Στην εποχή μας άλλοι εμπνέονται από τις αφίξεις των τουριστών με κρουαζιερόπλοια στα λιμάνια της Ελλάδας και τους υποδέχονται με συρτάκι και δωρεάν διανομή κουλουριών. Από μόνη της αυτή η εικόνα παραπέμπει σε ήθη και έθιμα άλλων λαών. Ως ιθαγενείς Έλληνες “πανηγυρίζουν” την έλευση περιστασιακών αντιαναπτυξιακών πιθανών εισοδημάτων. Άλλοι πάλι θεωρούν φυσιολογικό στα νησιά να στερούνται κατοικίας το ιατρικό και το εκπαιδευτικό προσωπικό,ένεκα του γεγονότος ότι οι μόνιμοι κάτοικοι αυτών,προορίζουν προς ενοικίαση στους τουρίστες τα όποια καταλύματα διαθέτουν,επιλέγοντας να εμπνευστούν και πάλι από την περιστασιακη αντιαναπτυξιακή οικονομική αιμοδοσία,θεωρώντας την υγεία και την εκπαίδευση δευτερεύοντα θέματα στον τόπο που κατοικούν. Τα δύο συγκεκριμένα πραγματικά παραδείγματα αποδεικνύουν την αλλοτρίωση των σύγχρονων Ελλήνων σε σχέση με τον τρόπο σκέψης και δράσης της κσθ’ημάς Ανατολής. Ωστόσο δεν έχει και καμία σχέση με τον καθαρό δυτικό ορθολογισμό και παραπέμπει στην φεουδαρχική κοινωνία.
Η έμπνευση σε μία κοινωνία αποτελεί συνακόλουθο και απότοκο των εκάστοτε κοινωνικών αποδεκτών προτύπων. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνος λοιπόν αποτελεί πλέον κοινωνικά αποδεκτό γεγονός στα νησιά – και όχι μόνον σε αυτά,αλλά και σε ηπειρωτικούς τουριστικούς προορισμούς- να μην υπάρχουν ασθενοφόρα,νοσοκομεία,απαραίτητο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Ένα γεγονός καθίσταται κοινωνικά αποδεκτό όταν οι πολίτες το δέχονται άνευ αντιδράσεων. Η απάνθρωπη πολιτική των Μνημονίων εξαθλίωσε την Δημόσια Υγεία και η κατάσταση που επικρατεί σε αυτήν και πάλι παραπέμπει σε φεουδαρχικές κοινωνίες,περίπου στις αρχές της βιομηχανικής επανάστασης στην Δύση. Το να πεθαίνουν άνθρωποι σήμερα αναμένοντας επί ώρες το ασθενοφόρο ή ένεκα της ελλείψεως ιατρικής περιθάλψεως ή ακόμη και να μεταφέρονται με αυτοσχέδια αγροτικά ή Ι.Χ ασθενοφόρα,δεν είναι απλώς παρακμή του συστήματος,είναι ουσιαστικά απαξία και ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής στην Ελλάδα,γεγονός που διαπιστώνεται και σε τραγωδίες ένεκα ελλείψεως στοιχειωδών υποδομών στο σιδηροδρομικό δίκτυο και ένεκα φυσικών φαινομένων στα οποία ο κρατικός μηχανισμός δεν λειτουργεί οργανωμένα,προληπτικώς και αποτρεπτικώς. Το ιλαροτραγικόν στοιχείο της σύγχρονης Ελλάδας αναδύεται και εντός του προιόντος που καλείται τουρισμός,καθώς τα τουριστικά θέρετρα υπάρχουν,λειτουργούν και προτεραιοποιούν όχι τις τοπικές υποδομές σε τομείς όπως η υγεία και η εκπαίδευση,αλλά τις κάθε είδους σοβαρές ή και ασόβαρες παροχές προς τους αλλοδαπούς,στους οποίους διανέμουν αφειδώς “γή και ύδωρ”. Το συγκεκριμένο Ελληνικό παράδοξο μοντέλο της τουριστικής αξιοποίησεως είναι νοσηρό και άνευ προοπτικής.
Υπάρχουν άραγε πολιτικά ελικόπτερα παντός καιρού που μπορούν ειδικώς τον χειμώνα να μεταφέρουν ασθενείς από τα νησιά και σε συνθήκες με 10-11 μποφόρ και με κακοκαιρία; Το αυτονόητο πλέον περιθωριοποιείται και στην θέση του παρουσιάζεται ως λύση ένα αμφιλεγόμενο και αδόκιμο,στην λογική,ενδεχόμενο. Το αυτονόητο και το καθήκον της Πολιτείας απέναντι στους πολίτες τούτης της χώρας είναι να υπάρχει ένα αποτελεσματικό Ε.Σ.Υ. παντού και ειδικά σε απομακρυσμένες περιοχές που να ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες να χάσει,ένεκα ασθενείας ή ατυχήματος,την ζωή του ο κάθε πολίτης. Φαινόμενα αντίστοιχα της ανυπαρξίας αποτελεσματικής Δημόσιας Υγείας παρατηρούνται και στα μεγάλα αστικά κέντρα,λόγω ελλείψεως ασθενοφόρων,υλικοτεχνικών υποδομών,αλλά και προσωπικού.
Όταν οι πολίτες μίας χώρας ιεραρχούν τις επιλογές στην καθημερινή τους ζωή με βάση την άνω των δέκα ετών μία ενιαία κυβερνητική πολιτική,που καθιέρωσε την Υγεία ως μη απαραίτητο αγαθό,όταν τους εξασκούν να ζουν με κάθε είδους οικονομικά “κουπόνια” και αποδέχονται αυτό το status των ψυχίων,τότε το μέλλον φανερώνεται δυσοίωνο. Ωστόσο οι πολίτες κάνουν τις επιλογές τους με βάση την βούλησή τους,που από στρεβλή καθίσταται ορθή. Οπότε εκ του αποτελέσματος ο καθείς λαμβάνει αυτό που πραγματικά επιθυμεί.
