Χαράς ευαγγέλια! Η ελληνική διεφθαρμένη, εθελόδουλη και παρακμιακή πολιτική τάξη απέκτησε “προστάτη” – κοινώς “νταβατζή” στο πρόσωπο ενός αδίστακτου διωκόμενου για αποτροπιαστικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, Μπ. Νετανιάχου και στο πρόσωπο ενός κράτους δολοφόνου και τρομοκράτη, όπως το Ισραήλ.
Η κοινή Διακήρυξη Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ που υπεγράφη πρόσφατα δεν αποτελεί απλώς ένα ντροπιαστικό κείμενο συγκάλυψης των Ισραηλινών εγκλημάτων στη Γάζα και της Ισραηλινής δολοφονικής τρομοκρατίας στην ευρύτερη περιοχή.
Αυτό το κείμενο Διακήρυξης δεν εγκαινιάζει απλώς, επίσης, μια πολιτική συνεργασία των τριών ως άνω χωρών, αποσιωπώντας ότι στη Γάζα δεν υπάρχει στην ουσία εκεχειρία, αντίθετα έχουμε 590 παραβιάσεις της από το Ισραήλ, 360 Παλαιστινίους νεκρούς, οι περισσότεροι άμαχοι, τον Ισραηλινό στρατό να ανακοινώνει νέα σύνορα του Ισραήλ εντός της Γάζας και να πραγματοποιεί βίαιους εκτοπισμούς Παλαιστινίων με “ειδικές πτήσεις”, ενώ στη Δυτική Όχθη οι έποικοι κάνουν ότι θέλουν, δολοφονούν Παλαιστινίους και εγκαθιστούν συνεχώς νέους παράνομους οικισμούς.
Η Διακήρυξη των τριών, Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι αντιπροσωπεύει πρώτα απ’ όλα και κυρίως μια “στρατιωτική συνεργασία”, ή καλύτερα μια “στρατιωτική συμμαχία” τους, στην πραγματικότητα μία “περίεργη” συμμαχία με το Ισραήλ σε ρόλο οδηγού και ηγεμόνα να αποκτά στρατηγικό-στρατιωτικό βάθος, ως “στρατιωτικά δεκανίκια” και “πελατάκια” αθρόων εξοπλισμών του, την Κύπρο και την Ελλάδα.
Σημειώνουμε επ’ αυτού ότι οι τρεις χώρες υπέγραψαν Κοινό Σχέδιο Δράσεως (ΚΣΔ) επί στρατιωτικών θεμάτων και Πρόγραμμα Αμυντικής Συνεργασίας (ΠΑΣ) Ελλάδας-Ισραήλ, ενώ Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ είναι έτοιμες να προχωρήσουν, ως αφετηρία, σε μια κοινή ταξιαρχία ταχείας δράσης με προοπτική την επέκταση κοινών στρατιωτικών μονάδων.
Η εθελόδουλη, ψοφοδεής και εξαρτημένη ελληνική πολιτική τάξη δεν διενοείτο ποτέ να συγκροτήσει ενιαίο αμυντικό δόγμα με την Κύπρο για την προάσπιση της τελευταίας, την οποία Κύπρο, ως γνωστόν, εγκατέλειψε το ’74 και παρέδωσε “αμαχητί” στα νύχια του Αττίλα. Προβαίνει όμως τώρα στην προώθηση “στρατιωτικού συνεταιρισμού” με το Ισραήλ μέσω του οποίου η άμυνα της Κύπρου θα συναρτάται επικίνδυνα με τους σχεδιασμούς και τα ύπουλα γεωπολιτικά παιχνίδια του Ισραήλ.
Η Ελλάδα και η Κύπρος με τη Διακήρυξη που συνομολόγησαν εναποθέτουν σε μεγάλο βαθμό την αποτροπή και την αμυντική στήριξή τους στην τυφλή πρόσδεσή τους στο άρμα ενός κράτουςπου έχει χρεωθεί στην ταυτότητα, τα εμβλήματα και την προμετωπίδα του με τα τρία μεγαλύτερα διεθνή εγκλήματα βεβαιωμένα με πολλαπλές καταδικαστικές αποφάσεις από τον ΟΗΕ:
- Την βάρβαρη κατοχή των Παλαιστινιακών εδαφών και εδαφών άλλων γειτονικών χωρών, μαζί με την εφαρμογή καθεστώτος απαρτχάιντ.
- Τον συστηματικό εποικισμό της Δυτικής Όχθης και όχι μόνο και την προσφυγοποίηση πληθυσμών.
- Και τρίτο, την ουσιαστική γενοκτονία του λαού της Γάζας και κυρίως γυναικών, γερόντων, παιδιών και βρεφών.
Και αυτά ενώ ο ίδιος ο ηγέτης του Ισραήλ, Μπ Νετανιάχου, δεν διώκεται μόνο από το Διεθνές Δικαστήριο αλλά κατηγορείται για διαφθορά και από τη Δικαιοσύνη της χώρας του.
Η Ελλάδα και η Κύπρος είχαν ως κύριο όπλο απέναντι στον Τουρκικό επεκτατισμό το Διεθνές Δίκαιο και πέραν αυτού και το κυριότερο, το διεθνές περί δικαίου αίσθημα των λαών, το οποίο, όσο και αν διανύουμε κυνικές εποχές, δύσκολα ξεριζώνεται από τις καρδιές της ανθρωπότητας.
Τώρα με τη διακήρυξη την οποία συνομολόγησαν Ελλάδα και Κύπρος και υπεγράφη με το Ισραήλ, όχι τυχαία στην Ιερουσαλήμ, προφανώς για να υποδηλώσουν Αθήνα και Λευκωσία προκλητικά και απερίσκεπτα ποια είναι η νέα πρωτεύουσα του Ισραήλ, μόνο ως ειρωνία φαντάζει η αναφορά του Διεθνούς Δικαίου στη Διακήρυξη, όταν αυτή η Διακήρυξη συγκαλύπτει το κουρέλιασμα του Διεθνούς Δικαίου και φτάνει στο σημείο να ονομάζει την καταπάτησή του δικαίωμα “αυτοάμυνας“!
Η Διακήρυξη αυτή δεν έπεσε φυσικά από τον ουρανό ούτε υπήρξε κεραυνός εν αιθρία.
Πριν να υπογραφεί από τον Κυρ. Μητσοτάκη, προετοιμάστηκε αδρά από τον Κ. Καραμανλή, αναβαθμίστηκε από τον Γ. Α. Παπανδρέου και τους Σαμαρο-Βενιζέλους για να γνωρίζει μεγάλες “δόξες” με τον Αλ. Τσίπρα, “κολλητό” του Μπίμπη.
Επαναλαμβάνω δε ότι η υποτιθέμενη στρατιωτική συμμαχία, και λέω υποτιθέμενη γιατί δεν είναι συμμαχία αλλά υπερπολύτιμη εξυπηρέτηση του Ισραήλ και μετατροπή της Ελλάδας και της Κύπρου σε στρατιωτικά προτεκτοράτα, καλύτερα δεκανίκια και σε άμισθα, με ζημία μάλιστα, στρατηγικά-στρατιωτικά οικόπεδα βάθους και “πελατάκια” εξοπλισμών του Ισραήλ.
Πολλοί στην Αθήνα ισχυρίζονται ότι η τριμερής στρατιωτική σύμπραξη, ιδιαίτερα με την ισχύ του Ισραήλ, θα κάμψει, αν δεν εξουδετερώσει κιόλας, την βουλιμία, την επιθετικότητα και τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας.
Το αντίθετο είναι πιο πιθανό να συμβεί. Μπορεί να δούμε την Τουρκία να αξιοποιεί την “δορυφορική” σχέση Ελλάδας και Κύπρου προς το Ισραήλ για να περάσει σε νέα μαύρη προπαγάνδα και να χρεώνει τώρα σε Ελλάδα και Κύπρο τα εγκλήματα των Σιωνιστών του Ισραήλ.
Ακόμη χειρότερα, μπορεί να δούμε και μάλλον θα δούμε να εμπλέκονται άμεσα, χωρίς κανένα συμφέρον αλλά αντίθετα με οδυνηρές συνέπειες, Ελλάδα και Κύπρος στο αναμενόμενο ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε Ισραήλ και Τουρκία για την επικυριαρχία στη Συρία, την Ανατ. Μεσόγειο και την Μ. Ανατολή.
Η κατεστημένη Ελλάδα τασσόμενη τυφλά με την Ουκρανία έκανε εχθρό, στο όνομα μιας διαιρεμένης, ηττημένης και παρακμάζουσας Δύσης, όχι μόνον τη Ρωσία αλλά και τους συμμάχους της στο χώρο των BRICS, προς καταστρεπτική ζημία των εθνικών της συμφερόντων και της οικονομίας της, η οποία θα γίνει καταστρεπτικότερη το επόμενο διάστημα.
Τώρα που η Ελλάδα τάσσεται απροκάλυπτα ακόμα και στο στρατιωτικό πεδίο με το Ισραήλ, δικαιολογώντας και καλύπτοντας τα απίστευτα εγκλήματά του κινδυνεύει όχι μόνο να απωλέσει πλήρως τις σχέσεις της με τον αραβομουσουλμανικό κόσμο αλλά και να εμπλακεί σε μεγάλες περιπέτειες ως μια χώρα που βρίσκεται στο σύνορο Ανατολής και Δύσης.
Το Ισραήλ δεν βρίσκεται σε αντιπαράθεση μόνο με την Τουρκία.
Το Ισραήλ φιλοδοξεί να επεκταθεί στις γειτονικές του χώρες και να διαμορφώσει το δικό του αυτοκρατορικό τόξο επέκτασης και επιρροής στην ευρύτερη περιοχή.
Η Ελλάδα δεν θα έχει έτσι μπροστά της μόνο μια πολύ πιο επιθετική Τουρκία αλλά απέναντί της σχεδόν όλο τον αραβομουσουλμανικό κόσμο και πρώτα απ’ όλα το Ιράν, που, ας μην ξεχνάμε, είναι η κυριότερη και η πιο συνεπής αντισιωνιστική και φιλοπαλαιστινιακή δύναμη και η δύναμη την οποία περισσότερο φοβάται το Ισραήλ και την θεωρεί ως τον πραγματικό στρατηγικό εχθρό του.