Τι είναι και πως επιβάλλεται σήμερα η «κανονικότητα»
1. «Κανονικότητα»: Επινόηση του μνημονιακού προσωπικού και της υποστηρικτικής δημοσιολογίας των ΜΜΕ
Τον τελευταίο καιρό όλο και συχνότερα ακούμε και βλέπουμε -σε όλες τις εκφράσεις τής κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής, πολιτιστικής ζωής και βεβαίως σε αυτό που αποκαλούμε, με ελαφρά περιφρόνηση αλλά και αγωνία, «καθημερινότητα»- να γίνεται λόγος και να χρησιμοποιείται διαρκώς η λέξη «κανονικότητα». Και βεβαίως όσοι εκ των δημοσιολόγων επικαλούνται και επαναλαμβάνουν τη λέξη αυτή, δεν το κάνουν για πρώτη φορά τώρα, κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης ως ζητούμενο, αλλά είχαν ξεκινήσει να την χρησιμοποιούν αμέσως μετά την υποτιθέμενη «έξοδο» της χώρας μας από τα Μνημόνια ως τετελεσμένο.
Σχετικά με την προϊστορία (τη χρονική δηλαδή στιγμή που εμφανίστηκε αυτή η λέξη στο καθημερινό λεξιλόγιο των πολιτικών, των εκπροσώπων διαφόρων φορέων, των ΜΜΕ, αλλά και των απλών καθημερινών ανθρώπων), είναι άξιο παρατήρησης ότι το καλοκαίρι του 2018το μνημονιακό προσωπικό και η υποστηρικτική του δημοσιολογία των ΜΜΕ, της διανόησης, των κοινωνικών οργανώσεων κ.λπ. αισθάνθηκε την ανάγκη να ανακαλύψει μια νέα λέξη, δηλωτική (κατ’αυτούς) της νέας μετα-μνημονιακής (υποτίθεται) κατάστασης, αλλά και υποστηρικτική ταυτόχρονα τού μεγάλου ψεύδους, της μεγάλης ιδεολογικής «ανηθικότητας» των μνημονιακών ηγεσιών σε βάρος τού λαού μας. Τότε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διατυμπάνιζε urbietorbi ότι μάς έβγαλε οριστικά από τα Μνημόνια και όλη η δημοσιολογία και η καθημερινή φρασεολογία τού μνημονιακού τόξου αποδέχθηκε με ανακούφιση το αυταποδείκτως αυτό αίολο και ψευδέστατο επιχείρημα…
Απλώς επειδή όλοι εν χορώ είχαν ψηφίσει το γ’ γενικευμένο, ανακεφαλαιωτικό, απόλυτο και διαρκές Μνημόνιο (ν. 4336/2015), -η εκτέλεση του οποίου θα συνεχιστεί υπό συνθήκες μνημονιακής «κανονικότητας» για πολλές ακόμη δεκαετίες-, θεώρησαν «αποκαθαρτικό» και λυτρωτικό για τη διαιώνιση της παρουσίας τους στην πολιτική σκηνή να συνηγορήσουν (έστω με μετριοπαθέστερες εκφράσεις ή σιωπηλά) στο ότι ξεπεράσαμε την περίοδο των Μνημονίων, της υποτέλειας, της γενικευμένης αλλοτρίωσης και της αναγκαστικής δημοσιονομικής πειθαρχίας που μας επεβλήθη ΜΗ κανονικά από την τριαρχία των δανειστών, αλλά «δικαιολογημένα» (εξαιτίας των «σφαλμάτων» τού λαού).
Όλοι ωφελούνταν (και εξακολουθούν να ωφελούνται) ως προς τη δημόσια εικόνα τους από το ότι οι δανειστές αντιλήφθηκαν, έστω και καθυστερημένα, ότι δεν συνεισφέρει στη νέα μνημονιακή διακυβέρνηση η προκλητική πράγματι εικόνα που επαναλαμβανόταν σε τακτά χρονικά διαστήματα, των προσερχομένων δηλαδή Ελλήνων υπουργών στα διάφορα ξενοδοχεία προς επιθεώρηση από τους υπαλλήλους τους. Η εικόνα αυτή, που μεταδιδόταν παγκοσμίως, ήταν εξευτελιστική και δημιουργούσε αντιδράσεις ακόμη και από τους πιο ένθερμους μνημονιακούς Έλληνες. Όταν έπαυσε να μεταδίδεται αυτή η εικόνα τού δημόσιου εξευτελισμού της εκάστοτε κυβέρνησης, τότε εμπεδώθηκε περισσότερο στους μνημονιακούς κύκλους η πεποίθηση ότι με τις νέες διακριτικές συμπεριφορές των δανειστών, θα περάσουν ευκολότερα όλα τα μέτρα αλλοτρίωσης της πατρίδας, της κοινωνίας και των θεσμών, όπως διαρθρώνονται στο γ’ Μνημόνιο και τις παραφυάδες του.
2. «Κανονικότητα»: Λέξη-έννοια δηλωτική τού ψεύδους ότι δήθεν βγήκαμε από τα Μνημόνια
Άρα η λέξη «κανονικότητα»(επιμελώς διαζευγμένη από την προσδιοριστική της ουσία ως «μνημονιακής», σύμφωνα με όσα εκθέσαμε παραπάνω)δεν είναι απλώς λέξη-έννοια που τίθεται στην υπηρεσία τού ψεύδους και της παραπλάνησης των ηγεσιών τού μνημονιακού τόξου ότι δήθεν βγήκαμε από τα Μνημόνια…
Είναι το ίδιο το ψεύδος, η αναγκαία λέξη-έννοια για να πειστεί ο λαός μας ότι δήθεν:
-τα βάσανα που πέρασε,
-το εισόδημα από εργασία και περιουσία που στερήθηκε,
-το Κοινωνικό Κράτος Δικαίου που υποβαθμίστηκε (κυρίως με τον φριντμαν-ικής προέλευσης ΕΦΚΑ που κατεδάφισε τον πολιτισμό, τη διαλεκτική, τον πλουραλισμό, την αλληλεπίδραση συνδικαλιστικών αγώνων και θεσμικών κατακτήσεων στη συνάρτηση Εργασιακού-Ασφαλιστικού),
-οι τράπεζες που χρηματοδότησε πολλές φορές από το αίμα του για να καταλήξουν εν τέλει στα funds τού ξένου νομαδικού κεφαλαίου,
-οι βασικές υποδομές της χώρας, οι κοινωφελείς εγκαταστάσεις, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, οι μονάδες τού υλικού και άυλου πλούτου που αλλοτριώθηκαν (κυρίως αυτές της ενέργειας, των επικοινωνιών, των συγκοινωνιών κ.λπ.),
-ο μικρο-ιδιοκτητικός τρόπος παραγωγής που διαρκώς συρρικνώνεται με την κατάληψη τού ζωτικού του χώρου από τις διάφορες θυγατρικές εταιρίες των κρατικών κυρίως πολυεθνικών των δανειστών…,
αποτελούν παρελθόν και ότι τώρα, με την …κανονικότητα, όλα αυτά τελείωσαν και μια νέα περίοδος αρχίζει, εκείνη τής «μεταμνημονιακής κανονικότητας» που δεν έχει καμία (υποτίθεται) σχέση με την προηγούμενη περίοδο των Μνημονίων.
3.Ραγδαία κοινωνική επιδείνωση και υποβάθμιση του διεθνούς κύρους τής χώρας μετά την υποτιθέμενη έξοδο από τα Μνημόνια
Όμως ο λαός μας γνωρίζει και διαπιστώνει καθημερινά ότι, όχι μόνο δεν άλλαξε τίποτα ως προς την ετερόνομη διακυβέρνηση, αλλά ότι τα πράγματα από εθνικής, οικονομικής, κοινωνικής και ασφαλιστικής-εργασιακής άποψης, προϊόντος τού χρόνου της «κανονικότητας», επιδεινώνονται σε σχέση με την προηγούμενη μνημονιακή περίοδο. Πράγματι, σε μιαν εποχή ριζικών ανακατατάξεων και ανακατανομών στην πολιτική και οικονομική διεθνή πραγματικότητα, σε μια άγνωστης διάρκειας ευμετάβολη εποχή των «χαοτικών αβεβαιοτήτων», όπου κάθε σοβαρός λαός και εθνικά συντεταγμένο κράτος ανασυγκροτείται βάσει των ιδιαίτερων ηθικών, πνευματικών, πολιτιστικών και οικονομικών-παραγωγικών του χαρακτηριστικών για να επιβιώσει, η Ελλάδα διαρκώς υποβαθμίζεται σε αυτό που έλεγαν οι διαλεκτικοί τού περασμένου και προπερασμένου αιώνα, «στον καταμερισμό τής εργασίας».
Φτάσαμε στο σημείο, μια ετερόνομη και καθημαγμένη χώρα όπως η Ελλάδα, με πενιχρά εισοδήματα και στα όρια περίπου τής επιβίωσης του 80% και πλέον των Ελλήνων, τώρα, με τις ανατιμήσεις τής ενέργειας, να έχουμε με απόσταση το μεγαλύτερο από όλες τις χώρες της Ευρώπης κόστος ανά KWh. Κι αυτό επειδή η προωθούμενη ταχύτατα εκποίηση των δημόσιων και κοινωνικών πηγών ενέργειας και των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας προς τα ξένα ιδιωτικά συμφέροντα ή δημόσιες επιχειρήσεις άλλων κρατών (κυρίως των δανειστών)δεν επιτρέπει την παρέμβαση της Ελληνικής Πολιτείας, προληπτικά ή κατασταλτικά, στους μηχανισμούς παραγωγής, συσσώρευσης αποθεμάτων, αλλά και διαμόρφωσης των τιμών υπέρ του ελληνικού λαού!
Και όχι μόνον αυτό!
Ο απλός πολίτης διαπιστώνει καθημερινά ότι:
-πληρώνει φόρους βάσει των μνημονιακών νόμων για να σχηματιστούν τα καθορισμένα περιβόητα πρωτογενή πλεονάσματα,
-ο ΕΝΦΙΑ μονιμοποιήθηκε ως συνοδευτικός ολόκληρης τής ζωής του φόρος, επειδή (κατά την εκτίμηση Ελλήνων και ευρωπαίων μνημονιακών) ο καθημαγμένος ελληνικός λαός διοχέτευε τα εισοδήματά του προς σχηματισμό οικογενειακής περιουσίας, κάτι απαράδεκτο (κατά τη γνώμη τους) ως τρόπος αναπαραγωγής τής οικογένειας και της κοινωνίας!!!
-συνεχίζονται οι περικοπές στις συντάξεις, τους μισθούς, τα επιδόματα και τις κοινωνικές παροχές, καθώς και στη χρηματοδότηση της υγείας, της παιδείας, του πολιτισμού με βάση τους ισχύοντες μνημονιακούς νόμους.
Και όταν τώρα, εν μέσω τού γενικευμένου τέταρτου κύματος τής πανδημίας, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κατηγορεί καθημερινά την κυβέρνηση ότι δεν προετοίμασε το Εθνικό Σύστημα Υγείας, δεν πολλαπλασίασε τις δομές του, το προσωπικό του και τον εξοπλισμό του και κυρίως δεν φρόντισε για τη θεμελίωση και ενδυνάμωση ενός ικανοποιητικού δικτύου πρωτοβάθμιας περίθαλψης που θα ανέκοπτε το κύμα νοσηλείας στα νοσοκομεία, κανένας μνημονιακός πολιτικός ή κόμμα δεν τού αντιτείνει ότι επί των δικών του ημερών είχε ουσιαστικά ιδιωτικοποιηθεί suigeneris το καθημαγμένο και συρρικνωμένο ΕΣΥ, αφού η στοιχειώδης λειτουργία του είχε ανατεθεί (με την παντελή σχεδόν περικοπή των δημοσίων δαπανών) στους συνταξιούχους, το παρακράτημα 6% από κύριες και επικουρικές συντάξεις των οποίων, διοχετευόταν για τη στοιχειώδη, λυμφατική του λειτουργία!! Και μάλιστα, σε τέτοιο ανησυχητικό βαθμό που ακόμη και το ΔΝΤ κατήγγειλε την επικίνδυνη ανεπάρκειά του να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες των πολιτών!!
Ακόμη και το περιβόητο ΔΝΤ, στην από 6-4-2021 Έκθεσή του για τις προοπτικές τής παγκόσμιας οικονομίας (World Economic Outlook), διαπιστώνει την ανάγκη να σταματήσει η συμπίεση των δημοσίων δαπανών για την υγεία στην Ελλάδα και να επέλθει εξισορρόπηση της δημοσιονομικής πολιτικής, με τρόπο που δεν θα επηρεάζονται οι πλέον ευάλωτοι.
Προχωρά μάλιστα σε περαιτέρω συστάσεις για το πως θα βελτιωθεί το επίπεδο της δημόσιας υγείας στην Ελλάδα, καθώς και στη διαπίστωση ότι «παρά την προφανή βελτίωση της αποτελεσματικότητας, οι δημόσιες δαπάνες για την υγειονομική περίθαλψη έχουν πλέον συμπιεστεί σε μη βιώσιμα επίπεδα, οι ανάγκες που δεν καλύπτονται παραμένουν υψηλές και οι διευρυμένες ανισότητες προκαλούν ανησυχία». Και αφού διαπιστώνει ότι οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία στην Ελλάδα έχουν συμπιεστεί σε ένα από τα χαμηλότερα επίπεδα της ευρωζώνης, κάτι που επηρεάζει δυσανάλογα τους φτωχούς, τονίζει: «Η βασική προτεραιότητα πλέον θα πρέπει να είναι η άρση τής συμπίεσης των δαπανών με την εξισορρόπηση της δημοσιονομικής πολιτικής και την αποτελεσματικότερη προστασία των φτωχών και την εξασφάλιση πραγματικής καθολικής πρόσβασης σε παροχές υγείας…».
Η μνημονιακή αποσιώπηση όμως τούς βολεύει όλους διότι δεν διαταράσσει, αλλ’ απεναντίας συντηρεί, αυτό το κλίμα της κανονικότητας.
Εξάλλου τα σκληρότερα μέτρα στις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης (με την αύξηση των ορίων ηλικίας από 5-12 χρόνια από 1-1-2022) τώρα θα αρχίσουν να εφαρμόζονται. Όπως έχουμε αποδείξει εμείς και άλλοι μελετητές με συγκεκριμένους πίνακες της συνάρτησης Εργασιακού-Ασφαλιστικού, όταν έχει προηγηθεί μια μακρά περίοδος πρωτοφανώς υψηλής ανεργίας, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων (κυρίως Ελληνίδων) δεν θα μπορέσουν να φτάσουν ποτέ στη σύνταξη, δηλαδή δεν θα συμπληρώσουν ποτέ τα απαιτούμενα χρόνια ασφάλισης κι έτσι θα μείνουν χωρίς σύνταξη ή -στην καλύτερη περίπτωση- με μέρος τής βασικής σύνταξης, με το οποίο δεν μπορεί να επιβιώνει ένας άνθρωπος στη σύγχρονη κοινωνία!! Επομένως η σκληρότερη περίοδος για το Κοινωνικό Κράτος Δικαίου τώρα διανοίγεται!
Επίσης, η πενιχρή αύξηση τού κατώτατου μισθού, παρά τη θηριώδη αύξηση του πληθωρισμού και των τιμών των βασικών αγαθών από 1-1-2022 δεν γίνεται ούτε καν για τα προσχήματα με τη μέθοδο των διαπραγματεύσεων των συλλογικών φορέων, αλλά με νόμο των μνημονιακών κυβερνήσεων μονομερώς. Και όπως ανωτέρω αναφέραμε, τώρα επιταχύνονται οι προγραμματισμένες από το γ’ Μνημόνιο πωλήσεις, «αξιοποιήσεις», αλλοτριώσεις των μονάδων τού διαχρονικού υλικού και άυλου πλούτου της πατρίδας από το ετεροδιοικούμενο υπερΤαμείο-ΤΑΙΠΕΔ και τις θυγατρικές του, όπου οι δανειστές επιλέγουν σε ποιά ξένη κρατική ή ιδιωτική εταιρία, σε ποιο fund τού διεθνούς νομαδικού κεφαλαίου ή σε ποιά σύμπραξη αλλοδαπών εταιριών θα περιέλθει ο μόχθος και τα δημόσια αποκτήματα του ελληνικού λαού από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα…
Σε λίγο θα ενεργοποιηθούν και οι προστατευμένες με δισεκατομμύρια εγγυήσεων εις βάρος τού ελληνικού λαού αναγκαστικές δικαιοπραξίες των funds που έχουν αγοράσει τα πακέτα των δανείων κατά την προηγούμενη 6ετή περίοδο, αντί πινακίου φακής. Με τη διαδικασία αυτή θα καταργηθεί οριστικά ο μικρο-ιδιοκτητικός τρόπος παραγωγής, η οικονομική-κοινωνική και ιδεολογική-ψυχολογική βάση δηλαδή τού αυτόνομου πολίτη και της δημοκρατίας, κάτι που θα ολοκληρώσει τη μνημονιακή «κανονικότητα» και θα εμπεδώσει την ετεροδιοίκηση.
Για να καταστεί φανερή σε κάθε πολίτη που ενδιαφέρεται για την πορεία της χώρας και της κοινωνίας η δραστικότητα και η εμβάθυνση τού μνημονιακού πλαισίου διακυβέρνησης, αξίζει να γίνει μια απλή σύγκριση με τα μέτρα οικονομικού ελέγχου που είχαν επιβάλλει οι δανείστριες χώρες, πριν 125 χρόνια περίπου, μετά την εξευτελιστική ήττα που υποστήκαμε στον ανερμάτιστο, αδιέξοδο και παντελώς άφρονα ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 (ν. ΒΦΙΘ/23-2-1898).
Τότε οι μεγάλες δυνάμεις αφενός μεν σταμάτησαν την προέλαση των στρατευμάτων των Οθωμανών προς τον Νότο, επιδικάζοντας μεγάλη αποζημίωση της «Υψηλής Πύλης» από τα δάνεια της χώρας, αφετέρου μάς επέβαλαν τη διαδικασία τού «Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου», προκειμένου να εισπράξουν τα δάνεια που είχαν δώσει στη φτωχή πατρίδα μας. Σημειωτέον ότι η λειτουργία αυτής τής Επιτροπής διήρκεσε μέχρι το 1978!!
Τα μέτρα είσπραξης των δανείων προέρχονταν από την υποθήκευση των φορολογικών εσόδων, δηλαδή από τις εισπράξεις των λεγόμενων «εθνικών μονοπωλίων» των προϊόντων ευρείας λαϊκής κατανάλωσης (σπίρτα, πετρέλαιο, μπακαλιάρος, ρέγγες, σταφίδα των κρατικών κτημάτων κ.λπ.). Δηλαδή, ακόμη και τότε που η πατρίδα βρισκόταν στην απόλυτη ευτέλεια, άθυρμα στα χέρια των ξένων και των Οθωμανών, η εξόφληση των δανείων ήταν ΜΟΝΟ χρηματική. Δεν αφορούσε τις κοινόχρηστες εγκαταστάσεις, τις δημόσιες επιχειρήσεις, τα στοιχεία της διαχρονικής άυλης και υλικής περιουσίας τού ελληνικού λαού…
Η απλή αυτή σύγκριση δείχνει τη μεγάλη …αγάπη και …εκτίμηση που μάς έχουν οι εταίροι μας στην ΕΕ. Η ιστορική αυτή επιδείνωση ως προς τους τρόπους είσπραξης των δανείων (αλλά και οι μηχανισμοί δημιουργίας των ελλειμμάτων) απουσιάζει παντελώς από τον δημόσιο διάλογο που κανοναρχείται ασφυκτικά από το λεγόμενο «βρυξελληνικό ρεύμα», διαρκώς ευεπίφορο να εκθειάζει την υπερβάλλουσα …ανοχή και …φιλανθρωπία τής Ευρωπαϊκής Τεχνοδομής προς τους κατ’επανάληψη «άσωτους» συνεταίρους της…
Σήμερα, ακόμα και οι διάφορες δικαιοπραξίες, που διενεργούν οι ευρωπαίοι Διοικητές τού Ταμείου Ανάκαμψης και των εταιριών του, με ξένες εταιρίες ή και Έλληνες επενδυτές, δεν ελέγχονται αποφασιστικά από κανένα όργανο τής συντεταγμένης Πολιτείας αλλά απλώς αναφέρονται προς αυτήν, ώστε η εσωτερική έννομη τάξη να τις διευκολύνει ποικιλοτρόπως…
4.Το φιάσκο της «διάσωσης» τής χώρας και της ψευδεπίγραφης εξόδου από τα Μνημόνια
Ζούμε, συνεπώς, σε μια περίοδο suigeneris «κανονικότητας» που το ανανεωμένο (υποτίθεται) πολιτικό προσωπικό, αφού προηγουμένως χρεοκόπησε τη χώρα, την ενέταξε στο ΔΝΤ και στις ακόμη χειρότερες διαδικασίες τού άτυπου και μη ελεγχόμενου (θεσμικά και δικαστικά)Eurogroup, της φόρτωσε δάνεια 300 δις ευρώ με τα τρία αποικιοκρατικού περιεχομένου Μνημόνια προκειμένου η χώρα να …απαλλαγεί από το βάρος τού χρέους με τη λήξη τους!!
Έτσι πλέον αντεστράφη η στοιχειώδης λογική αφού το φιάσκο της «διάσωσης» και της ψευδεπίγραφης «εξόδου» από τα Μνημόνια και τη δημοσιονομική περιπέτεια υπερδιπλασίασε το χρέος τού κράτους αλλά και το ιδιωτικό χρέος των νοικοκυριών!!
Πριν από τη συνειδητοποίηση από όλους αυτής της αυταπόδεικτα θεσμικής, πολιτικής και ιδεολογικής αποτυχίας τού μνημονιακού τόξου, …έπρεπε να ανακαλυφθεί η λέξη-ψεύδος: Η «λήξη» δηλαδή των Μνημονίων ή η «έξοδος» από αυτά. Έτσι ο κουρασμένος και απογοητευμένος πολίτης, χωρίς καμία διάθεση εμβάθυνσης ή αντίστασης στην πορεία των πραγμάτων, καταπτοημένος και πολλάκις προδομένος, δεν θα μπορούσε (όπως πράγματι συμβαίνει) να αναζητήσει ευθύνες για την περαιτέρω επιβάρυνση και χρεοκοπία τής χώρας. Γιατί, αν το έκανε, θα ανέκυπτε ένα νέο και πολλαπλώς αδιέξοδο «ελληνικό ζήτημα», που ο νέος δανεισμός ύψους 300 δις ευρώ (και παρά τη διαγραφή ιδιωτικού χρέους με το PSI ύψους 100 δις ευρώ) θα οδηγούσε στον δρόμο τής απόλυτης καταστροφής και του διχασμού, αφού το μνημονιακό μπλοκ διαθέτει πια πλεονάσματα πολιτικών ερεισμάτων.
Έτσι φτάσαμε, τα τελευταία τρία χρόνια (από το 2018) στο σημείο που όλοι οι «πυλώνες» τού μνημονιακού συστήματος επικαλούνται, αναφέρουν και επιβάλλουν με τον λόγο, το ύφος και τη συμπεριφορά τους αυτό το πρωτοφανές ψεύδος: ότι δηλαδή η χώρα δήθεν βγήκε από τα Μνημόνια και από τις παρενέργειές τους, ότι τάχα άλλαξε σελίδα και ότι δήθεν μπήκε και ζει μια νέα, εντελώς διαφορετική «κανονικότητα» από εκείνη των Μνημονίων.
Για να στηρίζουν το ανεπέρειστο επιχείρημά τους, επικαλούνται την επιστροφή ορισμένων γόνων επιχειρηματικών οικογενειών ή και επιστημόνων, όταν είναι γνωστό ότι το ρεύμα τής μετανάστευσης καλά κρατεί και ότι, με την επιταχυνόμενη αλλοτρίωση του δημόσιου πλούτου και τη συρρίκνωση των μικρομεσαίων, θα γιγαντωθεί περαιτέρω. Αυτή η suigeneris αιμοδότηση των ξένων ανταγωνιστικών οικονομιών με προηγμένο, κυρίως, εργατικό δυναμικό, από μια υπερχρεωμένη, αλλοτριωμένη και σε ραγδαία δημογραφική επιδείνωση χώρα, διευρύνει περαιτέρω την απόκλιση σε μεσομακροπρόθεσμη βάση. Κι αυτό χωρίς να υπολογίζεται το κόστος τού κράτους και των οικογενειών τους για τις σπουδές τους, που «δωρίζεται» (όχι δανείζεται) στη Γερμανία, την Ολλανδία, τη Δανία, το Ηνωμένο Βασίλειο κ.λπ.
Τη μνημονιακή κανονικότητα προπαγανδίζουν και επιχειρούν να επιβάλλουν στη λαϊκή συνείδηση όλοι οι θεσμικοί παράγοντες, εκμεταλλευόμενοι και μια αλλαγή στη μέχρι τότε «εικόνα» της, αφού ακόμη και οι δανειστές συνειδητοποίησαν ως «βλαπτική» τη συχνή προβολή τους. Οι δανειστές δηλαδή αντιλήφθηκαν ότι το να ευτελίζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα «περί πλήθουσαν αγοράν» και μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες όλους τους εκπροσώπους των διαδοχικών μνημονιακών κυβερνήσεων δεν λειτουργεί υπέρ της μνημονιακής «κανονικότητας» αλλ’ απεναντίας συντηρεί την καχυποψία των πολιτών προς τους μνημονιακούς …ευεργέτες και τους εγχώριους εφαρμοστές της πολιτικής τους.
5.Όλη η θεσμική ιεραρχία συμπράττει στην εδραίωση της μνημονιακής«κανονικότητας»
Όλη η θεσμική ιεραρχία συμπράττει πια στην εδραίωση της μνημονιακής κανονικότητας. Ο ανώτατος πολιτειακός παράγοντας, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σε κάθε επίσημο λόγο και παρουσία, επικαλείται και επιμένει στην …κανονικότητα καίτοι ως νομικός και ανώτατος δημόσιος λειτουργός γνωρίζει ότι ολόκληρο το θεσμικό πλαίσιο των Μνημονίων (που ψηφίστηκε για να βγει υποτίθεται η χώρα από την κρίση και να μειώσει το δημόσιο χρέος) παραμένει και εφαρμόζεται ως είχε, είτε αυτό αφορά τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων, την αποψίλωση των παροχών του Κοινωνικού Κράτους, των επιδομάτων κ.λπ., είτε αφορά την αλλοτρίωση της δημόσιας περιουσίας, των κοινωφελών εγκαταστάσεων, των τραπεζών, των δανείων των μικρομεσαίων κ.λπ..
Μάλιστα δε, η ίδια έχει λάβει πείραν τούτων με την προηγούμενη ιδιότητά της, αφού στο ΣτΕ διαδραματίστηκαν πολλές σκηνές τού μνημονιακού «δράματος» με τη δικαστική νομιμοποίηση ή απόρριψη των μνημονιακών νόμων. Για παράδειγμα, χαρακτηρίστηκαν ως «επενδυτές», ότι έλαβαν δηλαδή το ρίσκο τού κινδύνου απομείωσης των χρημάτων τους, αρκετοί κλάδοι συνταξιούχων που έλαβαν αναγκαστικά το εφάπαξ τους σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, τα οποία εν συνεχεία «κουρεύτηκαν» με το PSI. Επίσης, χρειάστηκαν επαναληπτικές δίκες επί του ιδίου νομικού αντικειμένου (περικοπή συντάξεων-αναδρομικά) μέχρις ότου το Δικαστήριο αλλάξει την επ’αυτού -ΜΗ αρεστή στους δανειστές- προηγούμενη απόφασή του.
Όπως άλλωστε όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν (και καλύτερα από όλους η κυρία Πρόεδρος) ότι, παρά τις περικοπές και την κατεδάφιση πολλών θεσμών τού Κοινωνικού Κράτους, ακόμη και με τη δικαστική κατάργηση τής γλίσχρας συμβολικής σύνταξης τής πολύτεκνης μητέρας(!!), η χώρα σήμερα χρωστάει τα υπερδιπλάσια, τα νοικοκυριά τα διπλάσια (ως ανωτέρω) και το σπουδαιότερο: η Ελλάδα και η κοινωνία ακρωτηριάζονται διαρκώς αφού, το ένα μετά το άλλο, όλα τα σπουδαία περιουσιακά στοιχεία τού ελληνικού κράτους και τα δημιουργήματα τής εθνικής οικονομίας αλλοτριώνονται και σκορπίζονται στους αγοραίους ανέμους.
Και είναι συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας της «κανονικότητας» ότι κανένας από τους πάσης φύσεως λειτουργούς της, πολύ δε περισσότερο οι πολιτικοί εμπνευστές της, ουδέποτε ζήτησαν συγγνώμη για την περίεργη συνήχηση των θεσμών στους ρυθμούς της μνημονιακής «κανονικότητας». Γιατί, πλην της μνημονιακής επιτάχυνσης στην επιδείνωση του δημογραφικού, υπάρχει και κάτι άλλο, ακόμη χειρότερο: Χάθηκε παντελώς η εμπιστοσύνη στους εύθραυστους, πάντως, θεσμούς. Και όχι τόσο στην Εκκλησία, τον στρατό, τα Πανεπιστήμια κ.λπ., όσο στις τρεις συντεταγμένες και αλληλοελεγχόμενες (υποτίθεται) λειτουργίες (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) οι οποίες, παρά το ανεξάρτητο φρόνημα αρκετών λειτουργών τους, εν τέλει οδηγήθηκαν σε μια θεσμοκτόνα μνημονιακή συνήχηση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της φρασεολογίας και ιδεολογικής επιβολής είναι όσα ελέχθησαν στην κηδεία τού τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια. Οι ομιλητές επικέντρωσαν, περισσότερο από τις πασίδηλες αρετές τού απελθόντος Προέδρου, στα περιστατικά τής παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου 2011 στη Θεσ/κη, όταν ολόκληρος ο ελληνικός λαός, ακόμη και η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά και των Ζαππείων, ήταν στον αστερισμό της αντιμνημονιακής ψυχολογίας και ιδεολογίας.
Είχαν προηγηθεί τα εξής κρίσιμα πολιτικά γεγονότα:
Τον Ιούνιο του 2011 ο Γιώργος Παπανδρέου προχώρησε σε ανασχηματισμό της κυβέρνησης και προανήγγειλε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για αλλαγές στο Σύνταγμα, ανοίγοντας διάλογο με την αντιπολίτευση για πιθανή συγκυβέρνηση με ή χωρίς τον ίδιο στη θέση της πρωθυπουργίας. Στις 22-6-2011 η νέα κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης.
Στις 29-6-2011 υπερψηφίστηκε από 155 βουλευτές το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής, ενώ χιλιάδες κόσμου διαδήλωναν στις μεγάλες πόλεις της χώρας εκφράζοντας την αντίθεσή τους στη ψήφιση του νομοσχεδίου.
Οι πολίτες που στη Θεσσαλονίκη ζήτησαν μαζικά από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παραιτηθεί, δεν ήσαν εναντίον τού προσώπου τού Κάρολου Παπούλια, αλλά έβλεπαν αυτό το ύστατο διάβημα ως μόνο δρόμο για την πρόκληση πολιτικών εξελίξεων. Έτσι θα εδημιουργείτο ένα μείζον ζήτημα εθνοπολιτικού αναστοχασμού για τη συνέχιση, τροποποίηση ή κατάργηση των Μνημονίων, πολύ περισσότερο που ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου (που είχε εισαγάγει το α’ Μνημόνιο έναν χρόνο νωρίτερα), είχε διαμηνύσει εμπιστευτικώς στους εκπροσώπους τής ΕΕ ότι θα ζητήσει δημοψήφισμα προκειμένου ο λαός να εγκρίνει ή όχι την περαιτέρω μνημονιακή πορεία της χώρας.
Στις 31-10-2011ανακοίνωσε και επισήμως τη διενέργεια δημοψηφίσματος με το ερώτημα της έγκρισης της νέας Δανειακής Σύμβασης, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων από τη βρυξελληνική δημοσιολογία και κυρίως από το εκσυγχρονιστικό ρεύμα των βουλευτών και των υπουργών που ο ίδιος είχε διορίσει. Όμως, μετά από ασφυκτικές πιέσεις από την ΕΕ (οι ηγέτες της οποίας είχαν ήδη πάρει την απόφασή τους για την απομάκρυνσή του με τη σύμπραξη των βραχίονών τους στην Ελλάδα),ανακάλεσε την πρόταση για δημοψήφισμα και συμφωνήθηκε η διαδικασία αντικατάστασής του. Τελικά ο τότε πρωθυπουργός κατέφυγε στην ψήφο εμπιστοσύνης στις 4-11-2011, την οποία και έλαβε. Όπως ερμηνεύθηκε όμως υπό το φως των γεγονότων που ακολούθησαν, δηλαδή τη σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις 9-11-2011, ήταν μέρος ενός παρασκηνίου της κατά το δυνατόν αξιοπρεπούς αποχώρησής του, μετά την οργή που προξένησε στους ευρωπαίους ιθύνοντες. Τα υπόλοιπα με τη σύμπραξη στην κυβέρνηση τού Λουκά Παπαδήμου είναι γνωστά….
Ποιό είναι επομένως το μεγάλο πολιτειακό «ατόπημα» του λαού στη Θεσσαλονίκη που ήδη είχε οσμιστεί την ωμή παρέμβαση της ηγετικής ομάδας της ΕΕ και των Ελλήνων μνημονιακών και αξίωνε την παραβίαση του Συντάγματος και τον πειθαναγκασμό των πολιτικών κομμάτων σε μνημονιακή συνεργασία;;
Γιατί χαρακτηρίζεται λαϊκιστική η αγωνιώδης παρέμβαση τού λαού στον παλλαϊκό εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου 2011, για να περισωθεί -έστω και με μια έκτακτη εκλογική αναμέτρηση- η εσωτερική ελληνική συνταγματική τάξη;;
Και πόσο δημοκρατική είναι η τηρούμενη «ως κόρη οφθαλμού» ντιρεκτίβα Μπαρόζο «να αποφεύγονται τα δημοψηφίσματα γιατί μπορεί να μας φέρνουν αντιμέτωπους με δυσάρεστες εκπλήξεις, αλλά να τηρούνται απαρεγκλίτως οι αποφάσεις της ευρωπαϊκής τεχνοδομής»;;
Ποιά από τις δύο γραμμές είναι δημοκρατικά επιλήψιμη;;
Και ασφαλώς για την απεγνωσμένη αυτή λαϊκή απαίτηση πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι εκφράστηκε κατά την ημέρα που η πατρίδα μας γιόρταζε το «ΟΧΙ» εναντίον του φασισμού και του ναζισμού, μήτρα του οποίου ήταν η και σήμερα ηγεμονεύουσα (με δημοκρατικό βέβαια καθεστώς) στην ΕΕ Γερμανία.
Η λαϊκή απαίτηση για παρέμβαση τού Προέδρου της Δημοκρατίας, εγνωσμένου δημοκράτη και πατριώτη, Κάρολου Παπούλια, από μια θέση που ούτως ή άλλως στερείται ουσιωδών εξουσιών, για την ανακοπή τού μνημονιακού δρόμου, την επαναφορά τής συνταγματικής τάξης πραγμάτων, ήταν εκτός πολιτικού και συνταγματικού πλαισίου;;
Μήπως ήταν εκτός συνταγματικού πλαισίου και η παραίτηση του Κων/νου Καραμανλή το 1985, που έγινε χωρίς αποχρώντα πολιτικό λόγο, μόνο και μόνο επειδή δεν προτάθηκε από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου για δεύτερη προεδρική θητεία;
(Για τους αμνήμονες της ιστορίας και κυρίως για τους νέους ανθρώπους, να θυμίσουμε ότι εκλέχθηκε ο Χρήστος Σαρτζετάκης, ένας δικαστής-σύμβολο που είχε σώσει την τιμή της Δικαιοσύνης στην υπόθεση της δολοφονίας Λαμπράκη, παρά τις αφόρητες πιέσεις και τις απειλές για τη ζωή του, είχε διωχθεί από το δικαστικό σώμα και είχε εκτοπιστεί από τη χούντα των συνταγματαρχών, για να γίνει έτσι το επόμενο (μετά τον
Τερτσέτη και τον Πολυζωίδη) σύμβολο αντίστασης και ανεξάρτητης δικαστικής συνείδησης.)
Πολύ περισσότερο που αυτή την ανακοπή τού μνημονιακού δρόμου και του θεσμικού ανορθολογισμού είχαν ζητήσει όχι μόνο σημαντικοί Γερμανοί δημόσιοι παράγοντες (π.χ. Πίτερ Μπόφινγκερ της Επιτροπής Σοφών τής γερμανικής κυβέρνησης κ.λπ.), αλλά ακόμη και ο Πρόεδρος Ομπάμα που όπως αποκαλύπτεται εκ των υστέρων, είχε χαρακτηρίσει, με άτυπη συμμετοχή του στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, «ανεπίτρεπτο επιτίμιο» τα Μνημόνια «που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα για τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών» αφού αυτές ανέλαβαν το επενδυτικό ρίσκο για να προωθούν οι ευρωπαϊκές (κυρίες γερμανικές) βιομηχανίες τα προϊόντα τους στην Ελλάδα κι έτσι να δημιουργούνται τα ελλείμματα του Νότου και αντιστοίχως τα πλεονάσματα του Βορρά. Και όταν ακόμη και αυτός ο Πρόεδρος τού άτυπου Eurogroup, εκ των «δραματουργών» των Μνημονίων, κ.Ντάισελμπλουμ αποκαλύπτει εκ των υστέρων πως «ό,τι επιβλήθηκε στην Ελλάδα έγινε για τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, κυρίως γαλλογερμανικών», χωρίς βεβαίως να διαφωνήσει τότε με αυτή την πολιτική.
Είναι τολμηρό, ως εκ τούτου, να θεωρήσει κάποιος απίθανο, στην ατμόσφαιρα της σημερινής μνημονιακής «κανονικότητας» τού υπερδιπλάσιου δημόσιου και ιδιωτικού χρέους (σε σχέση με το έτος εισόδου στα «προγράμματα στήριξης»), να θεσπιστεί και ένα ιδεολογικό και πολιτικό «ιδιώνυμο» που θα τιμωρεί όποιον αμφισβητεί την …ιερότητα τού μνημονιακού κανόνα, μεταξύ των οποίων και οι ανωτέρω δημόσιοι παράγοντες τού ευρωπαϊκού και παγκόσμιου γίγνεσθαι;;
Ο απροσμέτρητος φανατισμός τού μνημονιακού τόξου, μετά τη μνημονιακή εμβάθυνση τής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ίσως καταστήσει και αυτό δυνατό αφού, για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, το υπερΣύνταγμα του Μνημονίου έχει καταλάβει «ιδεολογικά» πάνω από το 90% της σύνθεσης της σημερινής Βουλής.
Ας σημειωθεί βεβαίως ότι καμία από τις μνημονιακές κομματικές συσπειρώσεις, συμπράξεις ή πρόσωπα αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη να κάνουν αυτοκριτική ή να ζητήσουν συγγνώμη ή να εξηγήσουν με ιδεολογικά και οικονομικά επιχειρήματα γιατί η χώρα θα επιβιώσει και θα έχει …λαμπρό μέλλον με αλλοτριωμένο όλον τον οικονομικό και θεσμικό υπαρκτικό σκελετό της και με το δυσβάσταχτο (και υπερδιπλάσιο τού αρχικού) χρέος.
Η κοκορομαχία για τα δευτερεύοντα και τα τριτεύοντα και μάλιστα σε οξύτατους τόνους υπερκαλύπτει τα ουσιώδη και τα δραματικά που η εφαρμογή των Μνημονίων επιφυλάσσει στη χώρα για τις πολλές επόμενες δεκαετίες.
6. Ο ρόλος των ΜΜΕ και της μνημονιακής διανόησης στην επιβολή τής κανονικότητας στην κοινωνία
Στην ατμόσφαιρα αυτή μετέχουν ως «αποσυμπιεστές» της όποιας λαϊκής πίεσης όλες οι ηγεσίες των μνημονιακών κομμάτων που, όσο ηλικιακά νέες και αν είναι, θεωρούν το μνημονιακό πλαίσιο ως …άβατο, …ιερό και «απαραβίαστο» αφού ουδείς αναδεικνύεται σε υπεύθυνη θέση, αν δεν έχει πλήρως εμβολιαστεί και με τις τρεις μνημονιακές δόσεις!
Εξάλλου το προσωπικό των ΜΜΕ έχει αναλάβει πειθήνια την επιβολή της κανονικότητας, αποφεύγοντας «όπως ο διάολος το λιβάνι» την κριτική των Μνημονίων και αποδοκιμάζοντας με ιδιαίτερα απαξιωτική φρασεολογία όσους αντιστάθηκαν σ’αυτά και στην κατεδάφιση των κοινωνικών, εργασιακών και ασφαλιστικών κατακτήσεων, πολύ περισσότερο αυτούς που διαφωνούν με τη γενικευμένη αλλοτρίωση τού υλικού και άυλου πλούτου της πατρίδας και της κοινωνίας.
Όλοι προπαγανδίζουν τον …μονόδρομο της κανονικότητας εκμεταλλευόμενοι και την απουσία της άλλης πρότασης, την οποία όμως αποκλείουν ως εξωφρενική και ανύπαρκτη.
Με την κατάργηση άλλωστε των αμιγώς πολιτικών εκπομπών ενημέρωσης, την αποκρουστική αισθητική των διδύμων των παραθύρων και με τη γενικευμένη λειτουργία τού μνημονιακού φίλτρου, όποια είδηση είναι αντίθετη στον μνημονιακό τρόπο ζωής, καταδικάζεται στην απόλυτη σιωπή. Είδε π.χ. κάποιος πολίτης, μετά την έκδοση και στα ελληνικά τού βιβλίου τού Ομπάμα «Γη της Επαγγελίας» (2020) να αναφέρεται από κάποιον δημοσιολόγο το τί περιλαμβάνει περί των Μνημονίων και της συμπεριφοράς των ευρωπαίων εταίρων στην Ελλάδα;; Εκεί επιβάλλεται απόλυτη σιωπή γιατί ο Πρόεδρος Ομπάμα (ευφυής, γνώστης των πραγμάτων και γενικότερης οικουμενικής αποδοχής) δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ούτε αντι-ευρωπαίος, ούτε ανορθολογιστής, ούτε αδαής για τον τρόπο λειτουργίας τής ΕΕ, πολύ δε περισσότερο ούτε λαϊκιστής!
Αλλά και οι κυρίαρχοι πυλώνες τού συστήματος, η διανόηση, τα Πανεπιστήμια, τα Ινστιτούτα, οι δεξαμενές σκέψης, ακόμα και η συστημική τέχνη, η προβεβλημένη λογοτεχνία κ.λπ., ζουν και αναπαράγουν τους ρυθμούς της «κανονικότητας», με αποκλεισμό ή αποδοκιμασία κάθε αντίθετης φωνής, γνώμης και αισθητικής.
7. Μπορεί να αναχαιτιστεί σήμερα ο μονόδρομος τής μνημονιακής «κανονικότητας» ;
Μπορεί να αναχαιτιστεί σήμερα αυτή η πορεία της μνημονιακής κανονικότητας ώστε να μην καταστεί κυρίαρχη ιδεολογία της νέας γενιάς που έτσι θα θεωρήσει τα Μνημόνια και τη συντηρητική τιθάσευση της κοινωνικής και πολιτικής αυτονομίας ως φυσιολογικό τρόπο ζωής;;
Μπορεί να μπει τέλος στην ιδεολογική επιβολή εκ μέρους τού μνημονιακού προσωπικού και των πυλώνων του, στην ιδεολογία τού φόβου, της ετερονομίας, του ετεροπροσδιορισμού, της πορείας της εθνικής απίσχνασης και αλλοτρίωσης;;
Μπορεί να σταματήσει σήμερα συντονισμένα και αποτελεσματικά η συνέχιση της πολύπλευρης αλλοτρίωσης ως αναμφισβήτητου προγράμματος από τους πολιτικούς σχηματισμούς που, αφού χρεοκόπησαν τη χώρα, μετά, επικαλούμενοι την ανάγκη διάσωσής της, την υπερχρέωσαν παραδίδοντας τον πλούτο της και ακυρώνοντας σε μεγάλο βαθμό την κυριαρχία της;;
Οι διαπιστώσεις είναι δυσάρεστες.
Τα τρία τελευταία χρόνια ο φόβος που κυριάρχησε για τη ζωή και την επιβίωση των συμπολιτών μας δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για την επιβολή, ΚΑΙ σε ψυχολογικό ΚΑΙ σε συνειδησιακό επίπεδο, της μνημονιακής κανονικότητας ως μονόδρομου, καίτοι είναι πολύ απλό να συνειδητοποιηθεί ότι εντός αυτού δεν μπορεί να βαδίσει, να ορθοποδήσει, πολύ περισσότερονα μεγαλουργήσει, μια χώρα σαν την Ελλάδα.
Ακόμη και το απλούστατο δεδομένο ότι η διάθεση των εμβολίων για την αντιμετώπιση της πανδημίας γίνεται από τον κοινοτικό προϋπολογισμό, στον οποίο συμβάλλει αναλογικά και η χώρα μας, δηλαδή πληρώνονται από τα δάνεια των Ελλήνων πολιτών και δεν είναι δωρεάν παραχώρηση της ΕΕ, ούτε συζητείται ούτε γίνεται κατανοητό από τους πολίτες!
Πλην των άλλων, έχει δηλαδή δημιουργηθεί και μια κάποια ανοσία στη …λογική! Το συμπέρασμα είναι ότι η χώρα σήμερα, οιονεί χρεοκοπημένη, αδυνατεί να ορθοποδήσει. Οι πολίτες ταλανίζονται στον λαβύρινθο των χρεών, των ρυθμίσεων για τη διάσωση όποιων στοιχείων απέμειναν στον οικογενειακό κύκλο και στον αγχώδη αυτόν αγώνα της επιβίωσης δεν δείχνουν ενδιαφέρον ούτε για τις αιτίες των προβλημάτων, ούτε για τις μεθόδους διακυβέρνησης και αποτελεσματικής αντιμετώπισής τους.
Έτσι το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό, κυρίαρχο και ηγεμονικό, μπορεί να επιβάλλει ό,τι επιθυμεί. Άλλες δυνάμεις ή πρόσωπα, που θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν την κοινωνία προς την αντίθετη κατεύθυνση της μνημονιακής απαλλαγής, αδυνατούν χωρίςμέσα και λαϊκή στήριξη να ανακόψουν την πορεία αυτή.
Ποιά π.χ. αξιοπρόσεκτη αντίδραση σημειώθηκε τώρα που η καταχρεωμένη, αλλοτριωμένη και καθημαγμένη Ελλάδα έχει το υψηλότερο κόστος ενέργειας ανά KWh από όλες τις χώρες της Ευρώπης και λόγω της μνημονιακής αλλοτρίωσης των δημοσίων επιχειρήσεων παραγωγής ενέργειας, που υλοποίησαν πιστά όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις;;
Γιατί αν οι εταιρίες ενέργειας βρίσκονταν υπό εθνικό και κοινωνικό έλεγχο, θα μπορούσαν να προμηθεύσουν τους πολίτες με φτηνό ηλεκτρικό ρεύμα ενώ τώρα, με την παράδοσή τους στο νομαδικό κεφάλαιο ή σε ξένα κρατικά ενεργειακά μορφώματα, αδυνατούν να ανταποκριθούν στον ιδρυτικό-υπαρκτικό τους ρόλο. Όποιος λοιπόν επικαλεστεί το μέχρι πρότινος αυτονόητο, θα θεωρηθεί εκτός βρυξελληνικού πνεύματος, δηλαδή εκτός …λογικής!
Δηλαδή, για το ορατό μέλλον η χώρα είναι δυστυχώς καταδικασμένη να βαδίζει στις ράγες τής μνημονιακής κανονικότητας, της ετερονομίας και της προσωπικής επιβίωσης, όχι απλώς ως θεσμικής και κρατικής ιδεολογίας, αλλά και ως ατομικής επιλογής και βιοθεωρίας κάθε μεμονωμένου πολίτη.
Αλλά «η συναίσθηση της αδυναμίας είναιη μεγαλύτερη δύναμη» κατά τον Ντοστογιέφσκι. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει τη ρεαλιστική συνειδητοποίηση τής κατάστασης της χώρας και των Ελλήνων πολιτών…
Με συγκρατημένη μελαγχολία διατελούμε εν αναμονή αυτής της συνειδητοποίησης…
(Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι Καθηγητής Παν/μίου, Πρόεδρος ΕΝΥΠΕΚΚ –Ο Δημήτρης Π. Μητρόπουλος είναι Νομικός)
