Μεγάλη αποβατική άσκηση με τη συμμετοχή ειδικών δυνάμεων πραγματοποίησε ο στρατός της Κίνας, όπως ανακοίνωσε χθες Δευτέρα δια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, στην επαρχία Φουτζιάν, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη νήσο Ταϊβάν.
Ασκήσεις τέτοιοι τύπου δεν είναι βέβαια κάτι σπάνιο και η συγκεκριμένη, αν κρίνουμε από τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στο σχετικό βίντεο, μάλλον πραγματοποιήθηκε εδώ και μερικές ημέρες. Όμως η συγκυρία αυτής της ανακοίνωσης είναι η πιο ευαίσθητη εδώ και μισόν αιώνα.
Αρκεί και μόνο να σημειωθεί ότι η κινεζική Πολεμική Αεροπορία πραγματοποίησε, σύμφωνα με την Ταϊπέι, 38 εισόδους μαχητικών στην Ζώνη Ταυτοποίησης Αεράμυνας (ADIZ) της Ταϊβάν την 1η Οκτωβρίου, άλλες 39 την επομένη και άλλες 16 τη μεθεπομένη. Για το Πεκίνο βέβαια η ταϊβανική ADIZ δεν υφίσταται καν, εφόσον δεν αναγνωρίζεται ξεχωριστό κράτος.
Μόλις το Σάββατο ο Κινέζος ηγέτης Σι Τζινπινγκ εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι θα εκπληρωθεί, κατά προτίμηση με ειρηνικά μέσα, όπως είπε, ο στόχος της “επανένωσης της πατρίδας”. Δηλαδή της υπαγωγής της Ταϊβάν στην εξουσία του Πεκίνου.
Από το 1949, οπότε έληξε ο κινεζικός εμφύλιος πόλεμος με την νίκη των κομμουνιστών του Μάο στην ηπειρωτική χώρα και την απόσυρση των εθνικιστών του Τσανγκ-Κάι-Σεκ στην Ταϊβάν, δύο διαφορετικές πολιτικές οντότητες υποστηρίζουν ότι εκπροσωπούν το σύνολο της αχανούς “αδιαίρετης Κίνας”: η Δημοκρατία της Κίνας που εδρεύει στην Ταϊπέι και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, η μόνη που έχει από τη δεκαετία του ’70 και εξής διεθνή αναγνώριση.
Το δόγμα της “μίας Κίνας” παραμένει μέχρι σήμερα καθολικά σεβαστό. Αυτό σημαίνει ότι κάθε χώρα η οποία συνήψε διπλωματικές σχέσεις με το Πεκίνο αυτομάτως τις διέκοψε με την Ταϊβάν. Σημαίνει επίσης ότι οι επαφές των δύο πλευρών είναι αποκλειστικώς άτυπες, αφού για τους Κινέζους ιθύνοντες το “ατίθασο” νησί δεν είναι παρά μία αποσχισθείσα κινεζική επαρχία, που προορίζεται να ενωθεί με τη μητρόπολη, πιθανότατα βάσει του σχήματος “μία χώρα, δύο συστήματα” που ίσχυσε για το Μακάο και το Χονγκ Κονγκ.
Δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος για μία ένοπλη σύγκρουση που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία από την επικράτηση στην Ταϊβάν των πολιτικών βλέψεων για επισημοποίηση της απόσχισης δια της τυπικής ανακήρυξης ανεξαρτησίας. Και μια τέτοια σύγκρουση προορίζεται να διεθνοποιηθεί, στον βαθμό που οι Ηνωμένες Πολιτείες εμφανίζονται ως εγγυητές της ασφάλειας της Ταϊβάν.
Ποιος μπλοφάρει εντέλει; Η Ουάσιγκτον που με την επιλογή της “στρατηγικής αμφισημίας” έχει καταφέρει τόσες δεκαετίες τη διατήρηση του status quo, αποτρέποντας το Πεκίνο από την ανάληψη πρωτοβουλιών που θα μπορούσαν να έχουν μεγάλο κόστος; Ή μήπως η κινεζική πλευρά, η οποία σε μία δική της εκδοχή “στρατηγικής αμφισημίας” πολλαπλασιάζει τελευταία τα μηνύματα ότι οι αμερικανικές προειδοποιήσεις δεν την αφορούν και μία επέμβαση στην Ταϊβάν θα μπορούσε να εκδηλωθεί ανά πάσα στιγμή;
Μεγάλες ιστορικές τραγωδίες, όπως η κήρυξη του Μεγάλου Πολέμου το 1914, προέκυψαν ακριβώς από τον εκτροχιασμό chicken games τέτοιου είδους. Και στην περίπτωσή μας, μιλάμε για την πιθανή ένοπλη αντιπαράθεση δύο πυρηνικών δυνάμεων. Η αμεριμνησία με την οποία η διεθνής κοινή γνώμη αντιμετωπίζει το διακύβευμα είναι εντυπωσιακή.
Στις ΗΠΑ, πάντως, το 67% των ερωτηθέντων σύμφωνα με δημοσκόπηση του Αυγούστου, έχει αρνητική άποψη για την Κίνα (έναντι 46% το 2018), ενώ για πρώτη φορά η πνειοψηφία, ήτοι 52% συμφωνεί με το ενδεχόμενο χρήσης αμερικανικών στρατευμάτων για την υπεράσπιση της Ταϊβάν, εάν αυτή δεχθεί κινεζική εισβολή.
Αλλά το πιο ανησυχητικό ίσως είναι το γεγονός ότι οι Κινέζοι ιθύνοντες έχουν πεισθεί, ιδίως μετά την αμερικανική αποχώρηση από το Αφγανιστάν, ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται σε “παρακμή δίχως επιστροφή”. Εξ ού και ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Τζο Μπάιντεν, Τζέικ Σάλλιβαν προεδιοποίησε όλους τους ενδιαφερόμενους διεθνώς να μην σπεύσουν να εξαγάγουν γενικά συμπεράσματα από την υπόθεση του Αφγανιστάν.
Αν όμως δεν λειτουργεί η αμοιβαία αποτροπή, τα ρίσκα πολλαπλασιάζονται. Και δεν πρόκειται εδώ μόνο για την συνολική αξιολόγηση των συντελεστών ισχύος της κάθε πλευράς. Οι κινεζικές αρχές με μεγάλο ενδιαφέρον παρακαλουθούν τις ασκήσεις επί χάρτου που διεξάγει το αμερικανικό Πεντάγωνο με σενάρια μιας πιθανής σύγκρουσης για την Ταϊβάν, όπου οι “κόκκινοι” επικρατούν των “γαλάζιων” κατά κράτους, λόγω των αλλαγών που έχουν επέλθει στην τέχνη του πολέμου. Η ανάπτυξη της βαλλιστικής τεχνολογίας μετατράπει την ικανότητα των ΗΠΑ να συγκεντρώνουν μεγάλες ναυτικές δυνάμεις από πλεονέκτημα σε μειονέκτημα, ενώ και η αμερικανική κυριαρχία στο πεδίο των επιχειρησιακών επικοινωνιών έχει υπονομευθεί από τις προόδους των ανταγωνιστών τους στον ηλεκτρονικό πόλεμο.
