Ένας πανέμορφος νέος με βαθιά καλλιέργεια, που είχε σπουδάσει μουσική, μαθηματικά, φιλοσοφία και είχε μελετήσει σε βάθος όλες τις θρησκείες, αποφασίζει να γίνει μοναχός. Η διαρκής και συμπαγής βλακεία του κόσμου τον είχε κουράσει αφόρητα. Καταφεύγει σε ένα μοναστήρι που ήταν ξακουστό για τη σοφία των καλογέρων του. Ηγούμενος ήταν ένας άγιος γέροντας.
Ο νεαρός ενθουσιάζεται από την όμορφη γαλήνη που επικρατούσε στον χώρο, καταμεσής ενός παραδεισένιου τοπίου. Στην ερώτηση του ηγούμενου για ποιο λόγο θέλει να κλειστεί σε μοναστήρι, ο νέος απαντά με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο: «Γιατί, άγιε πάτερ μου, θέλω να εγκαταλείψω τα εγκόσμια, με πληγώνουν».
Ο ηγούμενος ταράχτηκε λίγο, αλλά το έκρυψε. Και του απάντησε ήρεμα, σαν Βούδας: «Αγόρι μου, δεν κάνεις για μοναστήρι. Πρέπει πρώτα να εγκαταλείψεις τα εγκόσμια έξω και μετά να έρθεις εδώ. Αλλιώτικα θα φέρεις τα εγκόσμια στη μοναχική ζωή και θα καταστρέψεις και μας».
Δεν θυμάμαι από πού ξέρω αυτήν την ιστορία, ίσως από τα «Γεροντικά» ή από αραβικά αποφθέγματα. Μπορεί να έρχεται από τη μακρινή Ανατολή. Δεν έχει όμως σημασία. Η αλήθεια της είναι καθολική.
Μερικά επαγγέλματα, ή καλύτερα λειτουργήματα, γίνονται αποτελεσματικά μόνο μέσα από μια υπέρβαση. Αλλιώς καταργούνται και γίνονται κάτι άλλο. Π.χ. δεν μπορεί να είσαι μητροπολίτης, να έχεις καταθέσεις στην Ελβετία και να βρίσκεσαι στη λίστα Λαγκάρντ.
Απλά είσαι ένας θεομπαίχτης, απατεώνας δηλαδή που πουλάς τα θεία. Οι θρησκείες δεν παράγουν εμπορεύσιμα προϊόντα. Μόνο πνευματικά. Ακόμα και η ίδια η πίστη δεν διδάσκεται. Κατακτιέται με υπέρβαση. Το ίδιο ισχύει θεωρητικά για όλα τα επαγγέλματα, εκτός από το εμπόριο που προϋποθέτει κέρδος. Αλλά και αυτό υπόκειται σε ηθικούς κανόνες. Αλλιώς είναι αισχροκέρδεια και μαύρη αγορά. Ισχύει τίποτα από όλα αυτά σε έναν κόσμο που έχει για μόνο και πραγματικό θεό το χρήμα;
Το χρήμα και η εξουσία από τη φύση τους είναι οι μόνιμοι και διαρκείς ανατροπείς κάθε ηθικής και ανθρώπινης τάξης. Και το χειρότερο από όλα είναι πως σχεδόν ολόκληροι πληθυσμοί, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, υπηρετούν αυτά τα «ιδανικά», με αντάλλαγμα τη μετριότητά τους ή την ασημαντοσύνη τους.
Να μην πάμε μακριά. Ας βάλουμε το ερώτημα: Τα μνημόνια ποιοι τα ψήφισαν; Οι κυβερνήσεις ή ο κυρίαρχος λαός;
Μπορεί πρακτικά να τα ψήφισαν κυβερνήσεις, αλλά αυτές είχαν την εντολή αυτού του λαού να κυβερνήσουν. Αρα ποιος φταίει; Το να εξαπατάσαι «κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν» είναι δείγμα της πολιτικής αρετής των Νεοελλήνων;
Πώς εξηγείται πως περίπου 390.000 συμπατριώτες μας ψήφισαν ή είναι μέλη μιας εγκληματικής οργάνωσης, της Χρυσής Αυγής, που και αν ακόμα καταδικαστεί και απαγορευτεί, δεν παύει να είναι μια μεγάλη πολιτική δύναμη. Την επομένη της καταδίκης είναι βέβαιο πως θα παρουσιαστεί με άλλο όνομα, πιθανότατα ως «Εθνική Αυγή».
Και τίποτα δεν αποκλείει στις επόμενες εκλογές, από τρίτη πολιτική δύναμη που είναι σήμερα, να βρεθεί αξιωματική αντιπολίτευση. Και αν κυριαρχήσει στην Ευρώπη ο τραμπισμός και διαλυθεί η Ε.Ε., τότε το επόμενο βήμα θα είναι ο πόλεμος. Πώς αντιδρά σε όλα αυτά η κοινωνία;
Με πλήρη αυτο-περιφρόνηση και εν αναμονή του Μεσσία-Σωτήρα-Φαλλού, αγνοώντας πού θα μπει ο τελευταίος. Και ούτε βγάζει συμπεράσματα από τη λαϊκή μας παράδοση που μας προειδοποιεί: «Και στον δήμαρχο να πας, γαϊδουρινή θα τη φας». Και έτσι η ψήφος γίνεται εθνικός αυτο-ανασκολοπισμός.
Υπάρχουν βέβαια και οι μειοψηφίες, που διαχωρίζουν τη θέση τους και έχουν μια άλλη προσέγγιση στην πραγματικότητα. Ακόμα έχουμε έγκυρες αναλύσεις, αξιόλογα βιβλία και εμβριθή άρθρα. Αλλά δεν φτάνουν στην απέραντη έρημο των ανθρώπων που προσδοκούν «ένα κάποιο θαύμα». Και οι φωνές που βοούν ξαναγυρίζουν πίσω σαν ηχώ. Σπάνια βρίσκουν αποδέκτη. Εντούτοις, αυτό είναι παρήγορο. Εστω και αν είναι μικρό.
Ο Μπρεχτ το λέει ωραία και ισχύει για όλους μας: «Αν δεν υπήρχα εγώ, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, οι τύραννοι θα κοιμόντουσαν πιο ήσυχα». Και τα μικρά δεν σημαίνει πως δεν έχουν δυναμική. Ενας πλάτανος όταν πρωτοφυτρώσει μοιάζει σαν κοινό χορτάρι. Και ο άσχετος μπορεί να το πατήσει. Μας χρειάζονται άνθρωποι που μπορούν να γνωρίζουν τη δυναμική του κάθε καυλού που φυτρώνει στο χώμα.
ΥΓ. Το Win Win μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. και ΔΟΛ μπορεί να σώσει το συγκρότημα, αλλά δεν νομίζω πως θα βοηθήσει την κυβέρνηση που βλέπει τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες. «Εγκυρο και ιστορικό συγκρότημα» χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός τον ΔΟΛ. Ξέχασε το «Ελεύθερο Βήμα» και τα «Αθηναϊκά Νέα», που καταδικάστηκαν για δωσιλογισμό και άλλαξαν όνομα και έγιναν «Βήμα» και «Νέα»; Τίποτα δεν θυμόταν για τον χουντισμό του ΔΟΛ;
Ο κ. Μουλόπουλος, ο νέος ισχυρός άνδρας του ΔΟΛ και συνδεδεμένος άμεσα με τον αρχηγικό κύκλο του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε αυτός ήξερε τίποτα για το παρελθόν του εργοδότη του; Μια ματιά να έριχνε στην έγκριτη μελέτη του δικού μας Δ. Ψαρρά για τον ΔΟΛ, κάτι θα καταλάβαινε. Αλλιώτικα, πολλά πράγματα μπορεί να σκεφτεί κανείς.
*Πηγή: efsyn.gr
