Με το άρθρο αυτό, κλείνει ένας κύκλος τριών άρθρων μας με τα οποία καταθέτουμε τη θέση μας, πως τρεις ισχυρές χώρες (Βρετανία, Γερμανία, ΗΠΑ), παρά την άποψη που καλλιέργησε, χρόνια τώρα, η άρχουσα τάξη της χώρας, πως, δηλαδή, αυτές είναι φίλες χώρες, κατά τη γνώμη μας είναι εχθρικές χώρες.
Στο τρίτο αυτό άρθρο γίνεται αναφορά στις ΗΠΑ.
Η Ελλάδα, λόγω μικρού μεγέθους και αδύναμης αμυντικής ισχύος, υπήρξε χώρα που κατακτήθηκε, άμεσα η έμμεσα, από διάφορες ισχυρές χώρες ή ισχυρές οντότητες( πχ Τουρκία, Ενετούς, Βρετανία, Γερμανία, ΗΠΑ).
Στην ιστορική διαδρομή, παρά τους διάφορους πειραματισμούς, στην Ελλάδα, ιδιαίτερα την περίοδο της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη (Μπραντ, Μιτεράν, Πάλμε κλπ), το παιχνίδι κερδίζουν οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις και η μητρόπολη χώρα, που είναι οι ΗΠΑ και που μας προσανατόλισαν στον «ορθό δρόμο», στην οικογένεια της «Δύσης», ώστε να μην παρεκκλίνουμε από την σωστή! πλευρά της Ιστορίας.
Είναι, λοιπόν, σκόπιμο να αναφερθούμε και στο ρόλο των ΗΠΑ απέναντι στη χώρα μας, κλείνοντας έτσι μια «τριλογία» για τις τρεις ευρωπαϊκές χώρες, που υπήρξαν οι πιο εχθρικές απέναντι στην Ελλάδα.
Ως το 1949, τον πολιτικοστρατιωτικό έλεγχο της χώρας είχε η Βρετανία. Για το ρόλο της μιλήσαμε σε προηγούμενο άρθρο.
Μετά το ’49, η Βρετανία παραδίδει τα κλειδιά της Ελλάδας στις ΗΠΑ που αναλαμβάνει τον πολιτικό έλεγχό της. Προωθώντας, μάλιστα, αυτό τον έλεγχο, εγκαθιστά αμερικανικές βάσεις. Οι ΗΠΑ είναι, λοιπόν, η χώρα που μας κατάκτησε πιο πρόσφατα (οικονομικά και πολιτικά) στο πλαίσιο μιας ευρύτερης κατακτητικής δράσης τους που ήταν παγκόσμια. Μακρύς είναι ο κατάλογος επεμβάσεων, παρεμβάσεων ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, παγκοσμίως, αλλά και στην Ελλάδα.
Οι ΗΠΑ,κυρίως, αλλά και οι υπόλοιπες ισχυρές δυνάμεις εντός του οργανισμού αυτού, προσέδωσαν στο ΝΑΤΟ το ρόλο του χωροφύλακα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, επεκτείνοντας το πεδίο δράσης τους σε ολόκληρο τον πλανήτη. Παρά τις επίσημες διακηρύξεις του, το ΝΑΤΟ κάθε άλλο παρά προωθεί την ειρήνη, την ασφάλεια και τη σταθερότητα. Η ίδια η ζωή έχει δείξει αντίθετα με την κρατούσα άποψη, πως, αποτελεί παράγοντα αποσταθεροποίησης και πολεμικών συρράξεων.
Η ιστορία του ΝΑΤΟ, όλα αυτά τα χρόνια, έχει ταυτιστεί με επεμβάσεις σε ξένες χώρες και με στήριξη δικτατορικών και αυταρχικών καθεστώτων, όπως έγινε στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Τουρκία. Οι επεμβάσεις αυτές αποτυπώνουν δείγματα γραφής της δράσης και της φιλοσοφίας του οργανισμού, που είχε πάντα αντιδημοκρατικό προσανατολισμό.
Το «νέο δόγμα» του ΝΑΤΟ
Λογικά, η διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας θα έπρεπε να οδηγήσει και στη διάλυση του ΝΑΤΟ ή έστω σε περιορισμό των δράσεών του. Όμως συνέβη το αντίθετο.
Από το 1992, το ΝΑΤΟ υιοθέτησε το νέο δόγμα, που αναφέρεται στη δυνατότητα επέμβασης σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Στο πλαίσιο αυτού του νέου δόγματος, εντάχθηκε ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, ο πόλεμος στη Βοσνία, οι ανελέητοι βομβαρδισμοί κατά της Γιουγκοσλαβίας το 1999, καθώς και η απόσχιση του Κοσσόβου από τη Σερβία. Επίσης, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στο Αφγανιστάν και το Ιράκ απέδειξαν, ότι στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, καθώς και άλλων ανύπαρκτων απειλών, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους επιδιώκουν την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους εις βάρος των λαών του κόσμου. Η προσπάθεια εφαρμογής του νέου δόγματος συντελέστηκε με την προώθηση πολιτικών ανάπτυξης της αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη, αλλά και με την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων από την Λατινική Αμερική μέχρι και την Νότιο Κορέα.
Συνοπτική καταγραφή άμεσων ή έμμεσων επεμβάσεων του ΝΑΤΟ με πρωταγωνιστή τις ΗΠΑ
Αν και η περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας ήταν χαρακτηριστική, δεν είναι η μοναδική περίπτωση επέμβασης του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Είχαμε,ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, πλούσια δράση των ΗΠΑ. Συγκεκριμένα:επεμβάσεις το 1950, στην Κορέα με αμερικανική απόβαση. Το 1953 στο Ιράν, το 1954 στη Γουατεμάλα, το 1958 στο Λίβανο, τον Ιούλη του 1958 στο Ιράκ, τον Αύγουστο του 1960 στο Κονγκό, τον Απρίλη του 1961 στην Κούβα, το 1964 στο Βιετνάμ, το Γενάρη του 1966 στον Παναμά, το 1966-67 στη Γουατεμάλα, στις 21 Απρίλη 1967 στην Ελλάδα, το 1967 στις Αραβικές Χώρες, την περίοδο 1969-75 στην Καμπότζη, τον Σεπτέμβρη του 1973 στη Χιλή, τον Οκτώβρη του 1973 στην Αίγυπτο και τη Συρία, τον Ιούλη του 1974 στην Κύπρο, με το αμερικανόδουλο χουντικό πραξικόπημα, το 1978 στοΛίβανο, το 1981-90 στη Νικαράγουα, τον Αύγουστο του 1981 στηΛιβύη, τον Αύγουστο του 1982 στο Λίβανο, τον Οκτώβρη του1983 στη Γρενάδα, το 1987-88 στο Ιράν, το Δεκέμβρη του 1989 στον Παναμά, το Γενάρη του 1991 στο Ιράκ, ενώ το Δεκέμβρη του 1991 η ΕΟΚ αποφασίζει επίσημα το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, επισημοποιώντας τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια. Νέες επεμβάσεις τον Οκτώβριο του 1992 στη Σομαλία και το 1994 στη Βοσνία.
Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες, έχοντας βαφτίσει τους Σερβοβόσνιους «μοναδικούς υπεύθυνους» για τον πόλεμο, χρησιμοποιούν το ΝΑΤΟ, που εξαπολύει τον Απρίλη βομβαρδισμούς.
Στην Αϊτή (1994-96). Με πρόσχημα την επιβολή της τάξης στο χάος που προκάλεσε δικτατορία στηριζόμενη από την CIA, οι ΗΠΑ προχωρούν σε ναυτικό αποκλεισμό της Αϊτής. Το 1995 είχαμε την επέμβαση στην ΚροατίαμεαμερικανοΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς αεροδρομίων των Σέρβων της Κράινα.
Στις 24 Μάρτη 1999, εξαπολύθηκε επίθεση κατά του λαού της Γιουγκοσλαβίας και είχαμε βομβαρδισμό της, με πρόσχημα τα δικαιώματα των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου. Αυτή η επίθεση ήταν μια φάση ενός γενικότερου σχεδίου που προετοιμάστηκε από πολύ νωρίτερα, τουλάχιστον δυο χρόνια πριν.
Μικρό ιστορικό
Χρησιμοποιώντας, οι ιμπεριαλιστές, δεκάδες εκατομμύρια δολάρια και συνεργαζόμενοι με Ιρανούς και Σαουδάραβες μουτζαχεντίν, και όχι μόνον, από τα μέσα του ’90, άρχισαν να υλοποιούν το σχέδιο δημιουργίας, εκπαίδευσης, εξοπλισμού και χρηματοδότησης του ΟΥΤΣΕΚΑ.
Στόχος η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Ο πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας κατέδειξε, ότι υπήρχε επιλογή αποσταθεροποίησης στα Βαλκάνια, τόσο με τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και τη μετατροπή της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης σε ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο, όσο και με την ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση χωρών του ΝΑΤΟ στην Αλβανία και τη μετατροπή της, επίσης, σε ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο. Η ίδια επιλογή καταδείχθηκε και το 2001 με την επέμβασηστη ΠΓΔΜ, μετηνυποστήριξη των Αλβανών αυτονομιστών από τις Δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Τον Οκτώβριο του 2001 νέα επέμβαση στο Αφγανιστάν με τις ΗΠΑ και την Βρετανία να το βομβαρδίζουν. Το 2001, μετά τις φονικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη, αρχίζει ένας ανηλεής πόλεμος στο έδαφος του Αφγανιστάν από τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους.
Την Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009, οι αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις του Αφγανιστάν, στο πλαίσιο υλοποίησης του σχεδίου του Προέδρου των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, για «καθολικό πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία», με αιχμή τη συγκεκριμένη περιοχή, ξεκίνησαν εκτεταμένη επίθεση στην επαρχία Χελμάντ και κατά μήκος της συνοριακής γραμμής Αφγανιστάν – Πακιστάν. Περισσότεροι από 4.000 Αμερικανοί κατοχικοί στρατιώτες μεταφέρθηκαν στην αφγανική μεθόριο, μαζί με 650 Αφγανούς στρατιώτες, με στόχο μία ευρεία επιχείρηση «θανάτου».
Τον Μάρτιοτου 2003(20Μαρτίου) είχαμε την επίθεση στο Ιράκ από τις στρατιωτικές δυνάμεις των Αμερικανών και Βρετανών ιμπεριαλιστών που προκάλεσε χιλιάδες νεκρούς αμάχους και κατοχή από τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα που διαρκεί μέχρι και σήμερα. Παράλληλα, οι ΗΠΑ απευθύνουν απειλές κατά της ΛΔ Κορέας.
Το 2006 είχαμε στρατιωτικές επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού ενάντια στον Λίβανο.Το 2009 είχαμε νέα επίθεση, από το Ισραήλ και πάλι, στην Παλαιστίνη.Δεδομένη πάντα η στήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί προβαίνουν σε εν ψυχρώ μαζική δολοφονία εκατοντάδων Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, επικαλούμενοι ως συνήθως την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας».Ο στρατός του Ισραήλ δολοφόνησε εκατοντάδες αμάχους, γυναίκες και παιδιά, και η επίθεση αυτή ήταν η πιο αιματηρή στα πλαίσια της ισραηλινής κατοχής από το 1947.
Το 2011, με αφορμή τον εμφύλιο πόλεμο, το ΝΑΤΟ αναλαμβάνει την διοίκηση των επιχειρήσεων και εισβάλει στη Λιβύη.
Επίσης το 2011, σημειώνονται οι πρώτες συγκρούσεις μεταξύ ομάδων εξοπλισμένων και εκπαιδευμένων από τις ΗΠΑ με την συριακή κυβέρνηση. Από τις δυνάμεις αυτές αναδύθηκε το τέρας του «Ισλαμικού Κράτους»
Το 2013, γαλλικά στρατεύματα, με την υποστήριξη της αμερικανικής αεροπορίας, επεμβαίνουν στο Μάλι.
2014, Ουκρανία. Το έτος αυτό εκδηλώνεται πραξικόπημα από ακροδεξιές δυνάμεις και καταλαμβάνεται η εξουσία. Οι νεοναζιστικές ομάδες στηρίζονταν τόσο από τις ΗΠΑ, όσο και από την Ε.Ε., ούτως ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο επικράτησης των φιλορωσικών δυνάμεων.
Το 2018, με πρόσχημα την χρήση χημικών όπλων από την κυβέρνηση Άσαντ, οι ΗΠΑ εξαπολύουν πυραυλική επίθεση κατά της Συρίας. Οι ισχυρισμοί δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ και η πρόταση για ερεύνα από εμπειρογνώμονες απορρίφθηκε από τις Ηνωμένες πολιτείες.
Όμως, ο αρνητικός ρόλος των ΗΠΑ είναι εμφανής και σήμερα και ειδικά για τη χώρα μας. Όπως αναφέρει ο αναλυτής Κώστας Γρίβας, ένας από τους πιο αξιόπιστους και ενημερωμένους Έλληνες δημοσιογράφους για θέματα εξωτερικής πολιτικής, οι ΗΠΑ ζητούν να θυσιαστούν τα ελληνικά νησιά στον βωμό του Ερντογάν. (https://infognomonpolitics.gr/2020/09/kostas-grivas-oi-ipa-zitoun-na-thysiastoun-ta-ellinika-nisia-ston-vomo-tou-erntogan-oi-ipa-metatrepontai-se-echthro-tis-elladas)
Μετατρέπονται έτσι σε εχθρό της Ελλάδας.
Επίσης, σε άρθρο του στο Ποντίκι, ο Δημήτρης Μηλάκας, μεταξύ των άλλων ενδιαφερόντων που αναφέρει, υποστηρίζει –επικαλούμενος διπλωματικές πηγές– ότι οι ΗΠΑ απαιτούν να αποστρατιωτικοποιηθούν μερικώς τα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Ειδικότερα, ζητούν την απομάκρυνση «αμερικανικής κατασκευής πυραυλικών συστημάτων», όπως αναφέρει το άρθρο, τα οποία πιθανώς είναι πολλαπλοί εκτοξευτές ρουκετών M270 MLRS.
Αν πράγματι ισχύει κάτι τέτοιο, τότε βρισκόμαστε ενώπιον μιας πρωτοφανούς εχθρικής πράξης από πλευράς των ΗΠΑ, τότε μιλάμε, καθαρά και ξάστερα, για ενέργεια εθνικής προδοσίας.Οι απόψεις αυτές είναι λίαν επιεικώς απαράδεκτες.
Γιατί το Αιγαίο μπορείς να το υπερασπιστείς μόνο ως ολότητα και όχι ως ξεκομμένα νησιά, απομονωμένα μεταξύ τους.
Η συζήτηση περί “μερικής αποστρατιωτικοποίησης” ουσιαστικά σημαίνει αφαίρεση των δυνατοτήτων άμυνας των ελληνικών νησιών έναντι της τουρκικής πολεμικής μηχανής εν συνόλω. Δηλαδή, στη μετατροπή τους σε ομήρους της Τουρκίας και εν τέλει στην καθυπόταξη της Ελλάδας. Και σε αυτήν την προσπάθεια πρωτοστατούν οι ΗΠΑ, αν πράγματι ισχύουν όσα υποστηρίζει στο άρθρο του ο κ. Μηλάκας.
Οι ΗΠΑ έχουν εξελιχτεί σε μόνιμο εχθρό της Ελλάδας
Με βάση τα παραπάνω, στο βαθμό που ισχύουν, η Ουάσιγκτον μετατρέπεται σε «σύντροφο εν όπλοις» με την Άγκυρα και συμπράττει εμπράκτως στην προσπάθειά της να ακρωτηριάσει την Ελλάδα.
Οι σχετικές πληροφορίες ολοένα και πληθαίνουν και δεν πρέπει να αγνοηθούν.
Βόμβα! Νέες βάσεις των ΗΠΑ στα ελληνικά νησιά!(3|08|2023).(https://www.dimokratia.gr/politiki/565011/vomva-nees-vaseis-ton-ipa-sta-ellinika-nisia/)
Όπως είναι γνωστό κατατέθηκε τροπολογία στο Κογκρέσο των ΗΠΑ , που «πέρασε» στο νομοσχέδιο για τον αμυντικόπροϋπολογισμό για το 2024. Μάλιστα, όπως αναφέρεται, σε 120 ημέρες θα υπάρξει πόρισμα για τις περιοχές που ενδιαφέρουν την Αμερική.
Με βάση ανακοίνωση από Αμερικανίδα βουλευτή, εγκρίθηκε η υψηλού ελληνικού ενδιαφέροντος τροπολογία, που κατέθεσε η ίδια στο Κογκρέσο, ζητώντας να συμπεριληφθεί στο νομοσχέδιο για τον αμυντικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ για το 2024. Συγκεκριμένα, η Αμερικανίδα βουλευτής ζήτησε να συμπεριληφθεί στο νομοσχέδιο, εντός 120 ημερών η σύνταξη έκθεσης από τα υπουργεία Άμυνας και Εξωτερικών για την δημιουργία πρόσθετων βάσεων ή διευρυμένης στρατιωτικής παρουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ελληνική Δημοκρατία, ιδιαίτερα σε ελληνικά νησιά.
Πρόκειται για μια εξαιρετικά σημαντική εξέλιξη σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά, που παραμένει άγνωστο αν και πώς θα επηρεάσει τη διάθεση για διευρυμένο διάλογο που έχουν εκφράσει Μητσοτάκης και Ερντογάν.
Θα πρέπει, ωστόσο, να θεωρηθεί δεδομένο, ότι η προοπτική εγκατάστασης αμερικανικών βάσεων σε ελληνικά νησιά, πέραν της Κρήτης, θα προκαλέσει τον εκνευρισμό της τουρκικής πλευράς. Η Άγκυρα, άλλωστε, δεν έχει κρύψει την έντονη δυσαρέσκειά της για τη βάση στην Αλεξανδρούπολη, απειλώντας πως, όταν κάποια στιγμή αποχωρήσουν οι Αμερικανοί, η Ελλάδα θα είναι μόνη της απέναντι στην Τουρκία.
Η Τουρκία εκλαμβάνει οποιαδήποτε αμερικανική κίνηση στην περιοχή ως επιθετική, γνωρίζοντας, ότι έτσι κλείνουν τα παράθυρα για να δρα στη Μεσόγειο. Ωστόσο, προκύπτουν σημαντικά ερωτήματα από την πρόσφατη αυτή εξέλιξη. Για ακόμα μια φορά ο ‘Ελληνας πολίτης και η ελληνική βουλή ενημερώνονται για τετελεσμένα ύψιστης εθνικής σημασίας από ξένους πολιτικούς, όχι από την ελληνική κυβέρνηση. Όπως συνέβη και με τις αποστολές όπλων στην Ουκρανία, έτσι και τώρα ουδείς ήταν ενήμερος για την προοπτική εγκατάστασης αμερικανικών βάσεων σε νησιά του Αιγαίου.
Για να κατατεθεί μια τροπολογία τόσο μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας για τη χώρα μας στο Κογκρέσο, είναι αυτονόητο, ότι έχουν προηγηθεί διαβουλεύσεις της αμερικανικής με την ελληνική πλευρά. Οι συνεννοήσεις, δηλαδή, είχαν ολοκληρωθεί προτού η Μενγκ προβεί στη συγκεκριμένη κίνηση της τροπολογίας την 29η Ιουνίου, ουσιαστικά πριν από τις βουλευτικές εκλογές.
Παρά ταύτα, η ελληνική βουλή και οι Έλληνες πολίτες άκουσαν πρώτη φορά γι’ αυτό το ενδεχόμενο από τις ανακοινώσεις της ίδιας της Μενγκ. Μια δεύτερη διαπίστωση είναι, ότι οι Αμερικανοί σκοπεύουν να «χτίσουν» ένα «ανατολικό τόξο» στην Ελλάδα, που θα ξεκινάει από τη βάση της Κρήτης, θα επεκτείνεται στα νησιά του Αιγαίου και θα καταλήγει στην Αλεξανδρούπολη.
Νατοϊκή ασπίδα
Το σκεπτικό των ΗΠΑ είναι γνωστό. Η λογική τους είναι η θωράκιση της νατοϊκής ασπίδας, επειδή η Τουρκία θεωρείται αναξιόπιστη και μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στο μέλλον. Για πρώτη φορά είχε ακουστεί σενάριο για βάση σε νησιά του Αιγαίου επί ΣΥΡΙΖΑ και Πάνου Καμμένου στο υπουργείο Άμυνας, όταν είχε πέσει στο τραπέζι το ενδεχόμενο της Καρπάθου.
Το νησί αυτό πρότεινε στην υφυπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, Κριστίν Γουόρμουθ, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος, κατά την επίσκεψή του στην Αμερική, για δημιουργία Νατοϊκής αεροπορικής βάσης.
https://www.enikos.gr/politics/tin-karpatho-os-vasi-tou-nato-proteine-o-kammenos/681016
Παραμένει άγνωστο αν το τωρινό σχέδιο αφορά βάση στα Δωδεκάνησα ή στο βόρειο Αιγαίο.
Ωστόσο, μια ακόμη πάγια θέση των ΗΠΑ είναι ο υπερτονισμός του διαλόγου για τα ελληνοτουρκικά, κάτι που οφείλει να μην ξεχνάει η Αθήνα. Ναι μεν η Αμερική θωρακίζει τα συμφέροντά της στην περιοχή, όμως για την Ουάσινγκτον η Τουρκία δεν χαρακτηρίζεται εχθρός. Αντίθετα και όπλα της δίνει και τη θέλει όσο πιο κοντά της γίνεται για να μην παραδοθεί ολοκληρωτικά στον Πούτιν. Παραμένει, λοιπόν, ερώτημα τι στάση θα κρατήσουν οι ΗΠΑ στον ελληνοτουρκικό διάλογο και τι πιέσεις θα ασκήσουν για υποχωρήσεις.
Πάντως η κινητικότητα στην περιοχή αποδεικνύει ρευστότητα στην κινούμενη γεωστρατηγική άμμο της περιοχής. Αν και γενικά η γεωπολιτική παράμετρος είναι η σημαντικότερη, ένα ερώτημα που προβάλλει ασφαλώς και η ελληνική κυβέρνηση καλείται να απαντήσει –αν και όχι το μοναδικό- είναι τι ανταλλάγματα έχει συμφωνήσει για τις νέες αμερικανικές βάσεις, αυτή τη φορά σε νησιά; Η ανανέωση των συμφωνιών θα έχει πιο σφιχτό ορίζοντα, σε σχέση με τη συμφωνία του 2021, και ποια θα είναι τα χειροπιαστά οφέλη για τη χώρα μας σχετικά με αυτή την παραχώρηση;
Αυτό το ερώτημα, περί ανταλλαγμάτων, φέρνει σχεδόν πάντα όλες τις ελληνικές ηγεσίες σε δύσκολη θέση, που γενικά αποφεύγουν να δίνουν πολλές λεπτομέρειες πριν από την υπογραφή συμφωνιών. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, πάντως, ότι η ενίσχυση της στρατηγικής συνεργασίας ΗΠΑ – Ελλάδας δυσκολεύει την Τουρκία να αποκτήσει οπλικό και τεχνολογικό προβάδισμα. Επίσης, το «ανατολικό τόξο» ενισχύεται. Η εγκατάσταση των Αμερικανών στην Αλεξανδρούπολη, σε συνδυασμό με το πρώτα απ’ όλα οχυρωματικό έργο του φράχτη στον Έβρο, η βάση της Κρήτης και μια ενίσχυση σε νησί ή νησιά του Αιγαίου στενεύουν τα περιθώρια τουρκικών κινήσεων,αν και το κύριο ενδιαφέρον των ΗΠΑ είναι ο περιορισμός των κινήσεων και του ρόλου της Ρωσίας στην περιοχή.
Αν και δεν υπάρχουν περισσότερα δεδομένα μέχρι τώρα, ένα αμερικανικό ενδιαφέρον για εγκαταστάσεις σε νησί της Δωδεκανήσου κρίνεται αναμενόμενο. Είναι σε πιο κοντινή απόσταση με την Κύπρο, που είναι κάτω από την ίδια «ομπρέλα» πλέον, είναι κοντά στην Κρήτη και αυτή η εγγύτητα προσφέρεταιγια πιθανές συνέργειες, είναι επίσης κοντά στην Τουρκία και στο πυρηνικό εργοστάσιο του Ακουγιου, αλλά και σε ζώνες «παραδοσιακού» αμερικανικού ενδιαφέροντος, όπως η Μ. Ανατολή και η Β. Αφρική.
Όπως, πάντως, δήλωσε μετά τις τελευταίες εξελίξεις ο ΕντιΖεμενίδης, εκτελεστικός διευθυντής του Συμβουλίου Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας, «οι ΗΠΑ πραγματοποίησαν εξαιρετικής απόδοσης επένδυση από την επικαιροποιημένη Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA) με την Ελλάδα. Ειδικά η Αλεξανδρούπολη έχει γίνει μια σημαντική έδρα για την ασφάλεια του ΝΑΤΟ και της Δύσης, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι, ότι οι κυβερνήσεις μας των τελευταίων δεκαετιών υπήρξαν δουλοπρεπείς χωρίς αντίσταση και διαφοροποίηση από τις επιδιώξεις των ξένων δυνάμεων.
Επίλογος
Είναι πέρα οποιασδήποτε αμφισβήτησης το γεγονός πως οι ισχυρές χώρες που επεβλήθησαν και κυριάρχησαν στην Ελλάδα, μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, έδρασαν και δρουν για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα και όχι αυτά της Ελλάδας. Οι ΗΠΑ είναι μία από αυτές και επιθυμεί τον έλεγχο της Ελλάδας, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τα ευρύτερα πλανητικά σχέδιά τους.
Η Ελλάδα, όμως, δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχίσει να είναι ανεκτική απέναντι στις όποιες αδικίες σε βάρος μας, δεν μπορεί να είναι το τσιράκι των όποιων ισχυρών, δεν πρέπει να είναι δουλοπρεπής.Πρέπει με σθένος να διεκδικήσει τα δίκια της και να φανεί αξιοπρεπής.Δεν έχουμε αυταπάτες, ότι μπορούμε να έχουμε μια στάση καθολικής αντιπαράθεσης προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, από τη σημερινή κυβέρνηση, όμως θα μπορούσε αυτή η κυβέρνηση να είναι λιγότερο δουλοπρεπής, καθώς με την ως σήμερα δουλοπρεπή στάση της υπονομεύει τόσο τις οικονομικές προοπτικές, όσο και την στήριξη των εθνικών συμφερόντων μας.
Είναι προς το συμφέρον της Ειρήνηςη στήριξη του στόχου για κατάργηση του ΝΑΤΟ που άλλωστε δεν έχει αποδείξει, ότι προωθεί τα ελληνικά συμφέροντα. Αυτό επιβάλλει το εθνικό συμφέρον, ασχέτως της θέσης της σημερινής κυβέρνησης.
Η Ελλάδα οφείλει να λαμβάνει υπόψη και τα δικά της συμφέροντα και όχι να είναι «βασιλικότερη του βασιλέως».Το ΝΑΤΟ μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας εμπλέξει σε πολεμικές περιπέτειες, όπως πχ λόγω της θέσης μας στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο που δεν είναι ουδέτερη, όπως θα έπρεπε ,όπως τονίζουν όλες οι λογικές και ψύχραιμες προσεγγίσεις.
