Έχουμε μιλήσει για τις ψυχολογικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ κι έχουμε σκιαγραφήσει τις τακτικές και επιχειρησιακές όψεις της ουκρανικής αντεπίθεσης των τελευταίων πέντε εβδομάδων. Έχουμε επίσης ξεκαθαρίσει το στρατηγικό πλαίσιο που οριοθετεί τις κινήσεις των δυνάμεων του πολυπολικού κόσμου: ελεγχόμενη κατεδάφιση της δυτικής ηγεμονίας, έτσι ώστε αυτή να συμβεί με τους ελάχιστους παγκόσμιους τριγμούς και να αποφευχθεί ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Ωστόσο τα νέα από τα μέτωπα δεν είναι και τόσο ευχάριστα: η εξόρμηση των Ουκρανών από την Περιφέρεια του Χαρκόβου διατηρεί το μομέντουμ της και οι επιθέσεις τους στην περιοχή της Χερσώνας προκαλούν …εμφράγματα. Τα τρολλ έχουν βγει έξω μαζικά και οι γκροτέσκοι ήχοι του (ενίοτε προσποιητού) οργασμού τους μπορούν να αποδομήσουν ακόμη και τον πιο συγκροτημένο εγκέφαλο. Συνιστώ λοιπόν στους σεβαστούς επισκέπτες της ταπεινής μου καλύβας αποχή από την καταστροφική γκρίνια και πάνω από όλα ψυχραιμία. Θα περιγράψουμε την κατάσταση όπως (θεωρούμε πως) έχει – κι ο χρόνος θα δείξει ποιος θα γελάσει τελευταίος…
Οι Ρώσσοι λοιπόν υποχωρούν σε τρία σημεία: βόρεια-βορειοανατολικά της Χερσώνας (μέτωπο του Κριβόϊ Ρόγκ, όπως αρκετά… αισιόδοξα το αποκαλούν) καθώς και ανατολικά του Κουπιάνσκ και του Κράσνι Λιμάν, όπου πιέζονται σε δύο άξονες που συγκλίνουν προς το Σβάτοβο, στα δυτικά όρια της περιφέρειας του Λουγκάνσκ. Οι Ουκρανοί προελαύνουν και στα δύο μέτωπα – προς το παρόν οι αντίπαλοί τους περιορίζονται στο να τους επιφέρουν (σοβαρές) απώλειες και έπειτα να υποχωρούν, κατά κανόνα συντεταγμένα, σε νέες αμυντικές θέσεις. Το μόνο που έχουν να αντιπαραβάλουν οι Ρώσσοι είναι κάποιες επιτυχίες στην Περιφέρεια του Ντονιέτσκ: η ορχήστρα «Βάγκνερ» – πάντοτε σε… largo τέμπο -προωθείται στην Μπαχμούτκα, ενώ οι βετεράνοι του τάγματος «Σομάλι» εισήλθαν στο Περβομάϊσκογιε.
Είναι φανερό πως οι ουκροναζί απολαμβάνουν σημαντικού αριθμητικού πλεονεκτήματος στη γραμμή επαφής, το οποίο ωστόσο δεν μεταφράζεται ανάλογα και σε υπεροχή σε ισχύ πυρός. Υπό την καθοδήγηση των ΝΑΤΟϊκών συμβούλων τους λοιπόν, οργανώνουν κατάλληλα τις δυνάμεις τους, υιοθετώντας ορισμένες τακτικές καινοτομίες ώστε να μεγιστοποιήσουν τις πιθανότητες επιτυχίας τους. Βλέπουμε λοιπόν μαζικές επιθέσεις «κορεσμού» των εχθρικών πυρών από πολλές κατευθύνσεις, με χρήση ελαφρών σχετικά δυνάμεων, με περιορισμένη υποστήριξη πυροβολικού. Η έμφαση δίνεται στην ταχύτητα, τόσο ως μέσο προστασίας όσο και ως παράγοντα αποσταθεροποίησης του αντιπάλου.
Μέσα στη ρευστότητα μιας τέτοιας μάχης, η τακτική εικόνα δεν είναι ξεκάθαρη. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα περικυκλωθείς και πάντοτε υπάρχει κίνδυνος να χτυπήσεις τους δικούς σου, πράγμα που περιορίζει τη δράση του πυροβολικού και της αεροπορίας. Αυτό βέβαια δεν αφορά τους Ουκρανούς, οι οποίοι έχουν πολλάκις αποδείξει πως δεν κάνουν διακρίσεις μεταξύ φίλων και εχθρών – για να μην μιλήσουμε για τις φάλαγγες των αμάχων… Τα κανόνια των Ρώσσων λειτουργούν με διαλείμματα, καθώς συχνά πρέπει να μετακινηθούν σε ασφαλέστερες θέσεις. Επίσης τα ελικόπτερα τους δρουν εξαιρετικά επιφυλακτικά, λόγω των δυτικών φορητών αντιαεροπορικών πυραύλων που ελλοχεύουν σε αγροτόσπιτα και αλσύλλια. Κάπως έτσι τα ζωντόβολα με τα γαλαζοκίτρινα προφίλ μπορούν να περηφανεύονται για την «απελευθέρωση» ακόμη μερικών κωμοπόλεων και την απόδοση των χωραφιών που τις περιβάλλουν στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους, δηλαδή την Black Rock και την Monsanto…
Όταν μιλάμε ωστόσο για στρατιώτες και όχι για βλήματα (!) το συνώνυμο της «επίθεσης κορεσμού» είναι «επίθεση αυτοκτονίας»… Η ταχύτητα ελάχιστα βοηθάει όταν το τενεκεδάκι που έχουν για θωράκιση τα HUMVEE συναντά τα αντιαρματικά των αλεξιπτωτιστών της VDV. Οι δύο αντίπαλοι μοιάζουν δέσμιοι των παραδόσεών τους – οι δυτικοί εξακολουθούν να εμπνέονται από την ηρωική αλλά μάταιη έφοδο της «Ελαφράς Ταξιαρχίας» στον Κριμαϊκό Πόλεμο. Από την πλευρά τους οι Ρώσσοι πάντοτε πολεμούσαν παραχωρώντας χώρο, με αντάλλαγμα την καταπόνηση και την εξάντληση του αντιπάλου. Το ανατολικής κοπής και σοβιετικού φινιρίσματος δόγμα τους, περιλαμβάνει ενέδρες, προσποιητές υποχωρήσεις και επιθετικές αναστροφές, δελεασμό του αντιπάλου σε προεπιλεγμένα πεδία καταστροφής ή δυσμενές έδαφος και άλλα ανάλογα του «Παρθικού Βέλους» των αρχαίων.
Ήταν βεβαίως πολύ πιο εύκολο για τις ρωσσικές δυνάμεις να παραχωρούν εδάφη που τυπικά ανήκαν στην Ουκρανία. Έπειτα όμως από την οικειοθελή (ουρλιάξτε, ΝΑΤΟσκυλα!) προσχώρηση των τεσσάρων περιφερειών στη Ρωσσική Ομοσπονδία, η απώλεια κάθε χωριού και πόλης συνοδεύεται από μεγάλη αναταραχή και κριτική. Ακόμη κι όταν η αναδίπλωση είναι απολύτως επιβεβλημένη στρατιωτικά, κάποιοι θεωρούν πως οι Θερμοπύλες πρέπει να κρατηθούν μέχρι τέλους – ειδικά οι πολιτοφύλακες του Λουγκάνσκ φαίνεται πως εμφορούνται από το πνεύμα αυτό, καθώς υπερασπίζονται τη γη τους. Μιλάμε ωστόσο για τον λαό που προτίμησε να κάψει τη Μόσχα και να υποχωρήσει πίσω από αυτή, παρά να συνθηκολογήσει με τον Ναπολέοντα…
Υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο, όπως θα έλεγαν οι φίλοι μας οι αγγλοσάξονες, μόνο που έχει από καιρό βγει έξω και Κύριος οίδε πού βόσκει και πότε θα εμφανιστεί… Ακόμη και στο Κράσνι Λιμάν – την μοναδική περίπτωση που οι Ρώσσοι στάθηκαν στοιχειωδώς να πολεμήσουν – οι δυνάμεις που ενέπλεξαν ήταν μεγέθους ταξιαρχίας, το πολύ. Η μαύρη γη μεταξύ Δνείπερου και Ντον έχει δει γιγαντομαχίες, μπροστά στις οποίες η τρέχουσα κλίμακα των συγκρούσεων απλώς ωχριά. Βέβαια οι απώλειες των Ουκρανών είναι τρομακτικές, καθώς η ηγεσία του Κίεβου ρίχνει στη μάχη ό,τι έχει και δεν έχει, ωστόσο οι αντίπαλοί της αποδεικνύονται …σνομπ, υποχωρώντας συνεχώς. Φαίνεται πως ο Ρωσσικός στρατός δεν βρίσκεται στο Ντονμπάς, ούτε στη Χερσώνα και – μάλλον – ούτε στο Ζαπορόζιγιε. Προς το παρόν είναι κάπου αλλού, αλλά όποιος πιστεύει πώς αυτό το παρόν θα διαρκέσει για πάντα, είναι πιο αφελής κι από τον Γκούφυ…
Μόλο που τα δυτικά μέσα τις αποκρύπτουν επιμελώς, οι απώλειες συλλέγουν το φόρο τους, απομειώνοντας την μαχητική αξία των ουκρανικών μονάδων. Παρά τις επιτυχίες, δεν είναι λίγες οι φορές που τα εδάφη που παραχωρεί ο αντίπαλος αποδεικνύονται δηλητηριασμένα δώρα: κάποια στιγμή τα ταχυκίνητα αλλά εντελώς ακατάλληλα για στατική άμυνα συγκροτήματα των ουκροναζί και των δυτικών μισθοφόρων θα υπερεκταθούν, με τις γραμμές ανεφοδιασμού τους να απλώνονται χιλιόμετρα πίσω τους. Μακριά από τις οχυρώσεις τους, τα στρατεύματα είναι ευάλωτα και το έδαφος και η γεωγραφία συχνά κρύβουν παγίδες. Όσοι από τους αναγνώστες ασχολούνται με τους χάρτες, θα έχουν ίσως προσέξει πως ήδη οι Ουκρανοί βάζουν πίσω τους τον ποταμό Οσκόλ…
Στο μέτωπο της Χερσώνας, πάρα την πίεση, οι Ρώσσοι αλεξιπτωτιστές φαίνονται προς το παρόν να διαθέτουν την ευελιξία, την εκπαίδευση και το ηθικό που απαιτείται για την εξουδετέρωση των ουκρονατοϊκών καινοτομιών. Σε αντίθεση με τα αντίστοιχα δυτικά σώματα, διαθέτουν αρκετά βαριά όπλα και τεθωρακισμένα και το πυροβολικό τους χτυπά ανενόχλητο το αριστερό πλευρό των αντιπάλων τους, πίσω από την ασφάλεια του Δνείπερου. Όσο οδυνηρό κι αν είναι αυτό, οι Ρώσσοι έχουν πάντα το περιθώριο να υποχωρήσουν πίσω από τη γραμμή του ποταμού Ινγκουλέτς. Δεν αποκλείεται κιόλας οι Ουκρανοί με τα πολλά να καταφέρουν να διαβούν σε κάποια σημεία ακόμη κι αυτό το εμπόδιο και να αρχίσουν να βλέπουν μέσα από τις επιτελικές τους διόπτρες τα καμπαναριά της Χερσώνας…
Ύστερα θα έρθουν οι βροχές και τα ποτάμια πίσω τους θα φουσκώσουν… Τότε οι Ρώσσοι θα έχουν την ευκαιρία να αναβαθμίσουν την κλίμακα των μαχών σε επίπεδο στρατηγικής. Ξέρετε εσείς: μεγάλα, κόκκινα βέλη στο χάρτη, καθώς και στην καρδιά του δυτικού ιμπεριαλισμού… Η ζωή είναι κύκλος κι όσοι λοιδορούν τους υποχωρούντες αντιπάλους τους, καταλήγουν ενίοτε να εύχονται να είχαν την ίδια ευκαιρία – δεν είναι έτσι, μπάρμπα-Πάουλους; Αν πάλι δεν εμπιστεύεστε τα κόκκαλα του φίλου σας του tsaka, δείτε την προχθεσινή προειδοποίηση της MI6 για την απειλή που αντιπροσωπεύουν τα πολυάριθμα στρατεύματα που πιθανολογείται πως έχουν συγκεντρώσει οι Ρώσσοι στην περιοχή του Μπέλγκοροντ…
Γράφαμε πριν λίγες εβδομάδες πως η αντίδραση της Ρωσσίας στην ΝΑΤΟϊκή αντεπίθεση θα ήταν ασύμμετρη. Αντί να απαντήσει στα πεδία των μαχών, η Μόσχα επέλεξε τον πολιτικό αιφνιδιασμό, με τα δημοψηφίσματα και την ενσωμάτωση των τεσσάρων περιφερειών. Έθεσε έτσι τις βάσεις για την είσοδο σε μια νέα, ριζικά διαφορετική φάση του πολέμου. Η μερική επιστράτευση και ο τρόπος υλοποίησής της αφήνουν πολλές αχαρτογράφητες περιοχές για όποιον προσπαθεί να μαντέψει τον τόπο, την έκταση και τον χρόνο εκδήλωσης του στρατιωτικού σκέλους της ρωσσικής πολιτικής. Αυτά, σε συνδυασμό με την αποτυχία διπλωματικής απομόνωσης της Ρωσίας, έφεραν τη Δύση σε κατάσταση πανικού.
Κάπως έτσι γίναμε μάρτυρες της ανατίναξης των αδερφών… NORD STREAM μόλο που ούτε οι αδερφοί… Γκρίμμ δεν θα μπορούσαν να σκαρώσουν παραμύθι σαν κι αυτό που προσπαθούν να μας πουλήσουν τα αθεόφοβα τα ΜΜΕ μας. Ξέρετε εσείς, όποτε θέλετε να τη σπάσετε στο γείτονα που ποτίζει από τη δική σας πομόνα, αντί να κλείσετε τη βάνα βάζετε εκρηκτικά στη σωλήνα – και μάλιστα όχι στο δικό σας το χωράφι αλλά στου διπλανού, με κίνδυνο να σας πιάσει ο δραγάτης με τα μασούρια του δυναμίτη στο χέρι… Ακόμη όμως και να γίνει πιστευτό το δυτικό αφήγημα, η εικόνα των παντοδύναμων Ρώσσων που αλωνίζουν ανενόχλητοι τη Βαλτική δεν είναι διόλου κολακευτική για το ΝΑΤΟ…
Πέρα από τα παραμύθια, υπαίτιος για το σαμποτάζ στους αγωγούς είναι εκείνος που κερδίζει από αυτό, δηλαδή οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες βλέπουν την προοπτική συμβιβασμού του Βερολίνου με τη Μόσχα να απομακρύνεται και την εξάρτηση της Ε.Ε. από το αμερικάνικο LNG να αυξάνεται – μαζί με την τιμή του. Ούτε θα αλλάξει τίποτε αν τελικά αποδειχθεί πως στη δουλειά ήταν μπλεγμένοι κι οι πάντοτε σατανικοί όσο και κομπλεξικοί Εγγλέζοι, οι καθ’ έξιν και κατ’ εξακολούθησιν συνωμότες Σκανδιναβοί ή οι ανόητα αυτοκτονικοί Πολωνοί – αυτοί ντε, που ο Πρόεδρός τους προτίμησε να τσακιστεί στα δέντρα, αντί να προσγειωθεί εκεί που του έλεγε ο δολερός ρωσσικός πύργος ελέγχου…
Οι Ρώσσοι έχασαν βέβαια ένα διαπραγματευτικό χαρτί, μερικούς αμφίβολης φερεγγυότητας πελάτες και ίσως τελικά και τα χρήματα για την κατασκευή του NORD STREAM 2 – για τον οποίο ωστόσο ήταν άγνωστο το αν και το πότε θα έμπαινε σε λειτουργία. Τα συμβόλαια βέβαια έχουν ρήτρες και δεν αποκλείεται οι δικαστικές διαμάχες να κρατήσουν πολλά χρόνια μετά τη λήξη της θερμής φάσης της σύγκρουσης… Όπως και να έχει, η Μόσχα μπορεί δικαίως να κατηγορεί τους αντιπάλους τους για ακόμη μια πράξη διεθνούς τρομοκρατίας έχοντας σοβαρά επιχειρήματα – ίσως μάλιστα και αποδείξεις.
Το αστείο είναι πως οι Αγγλοσάξωνες ξέρουν ότι οι Ρώσσοι ξέρουν και τώρα φοβούνται την δίκαια ανταπόδοση: οι ενεργειακές και τηλεπικοινωνιακές αρτηρίες της Δύσης αποτελούν πλέον νόμιμους στόχους και η υστερία περί τορπιλών με πυρηνικές κεφαλές πηγάζει ακριβώς από το γεγονός. Προς το παρόν το ατομικό υποβρύχιο «BELGOROD» και τα αδέρφια του σουλατσάρουν στους ωκεανούς ειρηνικά, όμως αρκεί μια μικρή… προβοκάτσια για να τεθεί ολόκληρο το ΝΑΤΟϊκό πλέγμα ασφαλείας εκτός ισορροπίας, καθώς η προσπάθεια στρατιωτικής υπεράσπισης των εκτεταμένων δυτικών θαλάσσιων υποδομών απέναντι σε μια αόρατη απειλή θα κόστιζε τουλάχιστον όσο και τα ενδεχόμενα πλήγματα.
Παρά τα μεγάλα λόγια περί ενεργειακής ανεξαρτησίας, το μεγάλο πρόβλημα της «πολιτισμένης Ευρώπης» είναι πως χωρίς τη Ρωσσία η οικονομία της είναι νεκρή – kaputt, dead, muerta… Αυτό μονάχα κοινωνικές και γεωπολιτικές αναταραχές προμηνύει, στο φόντο της αποβιομηχάνισης και της επερχόμενης… παγετωνικής περιόδου. Πέρα από τα στρατιωτικά σενάρια, η πολιτική πίεση στην ίδια την Ουκρανία αναμένεται ασφυκτική, καθώς τα προβλήματα επιβίωσης θα αυξάνονται και η πραγματικότητα θα ξεχύνεται μέσα από τις ρωγμές. Όσοι σκοτώνονται στις επιθέσεις επικοινωνιακής σκοπιμότητας του Ζελένσκι είναι γιοι, σύζυγοι και πατεράδες κάποιων ανθρώπων, που κάποια στιγμή θα μάθουν την τραγική αλήθεια. Δεν αποκλείεται σύντομα η Ρωσσία να ανακαλύψει πως πέρα από τον στρατό, τον στόλο της και τις χώρες του Παγκόσμιου Νότου διαθέτει κι άλλους, απρόσμενους συμμάχους…
Για δεύτερη φορά μέσα σε έναν αιώνα, ο αμερικανικός κυνισμός και η τυφλότητα των ηγετών της απειλούν να αποσπάσουν την ευρωπαϊκή υποηπείρο από την μητρική αγκαλιά της Ασίας – κι αυτό θα είναι καταστροφικό. Δεν είναι μόνο το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο ή οι στρατηγικές πρώτες ύλες. Υπάρχει κάτι δύσκολο να οριστεί αλλά που έτσι και εκλείψει – όμοια με τη ζωή – η βλάβη γίνεται ανήκεστος. Πείτε το πολιτισμό – ή ίσως μοίρα… Σε περίπτωση που τα αγγλοσαξονικά σχέδια ευοδωθούν, η Ρωσσία θα κατορθώσει βέβαια να κρατηθεί στη ζωή, χάρη στον ανατολικό της πνεύμονα. Η Ευρώπη ωστόσο είναι τελεσίδικα καταδικασμένη σε θάνατο από ασφυξία. Ή μάλλον από ρήξη αορτής, για να είμαστε ακριβέστεροι…
ΥΓ1: Είναι φανερό πως τις κινήσεις της Μόσχας τις καθορίζει η πολιτική και όχι η εκάστοτε πλημμυρίδα ή άμπωτη του μετώπου. Εύλογα, καθώς σε αντίθεση με τις χώρες της Δύσης, η Ρωσσία είναι δημοκρατία κι όχι άθυρμα οικονομικών συμφερόντων και ολιγαρχικών καστών – της στρατιωτικής συμπεριλαμβανομένης. Σας είχαμε υποσχεθεί ένα κείμενο για το εύρος και το βάθος της δημόσιας συζήτησης και της εσωτερικής πολιτικής ζωής της αχανούς χώρας. Δεν το έφαγε η μαρμάγκα – Θεού θέλοντος, θα δημοσιευθεί, εν ευθέτω χρόνο.
ΥΓ2: Μόλις έμαθα πως οι χώρες του ΟΠΕΚ μειώνουν την παραγωγή πετρελαίου κατά δύο εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως – κι ο χειμώνας έρχεται… Προς τι ο κοπετός, γλυκά μου ξωτικά της Δύσης; Δεν είναι ωραίο που ο Παγκόσμιος Νότος στηρίζει επιτέλους την «πράσινη ατζέντα» σας;
