Η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου είναι ότι κανείς από αυτούς που αποφασίζουν για θέματα της Άμυνας δεν πληρώνει για τις λάθος αποφάσεις του. Δεν αναφερόμαστε στους εξοπλισμούς για τους οποίους θα επανέλθουμε με νέο άρθρο…
Με επιπολαιότητα που δεν αρμόζει σε στρατιωτικούς φαίνονται να λαμβάνονται αποφάσεις σύμφωνα με τις προσωπικές και μόνον απόψεις χωρίς καμία επιτελική επεξεργασία με αποτέλεσμα όταν αλλάζουν τα πρόσωπα στην εξουσία να αλλάζουν και οι αποφάσεις οι οποίες βέβαια και υλοποιούνται. Εδώ ξεκινάει και το μεγάλο πρόβλημα γιατί η υλοποίηση τους έχει και οικονομικό κόστος αλλά επηρεάζει και το προσωπικό με τις οικογένειες τους.
Τις χαρακτηρίζουμε επιπόλαιες και προσωπικές, γιατί για το ίδιο θέμα μέσα σε δύο – τρία χρόνια λαμβάνονται όχι διαφορετικές αλλά αντιδιαμετρικά αντίθετες αποφάσεις.
Έτσι λοιπόν δεν πέρασε πολύ καιρός που καταργήθηκαν τα Κέντρα Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων και διαβάζουμε τώρα ότι αυτά θα επαναλειτουργήσουν. Βέβαια αυτό και υπό την πίεση των τοπικών βουλευτών, δημάρχων, πιτσαδόρων, σουβλατζήδων και καφετζήδων.
Δεν πέρασε και πολύ καιρός που αποφασίστηκε η μεταφορά των διευθύνσεων όπλων και σωμάτων από το ΓΕΣ στα αντίστοιχα κέντρα εκπαιδεύσεως. Τώρα επικρατεί η άποψη ότι αυτό δεν είναι επωφελές και θα επανέλθουν οι διευθύνσεις στην Μεσογείων.
Ενώ είχε αποφασισθεί να μεταφερθούν οι πεζοναύτες από τον Βόλο στην Αττική όχι μόνο δεν έγινε αυτό αλλά επιπλέον είναι σε σχεδιασμό η δημιουργία ενός μικρού ναυστάθμου στην Μαγνησία για να έχουν εκεί έδρα τα αρματαγωγά για να εκπαιδεύονται ή να επιχειρούν οι πεζοναύτες.
Επειδή οι αποφάσεις αυτές είναι εντελώς αντίθετες και επειδή λήφθηκαν μέσα σε στενό χρόνο δεν μπορεί να είναι και οι δύο σωστές. Υποχρεωτικά μια εκ των δύο είναι λάθος. Επιπλέον αυτές οι μετακινήσεις, ανάπτυξη υποδομών κλπ έχουν μετρήσιμο κόστος. Το κόστος βέβαια για τις οικογένειες, χρηματικό και ψυχολογικό δεν είναι εύκολα μετρήσιμο.
Ποιος θα πληρώσει αυτό το κόστος; Πως φορτώνουν τόσο εύκολα στο φορολογούμενο, το καπρίτσιο του καθενός; Πως πάρθηκαν τόσο σοβαρές αποφάσεις; Υπάρχει κάποια επιτελική μελέτη γι αυτό; Ή άδικα εκπαιδεύουμε τα στελέχη στις σχολές πολέμου για την ορθολογιστική λήψη αποφάσεων αφού στην συνέχεια όταν αυτά υπηρετούν στα επιτελεία εξαναγκάζονται να ακολουθήσουν τις εντολές μιας επιπόλαιης απόφασης η οποία μετά από κάποιους μήνες ή ελάχιστα χρόνια θα ανατραπεί.
Το τελευταίο βέβαια που ακούγεται και θεωρείται βέβαιο από όσους ασχολούνται στο χώρο αφορά τις Ειδικές Δυνάμεις. Μια και την παρούσα περίοδο επικυριαρχούν ιδιαίτερα στους «χακί» οι προερχόμενοι από τις Ειδικές Δυνάμεις και καθημερινά ιδρύονται μονάδες και σχηματισμοί δεν ξέρουμε τι θα συμβεί στο εγγύς μέλλον. Ευρέως κυκλοφορεί ότι την επόμενη ημέρα μετά την φυσιολογική αποστρατεία των ιθυνόντων η οποία νέα ηγεσία θα αναγκαστεί να πραγματοποιήσει αναδιάταξη των μονάδων αυτών μια και σήμερα οι ανώτατοι και ανώτεροι που στελεχώνουν τις μονάδες αυτές μάλλον είναι περισσότεροι από το κατώτερο προσωπικό τους.
Η ατιμωρησία εξακολουθεί και είναι μια βασική αρχή για την διοίκηση αφού προϋποθέτει και την λογοδοσία που και αυτή δεν υφίσταται.
Πηγή: Militaire.gr
