Ο “φιλόσοφος” του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ Γιουβάλ Νόα Χαράρι, τον οποίο κάποιοι προσπαθούν να εμφανίσουν σαν σπουδαίο διανοητή, αποκαλύπτει τα δυστοπικά σχέδια κάποιων ελίτ για τη μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Και ευτυχώς που τα λέει ο ίδιος γιατί διαφορετικά όποιος υποστήριζε ότι υπάρχουν τα σχέδια αυτά θα χαρακτηριζόταν “ψεκασμένος” και “συνομωσιολόγος”.
“– Βλέπουμε τη δημιουργία μίας νέας μαζικής τάξης αχρήστων ανθρώπων. Καθώς οι υπολογιστές γίνονται όλο και καλύτεροι σε όλο και περισσότερα πεδία, υπάρχει μία σαφής πιθανότητα ότι οι υπολογιστές θα μας ξεπεράσουν στις περισσότερες δουλειές και θα κάνουν τους ανθρώπους περιττούς. Και τότε το μεγάλο πολιτικό και οικονομικά ερώτημα του 21ου αιώνα θα είναι, σε τι χρειαζόμαστε τους ανθρώπους; Ή τουλάχιστον, σε τι χρειαζόμαστε τόσο πολλούς ανθρώπους;
– Έχετε απάντηση στο βιβλίο;
– Προς το παρόν, η καλύτερη υπόθεση που μπορούμε να κάνουμε είναι ότι θα τους κρατάμε χαρούμενους με ναρκωτικά και βιντεοπαιχνίδια”.
"What do we need so many humans for?"
WEF "agenda contributor", Yuval Noah Harari, "predicts" that rapid advances in computing technology will "make humans redundant", creating a "massive class of useless people" who will need to be kept "happy" with "drugs and computer games".… pic.twitter.com/wf8YIRazJl
— Wide Awake Media (@wideawake_media) March 29, 2024
Σε όλη τη μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωπότητας, οι εργαζόμενες τάξεις ήταν αυτές στις οποίες στηριζόταν η παραγωγή. Επομένως, θέλοντας και μη, οι ιδιοκτήτριες-κυρίαρχες τάξεις ήταν υποχρεωμένες να ανέχονται την ύπαρξή τους σαν αναγκαίο κακό.
Με την αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας και ιδιαίτερα της τεχνητής νοημοσύνης τα τελευταία χρόνια, τα επιτελεία των ολιγαρχών της δύσης “οραματίζονται” ένα κοντινό μέλλον στο οποίο οι μεγάλες μάζες θα είναι περιττές στην παραγωγική διαδικασία. Αυτός είναι ένας νέος παράγοντας που αλλάζει τελείως τα μέχρι τώρα δεδομένα. Τα κοινωνικά παράσιτα που ζουν σήμερα πλουσιοπάροχα από την εργασία των μαζών, θεωρούν πλέον ότι αυτές οι μάζες είναι τα παράσιτα – ή, για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του Χαράρι, “άχρηστοι”.
Η τεχνολογία από μόνη της δεν είναι καλή ή κακή. Τα κοινωνικά πλαίσια εντός των οποίων χρησιμοποιείται είναι που της δίνουν κοινωνικό πρόσημο.
Από την πλευρά των εργαζομένων επίσης θα μπορούσε η αλματώδης εξέλιξη της τεχνολογίας να αποκτήσει απελευθερωτικό χαρακτήρα. Αν/όταν φτάσει το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής κοινωνικά χρήσιμης εργασίας να επιτελείται από υπολογιστές, αυτό θα δώσει τη δυνατότητα – με την προϋπόθεση της ύπαρξης του κατάλληλου κοινωνικού πλαισίου – στον μέσο άνθρωπο να απελευθερωθεί από τα δεσμά της εργασίας και να αναπτύξει ολόπλευρα την προσωπικότητά του. Ο χρόνος που θα ελευθερωθεί θα μπορεί να αφιερωθεί στη μόρφωση, την ενασχόληση με πνευματικές αναζητήσεις και βέβαια στην ανάπτυξη των κοινωνικών/διαπροσωπικών σχέσεων.
Για τους σύγχρονους δουλοκτήτες όμως, η χρησιμότητα των σύγχρονων σκλάβων έγκειται μόνον στον παραγωγικό τους ρόλο. Από τη στιγμή που θα αντικατασταθούν σε αυτόν, καθίστανται αυτομάτως “άχρηστοι”. Γίνονται απλά ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και επειδή όταν έχουν οι σκλάβοι χρόνο στα χέρια τους μπορεί να τους μπουν παράξενες ιδέες – όπως π.χ. το να αγωνιστούν για την απελευθέρωσή τους – πρέπει πρωτευόντως να αποφευχθεί αυτό. Οι δρόμοι τους οποίους επεξεργάζεται το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ για την επίλυση του προβλήματος αυτού είναι, προς το παρόν, δύο:
– Αφ’ ενός θα “πρέπει” να κρατιούνται χαρούμενοι (και κατά το δυνατόν αποβλακωμένοι), για να μην περνά καν από το μυαλό τους η ιδέα του όποιου αγώνα. Εδώ μπαίνουν τα ναρκωτικά και τα βιντεοπαιχνίδια του Χαράρι. Δεν τα σκέφτηκε μόνος του βέβαια αυτά ο “σοφός”. Το πρώτο είναι αντιγραφή, στο μεν πεδίο της τέχνης από τον “θαυμαστό καινούριο κόσμο” του Χάξλεϊ, στο δε πεδίο της πραγματικής πολιτικής από την ιστορία της Βρετανικής αυτοκρατορίας που επέβαλε στην Κίνα την “αποποινικοποίηση” των ναρκωτικών με τους Πολέμους του Οπίου. Και το δεύτερο από τις ταινίες της σειράς Matrix. Η καινοτομία του Χαράρι είναι ότι αυτό που μέχρι τώρα τόσο η τέχνη όσο και η Ιστορία εμφανίζουν ορθά σαν δυστοπία, ο “φιλόσοφος” του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ προσπαθεί να το μπογιατίσει με ρόδινα χρώματα.
– Αφ’ ετέρου θα “πρέπει” να χτιστεί – και με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών – ένα πλαίσιο απολύτου ελέγχου, στο οποίο το κράτος των σύγχρονων δουλοκτητών όχι μόνο θα γνωρίζει και την τελευταία κίνηση του κάθε πολίτη (υπηκόου στην πραγματικότητα, αφού ο πολίτης ορίζεται σαν τέτοιος από τα δικαιώματα που έχει), αλλά θα είναι και στη διακριτική ευχέρειά του το να επιτρέψει ή όχι την κίνηση αυτή.
Αυτά βέβαια “προς το παρόν”. Γιατί έπεται και η ανομολόγητη τελική λύση του προβλήματος: Η ραγδαία μείωση του πληθυσμού στον αριθμό των απολύτως απαραίτητων (“χρήσιμων”) σκλάβων. Ο οποίος αριθμός βέβαια, αφού η τεχνολογία δε θα σταματήσει να προχωράει, όλο και θα μειώνεται. Με μαθηματικούς όρους, θα λέγαμε ότι θα πλησιάζει ασυμπτωτικά προς το μηδέν. Σε ομιλία άλλου “μεγάλου οραματιστή” του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, του Μπιλ Γκέητς, όποιος την παρακολουθήσει προσεκτικά βλέπει ότι παρουσιάζεται αυτή η κατεύθυνση – όχι ανοιχτά βέβαια, γιατί ο ρόλος του “δισεκατομμυριούχου φιλάνθρωπου”, όπως αρέσκεται να τον αποκαλούν, είναι άλλος από αυτόν του Χαράρι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πάντως ότι ο τίτλος της ομιλίας του Γκέητς ήταν “καινοτομώντας προς το μηδέν”.
Αυτό που σίγουρα δεν περνάει καν από τα διεστραμμένα μυαλά των παγκοσμιοποιητών είναι ότι η πλήρης απελευθέρωση των παραγωγικών δυνατοτήτων της ανθρωπότητας θα μπορούσε, με μια πιο δίκαιη διανομή του προϊόντος, να απελευθερώσει τους σημερινούς σκλάβους ώστε να μη χρειάζεται να κρατιούνται χαρούμενοι με τεχνητά μέσα. Αντίθετα, στόχος τους είναι η παραπέρα εξαθλίωση των μεγάλων μαζών. Σε προηγούμενο βίντεο του “μεγάλου διανοητή”, λέει ότι πλέον δε θα χρειάζεται να ταξιδεύει κανείς (εννοεί βέβαια τους πληβείους, όχι τον εαυτό του και τα αφεντικά του), θα μπορεί να μένει κλειδωμένος σπίτι του και να γνωρίζει ξένους τόπους μέσω εικονικής πραγματικότητας. Και βέβαια είναι γνωστός ο διακηρυγμένος στόχος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για το 2030, “Δε θα σου ανήκει τίποτα και θα είσαι ευτυχισμένος”. Εννοείται ότι το δεύτερο μέρος (“θα είσαι ευτυχισμένος”) είναι το τυράκι με το οποίο προσπαθούν να κρύψουν τη φάκα (“δε θα σου ανήκει τίποτα”) – και γιατί να σου ανήκει, αφού θα είσαι άχρηστος;
Ήδη τα τελευταία 20-30 χρόνια έχουμε δει μία – ίσως λιγότερο συνειδητή – εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας αυξάνεται συνεχώς με αλματώδεις ρυθμούς, ο μέσος πολίτης, τόσο στη χώρα μας όσο και στις άλλες, μεγάλες και μικρές, του δυτικού κόσμου, έχει όλο και λιγότερες πραγματικές απολαβές, ενώ υποχρεώνεται και να δουλεύει – με τον ένα ή τον άλλο βαθμό – πολύ περισσότερες ώρες καθημερινά. Ταυτόχρονα μειώνεται σε όλες τις δυτικές χώρες και ο λεγόμενος “κοινωνικός μισθός” – οι κρατικές παροχές δηλαδή. Το πλεονέκτημα που δίνει δηλαδή η ανάπτυξη της τεχνολογίας όχι απλά δε βελτιώνει τη ζωή των ανθρώπων αλλά τη χειροτερεύει κιόλας.
Θυμίζουμε ότι από τη στιγμή που ξεκίνησε η εφαρμογή σε παγκόσμια κλίμακα των ολοκληρωτικών μέτρων “για την αντιμετώπιση της πανδημίας” (των οποίων η συνολική κατεύθυνση ήταν ακριβώς αντίθετη από αυτήν που υπαγορεύει η συσσωρευμένη πείρα της ιατρικής επιστήμης), κάποιοι “ψεκασμένοι” – “συνομωσιολόγοι” ισχυριζόντουσαν ότι τα μέτρα αυτά δεν είχαν σαν στόχο να υπερασπίσουν τη δημόσια υγεία, αλλά αντίθετα, αφ’ ενός την επιβολή μέτρων πρωτόγνωρης δικτατορίας (“Δεν είναι ο ιός, είναι ο φασισμός”, φώναζαν μεταξύ άλλων συνθημάτων οι απολυμένοι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας μαζί με τους υποστηρικτές τους, στις πολυάριθμες πορείες τους) και αφ’ ετέρου τη δραστική μείωση πληθυσμού. Διάφορες εξελίξεις εμπόδισαν την ευόδωση των σχεδίων αυτών σε αυτή τη φάση, αν και τα αναρίθμητα θύματα των παντοειδών νόσων που φούντωσαν μετά τους μαζικούς πειραματικούς “εμβολιασμούς” (καρκίνων, καρδιαγγειακών νοσημάτων, αυτοάνοσων) μάλλον εγγράφονται στις “επιτυχίες” του πειράματος. Αν οι μελέτες που δείχνουν σημαντική μείωση της γονιμότητας στους εμβολιασμένους αληθεύουν, αυτή είναι μία ακόμη “επιτυχία” των σχεδίων αυτών. Σημειώνουμε ότι στην προαναφερθείσα ομιλία του, ο Μπιλ Γκεητς είχε μεταξύ άλλων πει ότι “αν κάνουμε μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά σε νέα εμβόλια, υγειονομική περίθαλψη, αναπαραγωγική υπηρεσίες υγείας, θα μπορούσαμε να μειώσουμε [τον πληθυσμό] κατά, ίσως, 10 ή 15 τοις εκατό”. Για τον απλό άνθρωπο, βέβαια, τυχόν “πραγματικά εξαιρετική δουλειά” στα εμβόλια και τις υπηρεσίες υγείας θα οδηγούσε στο να σώζονται ζωές και επομένως σε αύξηση του πληθυσμού. Για το Γκέητς όμως και τους ομοϊδεάτες του – αυτούς ακριβώς που μας φόρεσαν τα υποχρεωτικά πειραματικά σκευάσματα, φαίνεται ότι εξαιρετική ιατρική είναι αυτή που οδηγεί σε μείωση του πληθυσμού!!!
Το κακό είναι ότι οι κύκλοι που απεργάζονται “προς το παρόν” τον εγκλεισμό μας σε γκέτο εικονικής πραγματικότητας και “τεχνητών παραδείσων” και βεβαίως μακροπρόθεσμα την εξόντωσή μας, ελέγχουν σε πολύ μεγάλο βαθμό, με διάφορους τρόπους, τις κυβερνήσεις, τον κρατικό μηχανισμό και την οικονομία των προηγμένων δυτικών χωρών – και βέβαια σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό των μικρότερων που πάντοτε ήταν λίγο-πολύ εξαρτημένες.
Το καλό για την ανθρωπότητα είναι ότι τα σχέδια αυτά γίνονται στην εποχή ακριβώς που η μέχρι πρότινος αδιαφιλονίκητη υπεροχή της δύσης έχει κλονιστεί σε ανεπανόρθωτο βαθμό. Η επερχόμενη ολοκληρωτική ήττα των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων, σε πρώτη φάση στην Ουκρανία και σε δεύτερη στην Παλαιστίνη, θα υποχρεώσουν και τα πιο ξερά κεφάλια να το καταλάβουν. Η δε εσωτερική κρίση στις δυτικές χώρες, που μόνον να οξυνθεί μπορεί από τις επερχόμενες στρατιωτικές ήττες, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε εξεγέρσεις και εμφύλιες συρράξεις, ειδικά στις “μητροπόλεις” της δύσης. Διαδικασία που έχει ήδη ξεκινήσει άλλωστε, τόσο στις ΗΠΑ (με αιχμή του δόρατος αυτή τη στιγμή την πολιτεία του Τέξας, αλλά και σε όλη την υπόλοιπη χώρα όπου επικρατεί μία πρωτοφανής κρίση και η οποία από την κυβέρνηση αντιμετωπίζεται με μέτρα εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα) όσο και στην Ευρώπη.
Πεποίθηση του γράφοντος είναι ότι τα σχέδια αυτά θα αποτύχουν. Αυτό όμως δεν είναι προδιαγεγραμμένο σε κάποιο βιβλίο προφητειών – η Ιστορία της ανθρωπότητας είναι έργο των ίδιων των ανθρώπων – αλλά θα εξαρτηθεί από την έκβαση μικρών και μεγάλων μαχών στις οποίες ο καθένας καλείται να βάλει το λιθαράκι του.
