Λέγεται πως στη Ρωσσία του Γέλτσιν δραστηριοποιούνταν κάπου εξήντα χιλιάδες δυτικές ΜΚΟ. Δεν κάθισα να τις μετρήσω, όμως ο αριθμός μου φαίνεται εντάξει – χρειάζονται πολλοί άνθρωποι και πολύ χρήμα για να ενορχηστρωθεί η λεηλασία μιας τόσο μεγάλης και πλούσιας χώρας κι ο εξανδραποδισμός ενός τόσο περήφανου λαού. Το «καθεστώς Πούτιν» απέκτησε μεγάλο μέρος της αυταρχικής φήμης που το συνοδεύει στη Δύση χάρη στους ανελέητους διωγμούς που εξαπέλυσε ενάντια σε αυτόν ακριβώς τον εσμό, που περιλάμβανε κομπλεξικούς εξωμότες, ξένους πράκτορες, απατεώνες του κοινού εμπορικού δικαίου, ψευτοδημοκράτες της κονόμας, ασπόνδυλους ακαδημαϊκούς, αμφιβόλου καλαισθησίας ημίγυμνες φεμινίστριες σε οίηση και βραβευμένους ψευτοσυγγραφείς της κλάψας. Αργά στην αρχή και διαρκώς επιταχυνόμενα κατά την τελευταία δεκαετία, ο τόπος ξεβρώμισε και τα λαμόγια αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε πιο φιλικούς προορισμούς, όπως η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας…
Μη φανταστείτε όμως πως μετά τη σφαγή του… Ηρώδη δεν υπάρχουν ΜΚΟ στη Ρωσσία: η «κοινωνία των πολιτών» εκφράζεται μέσα από πολυάριθμες και μαζικές οργανώσεις, που συχνά μάλιστα είναι περισσότερο… μη κυβερνητικές από όσο οι ομόλογές τους της Δύσης. Τα θέματά τους βεβαίως είναι κατά τι διαφορετικά: αφορούν τις παραδόσεις και τα έθιμα των εθνοτήτων, την ανάδειξη της ιστορικής και τεχνολογικής μνήμης, αθλητικά και καλλιτεχνικά δρώμενα καθώς και την στήριξη και ενδυνάμωση του ρόλου των νέων, της γυναίκας και του παιδιού. Ειδικά μετά τη «Ρωσσική Άνοιξη» του 2014, όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις παίρνει το ζήτημα της στήριξης των εξεγερμένων του Ντονμπάς και της πάλης ενάντια στο φασισμό. Πολύ απλά, οι άνθρωποι έχουν να ασχοληθούν με σοβαρότερα πράγματα από αν τα φύλα είναι περισσότερα ή λιγότερα από τα στοιχεία του Περιοδικού Πίνακα του Μεντελέγιεφ…
Με τόση εμπειρία, οι ρωσσικές υπηρεσίες πληροφοριών ειδικεύονται στη διάκριση μεταξύ απλών διαδηλωτών και μίσθαρνων οργάνων της δυτικής προπαγάνδας – αν δεν πιστεύετε πως υπάρχουν τέτοια, σταματήστε το διάβασμα εδώ και βγείτε στο παράθυρο να δείτε προς τα πού πετάνε ο Πήτερ Παν με την Ντίνγκι Μπελ! Στην περίπτωση ωστόσο των ξένων… δακτύλων, οι κατηγορίες δεν είναι αφηρημένες, του τύπου αντίσταση κατά της αρχής, διατάραξη οικιακής ειρήνης και κατοχή νυχοκόπτη, αλλά πολύ πιο σοβαρές. Οι διωκτικές αρχές βρίσκουν ποια μυστική υπηρεσία πλήρωσε ποιον να κάνει τι και πότε και το κουβάρι ξετυλίγεται. Κάπως έτσι λεβέντες σαν τον Ναβάλνυ βρίσκονται να αναδασώνουν την τούνδρα αντί να τρώνε χαβιάρι και να πίνουν μπέρμπον, πετώντας βελάκια στη φωτογραφία του Πούτιν…
Μιλώντας για τον Ναβάλνυ, έχετε καταλάβει ότι τα ζώα μου τα αργά τον θεωρούν ηγέτη της αντιπολίτευσης, μόλο που στις εκλογές έπαιρνε ποσοστά νικοτίνης στο τσιγάρο; Αλλά πότε μέτρησε η Δύση ψήφους; Στα δημοψηφίσματα της Γαλλίας, της Καταλωνίας ή της Κριμαίας; Στις εκλογές της Ουγγαρίας, μήπως; Τι λέτε, πουλάκια μου… Δημοκρατία δεν είναι να ψηφίζεις, αλλά να μετράει η γνώμη σου – όχι να έρχεται ο Τσίπρας ο Κωλοτούμπας ή η Φον ντερ Τέτοια της Ε.Ε. να σου την ακυρώνουν με το VAR. Στη Ρωσσία πάντως βγαίνει αυτός που ψηφίζει ο κόσμος – κι αν ο κόσμος θέλει τον Πούτιν, εμάς δεν μας πέφτει λόγος. Ούτε έχει ακουστεί τίποτε για νοθείες ή για παρέμβαση ξένων δυνάμεων στις εκλογές… Αντίθετα, σε μία άλλη χώρα που έχω υπόψιν, ψήφισαν μέχρι και οι σκοτωμένοι στην Ιβοζίμα και δυο φορές παραλίγο να ξεκινήσουν εμφύλιο γιατί οι μισοί δεν αναγνώριζαν για πρόεδρο τον νικητή…
Η «δημοκρατία των πολιτών» λοιπόν λειτουργεί πολύ καλά στη χώρα της μπαλαλάικας, μόλο που οι στόχοι της δεν είναι αυτοί που θα ήθελε η woke Δύση… Αυτό γίνεται φανερό τώρα με την επιστράτευση: οι περιπτώσεις αβελτηρίας, καταχρήσεων ή γραφειοκρατικού κρετινισμού προβάλλονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από στρατιώτες και πολίτες κι όχι μόνον δεν αποσιωπούνται αλλά γίνονται αντικείμενο άμεσης διερεύνησης και επιδιόρθωσης. Υπάρχουν βέβαια νόμοι και απαγορεύσεις, ωστόσο η ρωσσική κοινωνία χρησιμοποιεί ως ασπίδα την πλατειά δημοσιότητα. Από την άλλη πλευρά η διοίκηση μάλλον καλωσορίζει παρά καταστέλλει την λαϊκή αφύπνιση. Προσέξτε: στη Ρωσσία τα προβλήματα και οι δυσλειτουργίες συζητιούνται και επιλύονται ανοιχτά ακόμη και εν καιρώ πολέμου, συχνά μάλιστα με επώνυμες καταγγελίες. Αντίθετα, οι δικές μας ιστορίες για τα κασόνια που είχαν πέτρες αντί για όπλα κατά την επιστράτευση του 1974, συζητιόνταν μονάχα κατόπιν εορτής, στα καφενεία…
Όσον αφορά το εκλογικό σύστημα, στη Ρωσσία το όριο του 5% και μια σειρά άλλων μέτρων λειτουργούν ως φίλτρα αποκλεισμού πρακτόρων και χρηματοδοτούμενων. Το αγαπημένο μου είναι πως για να κατέβεις υποψήφιος πρέπει να μην έχεις την περιουσία σου στο εξωτερικό. Έτσι είναι φίλος, με ξένα κόλλυβα μνημόσυνο δεν γίνεται, για να μην πω την άλλη εκδοχή της παροιμίας κι έχουμε θέματα… Ωστόσο οι διάφορες εθνότητες και οι κοινότητες μπορούν να εκλέγουν αντιπροσώπους κατά πλειοψηφία – κοινώς, άμα θέλουμε να στείλουμε στη Δούμα τον Μήτσο, θα πάει ο Μήτσος κι ας μην τον ψηφίσει κανείς στη Μόσχα. Συγκρίνετε αυτά με το δικό μας 3% που έχει ως διακηρυγμένο στόχο την αναχαίτιση ανεξάρτητων υποψηφίων σε ευαίσθητες εθνικά περιφέρειες που δεν κατονομάζω εδώ, για να μην προκαλέσω την μήνιν των νεοδημοκρατικών τρολ. Είδατε που αυτολογοκρίνομαι;
Δημοκρατία είναι να έχεις επιλογές. Εκείνο το Τ.Ι.Ν.Α. της Θάτσερ δεν το κατάλαβα ποτέ. Αν δεν υπάρχουν εναλλακτικές, γιατί πάμε στις κάλπες ρε και δεν κάνουμε τα ψηφοδέλτια κωλόχαρτο να γλιτώσουμε τα δέντρα; Προσέξτε όμως – εδώ υπάρχει μια παγίδα: Η ομοφωνία είναι πρόβλημα όταν είναι τεχνητή, παρά τη θέληση του λαού – όπως τελευταία συμβαίνει στην Ελλάδα, για όλα σχεδόν τα μεγάλα ζητήματα. Υπάρχει όμως και περίπτωση τα κόμματα να ομοφωνούν στη βάση της λαϊκής επιταγής, όπως συνέβη στη Ρωσσία για την υπεράσπιση του Ντονμπάς. Πέρα από τον Μπερλουσκόνι, όλο και περισσότερο σοβαροί άνθρωποι θεωρούν πως το Κρεμλίνο στην πραγματικότητα εξαναγκάστηκε να ξεκινήσει την ειδική στρατιωτική επιχείρηση μπροστά στην επικείμενη σφαγή των ρωσσόφωνων στις εξεγερμένες επαρχίες. Τι να κάνουμε, οι δημοκρατίες ενσωματώνουν στον πυρήνα της λειτουργίας τους την έννοια του πολιτικού κόστους. Στις δικτατορίες, αντίθετα, όσο κι αν ματώνει ο Πενταδάκτυλος κι η Αμμόχωστος, η Κύπρος μπορεί να κείται μακράν…
Δημοκρατία, επίσης, είναι η ελεύθερη κυκλοφορία της γνώσης – που παρεμπιπτόντως, προσφέρει και τεράστιο οικονομικο-κοινωνικό πλεονέκτημα. Στη Δύση το σύνολο σχεδόν των τεχνικών προδιαγραφών και κανονισμών που διέπουν την παραγωγή το διαχειρίζονται κλειστές γραφειοκρατικές ομάδες. Αυτοί οι καρμίρηδες, μόλο που τα κείμενα αυτά έχουν πρακτικά ισχύ νόμων και ως εκ τούτου θα όφειλαν να είναι δημόσια, τα διαθέτουν μόνο επί πληρωμή. Προς μεγάλη τους… λύσσα όμως, η «απολυταρχική» Ρωσσία κοινωνικοποιεί τη μυστική σοφία των ιερατείων: μεταφράζει τα διάφορα ISO, EN, ICC κ.λ.π. και τα υιοθετεί ως ГОСТ (διακρατικά πρότυπα – межгосударственный стандарты) τα οποία μπορεί ο καθένας να τα βρει στο διαδίκτυο δωρεάν, είτε με την επίσημη έγκριση είτε με την ανοχή των αρχών. Ευελπιστούμε στο μέλλον να γράψουμε περισσότερα για το συγκεκριμένο θέμα, καθότι έχει βάθος…
Αν ένα πράγμα είναι φανερό, είναι πως τόσο για την εξωτερική όσο και για την εσωτερική πολιτική, οι όποιες επιλογές προκύπτουν από την ανεξαρτησία – κι η Ρωσσία είναι ένα από τα ελάχιστα πραγματικά κυρίαρχα κράτη του πλανήτη. Πριν πέντε-έξι χρόνια ρώτησαν τον Πούτιν τι θα γενεί με τις περιφέρειες που έχουν ελλειμματικό προϋπολογισμό. Εκείνος απάντησε: α) πως ο ρόλος των περιφερειών είναι να καλύπτουν κοινωνικές ανάγκες – που θα πει πως όσες μειονεκτούν θα είναι εκ των πραγμάτων ελλειμματικές β) πως τυχόν περιπτώσεις διαφθοράς και καταχρήσεων θα ελεγχθούν και θα καταπολεμηθούν και γ) πως σε κάθε περίπτωση οι περιφέρειες μπορούν να δανείζονται από τον κρατικό προϋπολογισμό με πολύ μικρό επιτόκιο – 0,1 % αν θυμάμαι καλά. Κοιτάξτε ρε, πως ζει ο υπόλοιπος κόσμος, έξω από το κλουβί με τις τρελλές! Κατάλαβες μαύρε… μαύρε του Ντιτρόιτ, που δεν έχεις φως στο δρόμο σου επειδή ο Δήμος σου χρεοκόπησε; Το ‘πιασες καψο-σερβιτόρα, που έτσι και δεν πάρουν το μικρό σου στο ΕΣΠΑ, θα πρέπει να το φορτωθείς μαζί με το δίσκο;
Θέλετε κι άλλα; Στην Ρωσσία, τα μέτρα για την «πανδημία» αποφασίζονταν τοπικά, από τους εκπροσώπους όσων τα λούζονταν. Ο εμβολιασμός ήταν μεν υποχρεωτικός για τους υγειονομικούς, αλλά οι λίγοι που αρνήθηκαν μετατάχθηκαν σε άλλες υπηρεσίες αντί να βγουν σε αναστολή μέχρι να το… βαρέσουν – και μιλάμε εδώ για το εμβόλιο που αποτελεί την περηφάνια της χώρας! Οι αρμόδιοι από την αρχή ξεκαθάρισαν πως η νομοθεσία δεν προβλέπει υποχρεωτικότητα κι ο Πούτιν δήλωσε πως κάτι τέτοιο θα ήταν αντιπαραγωγικό. Για εκείνο δε το εμβόλιο που η αποτελεσματικότητα του αμφισβητήθηκε δημόσια από ανεξάρτητη έρευνα που διοργάνωσαν οι ίδιοι οι εθελοντές που το δοκίμασαν, τα έχουμε πει σε προηγούμενο άρθρο. Αυτά, στη δικτατορία – εν τω μεταξύ στο Πφαϊζεριστάν ακόμη παίζουν με τις τάπες των βαρελιών, μέχρι να σβηστούν τα ψιλά γράμματα των συμβάσεων…
Συμπερασματικά, η Ρωσσία είναι δημοκρατία – με τον δικό της τρόπο, φυσικά, όπως κάθε πραγματική δημοκρατία. Για τα μεγάλα ζητήματα οι αποφάσεις λαμβάνονται στο μέτρο που ικανοποιούν το λαϊκό αίσθημα ή που τουλάχιστον είναι ανεκτές. Η διαβούλευση γίνεται βέβαια από τα πάνω, όμως είναι πραγματική κι όχι ιντερνετική καρικατούρα, όπως εδώ. Οι διαδηλώσεις και οι απεργίες γίνονται πιο σπάνια, όμως εκεί λαμβάνονται υπόψιν, όπως έγινε για τα όρια συνταξιοδότησης που τελικά αυξήθηκαν μόνο στο μισό από όσο θα ήθελαν οι φιλελεύθεροι «ειδικοί». Δημοκρατία δεν είναι μόνο το να μπορείς να βγεις στο δρόμο – που στη Ρωσσία μπορείς, ακόμη και για ένα ζήτημα όπως ο πόλεμος (!) – αλλά το να αποκομίζεις από αυτό κάτι περισσότερο από μώλωπες, όπως είναι ο κανόνας στα καθ’ ημάς.
Με τρόπο τραγικό, γελοίο και σίγουρα όχι μεγαλόπρεπο, η Δύση αποσύρεται στο αυταρχικό σκοτάδι της νεοφεουδαρχίας. Την ίδια στιγμή όλο και περισσότεροι λαοί στον πλανήτη συνειδητοποιούν πως Δημοκρατία είναι να γίνεται αυτό που θέλουν οι ίδιοι κι όχι αυτό που θα βόλευε τους αποικιοκράτες που τους καταδυνάστευσαν τους τελευταίους πέντε αιώνες. Σε μία εντυπωσιακή αντιστροφή της ιστορίας, οι κάτοικοι της πολυεθνικής, πολυομολογιακής και πολυπολιτισμικής Ρωσσικής Ομοσπονδίας απολαμβάνουν πολιτικών ελευθεριών που για όσους δυστυχείς βρίσκονται πίσω από το ευρωνατοϊκό παραπέτασμα αποτελούν μονάχα μια γλυκιά ανάμνηση.
Δεδομένου πως στη Ρωσσία ακόμη και οι πιο ακραίες φωνές μπορούν να εκφράζουν ανοιχτά και δημοσίως τις προθέσεις τους, δίχως τα πολλαπλά προσωπεία του πολιτικώς ορθού, δικαίως μάλλον οι Ρώσσοι θεωρούν το «καθεστώς Πούτιν» ως εγγύηση μετριοπάθειας και σταθερότητας. Μπορεί ο ηγέτης με το αλεπουδίσιο βλέμμα να παρουσιάζεται ως …Πούτλερ από το περιοδικό που τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου εγκωμίαζε τον Χίτλερ ως… Χίτλερ (!) – ωστόσο η καρικατούρα του αυταρχικού, αιμοσταγούς «Βλαντ» έχει πέραση μόνο στα δυτικά πρωτοσέλιδα. Ο ρωσσικός λαός γνωρίζει καλύτερα…
Παρεμπιπτόντως, το υποκοριστικό του Βλαντιμίρ είναι Βολόντια ή Βόβα, όμως φαίνεται πως η… ρουμάνικη εκδοχή του βολεύει περισσότερο, καθώς παραπέμπει στον αιμοδιψή Δράκουλα. Είναι η ίδια περίπτωση με τις χρυσές κορώνες του οδοντίατρου σε εκείνο το χωριό του Χαρκόβου, που η ουκρανική προπαγάνδα παρουσίασε ως απόδειξη δήθεν εγκλημάτων πολέμου. Στη Δύση – και στη χώρα μας – κανένα από τα μέσα που έπαιξε την είδηση δεν απολογήθηκε με ειλικρινή τρόπο στο κοινό του για το ολίσθημα. Ποιος ο λόγος να αφήσουμε την αλήθεια να χαλάσει μια τόσο ωραία ιστορία; Εξάλλου δημοκρατία έχουμε – ό,τι θέλουμε λέμε…
