Μόνο δίκαιος αγώνας, καμία συμφωνία είναι το κεντρικό μήνυμα του επικεφαλής του PMC Wagner Yevgeny Prigozhin σε άρθρο του που επικεντρώνεται στην Ανατολική Ουκρανία και στον κόσμο συνολικά.
Οι Wagmer είναι ο ιδιωτικός στρατός της Ρωσίας ο οποίος έχει βρεθεί στο επίκεντρο λόγω της μεγάλης αποτελεσματικότητας στα πεδία των μαχών.
Μόνο σε Bakhmut και Soledar οι Wagner σκότωσαν 38.000 Ουκρανούς στρατιώτες, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι τραυματίες…
Οι Ουκρανοί συγκεντρώνουν 200.000 στρατιώτες για να αντεπιτεθούν αλλά θα αποτύχουν… μετά όμως σειρά θα έχουν οι ρώσοι που στο χειρότερο σενάριο θα καταλάβουν όλες τις περιοχές έως το Δνείπερο
Ο Yevgeny Prigozhin αναφέρεται στα σχέδια των αμερικανών, της Ευρώπης και προβλέπει το μέλλον… το άρθρο του είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί δείχνει πως οι εμπλεκόμενοι στον πόλεμο αξιολογούν τις εξελίξεις…
Ακολουθεί το άρθρο του Yevgeny Prigozhin των Wagner (σε ορισμένα σημεία υπάρχει πρώτος ενικός)
Στο Bakhmut συντρίβεται ο Ουκρανικός στρατός
Το PMC «Wagner» συνεχίζει να συντρίβει τον ουκρανικό στρατό στο Bakhmut.
Ο Ουκρανός Πρόεδρος Zelensky συνεχίζει να στέλνει όλο και περισσότερες μονάδες σε αυτή τη δίνη, η οποία καταστρέφει τους καλύτερους από τους εναπομείναντες στρατιώτες και μισθοφόρους του.
Γιατί είναι τόσο πεισματάρης και επιμένει στο Bakhmut;
Γιατί έχει αποδειχτεί τόσο ανίκανος να συμπεριφέρεται ορθολογικά, ακόμη κι αφού τον ειρωνεύτηκα με τις προοπτικές της επικείμενης αποτυχίας του, στις 20 Δεκεμβρίου;
Αυτός ο θανατηφόρος χορός μεταξύ εμένα και του Zelensky διαρκεί τέσσερις μήνες.
Ίσως η αλήθεια είναι ότι το απολαμβάνουμε και οι δύο, παρόλο που δεν υπάρχει ακόμα κορύφωση που να μας ικανοποιεί.
Ποιο είναι το μυστικό της κρεατομηχανής που ονομάζεται Bakhmut;
Η στρατηγική σημασία του Bakhmut είναι σχετικά μικρή.
Βρίσκεται κοντά στα Seversk, Slavyansk, Kramatorsk, Konstantinovka, Druzhkovka και Chasiv Yar: πόλεις που περιλαμβάνονται στο λεγόμενο «δακτύλιο Donbass» και αποτελούν μια οχυρωμένη περιοχή.
Το Bakhmut είναι ένα σημαντικό μέρος αυτής της οχυρωμένης περιοχής, αλλά η κατάληψη του Bakhmut δεν θα εξασφαλίσει μια γρήγορη νίκη επί της Ουκρανίας, ούτε θα καθαρίσει το δρόμο προς τον Δνείπερο, ούτε θα εγγυηθεί την κατάληψη του Donbass.
Η ανώτατη ηγεσία της Ουκρανίας διαφωνεί για την ανάγκη διατήρησης του Bakhmut.
Προσπαθούν να στήσουν αυτή την πόλη ως ιερό σύμβολο, αλλά αλλάζουν συνεχώς γνώμη. Το πρωί αρνούνται την ιερότητά του, το βράδυ αποφασίζουν να υποχωρήσουν και το επόμενο πρωί χιλιάδες στρατιώτες ρίχνονται ξανά μέσα και ούτω καθεξής επ’ αόριστον.
Οι Ουκρανοί συγκεντρώνουν 200.000 στρατιώτες
Ο ουκρανικός στρατός έχει συγκεντρώσει σημαντικό αριθμό στρατιωτών.
Περίπου 200.000 στρατιώτες, που έχουν περάσει δύο ή τρεις μήνες εκπαίδευσης και συντονισμού, είναι έτοιμοι να παίξουν τον ρόλο τους.
Η ποσότητα των όπλων και των πυρομαχικών είναι αρκετά για αυτούς του 200.000 στρατιώτες να πάνε στην επίθεση προς διάφορες κατευθύνσεις.
Τα στρατεύματα που είναι έτοιμα για αντεπίθεση είναι ήδη συγκεντρωμένα σε βασικές περιοχές – και έχουν αρκετά οπλικά συστήματα από όλα.
Κάθε μέρα προσπαθούν να εμβολίσουν δεκάδες τανκς στις άμυνες των PMC Wagner.
Χάνουν μεταξύ 30 και 50 οπλικά συστήματα καθημερινά, αλλά αυτές οι απώλειες δεν αποτελούν πρόβλημα για αυτούς.
Και έχουν απεριόριστο κόσμο, όπως λένε στο μέτωπο.
Η αντεπίθεση που συνεχώς αναβάλλεται
Ωστόσο, η ανακοινωθείσα επίθεση αναβάλλεται συνεχώς – πρώτα στις 20 Δεκεμβρίου, μετά την 1η Ιανουαρίου, μετά στα τέλη Ιανουαρίου, μετά στις 24 Φεβρουαρίου, μετά στις 3-5 Απριλίου και τώρα στις 15 Απριλίου (ήδη οι Ουκρανοί μιλούν για μετάθεση της αντεπίθεσης για το Καλοκαίρι).
Ο ουκρανικός στρατός βρίσκεται στους τομείς συγκέντρωσης, είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να προχωρήσουν.
Αλλά, όπως λένε, «ένας γάιδαρος που στέκεται στη σκιά δεν θα λειτουργήσει στον ήλιο». Εάν ο Ουκρανικός στρατός ή APU δεν αντεπιτεθεί στο εγγύς μέλλον, θα αρχίσουν σταδιακά να χάνουν τις δυνατότητες μάχης τους.
Ο πόλεμος θα σταματήσει και τα εδάφη που βρίσκονται επί του παρόντος υπό τον έλεγχο της Ρωσικής Ομοσπονδίας ενδέχεται να παραμείνουν στη διάθεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας για χρόνια.
Πολιτικές πτυχές του Bakhmut
Πολιτικά, το Bakhmut ενδιαφέρει ελάχιστο το καθεστώς του Κιέβου (το Κίεβο είναι η πρωτεύουσα της Ουκρανίας), είναι μάλλον ένας αποσταθεροποιητικός παράγοντας παρά ένα βοήθημα για τη διατήρηση των θέσεων του.
Κάθε απώλεια στο Bakhmut, κάθε αιχμάλωτος στρατιώτης, κάθε εκατό σκοτωμένοι χτυπούν τον Zelensky και τους στρατηγούς του πολύ πιο σκληρά από τα πλεονεκτήματα που αποκομίζουν από τη συγκράτηση των υπολειμμάτων αυτής της πόλης.
Ταυτόχρονα, η μακρά μάχη για το Bakhmut είναι εξαιρετικά επωφελής για τα ρωσικά στρατεύματα, επειδή έχουν ήδη αποσπάσει ένα μεγάλο κομμάτι του εδάφους της Ουκρανίας το 2022.
Εάν η ειδική επιχείρηση παραμείνει εντός αυτών των συνόρων, συν ή πλην μερικά δεκάδες χιλιόμετρα, τότε αυτό θα λύσει πολλά προβλήματα για τις ρωσικές δυνάμεις.
To Bakhmut δίνει τη δυνατότητα στον ρωσικό στρατό να συγκεντρώσει δύναμη, να καταλάβει πλεονεκτικές γραμμές άμυνας, να αντιμετωπίσει εσωτερικά προβλήματα και να προετοιμάσει κινητοποιημένους και πλήρως οπλισμένους άνδρες για να αντιμετωπίσει οποιονδήποτε αριθμό δυνάμεων αντεπίθεσης.
Το Bakhmut είναι εξαιρετικά κερδοφόρο για εμάς, αλέθουμε τον ουκρανικό στρατό εκεί και συγκρατούμε τους ελιγμούς τους.
Κάθε διοικητής μεσαίου επιπέδου ξέρει ότι εάν έχετε δημιουργήσει ένταση στον εχθρό σε κάποιο μέρος και έχετε επαρκή αριθμό εφεδρειών, τότε πρέπει να κάνετε έναν ελιγμό να χτυπήσετε κοντά – όπου ο εχθρός δεν είναι έτοιμος και πού θα σπάσει.
Το πιο λογικό βήμα για τον Ουκρανικό στρατό θα ήταν να αποσυρθεί από το Bakhmut και να επιτεθεί στα πλευρά μας, να προσπαθήσει να σπάσει την άμυνά μας.
Ωστόσο, από το Chasiv Yar, όλο και περισσότερες στήλες εξοπλισμού ρέουν προς το Bakhmut κάθε μέρα, και κάθε μέρα, οι μαχητές της Ουκρανίας πεθαίνουν κατά εκατοντάδες πριν φτάσουν στην πρώτη γραμμή, σκορπίζοντας τον «δρόμο του θανάτου» και τα γύρω χωράφια με χιλιάδες πτώματα και εκατοντάδες καμένα τεθωρακισμένα.
Δραματική παύση
Όπως γνωρίζετε, η στρατιωτική επιχείρηση από την Ουκρανία ελέγχεται τακτικά από τον ουκρανικό στρατό και στρατηγικά από τον λεγόμενο δυτικό συνασπισμό υπό τον έλεγχο της Αγγλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στις αρχές Απριλίου 2023 διέρρευσαν έγγραφα από το Πεντάγωνο.
Τα ίδια τα έγγραφα δεν αποτελούν στρατηγικό κίνδυνο.
Το περιεχόμενό τους είναι ήδη γνωστό στο κοινό – τα περισσότερα από αυτά προέρχονται από ανοιχτές πηγές.
Ωστόσο, δημοσιοποιήθηκαν ευρέως και αμέσως ακολούθησαν δηλώσεις από πηγές κοντά στο Πεντάγωνο σχετικά με την ανάγκη επιβράδυνσης της επίθεσης που είχε ανακοινωθεί για τις 15 Απριλίου μέχρι την καλοκαιρινή περίοδο.
Γιατί ο στρατός έχει προετοιμαστεί για τη μεγάλη επίθεση αναστέλλεται και πάλι, με την προθεσμία για την επίθεση να αναβάλλεται και πάλι για το καλοκαίρι;
Παρά όλα αυτά, θα ήταν πολύ πιο οδυνηρό για τη Ρωσία να διακινδυνεύσει απώλειες φήμης ως αποτέλεσμα της ουκρανικής επίθεσης λίγο πριν από τις 9 Μαΐου, εάν ο Ουκρανικός στρατός ήταν σε θέση να απωθήσει τον ρωσικό στρατό έστω και λίγα μέτρα. Και γιατί ο ουκρανικός στρατός «ξεκινάει» ξανά, δημοσιοποιώντας ευρέως τις προθέσεις του;
Είναι ο δυτικός συνασπισμός που διατάσσει αυτές τις «δραματικές παύσεις» και που επαναπρογραμματίζει την επίθεση των Ουκρανών κάθε φορά.
Ίσως ο 21χρονος αμεδρικανός Jack Teixeira συμπεριφέρθηκε ανόητα με τη διαρροή των εγγράφων, ίσως χρησιμοποιήθηκε από σκιώδεις δυνάμεις, αλλά αν δεν είχε συμβεί αυτό, οι πληροφορίες θα είχαν δημοσιοποιηθεί με άλλο τρόπο.
Τονίζω ότι τα ίδια τα έγγραφα δεν είχαν στρατηγική αξία και η δημοσίευσή τους δεν αποτελεί απειλή για τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας.
Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να δημιουργήσουν κινδύνους για τον Ουκρανικό στρατό
Το σχέδιο των αμερικανών
Υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός θεωριών συνωμοσίας για τα γεγονότα της δεκαετίας του 1990 και στη συνέχεια του 2014 – το Μαϊντάν στην Ουκρανία και τη μετάβαση της Κριμαίας στον έλεγχο της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός διαφορετικών προφητειών σχετικά με το νόημα αυτών των γεγονότων.
Ένα πράγμα είναι απολύτως προφανές – οι Ηνωμένες Πολιτείες και η αγγλοσαξονική ομάδα σχεδίαζαν την καταστροφή της ΕΣΣΔ, ως ο κύριος γεωπολιτικός τους ανταγωνιστής, για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, κατάφεραν να φυτέψουν έναν τεράστιο αριθμό δυτικών πρακτόρων στην άρχουσα ελίτ της ΕΣΣΔ, και έτσι άλλαξαν την ιδεολογία αυτής της κυρίαρχης ελίτ, ενώ δημιουργούσαν εξάρτηση μεταξύ του πληθυσμού – όλα για να αποδυναμώσουν το έθνος.
Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ ήταν η πιο οδυνηρή, η πιο σοβαρή κατάρρευση οποιασδήποτε αυτοκρατορίας τα τελευταία εκατοντάδες χρόνια, αλλά δεν οδήγησε στην πλήρη καταστροφή της Ρωσίας και τη διαίρεση της σε μικρά πριγκιπάτα.
Στα σπλάχνα των αμερικανικών ειδικών υπηρεσιών υπάρχει εδώ και καιρό ένα σχέδιο για να γίνει το επόμενο βήμα προς την πλήρη κατάρρευση της Ρωσίας, το οποίο ανταποκρίνεται πλήρως στο σημερινό δόγμα των ΗΠΑ.
Δείτε τον κατακερματισμό των αφρικανικών κρατών και την κατάρρευση των χωρών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Όσο μικρότερη είναι η χώρα, τόσο πιο εύκολη είναι η διαχείριση της, όσο πιο οικονομικά εξαρτημένη, τόσο πιο υπάκουη είναι.
Οικονομική νεοαποικιοκρατία
Η βάση της σύγχρονης πολιτικής των ΗΠΑ είναι η οικονομική νεοαποικιοκρατία.
Αυτό συμβαίνει όταν ακόμη και οι πιο πλούσιες σε ορυκτά χώρες δεν ελέγχουν τον πλούτο που είναι εγγενής στη γη τους, αλλά ενσωματώνονται πλήρως στην παραγωγή και τις χρηματοοικονομικές ροές που προτείνουν οι «δυτικοί εταίροι» – γίνονται Αμερικανοί δορυφόροι, υπεργολάβοι και μαριονέτες.
Ως εκ τούτου, ο τελικός στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών στην ουκρανική αντιπαράθεση είναι να εξαπολύσουν ισχυρές φυγόκεντρες δυνάμεις στη Ρωσία, να αποδυναμώσουν την κυβέρνηση και την εθνική συνείδηση στην κοινωνία και να την αναγκάσουν να γυρίσει το πρόσωπό της στη Δύση – όπως ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Ταυτόχρονα, φυσικά, για να ασκηθεί έλεγχος στην πολιτική κατάσταση στη χώρα, είναι προτεραιότητα να αποκτήσουν έλεγχο στα χρηματοπιστωτικά μέσα στο σύστημα, στις εγκαταστάσεις παραγωγής και στην ίδια τη γη.
Σήμερα, όταν ξεκίνησε η ειδική επιχείρηση, και η Ρωσική Ομοσπονδία δεν κατάφερε να επιτύχει τα αρχικά αναμενόμενα αποτελέσματα, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν την ευκαιρία να επιστρέψουν στο αρχικό τους σχέδιο. Το αρχικό σχέδιο, για άλλη μια φορά, ήταν το εξής: να διαλύσει τη Σοβιετική Ένωση, στη συνέχεια να περιπλανηθεί στα έθνη που περιβάλλουν την περίμετρο της Ρωσίας και έτσι να αποξενώσει τη Ρωσία από τους πρώην συμμάχους της. Για 30 χρόνια, πέτυχε σχεδόν πλήρως. Αρχικά χάσαμε τον πλήρη έλεγχο και μετά χάσαμε τις καλές σχέσεις με πολλούς από τους γείτονές μας.
Το «βαθύ κράτος» – Η Ρωσία με στρατιωτικά μέσα δεν μπορεί να ηττηθεί – Σκόπιμα οι Αμερικανοί χρονοτριβούν…
Η κατάρρευση της Ρωσίας με στρατιωτικά μέσα δεν μπορεί να συμβεί.
Δάση, έλη, τεράστιες εκτάσεις, κλιματικές ιδιαιτερότητες προστατεύουν αξιόπιστα την επικράτεια της χώρας, καθιστώντας την μια τεράστια οχυρωμένη περιοχή.
Πάντα στην ιστορία, ο εχθρός που έφτασε στη Μόσχα, ως αποτέλεσμα, έφυγε ντροπιαστικά, μετατρέποντας τον «δρόμο της νίκης» σε «δρόμο του θανάτου» στο δρόμο της επιστροφής.
Γιατί οι Αγγλοσάξονες συγκρατούν τον Zelensky οργανώνοντας εσωτερικές συγκρούσεις και επιβραδύνοντας την επίθεση;
Ακριβώς για να πετύχουν το κύριο τζάκποτ – που είναι η κατάρρευση της Ρωσίας σε πολλά πριγκιπάτα.
Οι ΗΠΑ δεν χρειάζονται έναν γρήγορο πόλεμο.
Χρειάζονται έναν πόλεμο που θα οδηγήσει στην επαναβεβαίωση του «βαθέος κράτους» και στη νίκη του.
Το «βαθύ Κράτος» στην Ρωσία είναι μια κοινότητα κρατικών ελίτ που ενεργούν ανεξάρτητα από την πολιτική ηγεσία του κράτους και έχουν στενούς δεσμούς μεταξύ τους.
Έχουν τη δική τους ατζέντα.
Αυτές οι ελίτ δουλεύουν για διαφορετικούς αφέντες:
κάποιοι — για την υπάρχουσα κυβέρνηση, κάποιοι — για εκείνους που βρίσκονται σε φυγή για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά εξακολουθούν να είναι σε θέση να ασκούν κρυφά δύναμη μέσω της τοποθέτησής τους στην καρδιά της κυβέρνησης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι πιστοί στον Khodorkovsky, στον Dvorkovichi κ.λπ.
Ο Dvorkovichi, ο οποίος διέφυγε στο εξωτερικό, άφησε πίσω του ένα υπόλειμμα από ανθρώπινα αποβράσματα που παραμένουν ισχυροί πράκτορες σε αυτό το «βαθύ κράτος». Αυτοί οι πράκτορες είναι έτοιμοι να συνταχθούν με οποιονδήποτε σύμμαχο ή εχθρό για χάρη των δικών τους συμφερόντων.
Πολλοί από αυτούς που υποστήριξαν την ειδική επιχείρηση χθες, αμφισβητούνται σήμερα, ή είναι κατηγορηματικά ενάντια σε όσα συμβαίνουν.
Οι εκπρόσωποι του βαθέως κράτους θέλουν να επιστρέψουν επειγόντως στην κανονική ζωή, τις παλιές συνήθειες και την άνεση τους.
Το «βαθύ κράτος» είναι πονηρό και ιδιόρρυθμο, η συνομιλία του Joseph Prigozhin είναι ένα ζωντανό παράδειγμα αυτού.
Είναι έτοιμοι να μιμηθούν οποιονδήποτε. Μοιάζουν με έναν ύποπτο, πονηρό, αιμοδιψή χαμαιλέοντα.
Η γραφειοκρατία της Ρωσίας
Σιωπούν στις συναντήσεις, εκφράζουν τις αμφιβολίες τους.
Και όταν λαμβάνονται αποφάσεις για γραφειοκρατικές διαδικασίες, παρεμποδίζονται ορισμένες ενέργειες που στοχεύουν στη νίκη αυτού του πολέμου.
Δεδομένου ότι η γραφειοκρατία στη Ρωσία σήμερα είναι εξαιρετικά ισχυρή, είναι δυνατόν να καταστραφούν οποιεσδήποτε αποφάσεις της ανώτατης διοίκησης που στοχεύουν στη νίκη στο πλαίσιο της «νόμιμης γραφειοκρατίας».
Αυτοί είναι οι εσωτερικοί εχθροί.
Στη θεωρία του Alexander Dmitrievich Beglov, αυτό ονομάζεται “γραφειοκρατικό κόσκινο” – ένα κόσκινο στο οποίο μπορείτε να μπείτε, αλλά είναι αδύνατο να βγείτε από εκεί.
Super game – σούπερ παιχνίδι
Για τις αρχές και για την κοινωνία στο σύνολό της, σήμερα είναι απαραίτητο να βάλουμε κάποιου είδους δείκτες.
Η ιδανική επιλογή είναι να ανακοινωθεί το τέλος της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης ή SVO και να ενημερωθούν όλοι ότι η Ρωσία πέτυχε τα αποτελέσματα που σχεδίαζε.
Κατά μία έννοια τα έχουμε πετύχει πραγματικά.
Έχουμε καταστρέψει έναν τεράστιο αριθμό Ουκρανών στρατιωτών και μπορούμε να διαβεβαιώσουμε τους εαυτούς μας ότι τα καθήκοντά μας έχουν εκππληρωθεί.
Θεωρητικά, η Ρωσία έχει ήδη πετύχει αυτόν τον δείκτη καταστρέφοντας ένα μεγάλο μέρος του ενεργού ανδρικού πληθυσμού της Ουκρανίας και εκφοβίζοντας ένα άλλο τμήμα της που κατέφυγε στην Ευρώπη.
Η Ρωσία έκοψε την Αζοφική Θάλασσα και ένα μεγάλο κομμάτι της Μαύρης Θάλασσας, κατέλαβε ένα μεγάλο τμήμα του εδάφους της Ουκρανίας και δημιούργησε έναν χερσαίο διάδρομο προς την Κριμαία.
Τώρα μένει μόνο ένα πράγμα: να αποκτήσουμε σταθερά ερείσματα, να εγκατασταθούμε σε εκείνα τα εδάφη που ήδη υπάρχουν.
Αλλά υπάρχει μια ατυχής παρενέργεια – αν νωρίτερα η Ουκρανία ήταν μέρος της πρώην Ρωσίας, τώρα είναι ένα απολύτως εθνικιστικό κράτος.
Αν πριν από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήθελε να δώσει στην Ουκρανία δεκάδες εκατομμύρια δολάρια, τώρα δεκάδες δισεκατομμύρια εξοικονομούνται για να διατεθούν στον πόλεμο.
Φυσικά, μέρος αυτών των κεφαλαίων καταλήγει στις τσέπες της άρχουσας ελίτ της Ουκρανίας, η οποία έχει ωφεληθεί πάρα πολύ από τη σύγκρουση.
Πολλοί από αυτούς που ξεχάστηκαν χθες έχουν τώρα μια νέα ευκαιρία για αυτοπραγμάτωση και εμπλουτισμό.
Η Ουκρανία χρειάζεται μια νίκη, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονται μια διαδικασία
Αν και η ουκρανική ηγεσία είναι απασχολημένη με τον πλουτισμό της, η πολιτική ηγεσία χρειάζεται ακόμα μια νίκη για να δικαιολογήσει τις μεγάλες απώλειες του πληθυσμού στο μέτωπο και τη γενική κούραση από τον πόλεμο.
Για τη Ρωσία, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος μετά την έναρξη της αντεπίθεσης, η κατάσταση στο μέτωπο να επιδεινωθεί.
Η διατήρηση των υφιστάμενων συνόρων στις 24 Φεβρουαρίου 2022 είναι το διαπραγματευτικό χαρτί που μπορούν να προσφέρουν σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες στη ρωσική ηγεσία, ως διαπραγματευτική θέση.
Γι’ αυτό είναι μια «δραματική παύση».
Εάν η ρωσική κυβέρνηση αρνηθεί, η Ουκρανία θα προχωρήσει στην επίθεση.
Σε αυτήν την περίπτωση, μπορεί να υπάρχουν διαφορετικά σενάρια.
Ένα από αυτά είναι ότι ο Ουκρανικός στρατός θα αποτύχει να ξεπεράσει την άμυνα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, θα υποστεί σοβαρές απώλειες, μετά θα ξεκινήσει μια κολοσσιαία αντεπίθεση των ρωσικών στρατευμάτων ή στον Δνείπερο ή ακόμα και έως την Πολωνία. Όμως, δεδομένων της σημερινής δυναμικής και προβλημάτων, μια τέτοια αντεπίθεση, για να το θέσω ήπια, δεν είναι πολύ πιθανή.
Η δεύτερη πιθανότητα είναι ότι ο ουκρανικός στρατός θα εξαπολύσει μια αντεπίθεση και θα μπορέσει κάπου να διαπεράσει την ρωσική άμυνα.
Σε αυτήν την περίπτωση, ο στρατός, ο οποίος για χρόνια θεωρούσε τον εαυτό του έναν από τους καλύτερους στρατούς στον κόσμο, μπορεί πρώτα να αρχίσει να παρακμάζει και μετά η κατάσταση υποβαθμίζεται, όπως είχε ήδη γίνει μετά τους ηττοπαθείς πολέμους των αρχών του εικοστού αιώνα – Φινλανδοί, Ιάπωνες – και τα τραγικά γεγονότα του 1917.
Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε παγκόσμιες αλλαγές στη ρωσική κοινωνία.
Ο κόσμος ήδη ψάχνει ανθρώπους για να ρίξει την ευθύνη για το γεγονός ότι δεν είμαστε ο ισχυρότερος στρατός στον κόσμο και σε αυτή την κατάσταση θα αναζητήσει «ακραίες» λύσεις.
Και όσοι είναι «ακραίοι» θα είναι φυσικά εκπρόσωποι του «βαθέως κράτους».
Δηλαδή εκείνοι που σήμερα, χωρίς να κάνουν προσπάθειες για στρατιωτική επιχείρηση, βρίσκονται όσο πιο μακριά γίνεται από το θέατρο των στρατιωτικών επιχειρήσεων, προσπαθούν να μην χάσουν το κεφάλαιό τους, να ζήσουν μια κανονική ζωή, και αυτό είναι απολύτως απαράδεκτο.
Οι κίνδυνοι
Η επιθυμία των πατριωτών για δικαιοσύνη μπορεί να έχει ισχυρό αντίκτυπο σε αυτό το πολύ βαθύ κράτος, βυθισμένο στην πολυτέλεια και τη γραφειοκρατία.
Ταυτόχρονα, τίποτα δεν απειλεί την ανώτατη δύναμη της Ρωσίας, καθώς είναι σύμβολο εθνικής ενότητας και αντίστασης στη Δύση, και αυτή είναι η βάση της σημερινής ύπαρξης και η κύρια εξήγηση τυχόν προβλημάτων για τις πατριωτικές δυνάμεις στο εσωτερικό της Ρωσίας.
Το «βαθύ Κράτος» θα ωθήσει την ανώτατη εξουσία να κάνει σοβαρές παραχωρήσεις.
Και, σύμφωνα με την υπάρχουσα παράδοση του «βαθέως κράτους», κάτω από οποιεσδήποτε αλλαγές, προσπαθούν να βελτιώσουν τη θέση τους με κάθε μέσο, συμπεριλαμβανομένης της προδοσίας των συμφερόντων της Ρωσίας.
Το καθήκον τους δεν είναι να βοηθήσουν τη χώρα και όχι τον λαό, καθήκον τους είναι να προωθήσουν τη δική τους θέση στην κοινωνία, τη δική τους άνεση και το δικό τους κεφάλαιο.
Πιάσαμε πάτο
Υπάρχει μια παροιμία που λέει ότι όταν φτάσεις στο «πάτο», μπορείς να ξεκινήσεις από την αρχή.
Αυτό φοβάται η αμερικανική κυβέρνηση.
Φοβούνται ότι η υπερβολική πίεση στη Ρωσία και η αύξηση των εσωτερικών προβλημάτων μπορεί να την τραβήξουν στον πάτο.
Και αν η Ρωσία φτάσει στον πάτο, μπορεί να ξαναρχίσει από την αρχή, απορρίπτοντας το φορτίο του «βαθέως κράτους».
Τότε μπορεί να σηκωθεί σαν ένα γιγάντιο θαλάσσιο τέρας, γκρεμίζοντας τα πάντα στο πέρασμά του, συμπεριλαμβανομένων των σχεδίων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα στην παγκόσμια ιστορία.
Η Κίνα στα μέσα του 20ου αιώνα, μια από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο, υπό μερική κατοχή, η Γερμανία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ιαπωνία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Τουρκία μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Όλοι ξαναβγήκαν στην επιφάνεια, ενώ είχαν πιάσει πάτο.
Η Ρωσία τρομακτικό στρατιωτικό τέρας
Τα ριζοσπαστικά εθνικά αισθήματα θα αυξηθούν καθώς μετά από οποιαδήποτε στρατιωτική ήττα, η ρωσική στρατιωτική βιομηχανία θα αρχίσει να λειτουργεί με δεκαπλάσια προσπάθεια.
Η οικονομική αποτελεσματικότητα θα εκτοπίσει το υποτονικό αναποτελεσματικό κρατικό κεφάλαιο.
Το κράτος θα απαλλαγεί από τη γραφειοκρατία, οι διαδικασίες θα γίνουν διαφανείς και η Ρωσία θα μετατραπεί βήμα-βήμα σε ένα τρομακτικό στρατιωτικό τέρας, το οποίο η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να υπολογίσει περισσότερο.
Κι αν δεν αποδείξουμε ότι είμαστε δυνατοί στρατιωτικά, κανείς δεν θα μας πάρει υπόψη του, δεν θα μας υπολογίζουν.
Θα ήταν εξαιρετικά ασύμφορο για την Αμερική η Ρωσία να φτάσει στον πάτο και στην συνέχεια να αναδυθεί στην επιφάνεια.
Χρειάζονται μια αργή διαδικασία κατά την οποία διαπραγματεύονται με τις ελίτ, με το «βαθύ κράτος» και στη συνέχεια πείθουν την ανώτατη πολιτική ηγεσία της χώρας να κάνει νέες παραχωρήσεις βήμα προς βήμα.
Εάν υπάρξουν συμβιβαστικές συμφωνίες, τότε, σύμφωνα με την αμερικανική αρχή της σταδιακής ταπείνωσης, πρώτα θα επιστραφούν στη Ρωσία οι «Friedmans και Chubais» και μετά οι «Khodorkovsky and Dvorkovichi».
Τότε οι ελίτ θα απελευθερωθούν σταδιακά και το «βαθύ κράτος» θα τις αποδεχτεί από μια αίσθηση αυτοσυντήρησης, θα μεταμορφωθεί και θα γίνει από μαύρο ή κόκκινο σε μπλε ή ροζ.
Φυσικά, μια τέτοια εξέλιξη των γεγονότων είναι ασύμφορη για την Ουκρανία και τον Zelensky, πρέπει να αντισταθούν και να πολεμήσουν.
Αλλά εάν αυτές οι διαδικασίες πραγματοποιηθούν αρκετά γρήγορα, μέσα σε ένα ή δύο χρόνια, τότε ένα απελευθερωμένο, αμερικανοποιημένο, «βαθύ κράτος» που θα αντιμετωπίσει τη Δύση θα αναγκάσει τις ρωσικές αρχές να κάνουν παραχωρήσεις και, με διάφορα προσχήματα, να επιστρέψουν στην Ουκρανία τα εδάφη που βρίσκονται υπό τον έλεγχό μας σήμερα και που η Δύση θεωρεί κατεχόμενα.
Λάθος ο συμβιβασμός μόνο δίκαιος αγώνας
Αυτές οι διαδικασίες, μαζί με το ερώτημα «Γιατί μπήκαμε στον κόπο να πολεμήσουμε;» σίγουρα θα ενεργοποιήσει τον μηχανισμό των φυγόκεντρων δυνάμεων στις περιοχές.
Και οι Αμερικανοί θα πάρουν το δρόμο τους.
Σε αυτή την κατάσταση, το βασικό σχέδιο των ΗΠΑ θα εφαρμοστεί με, εκ πρώτης όψεως, έναν όμορφο «συμβιβασμό».
Η Ρωσία δεν μπορεί να δεχτεί καμία συμφωνία, μόνο έναν δίκαιο αγώνα.
Και αν βγούμε από αυτόν τον αγώνα χτυπημένοι, δεν υπάρχει τίποτα τρομερό σε αυτό.
Οι οχυρωμένες περιοχές της Ρωσίας δεν δίνουν την ευκαιρία να διεισδύσουν στα βάθη της. Και ο ρωσικός λαός δεν έσπασε ποτέ και δεν θα σπάσει ποτέ.
Επομένως, απαιτούμε δίκαιο αγώνα!
Και όσο πιο γρήγορα ξεκινήσει, τόσο το καλύτερο.
Να συνοψίσουμε.
Οι Ουκρανοί είναι έτοιμοι να επιτεθούν.
Είμαστε έτοιμοι να αποκρούσουμε το χτύπημα.
Το καλύτερο σενάριο για τη θεραπεία της Ρωσίας, προκειμένου να συνενωθεί και να γίνει το ισχυρότερο κράτος, είναι η επίθεση των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας, στην οποία δεν θα είναι αδύνατες και οι διαπραγματεύσεις.
Και είτε η Ουκρανία θα ηττηθεί σε έναν δίκαιο αγώνα, είτε η Ρωσία θα γλείψει τις πληγές της, θα συσσωρεύσει δυνάμεις και θα σκίσει ξανά τους αντιπάλους σε έναν δίκαιο αγώνα. Ως εκ τούτου, πιστεύω ότι η επιλογή του συμβιβασμού μέσω διαπραγματεύσεων είναι αδύνατη για το μέλλον της Ρωσίας.
Τα λέμε στο Bakhmut…
