«Αποφασίζομεν και Διατάσσομεν»- Η Δημοκρατία τους σε κονσέρβα

Στην Ελλάδα των ΦΕΚ και των φίλων, δεν κυβερνά ο λαός – κυβερνά μια κοινοβουλευτική ολιγαρχία με ψευδεπίγραφο τίτλο “δημοκρατία”.
Ένα μικρό κόμμα, με το 20κάτι τις εκατό του συνόλου, μεταμορφώνεται δια μαγείας σε απόλυτο άρχοντα του Κοινοβουλίου, και επειδή έχει τις περισσότερες έδρες, παριστάνει τον Μεγάλο Τιμονιέρη του Έθνους.

Και ενώ στην Ελβετία ψηφίζουν για το αν θέλουν δημόσιες τουαλέτες ή ιπτάμενα πατίνια, εδώ ο λαός είναι καλός μόνο για selfies και χειροκροτήματα κάθε τέσσερα χρόνια.
Για τα σοβαρά – για τα σπίτια μας, την περιουσία μας, την καθημερινότητά μας – δεν ρωτιέται κανείς.
Οι αποφάσεις παίρνονται πίσω από πόρτες, σε γραφεία με βαριά ξύλινα τραπέζια, και τις σερβίρουν με το γνωστό πλέον συνοδευτικό:
“Αποφασίζομεν και Διατάσσομεν.”

Τα οικόπεδα εκτός σχεδίου; Καπούτ.
Πλέον δεν έχουν καμία αξία.
Όχι γιατί το επέβαλε η φύση ή η ανάγκη, αλλά γιατί έτσι… διέταξαν.
Να τα ξεπουλήσεις, λέει, όσο-όσο, για να περάσουν στους γνωστούς «επενδυτές» που περιμένουν στη γωνία με τα χαρτοφύλακα και το χαμόγελο του λύκου.

Οι ψησταριές στα πανηγύρια; Εγκληματική ενέργεια!
Απαγορεύονται.
Ο γύρος και το σουβλάκι απειλούν την κοινωνική ειρήνη.
Αν θες φαΐ, πάρε catering – ξέρουν αυτοί.
Η πατάτα με ρίγανη έγινε αναρχική πράξη.

Το καζίνο της Πάρνηθας; Σου έλειψε ο κουλοχέρης δίπλα από το νηπιαγωγείο;
Να σου και το νέο Las Vegas στο Μαρούσι! Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν επιβραβεύεται τόσο απροκάλυπτα ο εθισμός και η παρακμή.

Και όλα αυτά, φυσικά, με τη «σύμπνοια» και την «ανεξαρτησία» της Δικαιοσύνης.
Εδώ γελάει και το Συμβούλιο της Επικρατείας – αν δεν είναι απασχολημένο με το να βγάζει “συνταγματικά” όλα όσα καίνε το Σύνταγμα.

Μόνοι τους τα σκέφτονται, μόνοι τους τα ψηφίζουν, μόνοι τους τα εφαρμόζουν.
Οι υπόλοιποι βουλευτές; Μαριονέτες. Διακοσμητικά δημοκρατίας. Όταν μιλά ο αρχηγός, το μόνο που ακούς είναι «ναι σε όλα».

Και ο κόσμος; Ο κόσμος ακόμα δεν έχει καταλάβει την απειλή.
Όπως είπε και ο Σαρλ Πιερ Μπωντλαίρ:

«Η μεγαλύτερη επιτυχία του Διαβόλου ήταν να πείσει τον Άνθρωπο ότι δεν υπάρχει».

Έτσι κι εδώ, η μεγαλύτερη επιτυχία του πολιτικού συστήματος είναι ότι μας έπεισε πως η εξουσία είναι ανίκητη και η αντίσταση μάταιη.

Όμως η φύση δεν αναγνωρίζει παντοδύναμους.
Όταν η αγέλη πεινάσει αρκετά, ο λύκος γίνεται λεία. Και τότε – τότε θα θυμηθούν ότι ο λαός δεν είναι για να χειροκροτεί, είναι για να αποφασίζει.

Όχι αυτοί. Όχι οι ίδιοι και οι ίδιοι. Όχι τα «ναι» και τα «ό,τι πεις, αρχηγέ».
Ο λαός. Με δημοψηφίσματα. Με συμμετοχή. Με ευθύνη. Για το δικό του καλό και για το μέλλον της πατρίδας.

Γιατί, όπως έγραψε και ο Σεφέρης:
«Μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις, πολύ ταχτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά».
Το θέμα είναι: Μέχρι πόσες δόσεις θα αντέξεις ακόμα, πολίτη;

Και εμείς;
Εμείς καθόμαστε. Μέχρι να ‘ρθει η σειρά μας.

Ήρθε η ώρα να επιλέξεις. Θα συνεχίσεις να ζεις ως υπήκοος;
Ή θα ξαναγίνεις πολίτης;