Πριν από δυόμισι μήνες, έγραψα στην Ίσκρα άρθρο με τίτλο “Ο χρυσός σε απόσταση αναπνοής από τις 4500 δολ – Γιατί μας νοιάζει;“. Ένα χρόνο νωρίτερα, είχα γράψει άλλο άρθρο με παρεμφερές θέμα και τίτλο “Ολοταχώς για τις 3000 $/ουγγιά η τιμή του χρυσού“. Με κίνδυνο να κατηγορηθώ ότι ευλογώ τα γένια μου, προτρέπω όσους δεν τα είχαν διαβάσει τότε να ρίξουν μια ματιά σε αυτά τα άρθρα.
Σήμερα το ψυχολογικό όριο των 4.500 δολαρίων ανά ουγγιά χρυσού έχει ξεπεραστεί. Ορθότερα, το δολάριο έχει πέσει κάτω από το 1/4500 μίας ουγγιάς χρυσού. Η κατάσταση του ευρώ δεν είναι πολύ καλύτερη, αφού έχει πέσει κάτω από το 1/3800 μίας ουγγιάς χρυσού. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές η τιμή spot της ουγγιάς είναι 4513 δολάρια ή 3840 ευρώ.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι όταν ο Σημίτης έβαλε λαθραία την Ελλάδα στην Ευρωζώνη, οι ευρωδοσίλογοι διατυμπάνιζαν ότι ο πληθωρισμός θα έμπαινε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αντί για την ολοένα διολισθαίνουσα δραχμή, θα είχαμε πλέον το ισχυρό και σταθερό ευρώ. Το ότι αυτό θα ήταν καταστροφικό για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας – πράγμα που καταλάβαινε και ένας φοιτητής οικονομικών – ήταν ψιλά γράμματα για τους έγκριτους οικονομικούς αναλυτές την εποχή του “πάρτι του αιώνα” που μετά, με τη σοφία του Επιμηθέα, ονόμασαν “φούσκα του χρηματιστηρίου”.
Το γράφημα που ακολουθεί δείχνει – με αντίστροφο τρόπο – την πορεία του σταθερού ευρώ τα δέκα πρώτα χρόνια του αιώνα μας. Είχε ήδη τότε χάσει το 63% της αξίας του. Σήμερα έχει χάσει πλέον το 92%.
Θα πει κανείς “και η δραχμή έπεφτε, ποια η διαφορά;”. Διαφορές όμως υπάρχουν και είναι σημαντικές. Αφ’ ενός, η μεν δραχμή έπεφτε, ανέβαιναν όμως (σε ονομαστική τιμή) οι μισθοί μας, επομένως η απώλειά μας αν και υπαρκτή ήταν πολύ μικρότερη. Αφ’ ετέρου, ακόμη και μέσα στην Ε.Ε., η χώρα μας τότε διατηρούσε κάποια ψήγματα αυτονομίας και εθνικής κυριαρχίας. Μέσα στη στρούγκα της ευρωζώνης τα έχει πλήρως απολέσει.
Το παλιό και ξεχασμένο σύνθημα της αριστεράς “έξω η Ελλάδα απ’ το λάκκο των λεόντων”, όχι απλά παραμένει επίκαιρο αλλά έχει γίνει πιο σημαντικό από ποτέ. Το δίλημμα πλέον είναι, ζωή και ανάπτυξη σε συνεργασία με τους BRICS ή αργός θάνατος – οικονομικός, πολιτικός, πολιτισμικός, ηθικός και τελικά εθνικός – μέσα στο βούρκο της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.