“Ελλάδα: Η Χώρα της Θλίψης – Από την Ευημερία στη Δυστυχία”

Ελλάδα, η χώρα που άλλοτε υπερηφανευόταν για το πνεύμα, την ιστορία και τη δημοκρατία της, σήμερα φιγουράρει στην 81η θέση στον Παγκόσμιο Δείκτη Ευτυχίας, ξεπερνώντας μας μέχρι και η διαλυμένη, αιματοκυλισμένη Λιβύη.
Αν αυτό δεν είναι καμπανάκι αφύπνισης, τότε τι είναι;

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια χώρα όπου η επιβίωση είναι πολυτέλεια.
Τα στοιχεία είναι αμείλικτα: το ΑΕΠ μας βρίσκεται στα επίπεδα του 2009, αλλά η αγοραστική μας δύναμη είναι χαμηλότερη από ποτέ.
Μας ξεπέρασε ακόμα και η Βουλγαρία.
Ακόμη και η Τουρκία, παρά την τεράστια οικονομική αστάθεια που αντιμετωπίζει, καταγράφει υψηλότερη αγοραστική δύναμη.
Αν αυτό δεν είναι απόλυτη αποτυχία, τότε τι είναι;

Το κυβερνητικό αφήγημα περί ανάπτυξης και προόδου είναι μια κακογραμμένη φαρσοκωμωδία.
Αν τα πράγματα πάνε τόσο καλά, γιατί οι Έλληνες δηλώνουν ολοένα και πιο δυστυχισμένοι;

Μήπως επειδή το κόστος ζωής αυξάνεται ανεξέλεγκτα, οι μισθοί των 700 ευρώ παραμένουν εξευτελιστικοί, και το κοινωνικό κράτος είναι ανύπαρκτο;|

Ή μήπως επειδή η κυβέρνηση και τα καλοπληρωμένα ΜΜΕ τους λένε ότι ζουν στον «παράδεισο», την ώρα που δεν μπορούν να πληρώσουν το ρεύμα τους και το ενοίκιο τους;
Σκεφτείτε 650 ενοίκιο και 250 ευρώ ρεύμα κάνουν 900 ευρώ!
Κύριε Μητσοτάκη αυτό  είστε!

Οι Σκανδιναβικές χώρες, παρά τις αντίξοες κλιματολογικές συνθήκες, καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις στην ευτυχία.

Οι πολίτες τους απολαμβάνουν δωρεάν υγεία, υψηλούς μισθούς και κράτος δικαίου.

Στην Ελλάδα, αντίθετα, έχουμε ένα κράτος που λειτουργεί ως πλυντήριο χρημάτων για τους λίγους, ενώ οι πολλοί βυθίζονται στη φτώχεια και στην απελπισία.

Από τα εθνοκτόνα μνημόνια μέχρι την πρόσφατη οικονομική πολιτική, η Ελλάδα βιώνει μια συνεχή κοινωνική και οικονομική κατάρρευση.
Είμαστε μια χώρα που χάνει τον πληθυσμό της, είτε λόγω μετανάστευσης είτε λόγω υπογεννητικότητας.
Οι νέοι μας φεύγουν, οι ηλικιωμένοι πεθαίνουν φτωχοί και εγκαταλελειμμένοι, και όσοι μένουν καταλήγουν σε έναν αέναο φαύλο κύκλο μιζέριας και εξαθλίωσης.

Και την ίδια στιγμή, ενώ οι πολίτες μένουν άστεγοι, άνεργοι και πεινασμένοι, οι πολιτικοί απολαμβάνουν χλιδάτες  βίλες, παχυλούς τραπεζικούς λογαριασμούς και πολυτελή ταξίδια.

Οι νόμοι γίνονται όπλο στα χέρια τους, όχι για να προστατεύσουν τον λαό, αλλά για να τον εξαθλιώσουν ακόμα περισσότερο.

Οι κατασχέσεις πρώτης κατοικίας είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο, γιατί προφανώς το “επιτελικό κράτος” δεν θέλει-αρνείται να σώσει τον Έλληνα, αλλά μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό τους, τις τράπεζες και τους δανειστές.

Αλλά, ας μην γελιόμαστε.
Η πολιτική τάξη της χώρας όχι μόνο αδιαφορεί για αυτήν την κατάσταση, αλλά φαίνεται να την επιδιώκει.

Η φτώχεια είναι εργαλείο ελέγχου.

Ο φοβισμένος, φτωχός, εξαντλημένος πολίτης δεν έχει χρόνο να αντιδράσει.
Και όποιος τολμήσει να σηκώσει κεφάλι, συναντάει την κυβερνητική καταστολή και την προπαγάνδα των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης.

Η Ελλάδα δεν αξίζει να είναι η χώρα της θλίψης.
Δεν αξίζει να βρίσκεται στην τελευταία θέση της Ευρώπης.
Ο ελληνικός λαός πρέπει να απαιτήσει πίσω τη ζωή και την αξιοπρέπειά του. Γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς, τότε ποιος;
Και αν όχι τώρα, πότε;

Λαέ ξύπνα! Οι «σωτήρες» σε πρόδωσαν ξανά.
Και οι λαγοί με πετραχήλια ψόφησαν προ πολλού… και το σανό μούχλιασε!