Τα άθλια συμβάντα στα Τέμπη, και οι σχετικές καθημερινές αποκαλύψεις, άρχισαν να ενθαρρύνουν συζητήσεις για “μεταπολίτευση”. Παρότι δεν έχουν, ακόμη, καταλήξει σε συγκεκριμένη μορφή, ωστόσο φαίνεται, δυστυχώς, να κινούνται γύρω από ένα πάγιο υπόδειγμα, για την Ελλάδα, αυτό της αναβίωσης σκελετών, που ανασύρονται, κατά περίπτωση, από αραχνιασμένα υπόγεια.
Στην προσπάθειά μου να μαντέψω το πόσο σκούρο θα είναι το άμεσο μέλλον αυτής της ταλαίπωρης πατρίδας, δηλαδή λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο από το παρόν, μετά την Μεταπολίτευση, διερωτήθηκα αν υπάρχει άλλη χώρα στην υφήλιο, επαρκώς ή ανεπαρκώς αναπτυγμένη, που να μην έχει μοίρα στον ήλιο, ακόμη και όταν αλλάζει κυβερνητική φρουρά.
Είναι, όντως, πρωτοφανής η αδυναμία της Ελλάδας των τελευταίων κυρίως δεκαετιών, να αναδεικνύει νέους πολιτικούς, που να μην είναι απόγονοι προηγούμενων, ή και να μην έχουν φανερώσει ήδη στο παρελθόν τις εξαιρετικά επικίνδυνες για την Ελλάδα, αδυναμίες, επιπολαιότητες, ανεπάρκειες, ασύγγνωστη υποτέλεια και άλλα τινά.
Πρόκειται για την ταφόπετρα της χώρας, που της απαγορεύει να αναπνεύσει νέο και αναζωογονητικό πολιτικό αέρα, αλλά αντιθέτως κάθε φορά, που της δίνεται η ευκαιρία καλύτερων ημερών, σπανιότατα έχει άλλη λύση από του να επαναφέρει στο προσκήνιο “Μεσσίες”, που στο παρελθόν, λίγο ή περισσότερο την κατάστρεψαν.
Είναι η πάγια πρακτική, που ακολουθείται στην Ελλάδα. Τα ονόματα, λίγο-πολύ γνωστά έχουν, τελικά, μικρή σημασία, γιατί προέχει η ερμηνεία του φαινομένου. Μια πρώτη εξήγηση, που πιστεύω ότι είναι και αυτή που, στην ελληνική περίπτωση των τελευταίων δεκαετιών κυριαρχεί, αναφέρεται στο γεγονός ότι τα όποια λάθη, εγκλήματα ή και μειοδοσίες, και όταν συντελούνται αλλά και μετά, δεν έρχονται αρκετά στο φως. Ειδικότερα, οι επιμέρους λεπτομέρειές τους δεν αναλύονται, δεν συζητούνται αρκετά και σε βάθος και συνεπώς δεν προβληματίζουν σε ευρύτερη κλίμακα, καλύπτονται μερικώς ή και ολοσχερώς από τα συστημικά ΜΜΕ και τελικά περιβάλλονται από προστατευτικό πέπλο σιωπής.
Αλλά, και η εξήγηση αυτή της νοσηρής μας κατάστασης απαιτεί και η ίδια κάποιες επεξηγήσεις, που πιθανότατα θα πρέπει να αναζητηθούν στο γεγονός ότι οι μεν κρατούν σε κάποια δεδομένα τους δε, έτσι που ουδείς και για τίποτα επιθυμεί να διακινδυνεύσει με τυχόν αποκαλύψεις. Εξαιτίας αυτής της ακολουθούμενης τακτικής, το όποιο σκάνδαλο, επιπολαιότητα ή και έγκλημα των πολιτικών μας έχει πολλές πιθανότητες να αποσιωπηθεί, και συνεπώς τα θύματα του ουδέποτε να δικαιωθούν. Μοναδική εξαίρεση, η περίπτωση, που η εκάστοτε αντιπολίτευση ή τμήμα της κρίνει ότι η αποκάλυψη δεν θέτει και την ίδια σε κίνδυνο, και επιπλέον αναμένει και οφέλη από το ξεσκέπασμα.
Έτσι, ο λαός υφίσταται τα δεινά των αποφάσεων και πράξεων των εκάστοτε πολιτικών τους, τα οποία εμφανίζονται, συνήθως, ως αναπότρεπτες θεομηνίες, ενώ ελάχιστος αριθμός των πολιτών έχει το χρόνο, τις δυνατότητες ή το σθένος να ψάξει την αλήθεια, κάτω από την επιφάνεια.
Για την ενίσχυση των παραπάνω σκέψεων και επιχειρημάτων θα αναφέρω ακόμη ότι για τα Μνημόνια, για το PSI ή και για την κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος του 2015, όπου το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ, ο μέσος Έλληνας πολίτης γνωρίζει ελάχιστα ή και τίποτα. Και συνεπώς, γιατί να έχει αντίρρηση, να ξανακυβερνηθεί από κάποιους, που πριν μερικά χρόνια, τον “αποτελείωσαν”, όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και μέχρι και τα τρισέγγονα του;
Η απαγορευμένη συζήτηση
Και προς επιβεβαίωση των παραπάνω, προσθέτω και το αδιανόητο, που ακολουθεί. Το 2024 συμπληρώθηκε μισός αιώνας από τη Μεταπολίτευση, και με την ευκαιρία έγιναν συνέδρια, τοποθετήσεις και συζητήσεις, γύρω από τα συμβάντα. Αυτές, ωστόσο, απέφυγαν να αγγίξουν τα επικίνδυνα, τα πρόσφατα και τα φονικά γεγονότα, που πολλοί μεταξύ τους προκάλεσαν. Αυτά, μεθοδικά αποσιωπήθηκαν και κοινώς, καλύφθηκαν από το “άλλα λόγια να αγαπιόμαστε”, παρότι επρόκειτο για τα δραματικότερα συμβάντα της πεντηκονταετίας, και αυτά που σφράγισαν το μέλλον της. Αναφέρομαι, φυσικά στα Μνημόνια.
Δεδομένου ότι ελάχιστοι, ανάμεσά μας, έχουν εντρυφήσει στα ενδότερα των εκάστοτε πεπραγμένων των πολιτικών και εφόσον ουδείς από τους ενόχους κλήθηκε να λογοδοτήσει για τις πράξεις ή παραλείψεις του, ο λαός αδυνατεί να συνδέσει τα καθημερινά δεινά του, με τους υπαίτιους, που τα προκάλεσαν. Και, έτσι, μετά την πάροδο κάποιων ετών, τι το φυσικότερο να κληθούν και πάλι οι ίδιοι στην επιφάνεια “άσπιλοι και αμόλυντοι” για να “σώσουν” το λαό.
Αδυναμία ανανέωσης των πολιτικών
Η συνεχιζόμενη αυτή εθνική τραγωδία θα ήταν αδύνατη, αν στη χώρα μας υπήρχε ανανέωση των πολιτικών. Όμως, αυτή είναι περισσότερο από αναιμική. Αλλά, και όταν αργά και που εμφανίζονται και κάποιοι, που καταφέρνουν να ανέλθουν τα σκαλιά της εξουσίας, χωρίς να είναι παιδιά εγγόνια, αδέλφια, ανίψια, ξαδέλφια, γαμπροί κλπ, προηγούμενων πολιτικών, εκτός ελαχιστότατων εξαιρέσεων, πρόκειται για φυτευτούς έξωθεν. Οι οποίοι δέχονται διαταγές από κέντρα εκτός Ελλάδας, και οι οποίοι αν δεν συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις τους τρώει το μαύρο σκοτάδι.
Τελευταίως, η προσεκτική ανάγνωση απομνημονευμάτων ηγετών του πλανήτη μας ρίχνουν, συχνά, φως σε αυτή την αθέατη πλευρά της σελήνης, που αφορά την τραγική ελληνική περίπτωση. Το ότι, δηλαδή, οι ήρωες του 1821 χάρισαν στην Ελλάδα την ελευθερία, που δυστυχώς δεν ολοκληρώθηκε και με εθνική ανεξαρτησία. Ο Καποδίστριας έφυγε νωρίς και πριν ολοκληρώσει το έργο του.
Είναι εφικτή η σωτηρία μας;
Και πως θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από το σφιχταγκάλιασμα των (ανέκαθεν) Μεγάλων Δυνάμεων, που απομυζούν κάθε δυνατότητα της πατρίδας μας, με τη συμπαράσταση και δικών μας πολιτικών; Από αυτό το σφιχταγκάλιασμα που έχει όνομα, και που λέγεται υποτέλεια; Υπάρχουν, μόνιμα, ανάμεσά μας οι κατευθυνόμενοι από τις ΗΠΑ (που είναι και οι περισσότεροι), από τη Γερμανία, από τη Γαλλία, αλλά και από τη Ρωσία.
Ο μοναδικός τρόπος που είναι φυσικά και θανάσιμα επικίνδυνος, αλλά ίσως και εκτός πραγματικότητας, ύστερα από τόσους αιώνες υποτέλειας, θα ήταν η απόφαση του ηγέτη που πιέζεται και που υποχρεούται να υπογράψει την καταδίκη του λαού του, περνώντας αλλότρια συμφέροντα πάνω από τα εθνικά, να απευθυνθεί στο λαό. Να τον καταστήσει, δηλαδή, κοινωνό των έξωθεν εκβιασμών και να ζητήσει την εντολή του για το τι πρέπει να πράξει, σε κάθε δύσκολη περίπτωση. Και να μην υποχωρεί εξαιτίας τυχόν απειλών, έστω και αν βρίσκεται σε κίνδυνο η ίδια του η ζωή.
Αυτό δεν γίνεται στην Ελλάδα. Και αν κάποτε, σπανιότατα επιχειρείται, καταστέλλεται πάραυτα έξωθεν. Ο υποταγμένος, έτσι, ηγέτης, σε αλλότρια συμφέροντα, όταν οδηγείται στο χρονοντούλαπο, έχει ωστόσο ελπίδες ότι θα τον καλέσει και πάλι η ιστορία, για να “σώσει” τη χώρα. Εξυπακούεται ότι αυτοί που καλούνται για δεύτερη φορά στην εξουσία, είναι πάντοτε αυτοί που χαίρουν της εμπιστοσύνης των έξωθεν “φίλων”. Και έτσι απαντιέται και μια άλλη απορία, του γιατί δηλαδή οι “σωτήρες” είναι τόσο λίγοι, και γιατί ανανεώνονται με το σταγονόμετρο.
Με τις συνθήκες αυτές είναι ξεκάθαρο πως καμιά αλλαγή εξουσίας, αν δεν εξουδετερωθούν οι ρίζες του κακού, θα είναι σε θέση να βελτιώσει ουσιαστικά το πολύχρονο ελληνικό δράμα. Ακόμη λιγότερο, οι εκάστοτε ανασυρόμενοι από τα χρονοντούλαπα της ιστορίας…
