Οι διαφωνίες και τα προβλήματα
Σε φάση ιστορικής επιδείνωσης βρίσκεται η ΕΕ και αυτοί είναι οι βασικοί παράγοντες που την οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση, σύμφωνα με τον αρθρογράφο της Daily Sabah, Kerem Alkin
Η αρμονία της δυναμικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκεται σε φάση ιστορικής επιδείνωσης, εκτιμά σε άρθρο του ο κορυφαίος αρθρογράφος της εφημερίδας Daily Sabah, Kerem Alkin.
Η ζημιά που προκλήθηκε από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 στην οικονομία της ΕΕ, η κακοδιαχείριση, η βίαιη στάση της Γερμανίας, η ανικανότητα των Ευρωκρατών της Commission και η πανδημία έχουν συμβάλει στην κατάσταση αυτή.
Το Brexit είναι ένας άλλος παράγοντας που καταδεικνύει ότι υπάρχουν σημαντικές διαφωνίες και προβλήματα που η ΕΕ δεν έχει ακόμη εντοπίσει.
Επιπλέον, φαίνεται να υπάρχουν παιχνίδια εξουσίας εντός της ΕΕ.
Η κρίση του πρωτοκόλλου το λεγόμενο sofagate μεταξύ του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Charles Michel και της επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen κατά την πρόσφατη επίσκεψή τους στην Τουρκία το απέδειξε.
Προφανώς, η ΕΕ αγωνίζεται να διατηρήσει μία «θετική αρμονία» εντός των τειχών, που όμως δεν υπάρχει.
Το Ταμείο Ανάκαμψης
Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, σύμφωνα με πληροφορίες υπήρξαν περιπτώσεις κατάσχεσης σχετικού υλικού και εμβολίων που έστελναν τα ευρωπαϊκά κράτη το ένα στο άλλο.
Αυτή η εξέλιξη δείχνει μια συγκεκριμένη πρόκληση για τη συναίνεση και τη συνεργασία στην ΕΕ.
Σε αυτό το σημείο, ας θυμηθούμε το δίλημμα που έθεσε ο Bernd Lucke, πρώην μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, πρώην πρόεδρος του δεξιού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) και καθηγητής οικονομικών, ο οποίος υπέβαλε σχετική αίτηση στο Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο.
Ο Lucke, ο οποίος έχει ακροδεξιές πολιτικές τάσεις, υπέβαλε αγωγή ισχυριζόμενος ότι το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, το οποίο δημιουργήθηκε για να περιορίσει τη ζημιά που προκλήθηκε από την πανδημία, σημαίνει την ανάπτυξη ενός νέου χρηματοοικονομικού μέσου εντελώς αντίθετου με τις συνθήκες της Ένωσης.
Με άλλα λόγια, το μέλλον του Ταμείου εξαρτάται πλέον από την απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου λόγω της αγωγής που κατέθεσαν ο Lucke και 2.280 Γερμανοί πολίτες.
Εάν το γερμανικό δικαστήριο αποδεχτεί την υπόθεση με απόφαση που θα ληφθεί μέσα σε λίγες εβδομάδες, χρειάζεται συνήθως ένα έτος ή περισσότερο για να εγκρίνει η Γερμανία την απόφαση για τους πόρους αυτούς.
Ψυχρολουσία
Αυτό μπορεί να σημαίνει μία ψυχρολουσία για τα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.
Ως οικονομολόγος, ο Lucke απαριθμεί ρητά τις ανησυχίες του ότι τα κράτη μέλη θα δανειστούν τα χρήματα που απαιτούνται για το Ταμείο από την αγορά και θα δώσουν εξουσία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ανοίγοντας το δρόμο για μια μόνιμη οικονομική ενότητα και μετατρέποντας την ΕΕ σε μια «ένωση χρέους».
Σχετικά με αυτό, ο Lucke προτείνει ένα εναλλακτικό μοντέλο στο οποίο κάθε κράτος μέλος θα δανείζεται από τις αγορές ξεχωριστά.
Επιπλέον, οι τρέχουσες εξελίξεις έχουν επηρεάσει καίρια την Ιταλία σε σύγκριση με άλλες περιοχές της Ευρώπης και έχουν προκαλέσει δημογραφική κρίση.
Τέτοιες κρίσεις δημιουργούν ερωτήματα σχετικά με το μέλλον της Ιταλίας, η οποία ήδη συζητά τον «διαχωρισμό» της από την ΕΕ.
Τώρα εναπόκειται στις Βρυξέλλες να παράσχουν γρήγορες και αποτελεσματικές λύσεις για την προστασία της ευημερίας της Ένωσης.
Η ευθύνη του 1%
Οι ηγέτιδες χώρες της ατλαντικής συμμαχίας είναι πιθανό να επιταχύνουν την ατζέντα για την κλιματική αλλαγή και το «πράσινο μέλλον», καταφέρνοντας να μειώσουν τις επιπτώσεις της πανδημίας χάρη στους εμβολιασμούς.
Τέτοια ζητήματα έχουν σκοπό να «αφήσουν έναν καλύτερο κόσμο για τις μελλοντικές γενιές».
Ωστόσο, συνεπάγεται ταυτόχρονα την ευαισθητοποίηση της Κίνας και της Ρωσίας για περιβαλλοντικά ζητήματα όπως οι εκπομπές άνθρακα και οι θέσεις των δύο χωρών σε θέματα που σχετίζονται με το κλίμα.
Υπάρχει επίσης η πτυχή της επιβράδυνσης της αυξανόμενης ισχύος των αναπτυσσόμενων χωρών στην παγκόσμια οικονομική δομή.
Σε αυτό το σημείο, η πιθανότητα συνεργασίας μεταξύ των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου γίνεται αισθητή.
Ενώ το πλουσιότερο 1% προκαλεί διπλάσιες εκπομπές άνθρακα από το φτωχότερο 50% του κόσμου, το πλουσιότερο 10% ευθύνεται για το 50% όλων των παγκόσμιων εκπομπών άνθρακα.
Λοιπόν, πώς θα γίνει η «κοινωνία μηδενικού άνθρακα» το 2050 ή το 2060;
Φανταστείτε τι θα συνέβαινε εάν τα μέτρα για τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα σε χώρες μεσαίου ή χαμηλού εισοδήματος ήταν αυστηρότερα, ενώ εκείνες, οι οποίες είναι υπεύθυνες για την κρίση του άνθρακα – το πλουσιότερο 1% ή, σε ευρύτερη πτυχή, το πλουσιότερο 10% του κόσμου – ήταν απαλλαγμένες από τέτοια αυστηρά μέτρα, διερωτάται ο Τούρκος αρθρογράφος.
Η απάντηση είναι απλή αποφαίνεται ο Alkin,
Ο κόσμος θα αντιμετώπιζε μια παγκόσμια αδικία στο βιοτικό του επίπεδο.
Παγκόσμια φτώχεια
Αυτό θα ήταν ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα εκτός από τη σύγχρονη κρίση «παγκόσμιας φτώχειας».
Επομένως, ενώ οι διεθνείς οργανισμοί θα συνεχίσουν να ορίζουν μελλοντικά όρια εκπομπών άνθρακα για τομείς και περιοχές παραγωγής, πρέπει να οικοδομήσουμε μια «κοινωνία μηδενικού άνθρακα» όπου το πλουσιότερο 10% λαμβάνει διάφορες αποτελεσματικές μετρήσεις κατά των εκπομπών άνθρακα και η θυσία των φτωχών παραμένει σχετικά χαμηλή .
Διαφορετικά, ο κόσμος θα υποφέρει πολύ από την κλιματική αλλαγή καθώς οι πολίτες του υποφέρουν ήδη από την αυξανόμενη αδικία.
www.bankingnews.gr
