Το παράδοξο
Από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων, η Ελλάδα βοά ότι τα αποτελέσματα αυτά είναι προϊόν νοθείας σε τεράστια κλίμακα.
Και βέβαια πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι ένας “ηγέτης” (…) με τον οποίο έχουν φρίξει ακόμη και τα μέλη του κόμματός του, ένας “ηγέτης” που έχει κάνει τους ΑΡΔ να μην τολμάνε να κάνουν ζωντανή εκπομπή από το φόβο ότι κάποιος περαστικός θα μπει στο κάδρο και θα βροντοφωνάξει “το γνωστό σύνθημα”, ένας “ηγέτης” που έκανε ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ στη ζωή τους γράψει ένα στίχο να γράφουν μαντινάδες “προς τιμήν του”, ένας ¨ηγέτης” που επέβλεψε (έστω ως γλάστρα) τη χειρότερη μεταπολεμική τετραετία της χώρας, ένας “ηγέτης” τέλος που δεν κατάφερε να γεμίσει μια πλατεία του Θησείου στην κεντρική προεκλογική του συγκέντρωση, φέρεται να αναμείφθηκε από τον Ελληνικό λαό με αύξηση όχι μόνον των ποσοστών του, αλλά και του απόλυτου αριθμού ψήφων; Ας μη μιλήσουμε για τη φερόμενη ανταμοιβή από τους ψηφοφόρους της φιλοΝΑΤΟϊκής πολιτικής του ΚΚΕ η την υποτιθέμενη μεγάλη άνοδο του άλλου φαντάσματος του παρελθόντος…
Κάποιοι παρακάμπτουν το ζήτημα ως επουσιώδες. Αν όμως ισχύει η υπόθεση (κατ’ άλλους βεβαιότητα) περί νοθείας, ο όποιος σχεδιασμός για εκλογική ή μή κάθοδο του ενός ή του άλλου πολιτικού σχηματισμού, για το τι θα ψηφίσει ο καθένας σε ατομικό επίπεδο κλπ περνάει στο πεδίο της κωμωδίας ή σωστότερα του θεάτρου σκιών. Είναι σαν να παίζεις σε ένα χαρτοπαίγνιο και να λες “Ξέρω οτι είναι σημαδεμένη η τράπουλα αλλά δε με ενδιαφέρει αυτό, εγώ θα παίξω όσο καλύτερα μπορώ και ελπίζω να κερδίσω”. Μία τέτοια στάση αρμόζει μάλλον ψυφιατρικής ερμηνείας και αντιμετώπισης.
Για όσους είναι ερωτευμένοι με το σύστημα και αρνούνται να πιστέψουν ότι θα μπορούσε ποτέ στη δημοκρατική, ΝΑΤΟϊκή, Ευρωενωσιακή χώρα μας να γίνει νοθεία, το ζήτημα απλώς δεν υπάρχει. Και δε θα υπάρχει, όσες ενδείξεις ή και αποδείξεις περί του αντιθέτου και να παρουσιαστούν. Σε αυτούς ευχόμαστε όνειρα γλυκά. Το παρόν άρθρο απευθύνεται στους υπόλοιπους.
Η ερμηνεία
Το ζήτημα της νοθείας λοιπόν, από τη στιγμή που τίθεται σε τέτοια έκταση, αξίζει, αν μη τι άλλο, διερεύνησης.
Ας μου επιτραπεί να ξεκινήσω κάνοντας το δικηγόρο του διαβόλου: Κάποιες αναλύσεις που έχω διαβάσει, που συγκρίνουν τον αριθμό των εγγεγραμένων με τα αποτελέσματα των απογραφών, ΔΕΝ με πείθουν. Και δε με πείθουν διότι γνωρίζω προσωπικά πλείστους όσους Έλληνες, νέους και μεγαλύτερους, που δουλεύουν από χρόνια στο εξωτερικό, είναι εγγεγραμένοι στους εκλογικούς καταλόγους αλλά δεν έχουν απογραφεί (τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα – κάποιοι έχουν απογραφεί στο Βέλγιο, το Ηνωμένο Βασίλειο ή την Ταϋλάνδη, τις ΗΠΑ την Ελβετία την Κύπρο και άλλες χώρες που μάλλον ξεχνάω αυτή τη στιγμή). Γνωρίζω επίσης ότι η εκκαθάριση των εκλογικών καταλόγων από τους νεκρούς καθυστερεί συνήθως και όχι μόνον από έλλειψη οργάνωσης. Επομένως το “παράδοξο” της αναντιστοιχίας εκλογικού σώματος και απογραφής μόνο παράδοξο δεν είναι.
Ας μην ψάχνουμε εκεί τη νοθεία. Αν έχει όντως γίνει, αυτοί που τη σχεδίασαν δεν είναι τόσο ηλίθιοι που να μη μπορούν να προσθέσουν 5 αριθμούς (ο βλακούλης είναι και τόσο και περισσότερο αλλά η Singular Logic που φέρεται να έχει αναλάβει την εργολαβία δεν είναι, ούτε βέβαια η “ομάδα Χόρχε” υπό την εποπτεία της οποίας φέρεται να δουλεύει η Singular).
Το τεράστιο ζήτημα είναι γιατί ενώ μέχρι και τις δεύτερες εκλογές του 2015 τα αποτελέσματα δινόντουσαν αναλυτικά ανά εκλογικό τμήμα – (επομένως οι περί τους δέκα σε κάθε εκλογικό τμήμα συμμετέχοντες στην καταμέτρηση – ο δικαστικός, οι βοηθοί του, οι κληρωτοί της εφορευτικής, οι εκλογικοί αντιπρόσωποι των συνδυασμών – μπορούσαν να επιβεβαιώσουν ότι τα αποτελέσματα καταχωρήθηκαν σωστά), από τις εθνικές εκλογές του 2019 δίνονται μόνον σε επίπεδο δήμου. Δηλαδή το σύστημα δημοσιοποίησης των αποτελεσμάτων τροποποιήθηκε με τρόπο που καθιστά αδύνατο τον έλεγχο από τον πολίτη. Οι μόνοι που θα μπορούσαν να ελέγξουν το αν έγινε νοθεία ή όχι, είναι οι μηχανισμοί των μεγάλων κομμάτων που θα συγκέντρωναν τα αποτελέσματα από τους εκλογικούς αντιπροσώπους τους, θα τα άθροιζαν σε επίπεδο δήμου και θα τα συνέκριναν με τα επίσημα. Δεδομένου όμως ότι οι μηχανισμοί αυτοί είναι βαθιά χωμένοι στη διαφθορά και τα κόμματα αυτά άτυπα συγκυβερνούν την τελευταία τετραετία, ο πολίτης δεν θα είχε κανένα λόγο να εμπιστευτεί τη “δικλείδα” αυτή. Άσε που απ’ ότι μαθαίνουμε, στις εκλογές που μόλις έγιναν ο ΣΦΥΡΙΖΑ (αδιάφορα) φρόντισε να ΜΗΝ στείλει εκλογικούς αντιπροσώπους στα περισσότερα εκλογικά τμήματα – προφανώς για να μην υπάρχει κίνδυνος διαρροής. Άσχετα αν πιστεύει κανείς ή όχι ότι έγινε νοθεία μεγάλης έκτασης, η στέρηση από τον πολίτη της δυνατότητας ελέγχου της γνησιότητας των αποτελεσμάτων αποτελεί από μόνη της τεράστιο ζήτημα δημοκρατικής νομιμότητας. Διότι, ακριβώς, το αν έγινε νοθεία ή όχι ΔΕΝ πρέπει να είναι ζήτημα πίστης αλλά να τεκμαίρεται. Διαφορετικά, έχουμε περάσει από το πεδίο της δημοκρατίας σε αυτό της εικονικής δημοκρατίας. Αυτοί που μας λένε ότι η γυναίκα του καίσαρα δε χρειάζεται να φαίνεται τίμια, αφού όλοι ξέρουν ότι είναι, δεν πείθουν κανέναν – εκτός ίσως από τους εαυτούς τους.
Εκλογές με νοθεία μεγάλης κλίμακας έχουν ξαναγίνει στη χώρα μας, ιδιαίτερα αυτές του 1961. Τότε όμως υπήρχε αντιπολίτευση, η οποία ξεκίνησε τον “ανένδοτο αγώνα”, μάζεψε στοιχεία, έβγαλε τη “μαύρη βίβλο”, κατέβασε τον κόσμο στους δρόμους και τελικά οδήγησε στην πτώση της τότε κυβέρνησης. Δυστυχώς σήμερα κυβέρνηση και “αντιπολίτευση” είναι συνεταιράκια, συμπρωταγωνιστές στο ίδιο θεατρικό έργο και ο λαός δεν έχει (επί του παρόντος) τα οργανωτικά όπλα που χρειάζεται για να τους πολεμήσει.
Γιατί;
Ρωτάνε κάποιοι, για ποιον λόγο να συναινέσει η “αντιπολίτευση” στην καταλήστευση του εκλογικού της αποτελέσματος (και επομένως του μεριδίου της στην κυνοβουλευτική μάσα); Το ερώτημα είναι εύλογο, ιδιαίτερα αν κάποιος έχει περάσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια σε κάποιον άλλο πλανήτη ή σε βαθύ κώμα και έτσι δεν έχει προσέξει ότι αντιπολίτευση μέσα στο κυνοβούλιο δεν υπάρχει. Η απάντηση πάντως είναι, δυστυχώς, ότι τα σχέδια των μεγάλων αφεντικών προβλέπουν μία κυβερνητική θητεία που θα οδηγήσει τη χώρα και τους κατοίκους της σε ανείπωτες καταστροφές. Τα ανθρωπάρια που ηγούνται των συστημικών κομμάτων είναι λογικό να σκέφτονται “απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο”. Ο μόνος που δε μπορεί να αρνηθεί είναι ο άνθρωπος που είναι βουτηγμένος μέχρι το λαιμό σε κάθε είδους σκάνδαλα (διαφθοράς, παιδεραστίας, δωροδοκιών, για να μη μιλήσουμε για άλλα που ψιθυρίζονται) και ξέρει οτι αν επιχειρήσει να πάει κόντρα στα αφεντικά του την επομένη μπορεί πολύ εύκολα να βρεθεί να εκτίει ποινή πολλαπλών ισοβίων.
Το άλλο ερώτημα που θέτουν κάποιοι είναι γιατί να γίνει νοθεία; Δεν είναι όλα τα κυνοβουλευτικά κόμματα εξ’ ίσου υποτελή;
Η οπτική αυτή είναι κοντόφθαλμη. Η κυβέρνηση που θα επωμιστεί το βάρος των σχεδιαζομένων μέτρων (παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, περαιτέρω φτωχοποίηση του Ελληνικού λαού, επέκταση της κλοπής της λαϊκής κατοικίας, “πράσινη” χούντα και άλλα πολλά), θα καταρεύσει κάτω από το βάρος των εγκλημάτων της. Τα υπερατλαντικά αφεντικά θέλουν να έχουν έτοιμη τη διάδοχη λύση και γι αυτό κρατάνε στη σαλαμούρα τσιπρουλάκηδες και μπαρουφοτσούμπες, αντί να τους κάψουν όλους μαζί.
Και τώρα;
Με βάση τα παραπάνω, τίθεται βέβαια το ερώτημα τι μπορεί να κάνει ο πολίτης στις ερχόμενες εκλογές.
Πολύ θα χαιρόμουν να είχα τη μαγική συνταγή που θα νικούσε τα σχέδια των εχθρών δια της σωστά μελετημένης ψήφου. Αν όμως ψηφίσεις τον Α πιστεύοντας ότι το σύστημα δεν τον θέλει, απλά η ψήφος σου θα μπει στο μαγικό κουτί και θα βγει με τη μορφή ψήφου στον Β που το σύστημα υπαραγαπά. Όταν η τράπουλα είναι σημαδεμένη, δύο τρόποι υπάρχουν να μη χάσεις: είτε να μην παίξεις, είτε να αλλάξεις την τράπουλα. Και με τον πρώτο δε χάνεις μεν, αλλά ούτε κερδίζεις…
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να μείνουμε άπραγοι μπροστά στη νοθεία. Προσωπικά προτίθεμαι να πράξω τα παρακάτω (και βέβαια δέχομαι ιδέες για τυχόν άλλα που θα μπορούσε να κάνει κανείς συμπληρωματικά):
– Κατ’ αρχήν έχω ήδη επιδιώξει, και μάλλον εξασφαλίσει, εξουσιοδότηση για να είμαι εκλογικός αντιπρόσωπος σε ένα ή περισσότερα εκλογικά τμήματα (επόπτης). Με την ευκαιρία θα κάνω ότι περνά από το χέρι μου για να αντιμετωπίσω “κλασικές” μεθόδους νοθείας (ακύρωση εγκύρων ψηφοδελτίων, πακέτα χωρίς συγκεκριμένα ψηφοδέλτια κλπ). Θα φροντίσω να φωτογραφίσω το πρακτικό του δικαστικού αντιπροσώπου σε όσα τμήματα εποπτεύω και να κρατήσω τις φωτογραφίες για να τις συγκρίνω με τα επίσημα αναλυτικά αποτελέσματα, όταν και αν δημοσιευτούν. Και βέβαια η αυτοπρόσωπη παρουσία και προσεκτική παρακολούθηση της διαδικασίας μπορεί να μου ανοίξει τα μάτια σε τρόπους νοθείας που δε φαντάζομαι καν αυτή τη στιγμή.
– Στη συνέχεια, προτίθεμαι να πάω στο δήμο όπου ψηφίζω και να ζητήσω να δημοσιοποιηθούν τα πρακτικά των δικαστικών αντιπροσώπων. Αν αυτό γίνει, η νοθεία – τουλάχιστον με τον τρόπο που υποθέτω ότι γίνεται, δια της δημιουργικής λογιστικής δηλαδή – καταρρέει αυτόματα. Σε περίπτωση – που θεωρώ και την πιθανότερη – που ο δήμος το αρνηθεί, θα συμβουλευτώ δικηγόρο για το πώς μπορώ να τη διεκδικήσω (όχι, δεν περιμένω ότι ο κρατικός μηχανισμός θα λύσει το πρόβλημα για λογαριασμό μας).
– Τρίτον και σημαντικότερον, θα συμμετέχω με κάθε τρόπο στην καμπάνια που πρέπει να γίνει για την εκ νέου και ακόμη καλύτερη δημοσιοποίηση των αναλυτικών αποτελεσμάτων – είμαι απολύτως βέβαιος ότι ο κύριος Πιερακάκης που επαίρεται για τις επιτυχίες του στον τομέα της ψηφιακής διακυβέρνησης θα σπεύσει να ικανοποιήσει αυτό το αίτημα.
Συνεχίζεται…
Πολλά μπορούν και πρέπει να γραφτούν ακόμη για το θέμα. Στο άρθρο αυτό δεν έκανα τίποτα άλλο από το να αγγίξω την επιφάνεια του. Για να μην κουράζω τον αναγνώστη, θα προσπαθήσω να επανέλθω σε επι μέρους πλευρές σε ξεχωριστά κείμενα.
Αλφόνσος Πάγκας
