Πρώτον: Το αυγό του φιδιού: Ο Τρόμος, που καλλιεργούν ΜΜΕ και ελίτ, οδηγεί ένα κομμάτι της μάζας, στην ταύτισή της με το κράτος. Ο φόβος τους σπρώχνει, στο να βλέπουν την εξουσία ως τον πατέρα τους, που τους χάριζε την ασφάλεια, όταν ήταν παιδιά, όπως ακριβώς ανέλυε ο Ράιχ στην μαζική ψυχολογία του φασισμού. Εδώ, ο πατέρας, (στην Γερμανία έλεγαν ο Φύρερ ξέρει), γίνεται κάτι πιο αόριστο, η εξουσία, η κυβέρνηση, η επιστήμη ξέρει…
Ο φασισμός, σε κάθε ιστορική στιγμή εμφανίζεται με άλλα χαρακτηριστικά, όμως πάντα είναι πρωτόγονος. Είναι για αυτό που στην δημόσια συζήτηση επικρατεί ο κρατικός και «επιστημονικός» μονόλογος, και ποινικοποιείται πλέον και διώκεται η άλλη άποψη. Η εμφάνιση του λογικού επιχειρήματος κλονίζει το οικοδόμημα. Στις μάζες έλεγε ο Χίτλερ, δεν μιλάς με μόρφωση, αποδείξεις και επιχειρήματα , αλλά με τα αισθήματα.
Δαιμονοποιούνται κάποιες κατηγορίες πληθυσμού, στις οποίες αποδίδεται η «αποτυχία» των μέτρων…. Οι Νέοι, οι απείθαρχοι, οι ανεμβολίαστοι κλπ γίνονται ο εσωτερικός εχθρός. Έτσι, κατασκευάζεται το απαρτχάιντ με συναίνεση μερίδας της μάζας, η οποία στη Δύση είναι και υπερβολικά γερασμένη. Μάλλον δεν θα μπορούσε να κατασκευαστεί μια τέτοια συναίνεση, το «68», όπου είχαμε στο προσκήνιο την γενιά των μπέιμπι Μπούμερ.
Δεύτερον: Γιατί οι ελίτ κατέβασαν τα ρολά και η κατάσταση δεν έχει τελειωμό. Είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι το κεφάλαιο στη Δύση, δημιούργησε μια παρατεταμένη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για το καλό της ανθρωπότητας. Τα χρηματιστήρια στη Δύση, είναι μια απέραντη φούσκα που μόνο με απευθείας χρηματοδότηση από τις κεντρικές τράπεζες μπορούσαν να διασωθούν. Αυτό έγινε με αφορμή τον κόβιντ και τα έκτακτα μέτρα. Οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι.
Σε διεθνές επίπεδο, οι δυνάμεις του κεφαλαίου, των αφεντικών και των πολυεθνικών, κερδίζουν μια πρωτοφανή μάχη απέναντι στην εργασία και στην δημοκρατία, που θυμίζει μια νέα πρωταρχική συσσώρευση. Τα δημοκρατικά δικαιώματα στη δύση καίγονται. Η τηλεργασία ως μέθοδος ολοκληρωτικού ελέγχου και πλήρους απομόνωσης των εργαζομένων, αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο. Η τηλεκπαίδευση το ίδιο. Η συγκεντροποίηση κεφαλαίου και επιχειρήσεων επίσης. Τα κέρδη πολλών πολυεθνικών και συγκεκριμένων κλάδων κλπ κλπ κλπ
Εδώ ζούμε την ελληνική εκδοχή αυτής της επίθεσης που λόγω αντικειμενικών συνθηκών είναι και η πιο σκληρή στη Δύση. Ακολουθούν σε αυταρχισμό, η Ιταλία και η Γαλλία, και δεν είναι τυχαίο, είναι χώρες και αυτές της Ζώνης του Ευρώ, με οξυμένα προβλήματα. Γιατί αν η Δύση παρακμάζει οικονομικά, αν π.χ. η ευρωζώνη που στην ίδρυσή της, αποτελούσε το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ, σήμερα είναι στο 15% και σε λίγο θα πλησιάσει το 10%, εμείς είμαστε ακριβώς στον πάτο αυτού του βαρελιού. Η ελληνική οικονομία είναι καταχρεωμένη και διαλυμένη.
Ο αντίπαλος της Δύσης, η Κίνα και η Ανατολή δεν αποτελούν μία εργατική πίεση –όπως παλιότερα η ΕΣΣΔ- για κοινωνικό κράτος και ισότητα, αλλά αντίθετα λειτουργούν ως αντίβαρο στις δυνάμεις της ελευθερίας, ως ένα (πετυχημένο) οικονομικό και κοινωνικό υπόδειγμα ολοκληρωτισμού.
Κοινωνίες που αντιστέκονται σθεναρά, η επιχειρούν να αντισταθούν, είναι είτε αυτές με βαθιά δημοκρατική παράδοση, όπως π.χ. η Σουηδία, η είτε αυτές που προσπαθούν να βάλουν σήτες στην παγκοσμιοποίηση. Η Σουηδία είναι και η ζωντανή απόδειξη ότι τα «υγειονομικά» μέτρα δεν είναι υγειονομικά.
Τρίτον: Η ψηφιοποίηση του ελέγχου του πληθυσμού μέσω του πράσινου πάσου θα εξελιχτεί με ταχύτητα που θα θυμίζει την έκρηξη του Βεζούβιου και την καταστροφή της Πομπηίας. Ο Μαρξ κάποτε έγραφε: «Το ίδιο το κεφάλαιο είναι η κινούμενη αντίφαση: προσπαθεί να περιορίσει τον χρόνο εργασίας στο ελάχιστο, ενώ από την άλλη μεριά τοποθετεί τον χρόνο εργασίας σαν μοναδικό μέτρο και πηγή του πλούτου». Σήμερα, από την μια υπάρχει περίσσευμα εργασίας και τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας που προμηνύει μεγαλύτερο περίσσευμα. Από την άλλη το σύστημα κρατήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στις ΗΠΑ και σε πλειάδα Δυτικών χωρών, ίσως εκτός των υπερπλεονασματικών, όχι από τους μισθούς αλλά από τον δανεισμό των νοικοκυριών. Συγχρόνως, η παγκοσμιοποίηση και οι εργάτες-επιστήμονες-νομάδες, περιορίζουν περισσότερο και συνέχεια το μερίδιο της εργασίας. Ο καπιταλισμός πάλι αλλάζει μορφή. Οι παλιές μεσαίες τάξεις καταστρέφονται, τμήμα τους γίνεται λούμπεν προλεταριάτο. Πρέπει να ελεγχθούν.
Τέταρτον : Δεν μπορούν οι «ειδικοί» να καθορίζουν την ζωή. Δεν είναι δυνατόν χάριν κάποιου αόριστου «γενικού»-«υγειονομικού» συμφέροντος, να ρυθμίζεται η ζωή, και να καταλύεται κάθε αρχή του Δικαίου. Σήμερα, βέβαια, δεν υπάρχει και υγειονομικό συμφέρον. Αλλά σε μια υποθετική κοινωνία, μπορούν οι «ειδικοί» να κυβερνούν; Η πιο εύστοχη απάντηση, έχει δοθεί από έναν άλλο πρόγονο της αριστεράς, απλώς την υπενθυμίζουμε: «Οι σοφοί, δηλ. οι επιστήμονες που θα αποκτήσουν την εξουσία, θεωρώντας τους υποταγμένους ανθρώπους σαν σάρκα σε πνευματική και κοινωνική εξέλιξη, θα τους μεταχειριστούν σαν κουνέλια, που τα γδέρνουν με το πρόσχημα του δρόμου του μέλλοντός τους». (Μπακούνιν).
Πέμπτον : Το πολιτικό κενό : Μπορεί προσωρινά να κερδίζουν αλλά δεν κυριαρχούν. Η υπερδεκαετής οικονομική κρίση, σε συνδυασμό με τα ασφυκτικά-αστυνομικά μέτρα, τον εξαναγκασμό και τον αποκλεισμό, λόγω κόβιντ, έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο ρήγμα στην ελληνική κοινωνία με πιο μεγάλο βάρος στη νεολαία, που δέχεται και την πιο μεγάλη επίθεση. Ένα ρεύμα αντίστασης, δημοκρατίας και ελευθερίας, ακέφαλο και ακηδεμόνευτο, που έχει εμφανιστεί σε όλη την Ευρώπη, αλλά ήδη στη χώρα μας έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο πολιτικό και κοινωνικό κενό. Ένα ρεύμα που επιχειρείται να κατασυκοφαντηθεί από πολλές πλευρές ως «ακροδεξιό», θρησκόληπτο κ.α.
Η εποχή, θυμίζει τα χρόνια μετά τις πλατείες και αυτό οδηγεί στην ανάγκη της πολιτικής και κοινωνικής συσπείρωσης, όλων όσων θέλουν να βαθύνουν το πρόσημο των Δυνάμεων της Δημοκρατίας της Ελευθερίας και της Εργασίας και που θέλουν να νικήσουν μαζί τους .
