Δημοκρατία για ποιόν;

Όσοι πολίτες παρακολούθησαν στην Βουλή την πολιτική αντιπαράθεση,ως προς την πρόταση δυσπιστίας για την κυβέρνηση που κατέθεσε η αξιωματική αντιπολίτευση,προφανώς και διαπίστωσαν ότι το επίπεδο του πολιτικού λόγου περιορίστηκε σε απαξιωτικές αλληλοκατηγορίες. Το συμπέρασμα τόσο από την συγκεκριμένη συζήτηση, όσο και από το πολιτικό κλίμα που κυριαρχεί και διαμορφώνεται είναι το έλλειμμα της Δημοκρατίας και το πλεόνασμα των σκανδάλων. Τα ίδια τα κόμματα τόσο της κυβερνήσεως,όσο και της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως στήριξαν και εξάντλησαν την επιχειρηματολογία τους, στην κατεύθυνση να αποδείξουν ποιά κυβέρνηση είναι η χειρότερη μεταξύ της νύν και της πρώην. Είναι πολιτικός ξεπεσμός που αποτρέπει τον μέσο πολίτη να ασχοληθεί με τούτη την έκπτωτη πολιτική. Ένας πολιτικός λόγος που αναδεικνύει ότι υπάρχει πρόβλημα Δημοκρατίας στην Ελλάδα και μάλιστα σε Καιρούς εξόχως αβεβαίους και ιδιαίτερους. Ακόμη και οι πρόσφατες δηλώσεις της εκπροσώπου της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως,περί ενδεχόμενης μετεκλογικής κυβερνητικής συμπράξεως μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ-ΚΙΝ.ΑΛ., λειτουργούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Το διαχρονικό ερώτημα “Δημοκρατία για ποιόν;” παραμένει και στην Ελλάδα επίκαιρο. Πρόκειται για παιχνίδια εξουσίας έξω και μακριά από τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών. Εκείνο το οποίο είναι περίπου βέβαιον είναι ότι όσο περισσότερο πολυκομματική και πολυφωνική είναι η επόμενη Βουλή,τόσο αυτό θα λειτουργήσει προς όφελος της Δημοκρατίας. Το αυτό θα συμβεί και εάν η συμμετοχή των πολιτών στις εκλογές είναι μαζική και κυρίως εκείνη της νεολαίας. Το μέγα ζητούμενο είναι η ύπαρξη μίας σαγηνευτικής πολιτικής που θα έλξει τους πολίτες στην κάλπη,καθώς η επικρατούσα πολιτική, θεωρούμε ότι λειτουργεί αποτρεπτικά. Απουσιάζει εκείνος ο πολιτικός λόγος στο πολιτικό κατεστημένο που να δίνει προοπτική,όραμα και αισιοδοξία για το μέλλον,με κεντρικό άξονα και πρωταγωνιστή τον πολίτη.

Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των αγροτών στην Καρδίτσα αντιμετωπίστηκαν με βία από τις δυνάμεις της κρατικής καταστολής. Η κατάχρηση εξουσίας και τα κυκλώματα διαφθοράς που αποκαλύφθησαν από δημοσίευμα εφημερίδας,όπως και η βαρβαρότητα των υποκλοπών,των πλειστηρισμών,του καλπάζοντος πληθωρισμού σε τρόφιμα,ενέργεια και καύσιμα,τονίζουν την ανεπάρκεια του τρόπου λειτουργίας της Δημοκρατίας και την αναγκαιότητα διευρύνσεως των θεσμών της με την συμμετοχή πολιτών. Το κατεστημένο πολιτικό νεκροταφείο του τόπου,δείχνει-ως αποδεικνύεται- ανίκανο και αναποτελεσματικό να προστατεύσει και να προασπίσει τους δημοκρατικούς θεσμούς ακόμη και εντός του κρατικού μηχανισμού που υποτίθεται ότι ελέγχει. Η σήψη πλέον κυριαρχεί σχεδόν παντού και καθημερινώς οι αποκαλύψεις πολλαπλασιάζονται,δημιουργώντας μία εικόνα,που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με μία ευνομούμενη και ευημερούσα κοινωνία. Η σήψη πλέον δεν είναι ένα φάντασμα που πλανάται πάνω από την Ουκρανία,την Ε.Ε. και την Ελλάδα,η σήψη πλέον έχει καταστεί η καθημερινή πραγματικότητα και μάλιστα με στατιστικές τάσεις ανόδου. Εντός αυτού του κλίματος η απουσία ενός πολιτικού αντιπάλου δέους καθίσταται περισσότερον κατάδηλη και επιτακτική. Τούτο το αντίπαλον δέος-εάν υπάρξει- το δημιουργούν οι κοινωνικές συνθήκες που προκαλούν την αφύπνιση των πολιτών και όσο τούτη δεν υφίσταται-παρά σποραδικά,ασυντόνιστα και ανοργάνωτα- τόσο τούτο αποδεικνύει το βάθος και το εύρος της σήψεως και εντός του κοινωνικού σώματος. Είναι γνωστό ότι η δράση προκαλεί αντίδραση και όσο ουδεμία αντίδραση υπάρχει στην δράση κσι στην εξάπλωση της σήψεως,τόσο αποδεικνύεται και η νοσηρότητα του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος σε όλα τα επίπεδα. Η μεγαλύτερη ασθένεια είναι η κακή συνήθεια και ιδιαιτέρως η νοσηρή,που μέσω της επαναλήψεως της καθίσταται μία “υγιής” κανονικότητα. Ένα υγιές κοινωνικό ανοσοποιητικό σύστημα αντιδρά αμέσως στα αυξανόμενα συμπτώματα πολιτικής και κοινωνικής παθογένειας. Προφανώς το κοινωνικό ανοσοποιητικό σύστημα όσο δεν αντιδρά βρίσκεται σε φάση κώματος ή στην καλύτερη περίπτωση,μεταβαίνει από την Μ.Ε.Θ. σε απλή κλίνη προκειμένου να εισέλθει σε φάση αναρρώσεως. Έως να συνέλθει τα φαινόμενα της σήψεως και διαβρώσεως του συστήματος θα επεκτείνονται.

” ΜΕΓΙΣΤΟΝ ΜΑΘΗΜΑ

[….]Ά,πως ακουγόταν ο ρόχτος του πελάου στα βράχια απάνω,

καθώς τα κύματα ολοένα απ’της νυχτός το άνεμο μεθούσαν,

κι όλο μεθούσαν,και γυρεύαν ν’ανεβούνε

με των αφρών τις γλώσσες,θα ‘λεες,το βουνό,στο ερημονήσι,

να το σκεπάσουν,κι όλο ξεριζώνοντάς το

απ’τα θεμέλια,να το πάρουν στο βυθό μαζί τους![….]”

(Άγγελου Σικελιανού Τόμος Ε’ “Λυρικός Βίος” Εκδόσεις ” Ίκαρος” 1978,σελ.112).