Από παντού μας τα παίρνουν- Το 1,5 ευρώ που ξεχείλισε το ποτήρι

Η τροπολογία του υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκου Πιερρακάκη δεν είναι απλώς ένα τεχνοκρατικό ολίσθημα.
Είναι μια συνειδητή πολιτική πράξη κοινωνικού σαδισμού.
Μια ακόμη απόδειξη ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι μόνο αδιαφορεί για την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά εργάζεται υπέρ των μεγάλων τραπεζικών συμφερόντων εις βάρος του πιο αδύναμου κοινωνικού ιστού.

Με ένα καμουφλαρισμένο «δώρο» στους πολίτες, που υποτίθεται ότι καταργεί τις τραπεζικές προμήθειες, η κυβέρνηση εισάγει ένα νέο “ψηφιακό χαράτσι”: 1,5 ευρώ επιπλέον κόστος σε κάθε ανάληψη από τα ΑΤΜ που δεν ανήκουν στην τράπεζά μας. Και ποια είναι αυτά τα ΑΤΜ; Το 98%! Δηλαδή σχεδόν όλα.

Ό,τι και να λέει η κυβέρνηση, η αλήθεια είναι μία: επιβάλλει έναν νέο κεκαλυμμένο φόρο στους φτωχούς, τους ηλικιωμένους, τους μη εξοικειωμένους με την τεχνολογία, στους αποκλεισμένους της υπαίθρου και της επαρχίας.
Στην Ελλάδα των ανατιμήσεων, των ενοικίων-βρικολάκων και των επιδομάτων-ξεροκόμματων, έρχεται τώρα και το “τέλος ανάληψης”, ένα ακόμη εργαλείο λεηλασίας του εισοδήματος των πιο αδύναμων.

Η κυβέρνηση, ντυμένη με τον μανδύα της ψηφιακής μεταρρύθμισης, παίζει το πιο βρόμικο παιχνίδι εξυπηρέτησης των τραπεζικών καρτέλ.
Οι τράπεζες ανακοινώνουν προκλητικά ότι θα χάσουν μόνο 20 εκατομμύρια ευρώ από τα 1,7 δισ. ευρώ που εισπράττουν κάθε χρόνο από προμήθειες – και το παρουσιάζουν ως “ζημιά”.
Η κοροϊδία περισσεύει.

Ας το πούμε ξεκάθαρα: οι τράπεζες είναι οι πραγματικοί νομοθέτες.
Η κυβέρνηση είναι απλώς ο εντολοδόχος.
Η τροπολογία Πιερρακάκη είναι η νομοτεχνική απόδειξη της πλήρους υποταγής του κράτους στα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, στέλνεται ένα ωμό μήνυμα: οι ελληνικές τράπεζες “ξεφορτώνονται” τα ATM, για να τα αναλάβουν πολυεθνικοί κολοσσοί, οι οποίοι θα μετατρέψουν την κάθε μας συναλλαγή σε μια ακριβοπληρωμένη εμπειρία.
Κάθε ανάληψη, κάθε ευρώ που τραβά ένας συνταξιούχος από την επαρχία, κάθε μικρό βήμα ανεξαρτησίας για κάποιον χωρίς smartphone, θα κοστίζει ακριβά.

Αυτό το μέτρο δεν είναι απλώς ανάλγητο – είναι μια συνειδητή πολιτική επιλογή ταξικού πολέμου από πάνω προς τα κάτω.

Στην Ελληνική κοινωνία όπου:

• οι μισοί συνταξιούχοι ζουν με λιγότερα από 400 ευρώ,
• τα νοικοκυριά κόβουν ρεύμα, φαγητό και φάρμακα για να πληρώνουν δάνεια και ενοίκια,
• και η μεσαία τάξη έχει γίνει θύμα ενός κράτους-εισπράκτορα,

…το 1,5 ευρώ γίνεται σύμβολο μιας εκδικητικής διακυβέρνησης που τιμωρεί όποιον είναι φτωχός, απλός ή αναλώσιμος.

Αυτή δεν είναι μια «μεταρρύθμιση».
Είναι ένα πολιτικό έγκλημα με τραπεζική αιτιολόγηση.
Δεν σώζει το τραπεζικό σύστημα ,το θεμελιώνει ως ανεξέλεγκτο εξουσιαστικό μηχανισμό πάνω από τη δημοκρατία, τους θεσμούς και τη λαϊκή κυριαρχία.

Καιρός να τελειώνει το παραμύθι. Η κοινωνία δεν μπορεί άλλο να πληρώνει με αίμα τις “καινοτομίες” του νεοφιλελευθερισμού.
Ο πολίτης δεν είναι ούτε πελάτης, ούτε υπήκοος των τραπεζών.
Είναι το υποκείμενο της Δημοκρατίας.