Παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενο του Παν. Λαφαζάνη που δημοσιεύθηκε στα “ΝΕΑ” του Σαββατοκύριακου (14/05/22)
Η Ελλάδα σε ελεύθερη πτώση βουλιάζει και πνίγεται, ενώ διαρκώς υπερχρεώνεται ως κράτος και κοινωνία. Κράτος και κοινωνία που ψευτοσυντηρούνται με ταπεινωτικές οπισθοχωρήσεις και εκχωρήσεις στα κυριαρχικά μας δικαιώματα, με νέα δανεικά και με ανεξόφλητους φουσκωμένους λογαριασμούς φορολογικών υποχρεώσεων και ρεύματος.
Στη σημερινή φυτοζωούσα νεοαποικία, που φέρει το βαρύ ιστορικό όνομα Ελλάδα, κυριαρχούν ο νεοραγιαδισμός και ένα φαύλο, κλεπτοκρατικό, πελατειακό, ολιγαρχικό, κρατικοδίαιτο και βαθύτατα δουλοπρεπές σε ξένα κέντρα (Ουάσιγκτον-Βερολίνο-Βρυξέλλες) πολιτικοοικονομικό και “πολιτιστικό” σύστημα με πυρήνα τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και διαφορές απεχθείς αλλά και γλοιώδεις εκδοχές ακροδεξιών οργανώσεων.
Δίπλα σε αυτό το φαύλο και βαθιά διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα, η σημερινή υπαρκτή Αριστερά όλων σχεδόν των αποχρώσεων, σκιά των καλύτερων στιγμών της ιστορίας της και των αγώνων της, βρίσκεται δυστυχώς εκτός τόπου και χρόνου και εγκλωβισμένη σε παρωχημένα και αποτυχημένα δόγματα, αδυνατεί να αναλάβει ένα ηγεμονικό ρόλο διεξόδου για τη χώρα και αντίθετα φυλλοροεί, μέσα στο “πουθενά”, συντηρούμενη από δόξες και ηρωισμούς του παρελθόντος.
Και βεβαίως όταν λέω Αριστερά δεν εντάσσω σε αυτήν τον μεταλλαγμένο νεοδεξιό ΣΥΡΙΖΑ, που ματαίως προσπαθεί να κρύψει κάτω από τη δημαγωγία και μια μιμητική αριστερά φρασεολογία, την υποτελή πολιτική και κάλπικα κοινωνική εικόνα του.
Μέσα σε αυτές της συνθήκες όπου στην Ουκρανία, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, στη βάση ενός σχεδίου από το 2014, έχουν στην ουσία προκαλέσει ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος ανατρέπει τα πάντα στο πλανήτη, αν δεν τον καταστρέψει, ανέλαβα την πρωτοβουλία με συνεργάτες και συναγωνιστές μου, να ιδρύσω ένα δημοκρατικό πατριωτικό κίνημα απελευθέρωσης και ανασυγκρότησης της Ελλάδας. Ένα κίνημα με ένα μεταβατικό πρόγραμμα για την εθνική χειραφέτηση και ανεξαρτησία, για την βαθιά παραγωγική και τεχνολογική απογείωση της χώρας, για την άνθιση της ουσιαστικής δημοκρατίας παντού, για την επανασύσταση εκ θεμελίων του διαλυμένου και σε αποσύνθεση κράτους, καταπλιπτικού βάρους στην ανάπτυξη και στην παραγωγικότητα, για την κοινωνική δικαιοσύνη και την αντιμετώπιση της αυξανόμενης εξαθλίωσης.
Η σύλληψη δεν είναι εντελώς νέα, αν και δεν αντιγράφει το παρελθόν.
Η Ελλάδα βιώνει μια ιδιόμορφη αλλά πολύ βαριά κατοχή, χωρίς εμφανείς ερπύστριες και κυβερνάται δυστυχώς από παραδομένες δωσιλογικές δυνάμεις.
Απέναντι στον ολοκληρωτισμό που βιώνουμε, για να το πω λίγο παραστατικά χωρίς να ακριβολογώ, η πατρίδα μας χρειάζεται ένα νέο νικηφόρο «ΕΑΜ» των σύγχρονων αναγκών, μια νέα μεγάλη λαϊκή απελευθερωτική ενότητα, πέρα από χρεωκοπημένες παρατάξεις. Χρειάζεται ένα νέο σύγχρονο «ΕΑΜ» χωρίς τα όποια «ελαττώματα» του παλιού Εαμικού κινήματος και κυρίως χωρίς τις Βάρκιζες και τους Λίβανους που ακολούθησαν.
Η εποχή μας έχει απόλυτη ανάγκη από μια νέα λαϊκή ενότητα και ένα νέο μεγάλο ενωτικό πλειοψηφικό αγωνιστικό ρεύμα ανόρθωσης που δεν θα ζητάει πιστοποιητικά «γαλάζιων», «πράσινων», «ροζ» και «κόκκινων» φρονημάτων από τους έλληνες πολίτες.
Μια νέα λαϊκή ενότητα που δεν θα την ενδιαφέρει το πολιτικό παρελθόν του καθενός αλλά αν είναι στην πράξη διατεθειμένος, ανεξάρτητα από πολιτικές καταγωγές, να ασπασθεί, χωρίς υστεροβουλίες και δεύτερες σκέψεις, με θέληση για αγώνες και προσωπικές θυσίες, ένα νέο ριζοσπαστικό πρόγραμμα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης από ξένες δουλείες, εγχώριες υποτελείς εξουσίες, ταπεινώσεις, φτώχεια και στερήσεις.
Απευθύνομαι στον κόσμο της Αριστεράς και τους λέω ότι η αναγκαία επανίδρυση και επαναθεμελίωση μιας σύγχρονης αριστερής παράταξης δεν μπορεί να γίνει ως κομματικό υβρίδιο σε θερμοκήπιο αλλά μπορεί να διαμορφωθεί ως συλλογική πρωτοπόρα έκφραση μόνο μέσα σε ένα ευρύτερο κίνημα για να αλλάξει σελίδα η Ελλάδα με ένα πλατύ ενωτικό λαϊκό μέτωπο.
Απευθύνομαι σε όλους τους πολίτες και τους λέω: με μνημόνια, με την αποικιοποίηση της χώρας, με ολιγαρχίες, με την στήριξη αμερικάνικων πολεμικών επιχειρήσεων, με τη διαφθορά, τις απάτες, την εγκατάλειψη στους πολυεθνικούς κολοσσούς της νέας τάξης και την αποεθνοποίηση της «παγκοσμιοποίησης», η Ελλάδα «πεθαίνει», αφήνοντας πίσω της κάποιες πέτρες, μισογκρεμισμένα μνημεία, σπασμένα μάρμαρα, δυστυχία και εξαθλίωση.
Μπορούμε ένα νέο ξεκίνημα, με ένα νέο πολιτικό κίνημα φορέα;
Παναγιώτης Λαφαζάνης
*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στα “ΝΕΑ” του Σαββατοκύριακου (14/05/22)
