ε έναν κόσμο επικίνδυνα ταραγμένο και σε βαθιά περιδίνηση, η τάση αφαίρεσης κάθε στοιχείου δημοκρατίας και καταπάτησης της λαϊκής βούλησης αποτελεί μια κεντρική επιλογή για τις συστημικές δυνάμεις. Ο κόσμος της Δύσης, που κόπτονταν για την «ελευθερία» και τη «δημοκρατία», διολισθαίνει με βήμα ταχύ προς τη «Δημοκρατορία»: μια επίφαση αντιπροσωπευτικής λειτουργίας και διαδικασίας με υπερσυγκεντρωτική, αυταρχική, εντελώς αντιδημοκρατική διαχείριση. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, το «άδειασμα» κάθε σημασίας των θεσμών, η υπαγωγή όλων των δημοσιονομικών λειτουργιών σε αδιαφανή μη εκλεγμένα όργανα, η συνύφανση του κράτους με τα ολιγαρχικά κέντρα αλλά και με παρακρατικά, η απογείωση και ο γιγαντισμός των κατασταλτικών μηχανισμών, καθώς και ο υπερέλεγχος τεράστιων πληθυσμών μέσω της ψηφιοποίησης, είναι ορισμένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της δημοκρατορίας. Γιατί υπάρχουν κι άλλα (π.χ. μαφιοποίηση, είτε με ανοικτή συνεργασία με πλοκάμια διαφόρων μαφιών, είτε με αντιγραφή των μεθόδων τους στη δημόσια ζωή).
Η κατάργηση του δημόσιου χώρου είναι ένα μόνιμο και κατ’ εξακολούθηση μοτίβο όλων όσοι κυβερνούν μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Διότι, τι είναι ο δημόσιος χώρος; Είναι ο κατεξοχήν τόπος έκφρασης των κυβερνώμενων (ας χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο) αφού αυτή η μεγάλη πλειοψηφία είναι γενικώς αποκλεισμένη από όλους τους θεσμούς, όλα τα κέντρα, όλα τα ΜΜΕ. Στους δημόσιους χώρους, όπως δρόμοι, πλατείες, δημόσια κτίρια, χώροι ασύλου κ.λπ., μπορεί να ακούγεται μια διαφορετική φωνή ή να εκφράζεται ανόθευτα η λαϊκή βούληση, η φωνή των αντιστάσεων. Αλλά σήμερα ακόμα και στο διαδίκτυο, που μπορεί να αποτελέσει έναν νέο δημόσιο χώρο, κλιμακώνονται οι απαγορεύσεις, περιορισμοί, παρεμβάσεις…
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μετά από 6 χρόνια διακυβέρνησης και εν μέσω μεγάλων σκανδάλων και «μπαζωμάτων», καταφεύγει από τη μια στο «ακαταδίωκτο» και την «ασυλία» που παρέχεται στο πολιτικό σύστημα, και από την άλλη τώρα, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή, κάνει τη συνειδητή επιλογή να πολώσει και να διχάσει την κοινωνία: επιτίθεται στα κινήματα υιοθετώντας μέτρα χουντικής έμπνευσης (απαγόρευση συναθροίσεων σε έναν κατ’ εξοχήν χώρο διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων), εντείνει την καταστολή με επιθέσεις των ΜΑΤ σε κινητοποιήσεις για την Παλαιστίνη και στα σχολεία, σέρνει σε δίκες φοιτητές και αξιώνει από τις πανεπιστημιακές αρχές να στήσουν πειθαρχικά όργανα και να διαγράψουν φοιτητές. Το κάνει επειδή νομίζει ότι έτσι μπορεί να συσπειρώσει ένα σκληρό δεξιό πυρήνα, να αποφύγει διαρροές προς άλλα κόμματα του δεξιού χώρου, και βεβαίως να ανακόψει τάσεις αμφισβήτησης του Μητσοτάκη εντός της Ν.Δ.
Τέτοιες «φυγές» προς τη σκλήρυνση και την καταστολή έχουν δοκιμαστεί και στο παρελθόν, όμως δεν μπόρεσαν να ανακόψουν ή να αποφύγουν την πτώση ορισμένων καθεστώτων που τις έβαλαν σε εφαρμογή. Γιατί; Το περιέγραφε καλά προχθές ο Ευάγ. Βενιζέλος: «Έχουμε μία κρίση αντιπροσώπευσης, μία κρίση πολιτικής συμμετοχής, μία προφανή κρίση αξιοπιστίας και των δημοκρατικών και των δικαιοκρατικών θεσμών, μία κρίση εμπιστοσύνης της δικαιοσύνης, μία δυσκολία λειτουργίας των ανεξάρτητων αρχών, μία δυσκολία λειτουργίας του μηχανισμού ενημέρωσης. Άρα έχουμε να εντοπίσουμε ένα φαινόμενο που θα το έλεγε κανείς κρίση λειτουργιών του κράτους, σε ένα κράτος αποδυναμωμένης κυριαρχίας. Άρα λοιπόν, το ότι η χώρα είναι μη διακυβερνήσιμη είναι ένα πρόβλημα το οποίο μας αφορά όλους».
Σε τέτοιες συνθήκες και με βαθύτατο ρήγμα εντός της κοινωνίας, που παίρνει ιδιαίτερες πολιτικές διαστάσεις κυρίως από την υπόθεση των Τεμπών και βεβαίως από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, είναι περισσότερο πιθανό, αντί να τρομοκρατηθεί ο κόσμος από την επίθεση του καθεστώτος Μαξίμου/Μητσοτάκη, να υπάρξει μια άλλη εξέλιξη, που να οδηγήσει στην πτώση του. Και αυτή θα είναι πολύ πιο ηχηρή, πιο μαζική, πιο έντονη, πιο δυνατή. Οργή λαού.
Βεβαίως ο Μητσοτάκης κατάφερε να περάσει τον χουντικό νόμο για την Πλατεία Συντάγματος και το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη με 159 ψήφους στη Βουλή (Ν.Δ. + 3 πρώην Σπαρτιάτες), αλλά και ένωσε όλο το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα. Τώρα θα εισπράξει ό,τι σπέρνει. Έρχονται κι άλλες αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα και τα Τέμπη (δες κατάθεση της κας Τυχεροπούλου στην εξεταστική για ΟΠΕΚΕΠΕ), έρχονται γεωπολιτικές αναταράξεις, όπου το «γλύψιμο» προς τον Τραμπ δεν σώζει ειδικά τον Μητσοτάκη, η ακρίβεια και οι λογαριασμοί εκτινάσσονται.
Η δημοκρατορία α λα ελληνικά και με άρωμα Μητσοτάκη θέτει ένα τεράστιο ζήτημα πραγματικής Δημοκρατίας, ένα βαθύτατο αίτημα εκδημοκρατισμού παντού, σε όλους τους χώρους (εργασία, εκπαίδευση, δημόσια διοίκηση, κεντρικό κράτος, σώματα ασφαλείας, πολιτικό σύστημα κ.λπ.). Στην ουσία μιας νέας μεταπολίτευσης με τέτοιο περιεχόμενο, κι όχι ανακύκλωση και ξέπλυμα του ίδιου μεταπρατικού πολιτικού συστήματος και των ολιγαρχικών ελίτ που το στηρίζουν. Δηλαδή μιας δημοκρατικής μεταπολίτευσης ελευθερίας και αξιοπρέπειας, όπου τον τόνο θα δίνει η λαϊκή συμμετοχή και στήριξη.
Η Πλατεία θα είναι γεμάτη, θα εκφράζει την αγωνία αυτού του Τόπου για ζωή κι όλα θα είναι συνειδητά.
Δρόμος της Αριστεράς
Editorial
