Η επικείμενη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ,όπως ήταν αναμενόμενο προκάλεσε την αντίδραση της Ρωσίας,που επί του παρόντος κορυφώνεται με την αναγνώριση,από την πλευρά της,της ανεξαρτησίας των Ρωσόφωνων αποσχισμένων περιοχών της Ουκρανίας,του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ. Η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται έστω και με διαφορετική κατεύθυνση.
Η κρίση των πυραύλων της Κούβας τον Οκτώβριο του 1962 ( 14-28/10/1962) η οποία προκλήθηκε από την ανάπτυξη σοβιετικών βαλλιστικών πυραύλων στο έδαφος της Κούβας,ως απάντηση στην εγκατάσταση από τις ΗΠΑ πυρηνικών πυραύλων στο έδαφος της Ιταλίας,της Μεγάλης Βρετανίας και κυρίως της Τουρκίας. Έφτασε και τότε ο κόσμος κατά δήλωση του προέδρου των ΗΠΑ Τ.Φ.Κέννεντυ σε διάγγελμά του(22-10-1962)να κινδυνεύει με παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο.
Ως αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων υπήρξε η απόσυρση των σοβιετικών πυραύλων από την Κούβα και η ταυτόχρονη απόσυρση των πυρηνικών πυραύλων των ΗΠΑ από Ιταλία και Τουρκία,καθώς και η συμφωνία ΗΠΑ και ΕΣΣΔ ότι οι πρώτες δεν θα εισβάλουν στην Κούβα χωρίς να προκληθούν άμεσα. Ωστόσο υπάρχει μία σημαντική διαφορά μεταξύ 1962 και 2022. Το ΝΑΤΟ εξακολουθεί να υφίσταται,ενώ το Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύθηκε εδώ και δεκαετίες και φυσικά δεν υπάρχουν οι συνθήκες εκείνες που επέβαλαν τον ψυχρό πόλεμο μεταξύ των δύο στρατιωτικών συμμαχιών,καθώς το αντίπαλον δέος ( ο υπαρκτός σοσιαλισμός μαζί με όλες τις αδυναμίες του) είναι πλέον απόν.
Το ΝΑΤΟ εξακολουθεί να υπάρχει ως μία στρατιωτική συμμαχία γεμάτη αντιφάσεις και αντινομίες,με χαρακτηριστικότερη όλων την “σύμμαχο” χώρα Τουρκία, η οποία αποτελεί φυσική και εν δυνάμει μόνιμη απειλή για την Ελλάδα,η οποία συμμετέχει στην ίδια “συμμαχία”. Για όσους ακόμη θυμούνται,μετά την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα το 1974 και την στρατιωτική εισβολή- κατοχή στην Κύπρο από την Τουρκία,ακολούθησε η αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Αργότερα επανήλθε σε αυτό.
Ο Πόντιος Πιλάτος-ΝΑΤΟ, στην απειλή, που τελευταίως έχει λάβει διαστάσεις ακύρωσης όλων των υπογραφών της Τουρκίας σε διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες που διέπουν τον εδαφικό προσδιορισμό των δύο χωρών,συνεχίζει αδιάντροπα και απροκάλυπτα να νίπτει τας χείρας του. Αυτός και μόνον είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος,προκειμένου η Ελλάδα να μην μετέχει στρατιωτικά και να μην εμπλακεί με κανέναν τρόπο σε οποιοδήποτε σχεδιασμό του ΝΑΤΟ για την αντιμετώπιση της ουκρανικής κρίσης. Το ΝΑΤΟ πρέπει να λάβει σαφή θέση υπέρ της Ελλάδας στις τουρκικές μόνιμες και σταθερές απειλές και όχι να το καθιστά αποκλειστικά θέμα διένεξης μεταξύ των δύο χωρών,αποφεύγοντας τεχνηέντως να αποδεχθεί ότι μία “σύμμαχος” χώρα,η Τουρκία,απειλεί μία άλλη “σύμμαχο” και γείτονα χώρα,την Ελλάδα.
Πρόσφατη έρευνα που δημοσίευσε “Το Βήμα”(20-2-2022) που διεξήγαγαν ταυτοχρόνως στην Ελλάδα η MRB Hellas SA και στην Τουρκία η KONDA με εντολείς της δημοσκόπησης τις ΕΛΙΑΜΕΠ-ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ- Instabul Policy Center, που διεξήχθει το τρίτο τρίμηνο του Δεκεμβρίου 2021 σε δείγμα 1.008 Ελλήνων και 2.731 Τούρκων πολιτών,έδειξε ότι το 70,6% των Ελλήνων πολιτών πιστεύει ότι Έλληνες και Τούρκοι είναι γείτονες και πρέπει να βρούμε έναν τρόπο φιλικής συμβίωσης μαζί τους,ενώ το ίδιο πιστεύει το 57,8% των Τούρκων πολιτών. Το 53% των Ελλήνων και το 67% των Τούρκων πολιτών πιστεύει ότι τα πράγματα στην χώρα τους θα πάνε από αρκετά έως πολύ άσχημα. Ταυτοχρόνως ως προς την οικονομική κατάσταση των δύο χωρών το 2022 το 48,3% των Ελλήνων πιστεύει ότι αυτή θα χειροτερεύσει ελαφρά ή και σημαντικά,ενώ το 51,7% των Τούρκων πολιτών πιστεύει το ίδιο για την χώρα τους. Οι πολίτες δηλαδή των δύο χωρών,έστω και με κάποιες αποκλίσεις,περίπου εκφράζονται με τον ίδιο τρόπο.
Με την άποψη αυτή των Τούρκων πολιτών συγκρούεται η επιθετική πολιτική της κυβέρνησης του Ερντογάν,δημιουργώντας διάσταση με αυτούς. Η οικονομική ένδεια που ταλανίζει πλέον τους Τούρκους πολίτες,είναι μεγαλύτερη από την οικονομική δυσπραγία την οποία αντιμετωπίζουν οι Έλληνες πολίτες.
Κυρίως το ΝΑΤΟ είναι εκείνο στο οποίο αναλογεί το μεγαλύτερο βάρος,σε σχέση με τους λοιπούς διεθνείς οργανισμούς,της αναγνώρισης και καταδίκης του αχαλίνωτου τουρκικού ιμπεριαλισμού και μιλιταρισμού εναντίον της Ελλλαδας,που απειλεί την ειρήνη και την ασφάλεια στην Μεσόγειο και στο Αιγαίο,παραβιάζοντας διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες. Σε διαφορετική περίπτωση η συγκεκριμένη συμμαχία δεν προσφέρει τίποτα στην Ελλάδα και ουσιαστικά την αδικεί και την εκθέτει ως σύμμαχο χώρα.
“[….] η ελευθερία εμφανίζεται πρώτα ως άρνηση’ ο <θετικός> ορισμός της ελευθερίας παραμένει ένα χ,μία ανοιχτή μεταβλητή,δηλαδή ακριβώς: αυτοδιάθεση[….] Οι υπάρχουσες συνθήκες είναι αντικειμενικά διφορούμενες: προσφέρουν τη δυνατότητα της απελευθέρωσης,αλλά και τη δυνατότητα της εκσυγχρονισμένης υποτέλειας,δηλαδή του μεγάλου διοικητικού < οίκου τς δουλείας> τον οποίο προέβλεπε ο Μαξ Βέμπερ. Αυτή είναι η αμφισημία της προόδου: ποσοτική και/ή ποιοτική πρόοδος’ τεχνική πρόοδος και/ή εμφάνιση της αυτοδιάθεσης ως πνευματικού και υλικού τρόπου ζωής,εμφάνιση μίας νέας ορθολογικότητας και αισθαντικότητας[….]”
( Χέρμπερτ Μαρκούζε ” Το τέλος της ουτοπίας” Εκδόσεις ” Ύψιλον” 1985,σελ.108-109).
