Ένα ηχηρό χαστούκι στην κυβερνητική ευδαιμονία δίνει η Eurostat, η οποία υπολογίζει το ποσοστό φτώχειας για το 2017 στο 46,3%, μειωμένο μόλις κατά 1,7% σε σχέση με το 2014 και 2015 που είχε φτάσει στο ανώτατο 48%!
Αυτό σημαίνει εν πολλοίς ότι το αφήγημα για την οικονομία που βγαίνει από την κρίση μπορεί να αφορά τα δημοσιονομικά μεγέθη, αλλά δεν αφορά την κοινωνία, η οποία επλήγη βάναυσα από τις μνημονιακές επιλογές.
Πράγματι, οδηγούμαστε στον παράλογο συλλογισμό, που όμως οι στατιστικολόγοι τον θεωρούν απολύτως λογικό, ότι το 2017 για να είσαι φτωχός πρέπει να διαθέτεις εισόδημα λιγότερο από 4,5 χιλιάδες ευρώ ενώ για να θεωρείσαι φτωχός το 2008 αρκούσε να έχεις λιγότερο από 6,5 χιλιάδες ευρώ εισόδημα.
Πλέον όμως συνέβη το αυτονόητο και τα στοιχεία δεν τιμούν καθόλου τη χώρα μας, αφού δεικνύουν ότι το 46,3% του εγχώριου πληθυσμού καλείται να ζήσει με ένα ποσό που δεν ξεπερνά τα 382 ευρώ μηνιαίως!
Αν, ωστόσο, δούμε τα στοιχεία, θα διαπιστώσουμε ότι οι μνημονιακές πολιτικές, που ξεκίνησαν το 2010 και εφαρμόστηκαν στη χώρα μας μέχρι και τον Αύγουστο του τρέχοντος έτους, κατάφεραν να φτωχοποιήσουν το 30% του ελληνικού πληθυσμού.
Διπλασιάστηκε
Πράγματι, το 2008, με βάση τα καταναλωτικά πρότυπα εκείνης της χρονιάς, το ποσοστό που βρισκόταν σε κατάσταση φτώχειας ανερχόταν στο 20,1% του πληθυσμού και μάλιστα με πτωτική τάση, η οποία αποτυπώθηκε στην επόμενη διετία: το 2009 η φτώχεια μετρήθηκε στο 18,9%, για να μειωθεί στο 18% το 2010. Από εκεί και πέρα, ο δείκτης της φτώχειας λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις. Το 2011 κλείνει στο 24,9%, για να ανέβει έναν χρόνο μετά στο 35,8% και να εκτιναχθεί στο 44,3% το 2013. Από εκεί και πέρα παγιώνεται για 2 έτη, το 2014 και το 2015, στο 48%. Το 2016 και το 2017 παραμένει πολύ υψηλά στο 47,7% και 46,3% αντίστοιχα, χωρίς αποτέλεσμα της μικρής κάμψης καθώς αυτή κινείται στα όρια του στατιστικού λάθους.