Δεν ξέρω αν έχει απομείνει έστω και ένας εχέφρων πολίτης που να παρακολουθεί με κάποιο ενδιαφέρον τις συνεδριάσεις των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, μπας κι ακούσει κάποιο καλό νέο για τον ίδιο ή την οικογένειά του. Για να είμαστε ειλικρινείς, οι περισπούδαστες αναλύσεις και η ευρύτερη παραφιλολογία σχετικά με τα όσα (υποτίθεται πως) αναμένονται σε κάθε συνεδρίαση του Eurogroup συνήθως χρησιμεύουν περισσότερο για να γεμίζουν τον τηλεοπτικό και το ραδιοφωνικό χρόνο, αλλά και να διακινούνται ασκόπως στο διαδίκτυο. Κι αυτό γιατί οι εν λόγω εκτιμήσεις παραμένουν ως επί το πλείστον αφόρητα «κενές περιεχομένου».
Εκείνο που έχει αποδειχτεί επανειλημμένα στην πράξη είναι πως οι μόνες περιπτώσεις που οι Ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών έχουν βγάλει «ειδήσεις» από τις πολύωρες συνεδριάσεις τους ήταν όταν επιχειρούσαν να φέρουν προ των χειρότερων, κάθε φορά, τετελεσμένων τον ελληνικό λαό. Για να μην ξεχνιόμαστε, βέβαια, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως ήταν ο εκάστοτε εκπρόσωπος της χώρας μας (είτε λέγεται Στουρνάρας, είτε Τσακαλώτος είτε όπως αλλιώς) αυτός που ανέλαβε, προθύμως ή μη, να τα αποδεχτεί και να τα «εξειδικεύσει». Όπως κι αν το δει κανείς όμως, σε τέτοιες περιπτώσεις οι εκπρόσωποι των εταίρων- δανειστών ήταν σαφείς: η Ελλάδα πρέπει να ματώσει.
Οι Έλληνες λοιπόν μάτωσαν, έφαγαν αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών, συντάξεων, υπέστησαν μια άνευ προηγουμένου διάλυση των εργασιακών σχέσεων, είδαν τη δημόσια περιουσία να ξεπουλιέται, τα σπίτια τους να απειλούνται με πλειστηριασμούς. Την ίδια στιγμή έβλεπαν τους κυβερνώντες τους, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης, να πηγαίνουν από Eurogroup σε Eurogroup αποζητώντας ένα καλό λόγο, μήπως και μπορέσουν να φτιάξουν κάνα αξιοπρεπές success story. Φαντάζομαι πως κάθε φορά που βγαίνανε θα μονολογούσαν «τουλάχιστον δε μας διώξανε ούτε τώρα από το Ευρώ». Δεν είχαν, άλλωστε, καμιά άλλη «επιτυχία» να παρουσιάσουν.
Κάπως έτσι κινήθηκε και η χθεσινή συνεδρίαση: πήραμε για μια ακόμη φορά ένα καλό λόγο για τις θυσίες του ελληνικού λαού, ευχολόγια για την επαναφορά της χώρας στην ανάπτυξη, μια υπερδόση ύψους 8,5 δις ευρώ καθώς και μια υπόσχεση πως «αν χρειαστείτε καμιά βοήθεια για το χρέος, εδώ είμαστε εμείς». Από την άλλη, κανείς από τους λαλίστατους εκπροσώπους του Eurogroup δεν έκανε τον κόπο να διευκρινίσει πότε θα σταματήσουν αυτές οι θυσίες, με ποιον τρόπο μια γονατισμένη οικονομία θα επανέλθει στην ανάπτυξη με τέτοιες απαιτήσεις για πρωτογενή πλεονάσματα και τόσο δυσθεώρητο δημόσιο χρέος. Όπως επίσης απέφυγαν να αναφέρουν ότι «τα λεφτά με τη σέσουλα» που υποτίθεται πως πήρε η χώρα (η δόση που λέγαμε ντε) δε θα φτάσουν ποτέ στην κοινωνία και την πραγματική, αιμορραγούσα οικονομία. Υπήρξε όμως κι ένα σημείο, στο οποίο ο κύριος Ντάισελμπλουμ κι η παρέα ήταν σαφείς: το ΔΝΤ θα παραμείνει στο ελληνικό πρόγραμμα. Άλλωστε, που αλλού θα μπορούσαν να βρουν τέτοια «τεχνογνωσία»;
«Στο τέλος κερδίζουν οι καλοί» δήλωσε χθες το απόγευμα ο Αλέξης Τσίπρας εν αναμονή των αποτελεσμάτων της συνεδρίασης των υπουργών Οικονομικών. Δεν μπορώ να ξέρω κατά πόσο σήμερα στο Μέγαρο Μαξίμου θεωρούν πως στο χθεσινό Eurogroup έχασαν οι «κακοί» (βλέπε Σόιμπλε). Θα ήταν όμως αρκετά χρήσιμο να τους ενημερώσει κανείς ότι πάει αρκετός καιρός πια που ελληνική κοινωνία έχει πάψει να ασχολείται με αυτό το ανεξάντλητο (εδώ κι επτά χρόνια) Eurogroup therapy.
