Ήμασταν νιοί και γεράσαμε. Κι αν μας ρωτήσεις, τόσα χρόνια μετά, όλους εμάς που μαθητεύσαμε στο μεγάλο σκολειό της «χρυσής εποχής» του «Ποντικιού» θα σου απαντήσουμε: Είμαστε δημοσιογραφικά παιδιά του Κώστα Παπαϊωάννου. Κοντά σ’ αυτόν, στην άλκη της νιότης μας, μάθαμε το μεγαλείο της αληθινής δημοσιογραφίας, το πάθος για την αλήθεια και την ελευθερία της σκέψης και του λόγου. Άνθρωπος βαθειά δημοκράτης, αριστερός, ανήσυχος, δημιουργικός με ένα αστείρευτο χιούμορ έστησε με τους συνεργάτες του το «Ποντίκι» την «πολιτική, σατιρική, αποκαλυπτική» εφημερίδα που όμοιά της δεν υπήρχε ούτε στην Ευρώπη , ούτε στον κόσμο ολόκληρο.
Πολλοί την παρομοίαζαν με την γαλλική «Le Canard enchaine». Όμως δεν ήταν το ίδιο. Η «Le Canard enchaine». Ήταν μεν σατιρική αλλά κυρίως ασχολούνταν με την παραπολιτική. Αντίθετα το «Ποντίκι» συνδύαζε, με μεγάλη επιτυχία, την καυστική σάτιρα με τη «βαριά πολιτική».
Με την καθοδήγηση του Κώστα το «Ποντίκι» με μια γλώσσα λαϊκή, καυτή, αριστοφανική έλεγε πάντα τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Ήταν μια εφημερίδα αριστερή, δημοκρατική και πατριωτική από την πρώτη μέχρι την τελευταία της σελίδα.
Αστείρευτος σε ιστορίες , με το δικό του ξεχωριστό τρόπο μας περιέγραφε διάφορα σπαρταριστά περιστατικά, όπως αυτό με το απολυτήριο του από το Γυμνάσιο που είχε βγει στο όνομα… γυναίκας! Αντί για «Κωνσταντίνος Παπαιωάννου» έγραφε… «Κωνσταντίνα Παπαιωάννου»!
Θηρευτής της αλήθειας ο Κώστας επέμενε μέχρι τέλους στην αποκάλυψή της σε μεγάλες υποθέσεις και σκευωρίες, όπως ήταν αυτές της άδικης εκτέλεσης του Αριστείδη Παγκρατίδη και της δολοφονίας του Πολκ που συγκλόνισαν την Ελλάδα.
Στην υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη ήταν μέλος της τετράδας των δημοσιογράφων ( κοντά στο Γιάννη Βούλτεψη, το Γιώργο Μπέρτσο και το Γιώργο Ρωμαίο) που αποκάλυψε το έγκλημα του παρακράτους με τη βοήθεια του εισαγγελέα Δελλαπόρτα που τους προμήθευε με τα υλικά της ανάκρισης. Και χωρίς αυτούς η δολοφονία θα είχε περάσει σαν ένα απλό τροχαίο.
Στα χρόνια της δικτατορίας πήρε μέρος στην Αντίσταση, πιάστηκε και φυλακίστηκε στον Κορυδαλλό. Σεμνός , χωρίς να περηφανεύεται, δεν μιλούσε γι’ αυτά. Κι έπρεπε να περάσει καιρός για να μάθουμε εμείς οι νεώτεροι, ακόμη κι αν περνάγαμε δεκάδες ώρες μαζί του καθημερινά, από άλλους γι’ αυτή του τη δράση. Στον Κορυδαλλό τον ξανάκλεισαν στα χρόνια της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, μαζί με άλλους εκδότες και διευθυντές εφημερίδων γιατί έκαναν το έγκλημα να δημοσιεύσουν μια προκήρυξη της «17 Νοέμβρη».
Παιδί δημοσιογραφικό κι εγώ του Κώστα Παπαιωάννου μπήκα μειράκιο στο «Ποντίκι» κι είχα την τύχη, κοντά σ΄αυτόν, να δουλέψω δίπλα στον Άγγελο Στάγκο, τον Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο, τον Ερρίκο Μπαρτζινόπουλο, το Ρούσο Βρανά και δεκάδες άλλους πολύ καλούς συναδέλφους, ότι καλύτερο υπήρχε στην δημοσιογραφική πιάτσα , που με τίμησαν με τη φιλία τους. Μαζί με τα πρόσωπα γνώρισα και τόπους. Μέχρι και στα οικόπεδα του πατρός Μητσοτάκη στην Αλόννησο έφτασε η χάρη μου, χάρη στον Κώστα.
Και τώρα; Τούτη τη δύσκολη στιγμή το μόνο που μπορώ να πω, το μόνο που μπορούμε να πούμε όσοι τον γνωρίσαμε και δουλέψαμε μαζί του είναι ένα μεγάλο Ευχαριστώ. Σε ευχαριστούμε Κώστα για ότι μας έδωσες για ότι μας έμαθες…
*** Η φωτογραφία από το αρχείο του Σταύρου Χριστακόπουλου (Αντίο, Κώστα)
