Ελλάδα 2025 Σκλαβοπάζαρο ή Ανατροπή;

Η Ελλάδα του 2025 δεν είναι μια χώρα που εξελίσσεται, είναι μια κοινωνία που βυθίζεται.

Ο «εκσυγχρονισμός» μεταφράζεται σε 13ωρη εργασία για έναν μισθό, που δεν καλύπτει ούτε τα βασικά έξοδα μετακίνησης.
Η υποτιθέμενη «ευελιξία» στην εργασία, δεν είναι τίποτε άλλο από την επιβολή της πλήρους προσαρμογής του εργαζομένου στην εκμετάλλευση.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει καταφέρει, να κάνει τους πολίτες να νοσταλγούν ακόμη και την εποχή των μνημονίων, τότε που τουλάχιστον γνώριζαν ανοιχτά ότι λεηλατούνται.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει εγκαθιδρύσει μια νέα μορφή εξουσίας, την Εργοδοτοκρατία.

Πρόκειται για ένα πολιτικό σύστημα όπου οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι δεν εκπροσωπούν τον λαό, αλλά τα συμφέροντα των εργοδοτών.
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει αντιστραφεί, πλέον δεν εκφράζει τους πολίτες, αλλά τους εκμεταλλευτές τους.

Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο αποτελεί μνημείο νεοφιλελεύθερης επιβολής.
Η 13ωρη εργασία δεν είναι μόνο οικονομική εξόντωση, είναι ψυχολογικός μηχανισμός καθυπόταξης.
Ένας εργαζόμενος χωρίς ελεύθερο χρόνο, δεν μπορεί να αναπτύξει συνείδηση ούτε να οργανώσει αντίσταση.
Η κυβέρνηση βαφτίζει αυτή την πραγματικότητα «επιλογή», τη στιγμή που η άρνηση ισοδυναμεί με πείνα και κοινωνικό αποκλεισμό.
Εδώ βρίσκεται η ουσία του νεοφιλελευθερισμού, το δικαίωμα να διαλέξεις ανάμεσα στη φτώχεια και στην εξαθλίωση.

Η χώρα διοικείται σαν μια πολυεθνική start-up, όπου ο λαός αντιμετωπίζεται ως «ανθρώπινο κεφάλαιο» και όχι ως κοινωνικό σώμα.
Ο ΠΘ εφαρμόζει τις συνταγές των business schools, οι άνθρωποι είναι πόροι που πρέπει να εξαντληθούν για μέγιστο κέρδος, αδιαφορώντας για το ότι έχουν οικογένειες, όνειρα και ανάγκη για ζωή.

Η ΓΣΕΕ, αντί να υπερασπίζεται τους εργαζομένους, λειτουργεί ως μηχανισμός νομιμοποίησης της βαρβαρότητας.
Αναζητά «θετικά» στην καταπίεση, περιορίζοντας τον ρόλο της στο να καλλιεργεί ψευδαισθήσεις αντίστασης.

Την ίδια στιγμή, η τεχνητή νοημοσύνη και η αυτοματοποίηση, που θα μπορούσαν να απελευθερώσουν τους ανθρώπους από την υπερεργασία, μετατρέπονται σε όπλα εναντίον τους.
Αντί η πρόοδος να ελαφρύνει την καθημερινότητα, χρησιμοποιείται για να παγιώσει την εικόνα του εργαζομένου-μηχανής, χωρίς δικαιώματα και χωρίς όρια.

Η έννοια του «work-life balance» έχει διαστραφεί, η δουλειά απορροφά τη ζωή και η ζωή περιορίζεται στη δουλειά.
Οι εργοδότες πλέον δεν χρειάζεται να παρανομούν, η πολιτεία νομιμοποίησε την εκμετάλλευση, όπως αν αύριο η ληστεία γινόταν νόμιμη δραστηριότητα.

Ο εκσυγχρονισμός της Ελλάδας δεν είναι τίποτε άλλο, από επιστροφή στον 19ο αιώνα.
Οι εργαζόμενοι θυμίζουν πλέον τα θύματα των πρώτων εργοστασίων της βιομηχανικής επανάστασης, μόνο που σήμερα η εκμετάλλευση είναι ψηφιοποιημένη και ελέγχεται από smartphones και πλατφόρμες.

Η αντιπολίτευση περιορίζεται σε θέατρο ρόλων.
Κάνει σχετικά κάποιο μικρό θόρυβο, χωρίς ουσία, αδυνατώντας να ασκήσει πραγματική πίεση.
Οι απεργίες, αν και αναγκαίες, καταντούν συχνά τελετουργίες-βολτούλες χωρίς στρατηγική, καταδικασμένες να μη φέρουν ποτέ τις αλλαγές.

Η κυβέρνηση έχει φτάσει στο σημείο, να πείθει τους πολίτες ότι όλα γίνονται για το «καλό τους», λιγότερα δικαιώματα για να μάθουν να τα εκτιμούν, περισσότερη δουλειά για να μάθουν την αξία του ελεύθερου χρόνου.
Πρόκειται για τον πιο ωμό μηχανισμό χειραγώγησης συνειδήσεων του 2025.

Μέσα σε αυτή τη δυστοπία, η οικογένεια μετατρέπεται σε πολυτέλεια.
Οι γονείς δουλεύουν αδιάκοπα, βλέπουν τα παιδιά τους ελάχιστα, και η κοινωνική συνοχή διαλύεται.
Η καθημερινότητα οργανώνεται γύρω από το μεροκάματο, με αποτέλεσμα η ίδια η ζωή να συρρικνώνεται σε βιολογική επιβίωση.

Η διαφθορά, στο μεταξύ, συνεχίζει να ακμάζει.
Τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς καμία συνέπεια για τους υπεύθυνους.
Η δικαιοσύνη λειτουργεί με αστερίσκους, ισχύοντας μόνο για τους αδύναμους και ποτέ για τους ισχυρούς.

Όμως, ακόμη και μέσα σε αυτό το σκοτάδι, υπάρχει ρωγμή. Κάθε φορά που ένας εργαζόμενος συνειδητοποιεί ότι δεν είναι αναλώσιμος, κάθε φορά που ένα συνδικάτο θυμάται την αποστολή του, κάθε φορά που ακούγεται ένα «όχι» απέναντι στην αυθαιρεσία, το σύστημα κλονίζεται.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αμείλικτο, Πότε θα σταματήσουμε να παίζουμε τον ρόλο του θεατή στην ίδια μας την καταστροφή και θα αναλάβουμε τον ρόλο του πρωταγωνιστή στην ανατροπή της;