί του κόσμου, δηλαδή αυτών που πολλές φορές έχω αποκαλέσει «ιερές οικογένειες» του New York City, αυτών που δημιούργησαν την ιδέα “Ευρωπαϊκή Ένωση”, οι Γερμανοί βρήκαν την ευκαιρία που έψαχναν.
Ήθελαν την Ιστορική Ρεβάνς μιας ήττας, που για δεύτερη φορά στην ιστορία δεν αποδέχτηκαν.
Με προμετωπίδα τον παγγερμανισμό σαν επιβολή της λογικής τους στην άσκηση εξουσιών και πρόσχημα το “Σύμφωνο σταθερότητας”, επέβαλαν πολιτικά απονομιμοποιημένα κοινωνικοπολιτικά μοντέλα και όργανα λειτουργίας, μιας ΕΕ που κινείται πέρα και έξω από την ουσιαστική θέληση της πλειοψηφίας των κοινωνιών της και το έκαναν και το κάνουν με την βοήθεια των ΗΠΑ, των κυρίαρχων αμερικανικών οικονομικών ελίτ, που μετά το τέλος της ψυχροπολεμικής περιόδου βρήκαν την ευκαιρία να γράψουν τη «νέα ιστορία», που χρόνια προετοίμαζαν και που για την κοινωνία των πολιτών είναι ένας διαρκής και ενεργός εφιάλτης.
Άλλωστε οι ΗΠΑ εισήλθαν στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο όχι για την υπεράσπιση και την επαναφορά των ιδεωδών της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αλλά για να θεμελιώσουν το δικό τους “ιμπέριουμ” σε μια καθημαγμένη και κατεστραμμένη ήπειρο και τους λαούς της.
Γι‘ αυτό και κάλυψαν, υπέθαλψαν και στην συνέχεια αξιοποίησαν στελέχη της Ναζιστικής Γερμανικής φράξιας σε πολλά από τα σχέδια της πυρηνικής και στρατιωτικής τους βιομηχανίας, που στόχο είχε το παναμερικανικό ιμπέριουμ.
Με μια δυστυχή επικαιρότητα να «τρέχει» εξ ‘αιτίας του πολέμου στην Ουκρανία, ξαναθυμόμαστε ότι στην πόλη Πάρμα στην περιφέρεια του Σινσινάτι στις ΗΠΑ φιλοξενήθηκαν εκατοντάδες μέλη των Ουκρανικών Waffen SS μετα το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου, για να καλύψουν εκεί την εγκληματική τους δράση και απέναντι στον Ουκρανικό λαό που αντιστεκόταν στο Γ’ Ράιχ
Το Μάαστριχτ έδινε στους Γερμανούς τον ρόλο του επιτηρητή της “παγκοσμιοποιημένης αποικίας”, όπως προβλεπόταν να είναι η Ευρωπαϊκή ήπειρος στην διαστροφική αντίληψη του Νεοφεουδαρχικού μοντέλου.
Οι χώρες της Μεσογειακής Λεκάνης δεν μπορούν να είναι οι παρίες της “νέας εποχής”, όπως θέλει η απολυταρχική Γερμανική λογική που υποθάλπεται -μια ακόμα φορά- από τα ουσιαστικά «κέντρα εξουσίας» των ΗΠΑ που σχεδιάζουν την παγκόσμια «νέα φεουδαρχία».
Η Παγκοσμιοποίηση των «ιερών οικογενειών» ΑΠΕΤΥΧΕ να ολοκληρώσει το “όνειρο” του «νέου παναμερικανισμού», όπου οι ηγεμόνες -φεουδάρχες θα έχουν λόγο για την ζωή και τον θάνατο κάθε μορφής και είδους ζωής πάνω στον πλανήτη. Κι’ αυτό, γιατί εν τω μεταξύ το ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟ και παραδοσιακά ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΚΟ αμερικανικό κατεστημένο του εμφανούς χρηματοπιστωτισμού και του αφανούς «βαθέως κράτους» επιχείρησε να χρησιμοποιήσει την “καθυστερημένη” -όπως ανοήτως πίστευαν -Κίνα, για να υλοποιήσει μια εφιαλτική μορφή απολυταρχίας, που σημειολογικά ονόμασα “Νέα φεουδαρχία” σαν ιστορικό κακέκτυπο της ουσίας της έννοιας που περικλείει ο όρος φεουδαρχία.
«Παγκοσμιοποίηση» την είπαν.
Βαρβαρότητα είναι!
Στην προσπάθειά τους, τα ίδια τυχοδιωκτικά κέντρα, να καλύψουν την χρηματοπιστωτική φούσκα, όπως αβίαστα μπορεί να χαρακτηριστεί η εικόνα της οικονομίας του Δυτικού κόσμου σήμερα, επιχειρούν να «παίξουν χαρτιά» επικίνδυνα για τις κοινωνίες και την ειρήνη στον κόσμο
Πολιτική την είπαν
Τυχοδιωκτισμός είναι !
Στη φάση αυτή το Μάαστριχτ ή αλλιώς η “Νέα Γιάλτα” καταρρέει κάτω απ’ το βάρος μιας πανδημίας, που ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΑ να είναι μεθοδευμένη, και στο πλαίσιο ενός αδυσώπητου οικονομικού πολέμου ανάμεσα στους παλιούς οικονομικούς επικυρίαρχους και στους νέους οικονομικούς ηγεμόνες του καπιταλιστικού κύκλου που διανύουμε -που και αυτός έχει νομίζω επαρκώς αναλυθεί.
Άλλωστε, οι πάντες ομολογούν και στα δυο στρατόπεδα του παρόντος καπιταλιστικού κύκλου – τον οποίο σημειολογικά ονόμασα «Δεύτερο κύκλο του Παγκόσμιου καπιταλισμού» και που την έναρξή του τοποθέτησα αμέσως μετά το τέλος της περιόδου του «ψυχρού πολέμου»- ότι φοβούμενοι τις συνέπειες μιας καθολικής πυρηνικής σύρραξης εργάζονται σε πολλαπλά επίπεδα πολέμων, όπως ο μικροβιολογικός πόλεμος, που εν δυνάμει θα έχει μακροπολιτικά τα ανάλογα με μια πυρηνική σύρραξη περιορισμένου εύρους αποτελέσματα.
Η σημερινή Ρωσοουκρανική πολεμική αναμέτρηση είναι το αποτέλεσμα μιας μεθοδευμένης απαξίας της Ρωσίας από τους «Δυτικούς συμμάχους» στο διαχρονικό της αίτημα για έγγραφους όρους και δεσμεύσεις της ασφάλειάς της
Κατά την άποψη του γράφοντος αυτές τις γραμμές, αποτέλεσε ένα προσχεδιασμένο plan B στην περίπτωση που οι χειρισμοί και η προπαγάνδα της βιοτρομοκρατίας με στόχο τον έλεγχο των κοινωνιών και της δυναμικής των ,δεν πήγαινε όπως οι σχεδιαστές αυτών των «αντικοινωνικών» μοντέλων του μέλλοντος θα ήθελαν
Τα καταστροφικά, για τον (άλλοτε) Δυτικό κόσμο οικονομικά μέτρα, με την εύηχη ονομασία κυρώσεις, σε βάρος της στρατιωτικής Ρωσικής υπερδύναμης έρχονται να προστεθούν στην καταστροφική κοινωνικοοικονομική διαχείριση της επιδημικής κρίσης του covid19 που σχεδιάστηκε από το υπερεθνικό νεοφεουδαρχικό κέντρο και εκτελέστηκε με ευλάβεια από εντολοδοχικές κυβερνήσεις σε όλο το μήκος και το πλάτος του Δυτικού κόσμου
Οι κυρώσεις ασφαλώς και θα πλήξουν την Ρωσική οικονομία, που όμως οι εναλλακτικές της είναι ορατές, αφού οι πολιτικοοικονομικοί σύμμαχοί της βρίσκονται στην Ευρασία που στην ουσία αποτελεί την οδηγό δύναμη του «Δεύτερου καπιταλιστικού κύκλου»
Το ερώτημα είναι και μάλλον θα παραμείνει δυστυχώς για εμάς τους πολίτες του Δυτικού κόσμου αναπάντητο: ποιες θα είναι οι διέξοδοι της αποπαραγωγικοποιημένης Δυτικής οικονομίας στις αντίστοιχες Ρωσικές κυρώσεις αλλά, και το κυριότερο, στα απότοκα που θα πληρώσουν οι Δυτικές οικονομίες από τις κυρώσεις που οι ίδιες (ΗΠΑ – ΕΕ) επέβαλαν και που απορρυθμίζουν την Παγκόσμια οικονομία στερώντας τον Δυτικό κόσμο από ενεργειακές και διατροφικές πηγές, καίριες για την ποιότητα ζωής των κοινωνιών τους και για την διατήρηση, έστω και αυτού του πληθωριστικού στάτους ευμάρειας, που διατηρούσαν μέχρι τώρα
Η Γαλλία σαν το αδύναμο μελος του Γερμανογαλλικού άξονα πάνω στον οποίο πάτησε το μόρφωμα του Μάαστριχτ (ΕΕ) έχοντας σταθερά σαν πρόταγμα πολιτικής την δια της τεθλασμένης ηγεμονία στην Ευρώπη επαναφέρει μέσω του ταυτισμένου με τα δυστοπικά μοντέλα προέδρου Μακρόν την πολύπαθη πρόταση του Ευρωομόλογου
Αυτή μπορεί κάτω από πολιτικές προϋποθέσεις, που δεν υπάρχουν αυτή την στιγμή, να ήταν η ευκαιρία του Ευρωπαϊκού Νότου.
Σίγουρα η Ρωσοουκρανική κρίση έχει σημάνει την ώρα του τέλους της “Γερμανικής ρεβάνς”.
Το “όπλο” του ευρωομόλογου θα απογυμνώσει την εικόνα της- κατά Μάαστριχ- ΕΕ και στα μάτια του πλέον αφελέστερου Ευρωπαίου πολίτη.
Μέσα από αυτή την κρίση θα καταδειχτεί ότι αυτό το μοντέλο της Ευρώπης δεν εγγυάται ούτε πολύ περισσότερο προωθεί την ευημερία των κοινωνιών της αλλά το διαρκές κοινωνικοοικονομικό άγος τους.
Τώρα μάλιστα με την επιταχυνόμενη «επαναμερικανοποίηση» της για την αντιμετώπιση του «Ρωσικού μπαμπούλα» επισφραγίζεται η απροκάλυπτη ηγεμονία του δημιουργού της ΕΕ και προστίθεται μια ακόμα αγωνία στις κοινωνίες των Ευρωπαίων πολιτών, αυτή του ολέθρου αφού η πυρηνική δύναμη των αντιπάλων προτύπων δημιουργεί εύλογο τρόμο
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα θέλω να τονίσω ότι ο πολιτικός χρόνος που επαναπροτείνεται το ευρωομόλογο απλώς θα επιβεβαιώσει την οικονομικοπολιτική χρεωκοπία του Αμερικανόπνευστου εγχειρήματος της ΕΕ
Ο χρόνος γαρ εγγύς που θα φανεί η απόλυτη πολιτική απουσία της Ευρώπης στα ζητήματα ανάπτυξης και ειρήνης στην ήπειρο αλλά και στον κόσμο και θα εμπεδωθεί στις κοινωνίες της η ανάγκη τερματισμού ενός ολέθριου ιστορικά και πολιτικά εγχειρήματος, που εξυπηρέτησε παγκοσμιοποιημένα ολιγαρχικά συμφέροντα και όχι τους πολίτες της γηραιάς ηπείρου
Τις ωδίνες των αλλεπάλληλων κρίσεων της πολιτικής διαχείρισης της δυτικής οικονομικής φούσκας θα τις υποστούμε και χάρη στις ηγεσίες μιας ελίτ των «λογιστών της πολιτικής», υπάκουων υπηρετών του Νεοφεουδαρχικού μοντέλου διακυβέρνησης του κόσμου, θα είναι σκληρές στα όρια της επιβίωσης εκατομμυρίων πολιτών της Ευρώπης
Ίσως αυτή η τομή που επιχειρείται τώρα να αποτελέσει απαρχή αφύπνισης και δράσης των κοινωνιών της Ευρωπαϊκής ηπείρου απαιτώντας την άσκηση πολιτικής ενός Ευρωπαϊκού δρόμου ειρήνης και ανάπτυξης με την συμμετοχή της Ρωσίας, που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Ευρωπαϊκής ηπείρου και αποτινάζοντας τις νομιμοποιημένες εκφάνσεις της χρηματοπιστωτικής δουλείας και οπισθοδρόμησης για τα κράτη και τις κοινωνίες ιδιαίτερα του Ευρωπαϊκού Νότου ανατρέποντας επί της ουσίας το καθεστώς Μάαστριχτ, θα αλλάξει την ροή της σύγχρονης Ευρωπαϊκής ιστορίας.
Νίκος Σίμος
