Την αντίθεσή του στη διοργάνωση του φετινού διαγωνισμού της Eurovision από το Ισραήλ, εκφράζει με άρθρο του στον Guardian ο σπουδαίος μουσικός Brian Eno, καλώντας σε αντίσταση ώστε να μην μετατραπεί από το Ισραήλ ο διαγωνισμός σε εργαλείο προπαγάνδας σε βάρος των Παλαιστινίων.
Το πλήρες άρθρο του Eno:
Οι διοργανωτές του διαγωνισμού θα πρέπει να αντισταθούν ενάντια στην καταπίεση των Παλαιστίνιων καλλιτεχνών και να μεταφέρουν την διοργάνωση από το Τελ Αβίβ.
Εκείνοι από εμάς που κάνουμε τέχνη ως επάγγελμα ζούμε μέσω από την ελεύθερη και ανοιχτή επικοινωνία. Οπότε τι πρέπει να κάνουμε όταν βλέπουμε ο πολιτισμός να γίνεται μέρος της πολιτικής ατζέντας; «Η μουσική ενώνει» λέει ο εκπρόσωπος της Βρετανίας στη Eurovision Μάικλ Ράις. Τι συμβαίνει όταν ένα ισχυρό κράτος χρησιμοποιεί την τέχνη ως προπαγάνδα για να απομακρύνει την προσοχή από την ανήθικη και παράνομη συμπεριφορά του; Όλοι όσοι σχετίζονται με τον διαγωνισμό της Eurovision φέτος θα πρέπει να καταλάβουν ότι είναι που συμβαίνει.
Οι Ευρωπαίοι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς (EBU), ανάμεσά τους και το BBC, προχωρούν τα πλάνα ώστε να πραγματοποιηθεί ο διαγωνισμός στο Τελ Αβίβ τον Μάιο, λες και η μετάδοση ενός εξαιρετικά ακριβού θεάματος από ένα ενεργά καταπιεστικό κράτος που θυμίζει το απαρτχάιντ δεν αποτελεί κανένα πρόβλημα.
Η Eurovision, λέει η ένωση Ευρωπαίων Φορέων (EBU), είναι ένα «μη πολιτικό» γεγονός. Είναι αδύνατο να κατανοήσουμε τι λέει στην πραγματικότητα η EBU. Το Ισραήλ είναι ένα κράτος που βλέπει τον πολιτισμό ως πολιτικό όργανο. Ο πρωθυπουργός του, Μπενιαμίν Νετανιάχου, έπλεξε το εγκώμιο της Νέτα Μπαρτζιλάι, νικήτριας της περσινής Eurovision, ως κάποιας που έκανε «εξαιρετική δουλειά στις διπλωματικές σχέσεις της χώρας».
Υπάρχει και ο πόλεμος του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων και της κουλτούρας τους. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του περασμένου έτος, Ισραηλινοί ελεύθεροι σκοπευτές σκότωσαν δημοσιογράφους που κατέγραφαν τις ειρηνικές διαμαρτυρίες στη Γάζα. Τον Αύγουστο τα F16 του κράτους κατέστρεψαν το κέντρο Σαϊντ Αλ Μισάλ στη Γάζα, έναν χώρο της μουσικής, του θεάτρου και του χορού. Παλαιστίνιοι καλλιτέχνες, ηθοποιοί και μουσικοί αρκετά συχνά αντιμετωπίζουν προβλήματα με τις ισραηλινές αρχές κατοχής, καθώς δεν μπορούν να ταξιδέψουν. Ο ποιητής Νταρίν Τατούρ μπήκε στη φυλακή με την κατηγορία ότι «υποκινούσε την τρομοκρατία».
Στο μεταξύ, το υπουργείο Πολιτισμού του Ισραήλ κατηγορεί τις πολιτιστικές οργανώσεις που διαφωνούν με την πολιτική του ως προδότες και απειλεί να τους κόψει τη χρηματοδότηση εκτός κι αν αλλάξουν τα προγράματά τους με βάση τα γούστα της κυβέρνησης. Το 2017, για παράδειγμα, το θέατρο Acre κατέβασε ένα έργο που αφορούσε Παλαιστίνιους φυλακισμένους στο Ισραήλ ώστε να αποφύγει οικονομικές κυρώσεις από το υπουργείο Πολιτισμού. Από τότε αρκετές γκαλερί και κινηματογραφικά φεστιβάλ έχουν δεχθεί παρόμοιες απειλές.
Αυτές οι απειλές είναι μέρος ενός μεγαλύτερου σχεδίου που υποβαθμίζει τους ισχυρισμούς πως η Eurovision του 2019 θα περιλαμβάνει τις αξίες της διαφορετικότητας και της φιλίας. Ο κώδικας ηθικής της EBU διαφημίζει την Eurovision ως έναν ασφαλή χώρο όπου «τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία έκφρασης, η δημοκρατία και η αλληλεγγύη» μπορούν να αναπτυχθούν. Εάν αυτή είναι η πρόθεση το να διοργανώσει το Ισραήλ τον διαγωνισμό είναι παράλογο. Μία πολύ μικρή έρευνα θα έπειθε τους παραγωγούς ότι αυτές οι αρχές έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και καιρό.
Οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα σημειώνουν ότι οι δημοσιογράφοι του Ισραήλ υπόκεινται σε στρατιωτική λογοκρισία. Την ίδια στιγμή οι άπειρες απαγορεύσεις στις κινήσεις των Παλαιστινίων εξασφαλίζει ότι σχεδόν όλοι τους να είναι αποκλεισμένοι από τους εορτασμούς της Eurovision.
Πέρυσι ο γνωστός Ισραηλινός ηθοποιός – σκηνοθέτης, Ιτάι Τιράν, ζήτησε διεθνή στήριξη για το συνεχώς αναπτυσσόμενο κίνημα για Μποϊκοτάζ και Κυρώσεις κατά του Ισραήλ και δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους και καλλιτέχνες, ανακοίνωσαν ότι θα εργαστούν ώστε οι χώρες τους να μη συμμετέχουν στα όσα συμβούν στο Τελ Αβίβ. Καταλαβαίνω την χαρά του Ράις να εκπροσωπήσει τη Βρετανία, αλλά όταν πιστεύει ότι «δεν είναι η θέση μου να πω» εάν η μεταχείριση των Παλαιστινίων από το Ισραήλ καθιστά αναγκαία τη μετακίνηση του διαγωνισμού, νομίζω ότι υποτιμά τη δύναμη που έχει.
Θα μπορούσε να βοηθήσει ώστε να εξασφαλιστεί ότι η Eurovision 2019 θα μείνει στην Ιστορία ως ένα γεγονός διαμαρτυρίας, όχι ως ένα ακόμη επεισόδιο πολιτιστικού ξεπλύματος.