Του ΑΡΓΥΡΗ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗ
Στις 2-3 Δεκέμβρη 1989 στο μαλτέζικο λιμάνι Μάρσαξλοκ, Μπους ο πρεσβύτερος και Γκορμπατσώφ ήταν οι πρωταγωνιστές της Συνόδου της Μάλτας. Στο λιτό ανακοινωθέν πάνω στο ρωσικό καταδρομικό Μαξίμ Γκόρκι ο Σοβιετικός πρόεδρος δήλωσε πως <<ουδέποτε θα ξεκινήσει θερμό πόλεμο εναντίον των ΗΠΑ>>, ο δε Μπους ότι << θα μετατρέψουμε τις μόνιμες σχέσεις Ανατολής – Δύσης σε μια διαρκή συνεργασία. Αυτό είναι το μέλλον που αρχίζει εδώ στη Μάλτα>>.
Τότε λοιπόν πάνω σ’ ένα πολεμικό πλοίο που έφερε το όνομα ενός από τους πιο σπουδαίους αγωνιστές – διανοούμενους ιδρύθηκε η Αμερικανική αυτοκρατορία και άρχισε η εποχή της Pax Americana η οποία επιβεβαιώθηκε πριν λίγο καιρό όταν ο κ. Πούτιν ανέφερε ότι οι ΗΠΑ είναι ίσως η μοναδική υπερδύναμη στο πλανήτη.
Η φουρτουνιασμένη θάλασσα της Μεσογείου εκείνων των ημερών και το γεγονός ότι Γκόρκι στα ρωσικά σημαίνει Πικρός ήταν επαρκή σημειολογικά σημάδια για να οιωνοσκοπηθεί με ακρίβεια τι θεωρούσε ο Μπους ως <<μέλλον>> της ανθρωπότητας.
Εικοσιεπτά χρόνια μετά και κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί παγκόσμια, το ελλαδικό φέουδο αναμένει σε λίγες μέρες την Αυτού Εξοχότητα Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών κ. Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα ή για χάρη της ρεαλιστικής κυριολεξίας του πρωτοκόλλου την Αυτού Μεγαλειότητα Ομπάμα τέταρτο κατά σειρά Αυτοκράτορα και Πλανητάρχη.
Αναμφισβήτητα η αναρρίχηση του στον προεδρικό θώκο πριν οκτώ χρόνια ήταν για τους ρομαντικούς της πολιτικής ένδειξη ανατροπής του κατεστημένου και υπόσχεση βελτίωσης της καθημερινότητας όλων των ανθρώπων και όχι μόνο των αμερικανών.
Ως ένα σημείο η άποψη αυτή ήταν δικαιολογημένη. Διγενής στη καταγωγή προερχόμενος από μαύρο κενυάτη πατέρα (που τον εγκατέλειψε νωρίς) και λευκή ιρλανδή μητέρα, νομικός με σπουδές στο Κολούμπια και στο Χάρβαρντ, ενσάρκωνε την επιτομή του αμερικανικού ονείρου.
Όμως ορισμένα γκρίζα σημεία της βιογραφίας του ουδέποτε έτυχαν της απαραίτητης διαφάνειας, ειδικότερα το πως σε πολλή νεαρή ηλικία (24 ετών) προσλήφθηκε από τον καθολικό αρχιεπίσκοπο του Σικάγου ως διευθύνων σύμβουλος εταιρείας με σκοπό το συντονισμό του κοινωνικού, φιλανθρωπικού και μετεκπαιδευτικού έργου των ενοριών του νότιου τομέα της πόλης.
Επίσης ουδέποτε διερευνήθηκε το αν συμμετείχε ή όχι στο σκάνδαλο λογοκλοπής βιβλίου από τον καθηγητή του μεταπτυχιακού του στο Χάρβαρντ κ. Τράιμπ και την επακόλουθη συγκάλυψη του, αν και ήταν διευθυντής της εφημερίδας του πανεπιστημίου και η υπόθεση έλαβε πολύ μεγάλη δημοσιότητα.
Το πιο αξιοπερίεργο όλων είναι το πως επελέγη να εκφωνήσει τον κύριο λόγο στο προεκλογικό συνέδριο των Δημοκρατικών το 2004, κερδίζοντας παναμερικανική πολιτική αναγνώριση, όντας μόνο υποψήφιος γερουσιαστής. Ο τότε προοριζόμενος για πρόεδρος Τζων Κέρυ, που έχασε από τον Μπους το νεότερο με πολύ μικρή διαφορά, ποτέ δεν αναφέρθηκε στο θέμα, όμως ανταμείφθηκε για την επιλογή του αφού διορίστηκε ως υπουργός Εξωτερικών επί μια τετραετία.
Παρά τις εύλογες απορίες που γεννά η πορεία του Ομπάμα στα κοινά, μεγαλύτερη σημασία έχει τι έπραξε κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας του.
Και δεν έκανε πολλά! Ή για την ακρίβεια δεν έκανε σχεδόν τίποτα. Όλο πάνω κάτω το οκταετές του έργο, δύο νόμοι για την ανόρθωση της αμερικανικής οικονομίας που περιέργως έδρεψαν επαίνους και πολύ θετικά σχόλια από την Ένωση Αμερικανικών Τραπεζών (τη δράση των οποίων υποτίθεται ότι τα νομοθετήματα έλεγχαν και περιόριζαν), μια αναθεώρηση της συνθήκης START με τη Ρωσία για μείωση σταθερών πυρηνικών εκτοξευτήρων που έτσι κι΄ αλλιώς ανανεώνεται ανά δεκαετία, ο συντηρητικός νόμος << μη λες μη ρωτάς>> για την ομοφυλοφιλία των στελεχών των ενόπλων δυνάμεων και βέβαια η πολυδιαφημισμένη Περίθαλψη Ομπάμα που άφησε τριάντα εκατομμύρια αμερικανούς χωρίς καμμιά προοπτική πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας.
Στο μεσοδιάστημα ενεπλάκη και έφυγε κακήν κακώς από τη Λιβύη φορτωμένος με ένα πτώμα πρεσβευτή του, στις επαρχίες των Σασσανιδών εμπέδωσε τη φρίκη του πολέμου, ενώ από την άλλη ουδείς από τους πρωταίτιους του οικονομικού κραχ του 2008 κατηγορήθηκε ή πήγε φυλακή. Αντίθετα σήμερα στο κόσμο κυκλοφορεί πραγματικό χρήμα 5 τρις δολάρια σε χαρτονομίσματα, ενώ υπολογίζονται 25 τρις σε καταθέσεις, 70 τρις σε άυλους τίτλους και χίλια διακόσια τρις σε παράγωγα!
Στην εποχή μας το Δημοκρατικό του κόμμα και όχι το <<αντίπαλο>> συντηρητικό Ρεπουμπλικανικό θεωρείται ως ο πιο αξιόπιστος συνεργάτης της πλουτοκρατίας – εξουσιοκρατίας. Συγκεκριμένα κάτω από τη πολιτική του προστασία το κεφάλαιο, αφοπλίζοντας τις κεντρικές τράπεζες, <<έκοψε>> αέρα χρήμα σαράντα φορές περισσότερο από το παγκόσμιο συνάλλαγμα, ενώ η Ελλάδα υποτίθεται ότι χρεοκόπησε επειδή χρωστούσε μιάμιση φορά το ΑΕΠ της!
Το έδειξε με το καλύτερο τρόπο η επικράτηση του κινήματος Τραμπ ενάντια στο επίσημο ρεπουμπλικανικό κόμμα και σε όλες τις δημοσκοπήσεις, αποδεικνύοντας πως το μόνο που έμεινε στον άνεργο και τον ανασφαλή πολίτη είναι η μετέωρη ψήφος διαμαρτυρίας.
Το χειρότερο πάντως από όλα τα αρνητικά της θητείας του Ομπάμα ήταν η συστηματική εξαπάτηση της κοινής γνώμης. Με εξαιρετική ευχέρεια λόγου και σπάνιο ρητορικό χάρισμα είχε τη δυνατότητα να αναπτύσσει επιχειρηματολογία ντυμένη με την απαραίτητη <<αριστερή>> φρασεολογία που συνέπαιρνε τα πλήθη και απενοχοποιούσε το καπιταλισμό από τα κοινωνικά δεινά που προκαλούσε. Από το ξέπλυμα μαύρου χρήματος το σύστημα που με πίστη και παρρησία εκπροσώπησε έφτασε στο ξέπλυμα της μαύρης πολιτικής.
Η θρασύτητα του έπιασε το αποκορύφωμα της όταν εκδόθηκε το βιβλίο του << Παράτολμη Ελπίδα>> όπου ανάμεσα σε μια ανεκδιήγητη μπαρουφολογία ο αναγνώστης διαβάζει και το δακρύβρεχτο << Με μια μικρή αλλαγή στις προτεραιότητες μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως κάθε παιδί στις ΗΠΑ θα έχει μια έντιμη ευκαιρία στη ζωή>>.
Από τη παραπάνω φράση το μόνο που κρατιέται ως σημαντικό είναι η λέξη <<μικρή>>. Μικρός πρόεδρος, μικρό έργο που μετά από μια οκταετία αφήνει πίσω του δύο εκατομμύρια αμερικανόπουλα άστεγα, υποσιτισμένα, ανεμβολίαστα, χωρίς πρόσβαση σε σχολείο ή παιδίατρο. Αναμενόμενο αποτέλεσμα όταν η <<Παράτολμη Ελπίδα>> μετατρέπεται σε <<Ευάλωτη Δειλία>>, όπως θα έπρεπε να είναι ο πραγματικός τίτλος του βιβλίου του.
Άλλοθι για την αδράνεια του Αυτοκράτορα Ομπάμα βρίσκεται εύκολα στη χιλιοειπωμένη ρήση του Μπίσμαρκ << Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού>>. Όμως η ιστορία θα καταγράψει πως αυτός ιδιαίτερα ο πρόεδρος επαναπροσδιόρισε την έννοια της πολιτικής ως <<η τέχνη της απραξίας>> σε αντιδιαστολή με το βαθύτερο πιστεύω ενός συνεπούς αριστερού που προσδιορίζει τη πολιτική ως <<τέχνη της ευπραξίας>> και θεωρεί το εκλέγεσθαι σε μια θέση, όσο σπουδαία κι αν είναι, όχι σαν άλωση εξουσίας αλλά σαν ανάληψη υπηρεσίας στη διάθεση του λαού που τον ψήφισε.
Αναμφίβολα φτάσαμε στο θλιβερό σημείο να θεωρείται πετυχημένος ο ηγέτης που δεν αποφασίζει τίποτα γιατί με αυτό το τρόπο η πολιτική του φθορά είναι μηδαμινή. Πιθανώς δε και να τον πεθυμήσουμε γιατί προς το παρόν ο διάδοχος του κ. Τραμπ – επιτέλους οι εργολάβοι στο θρόνο οι κατασκευαστές στην εξουσία – έχει άγνοια της διεθνούς κατάστασης και διαχέει ένα πρωτόγνωρο κυνισμό (στο νικητήριο χαιρετισμό του πρόλαβε να μας επιβεβαιώσει ότι η πολιτική είναι βρώμικη και σκληρή).
Ψιλά γράμματα και σιγά μην ιδρώσει το αυτί του κ. Ομπάμα. Ο Λευκός Οίκος του ετοιμάζει το ταξίδι στη καθ’ ημάς Ανατολή για προσπορισμό των οδοιπορικών της τελευταίας εκτός έδρας αποζημίωσης. Κατόπιν θα μεταβεί στη Γερμανία ώστε να πάρει για έκτη φορά γεύση όχι της αρίας αλλά της αχρείας φυλής των αλεμανών σγουγγοκολάριων και να συναντήσει την αρχιμάγιστρο καγκελάριο της ευρωπαϊκής επαρχίας που ο ίδιος επέλεξε ως τοποτηρητή και τύραννο των ευρωπαϊκών λαών με πλήρη γνώση και συνείδηση, αφού προ της προεδρίας του χρημάτισε επικεφαλής της επιτροπής ευρωπαϊκών υποθέσεων της αμερικανικής γερουσίας. Φυσικά μιας και θα βρίσκεται στη γειτονιά ο Φράγκος και ο Λατίνος ανθύπατος δεν θα χάσουν την ευκαιρία να επιδείξουν με αβροφροσύνη την υποταγή τους.
Είναι βέβαιο ότι στη λήξη της θητείας του καμιά διάθεση δεν έχει για πολιτικές παρεμβάσεις. Το μυαλό του ήδη τρέχει στη δημιουργία του <<Ιδρύματος Ομπάμα>> για φοροαποφυγή των ποσών που αποθησαύρισε την τελευταία οκταετία και για να λειάνει οικονομικά και πολιτικά το έδαφος ώστε το 2024 ή το 2028 η σύζυγος του Μισέλ να διεκδικήσει την εξουσία όχι με το αντιαισθητικό διαφανές φόρεμα Βερτσάτσε που την είδαμε πρόσφατα αλλά με το σικ προοδευτικό ένδυμα μιας πραγματικής απογόνου σκλάβων.
Η παγκόσμια ψηφοεξαρτώμενη παράνοια σε όλο της το μεγαλείο. Το σενάριο του House of Cards μιας τηλεοπτικής σειράς του BBC των αρχών της δεκαετίας του 90 να παίρνει σάρκα και οστά στη καθημερινή ζωή ενώ εξήντα εκατομμύρια ψηφοφόροι – τηλεθεατές επιλέγουν ως αρχηγό κράτους τη κυρία του κυρίου (στις μέρες μας τη χαμένη κ. Κλίντον) λες και ψηφίζουν τη καλύτερη φωνή σε διαγωνισμό ταλέντων.
Μιλώντας όμως για παράνοια ο Ελλαδικός προορισμός του αυτοκράτορα υπερτερεί σαφώς κάθε ανταγωνισμού. Στα χώματα που γεννήθηκε η δημοκρατία τώρα τη βλέπουμε να πνέει τα λοίσθια αφού μέσα σε επτά μέρες ένα δημοψήφισμα του 62% ΟΧΙ μεταμορφώθηκε σε αλγεινό ΝΑΙ που επικυρώθηκε σε ένα περίπου μήνα από τα 4/5 της Ελληνικής Βουλής.
Φυσικά και το χρονικό διάστημα της παραπάνω δακτυλουργικής μεταμόρφωσης είναι αρκετά μεγάλο αν σκεφτούμε ότι ο θεός έπλασε το κόσμο σε επτά μέρες επίσης. Όμως άλλο τα μεταφυσικά και άλλο οι θεούληδες των μνημονίων οι οποίοι σπρώχνουν στη μετανάστευση τα ελληνόπουλα προς άγραν υπαμειβόμενης πρωτοδιορισμένης εργασίας στο εξωτερικό.
Και δεν είναι μόνο το θέμα πως βγάλανε σε πλειστηριασμό τα ασημικά αυτής της χώρας μπιρ παρά. Είναι ότι ξεπουλάνε μέχρι και τις αναξυρίδες αυτού του λαού όπως ακριβώς οι αμερικανοί αραδιάζουν στις πρασιές και στα πεζοδρόμια προς πώληση ρούχα, εσώρουχα και όλη την οικοσκευή τους για να καλύψουν τη δόση του τραπεζικού τους δανείου.
Από κοντά και τα εθνικά θέματα καθώς Τούρκοι, Σκοπιανοί και Αλβανοί μύρισαν αίμα (αλήθεια οι Βούλγαροι γιατί αργούν;) και προετοιμάζουν τη περικοπή της ελλαδικής κυριαρχίας εξακοντίζοντας όποια φαντασιόπληκτη τερατολογία τους έρθει στο νου. Ιδιαίτερα η περίοδος εναλλαγής των δύο προέδρων είναι τόσο ρευστή που επιτρέπει σε οποιαδήποτε ιμπεριαλιστική περιφερειακή δύναμη να δημιουργήσει γεωστρατηγικά τετελεσμένα αρκεί να μη θιγούν τα αμερικανικά συμφέροντα.
Δυστυχώς κάποιοι ελπίζουν ότι ο μιγάς αυτοκράτορας έρχεται για να τους προστατέψει σα νέος Αδριανός. Τους συστήνεται ανεπιφύλακτα << Η Μωρία των Ανοήτων>> για να διαβάσουν και να καταλάβουν ότι στους αυτοκράτορες, στους ύπατους και στους κάθε λογής συγκλητικούς παραδίδεις υποχρεωτικά το εθνικό βιός και εισπράττεις μόνο φενάκες, φρούδες υποσχέσεις και παρατάσεις.
Οι αντιμνημονιακοί αυτόχθονες έχουν προ πολλού συνειδητοποιήσει τι σημαίνει ο σφιχτός εναγκαλισμός με τον αμερικανικό παράγονται και δε θα ξεγελαστούν από τα καθρεφτάκια του εύχαρι προεδρικού κονκισταδόρα. Όντας προ Δευκαλίωνα Γραικοί έχουν από αιώνες κατακτήσει την ιδιότητα του οξύνοα λεύτερου και αδούλωτου πατριώτη και όχι την άφρονη ευωχία του παρτΥώτη που συνεχίζει το πάρτυστέλνοντας το λογαριασμό του συμποσίου στο δημόσιο ταμείο ή του ψυχρού και ανερυθρίαστου παρτΗώτη, που υπολογισμένα και αδίσταχτα λαφυραγωγεί για τη πάρτη του ότι απέμεινε σε μια λεηλατημένη χώρα.
Οι Γραικοί γνωρίζουν επίσης πολύ καλά ότι η Ευρωζώνη:
<< …..έχει συνεργήσει με άλλους με σκοπό να μας υποβάλλουν σε μια δικαιοδοσία ξένη προς το Σύνταγμα μας και μη αποδεκτή από τους νόμους μας κυρώνοντας τις υποτιθέμενες νομοθετικές τους πράξεις:
Για να αποβάλλει όλες μας τις συναλλαγές με τον υπόλοιπο κόσμο
Για να μας επιβάλλει φόρους χωρίς τη θέληση μας
Για να καταλύει τους Καταστατικούς μας Χάρτες, να καταργεί τους πιο πολύτιμους νόμους μας και να μεταβάλλει ριζικά το τρόπο διακυβέρνησης μας…….
Οφείλουμε κατά συνέπεια να ενδώσουμε στην ανάγκη που επιβάλλει το χωρισμό μας….>>.
Το ίδιο καλά το παραπάνω κείμενο το γνωρίζει ως συνταγματολόγος και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ αφού δεν είναι κάποια θέση ενός αριστερού αντιμνημονιακού κόμματος Γραικών αλλά απόσπασμα γράμματος αμερικανών επαναστατών προς το κύριο τους βασιλιά της Αγγλίας που συντάχθηκε από τον Τόμας Τζέφερσον και τον Βενιαμίν Φρανγκλίνο και στην ιστορία έμεινε ως η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών της 4ης Ιουλίου 1776.
Σε λίγες ώρες λοιπόν ο Αυτοκράτορας Ομπάμα θα προβάλλει στο κεφαλόσκαλο του Έιρ Φόρς Ουάν, θα κατέβει χαμογελαστός τα σκαλιά και θα περιδιαβεί την Αθήνα. Οι πεινασμένοι Γραικοί θα υψώσουν τα αντιβράχια τους, θα τα σταυρώσουν στους καρπούς και με αφεστώτα τα δάχτυλα της κάθε τους παλάμης θα απονείμουν μεγαλόπρεπο και πρέποντα χαιρετισμό.
Οι υπόλοιποι νεοέλληνες – πειναλέοι γραικύλοι – θα διαγκωνίζονται για μια θέση κοντά στο κ. Πρόεδρο χτυπώντας γλοιώδη παλαμάκια, εκδηλώνοντας σε κάθε ευκαιρία τον χαμερπή αήθη μηδισμό τους. Και από πάνω στα επουράνια ο Σουητώνιος παρέα με το Γιουβενάλη θα σκάνε στα γέλια και in concerto με τους γονυπετείς μνημονιακούς πολιτικούς μας θα αναφωνούν σε κάθε ευκαιρία << Ave Imperator Obama, Graeculi Esurientes te Salutant>> που για χάρη της μετάφρασης σημαίνει: <<Χαίρε Αυτοκράτορα Ομπάμα, οι λιγούρηδες Γραικύλοι σε χαιρετούν>>.
