Όταν ήμουν μικρός, οι λέξεις που έμοιαζαν μεταξύ τους – αυτές που λέμε παρώνυμα – με δυσκόλευαν. Μάθαινα όμως: βλέποντας τις περιπέτειες του Πίκου Απίκου στη «Φρουτοπία» κατάλαβα, στο περίπου, τι θα πει «δαιμόνιος». Λίγο αργότερα είδα τον «Εξορκιστή» κι έτσι έπιασα και το «δαιμονισμένος». Όταν ο Γιόσκα Φίσερ, ο Χαβιέ Σολάνα, η Μαντλήν Ωλμπράϊτ και τα άλλα καλόπαιδα βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία, συνειδητοποίησα επιτέλους το τι σημαίνει «δαιμονικός»…
Όταν ήμουν μικρός, νόμιζα πως δημοσιογραφία είναι να πετάς μια καλοακονισμένη πένα ίσια στο κέντρο της Αλήθειας – φαντάζομαι πως είχα επηρεαστεί από το λογότυπο της πάλαι ποτέ ναυαρχίδας του προοδευτικού μας τύπου… Στην πορεία, είδα πως η σύγχρονη «δημοσιογραφία» μοιάζει μάλλον με βολή αντιαρματικής ρουκέτας: με τα δάκτυλα στον μοχλό, ο «χειριστής» φροντίζει να περιστρέφεται η είδηση γύρω από το εκάστοτε «αφήγημα», κατευθύνοντας την μικρή, κόκκινη φωτοβολίδα μέχρι τον επιλεγμένο στόχο. Όλα όσα γράφονται, δείχνονται ή λέγονται στην πορεία, ουδεμία σχέση έχουν με την αλήθεια, τη δεοντολογία ή την κοινή λογική. Ακολουθεί η έκρηξη, άλλοτε εξόχως φαντασμαγορική κι άλλοτε υπόκωφη, πάντοτε όμως μοιραία για τις ηθικές, διανοητικές και γνωστικές αντιστάσεις του κοινού…
Έτσι – στο ίδιο μέσον – τη μία μέρα μπορείς να διαβάσεις για την τεράστια (sic) φάλαγγα του Πούτιν που απειλεί να σαρώσει το Κίεβο, την επόμενη να πληροφορείσαι «υπεύθυνα» πως έχει ακινητοποιηθεί επειδή αντί για ελαστικά της προκοπής διέθετε κινέζικες… δευτεράντζες (!) και την μεθεπόμενη πως καταστράφηκε ολοσχερώς από τριάντα Ουκρανούς «υπεράνθρωπους» με γουρούνες και drones… Είναι προφανές ότι έχουμε να κάνουμε με καραγκιόζηδες και το θέμα θα μπορούσε να τελειώσει κάπου εδώ, αν οι λειτουργοί της δυτικής δημοσιογραφίας δεν καταπιάνονταν με το διαχρονικά αγαπημένο τους θέμα, τα «εγκλήματα πολέμου».
Επιτρέψτε μου από εδώ και κάτω να είμαι ασυνήθιστα σοβαρός: στους πολέμους όσοι σκοτώνονται, τραυματίζονται και υποφέρουν είναι πραγματικοί άνθρωποι κι όχι «θέματα», «αφηγήματα» ή «ιστορίες». Στην κοινωνική ψυχολογία, μια από τις επικρατούσες απόψεις πρεσβεύει πως ο πλέον αξιόπιστος δείκτης για την μελλοντική συμπεριφορά ενός υποκειμένου είναι η έως τώρα καταγεγραμμένη συμπεριφορά του. Αυτό μάλιστα αποτελεί κι έναν από τους θεμέλιους λίθους του ποινικού συστήματος δεκάδων χωρών, ενώ ο πρότερος έντιμος βίος, η παραδοχή του σφάλματος και η ειλικρινής μεταμέλεια ελαφρύνουν τη θέση του ενόχου (εξαιρείται ο Άκης Πάνου). Εξετάζοντας τα πεπραγμένα των δυτικών ΜΜΕ, από τα μυθεύματα περί του «χασάπη Μιλόσεβιτς» μέχρι τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ κι από τις τερατολογίες για τον Καντάφι μέχρι τις βραβευμένες με Όσκαρ σκηνοθετημένες χημικές επιθέσεις στη Συρία, θα δούμε πως η δημοσιογραφική πένα έχει πλέον μετατραπεί σε καταδείκτη λέιζερ για τις ΝΑΤΟϊκές βόμβες. Μόλο που ο χρόνος συσσώρευσε πλήθος αποδείξεων και υπήρξαν παραδοχές ακόμη κι από επίσημα χείλη, πουθενά δεν είδαμε την λυτρωτική και καθαρτήρια για τον δημοσιογράφο παραδοχή του λάθους ή έστω την ανασκευή μιας καταφανώς ψευδούς είδησης – πόσο μάλλον την ομολογία της σκόπιμης και χρηματοδοτούμενης εξαπάτησης του κοινού από τα συστημικά ΜΜΕ…
Στο φόντο αυτό, η απαγόρευση πρόσβασης των πολιτών της Δύσης στα έξωθεν του σιδηρούν παραπετάσματος κανάλια πληροφόρησης, πέρα από την καλβινιστική αποφορά και τον γκροτέσκο πατερναλισμό της, αποτελεί ένδειξη ανασφάλειας κι αδυναμίας. Στον σημερινό, ανοικτό κόσμο του «κάθε γωνιά και κάμερα, κάθε IP και χάκερ»,] η αλήθεια λάμπει αναπόδραστα, σχεδόν αυτοστιγμεί. Η κίνηση αυτή λοιπόν θυμίζει περισσότερο πολεμικό μέτρο. Δίχως να βλέπουμε τα πρόσωπα των «απέναντι» σύντομα θα πάψουμε να τους καταλαβαίνουμε – κάποια στιγμή ωστόσο θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν η «χαμένη τιμή» του CNN, του BBC και των εφοπλιστικών πλατφορμών μας αξίζει το ρίσκο μιας καταστροφικής ένοπλης αντιπαράθεσης. Επιπρόσθετα, αν ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, όπως μας λέει ο Κλαούζεβιτς, θα περίμενε κανείς πως οι «δημοκρατίες» θα τον διεξήγαγαν δίχως να χρειάζονται τη λογοκρισία, τα ψέματα και τα συναισθηματικά ανάλογα του κομμένου αυτιού του πλοιάρχου Τζένκινς. Εκτός κι αν δεν είναι και τόσο δημοκρατίες, τελικά…
Στο φόντο της σύγκρουσης που διεξάγεται στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας, ακούσαμε πολλά για την ανθρωπιστική καταστροφή σε διάφορες πόλεις, για το Μαιευτήριο και το Θέατρο Πρόζας της Μαριούπολης, ή για την θανάσιμη απειλή που αντιπροσωπεύουν οι αρειμάνιοι Ρώσσοι πέριξ των πυρηνικών μονάδων. Οι λήψεις από τον πυρηνικό σταθμό του Ενεργκοντάρ απέδειξαν πως οι Ουκρανοί ένοπλοι ήταν αυτοί που έβαλαν εναντίον του εργοστασίου, ενώ ήδη έχουν δει το φως της δημοσιότητας γραπτές διαταγές των αξιωματούχων της χούντας για την τοποθέτηση όπλων σε πολιτικές υποδομές και την απαγόρευση εξόδου των κατοίκων, ώστε να χρησιμοποιηθούν ως ανθρώπινες ασπίδες. Στο ru.net υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες αιχμαλώτων και εκατοντάδες συνεντεύξεις επιζώντων της Μαριούπολης καθώς και βίντεο με κρυμμένους εκτοξευτές ρουκετών στο κατεστραμμένο εμπορικό κέντρο του Κιέβου, που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Υπάρχει επίσης η συνέντευξη της Μαριάννας Βισεμίρσκαγια που εξηγεί το τι και το πως της δήθεν ρωσσικής αεροπορικής επιδρομής στο μαιευτήριο της Μαριούπολης.
Το μόνο που απουσιάζει είναι η «συγγνώμη» από τα διεθνή και ντόπια ΜΜΕ που έσπευσαν να υιοθετήσουν άκριτα την εκδοχή της «Λούφας και Παραλλαγής» του καθεστώτος Ζελένσκυ. Την ίδια στιγμή η από-την-τσέπη-μας-δίαιτη ΕΡΤ (αυτή που εξωθεί τους τελευταίους εναπομείναντες πραγματικούς δημοσιογράφους της σε παραίτηση, όταν δεν τους απολύει) παρουσιάζει βραδιά τραγουδιού για την Ουκρανία… Τα καμώματα των δυτικών ΜΜΕ και των εγχώριας κοπής φτηνιάρικων αντιγράφων τους θα ήταν γελοία, αν δεν ήταν επικίνδυνα… Λαμβάνοντας υπόψιν τις διαθέσιμες πληροφορίες και την αρχή της προηγούμενης συμπεριφοράς, την ιστορική συνέπεια μεταξύ λόγων και έργων των ναζί και την αποτρεπτική ισχύ της τιμωρίας (η αντίστροφα την ατιμωρησία που ισοδυναμεί με παραίνεση), καταλήγουμε με σιγουριά στα παρακάτω συμπεράσματα:
- Τα παρακρατικά φασιστικά στοιχεία και τα στρατεύματα του καθεστώτος του Κιέβου (όπου εντάσσεται επισήμως και το «τάγμα» Αζώφ) συστηματικά διαπράττουν εγκλήματα κατά των αμάχων και παραβιάζουν τη συνθήκη της Γενεύης και το ισχύον δίκαιο του πολέμου. Το βλέπουμε στη Μαριούπολη και το Χάρκοβο τώρα, το είδαμε στην Οδησσό το 2014, το βλέπαμε επί μια οκταετία στο ερειπωμένο Ντονμπάς και στις δολοφονίες και εξαφανίσεις δεκάδων δημοσιογράφων και αντιπάλων του καθεστώτος. Απορώ μονάχα για το πως οι σοκαριστικές εικονογραφημένες καταγγελίες των Λαϊκών Δημοκρατιών του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ καθώς και οι σχετικές εκθέσεις των διπλωματικών καναλιών της Μόσχας διέλαθαν της οσφρήσεως των λαγωνικών με την τόση έφεση στην ανεύρεση ομαδικών τάφων…
- Όσον αφορά τη Bucha η αλήθεια θα φανερωθεί τελικά, όπως έγινε σε τόσες περιπτώσεις. Προς το παρόν βέβαια τα δυτικά μίντια υιοθετούν άκριτα τους ουκρανικούς ισχυρισμούς, αναμασώντας το υπεραιωνόβιο κλισέ του «Σλάβου με τα ματωμένα νύχια και τη μαύρη καρδιά». Εκτός όμως από αυτήν την καρικατούρα για παιδιά του νηπιαγωγείου, δεν υπάρχει καμμία λογική εξήγηση ή κίνητρο που θα ωθούσε τους Ρώσσους σε τέτοιες ακρότητες. Επί τρεις μέρες οι ουκρανικές αναφορές από την Bucha θριαμβολογούσαν και μόνο την τέταρτη εμφανίστηκαν τα επίμαχα βίντεο. Τα αποσπάσματα φέρουν σαφώς τη σφραγίδα της κινηματογραφικής σχολής του Κιέβου, φοβάμαι όμως πως πράγματι σκοτώθηκαν άνθρωποι, είτε γιατί θεωρήθηκαν «συνεργάτες των εισβολέων» (φορούσαν άσπρο περιβραχιόνιο) είτε γιατί απλά δέχτηκαν την «Μοσκαλίτικη» ανθρωπιστική βοήθεια. Στις 2 Απριλίου, ουκρανικό μέσο ανέφερε πως στην πόλη είχε εξαπολυθεί το ειδικό αστυνομικό σύνταγμα με το εύγλωττο όνομα «SAFARI» – και υπάρχουν δεκάδες βίντεο ενδεικτικά των πρακτικών τέτοιων εκκαθαριστικών συμμοριών. Αν χρειάζεται να ειπωθεί κάτι ακόμη, είναι πως ο Ρώσσος απεσταλμένος στα Ηνωμένα Έθνη ζήτησε ανεξάρτητη έρευνα, την οποία όμως μπλοκάρανε οι Βρεττανοί. Όσον αφορά τις καταγγελίες που κυκλοφορούν για απαγωγές και δολοφονίες δημάρχων, θυμίζω ότι το καθεστώς Ζελένσκι έχει απειλήσει πως όποιος αξιωματούχος συνεργάζεται με τον εχθρό θα εκτελείται επί τόπου. Ο νοών νοείτω…
- Η κάλυψη που παρέχουν οι δυτικές ελίτ στους νεοναζιστές είναι εξοργιστική. Όταν ακόμη κι η εικόνα των δολοφονημένων αμάχων μετά την έκρηξη ουκρανικού βαλλιστικού πυραύλου στο κέντρο του Ντονέτσκ εμφανίζεται στα ευρωπαϊκά πρωτοσέλιδα ως «ρωσσική θηριωδία», όταν ο Γερμανός Καγκελάριος χλευάζει τη γενοκτονία των ρωσσόφωνων κι όταν στη γερμανική αγορά κυκλοφορούν μπλουζάκια με τη λυκοπαγίδα του Αζώφ, ποιος ο λόγος να σταματήσουν οι ψυχοπαθείς να βιντεοσκοπούν υπερήφανοι τον βασανισμό των θυμάτων τους;
Την ίδια στιγμή οι στρατιώτες που χρεώνονται με εγκλήματα που ουδέποτε διέπραξαν, θυσιάζονται για μην βλάψουν τους ομήρους που κρατούνται στα κτήρια από όπου βάλλουν οι θρασύδειλοι μισθοφόροι και τα μισάνθρωπα αποβράσματα του Αζώφ. Όχι πως θα αλλάξουν τακτική οι Ρώσσοι – έχω εμπιστοσύνη στην ηθική ανωτερότητα και τον επαγγελματισμό τους. Ακόμη περισσότερο υποκλίνομαι στην ανθρωπιά και τη μεγαλοψυχία των μαχητών του Ντονμπάς που αρνούνται να υιοθετήσουν τους κτηνώδεις τρόπους των αντιπάλων τους, παρόλη την καταστροφή και τις πικρές απώλειες που βιώνουν επί οκτώ χρόνια. Στο τέλος το ναζιστικό φίδι θα συντριβεί, λένε, αρκεί να μην του μοιάσουμε… Δεν περιμένω βέβαια να το γιορτάσει το CNN όταν αυτό συμβεί, με σοκάρει ωστόσο η τόση προθυμία των εγχώριων συνοδοιπόρων του να παίξουν μέχρι το τέλος το ρόλο τους, μόλο που γνωρίζουν πως τα ψεύδη τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη διάπραξη νέων θηριωδιών.
Κυρίες και κύριοι, λυπάμαι που το λέω, φαίνεται όμως πως έχουμε εγκληματίες πολέμου και στην Ελλάδα…
ΥΓ: Χθες οι ιεροεξεταστές του twitter επιχείρησαν να «καταργήσουν» τον Scott Ritter, γνωστό σχολιαστή και πρώην Επιθεωρητή Όπλων στα Ηνωμένα Έθνη. Εν μέσω γενικής κατακραυγής ο λογαριασμός του επανήλθε, τουλάχιστον προς το παρόν… Ο Scott είχε παλιότερα προειδοποιήσει πως το Ιράκ δεν διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής και με συνέπεια αποδομεί την δυτική προπαγάνδα και στην τρέχουσα σύγκρουση. Στο τέλος η αλήθεια θα νικήσει, όμως θα πληρώσουμε τρομερό κόστος αν αφεθούμε να παρασυρθούμε από τους επαγγελματίες ψεύτες, την κατευθυνόμενη δημοσιογραφία και την κρατικο-επιχειρηματική (δηλαδή φασιστική) λογοκρισία. Όσο για τα παπαγαλάκια του ολέθρου, η συχωρεμένη η γιαγιά μου μας ορμήνευε: «Όποιος λέει ψέματα, πέφτει μες τα αίματα…»
