Από EastMed και δήθεν συμμαχίες με Ισραήλ στην «παράδοση» του Αιγαίου

Το ίδιο μάλλον σκέφτηκαν και στη Νέα Δημοκρατία, το προεκλογικό πρόγραμμα της οποίας δεν περιέχει καν τμήμα που να αφορά την εξωτερική πολιτική, ενώ και τα προγράμματα των άλλων κομμάτων ελάχιστες και εντελώς γενικόλογες, ανάξιες λόγου αναφορές περιέχουν για το θέμα αυτό. Είναι βέβαια κάπως δύσκολο για τα κόμματα να παραδεχτούν εντελώς και επισήμως ότι η Ελλάδα δεν διαφέρει από ένα κανονικό προτεκτοράτο, ότι δηλαδή την εξωτερική (όπως και την οικονομική) πολιτική της Αθήνας καθορίζουν στην πραγματικότητα η Ουάσιγκτον και τα άλλα κέντρα της «συλλογικής Δύσης», και έτσι τα κόμματα αναγκάστηκαν να βάλουν ως δεύτερο θέμα του «debate» τους την εξωτερική πολιτική.

Η ίδια η απόφαση των κομμάτων να ονομάσουν τη συζήτηση των αρχηγών τους «debate» φοβάμαι ότι φανερώνει μια έλλειψη αξιοπρέπειας, αυτοεκτίμησης, αυτοσεβασμού. Έναν αφόρητο, αντάξιο της Μαντάμ Σουσούς του Ψαθά, επαρχιωτισμό των κομμάτων αυτών και των ηγεσιών τους, πόσο μάλλον όταν συμβαίνει στη χώρα που παρήγαγε και εξήγαγε σε όλο τον κόσμο λέξεις όπως Δήμος, Δημοκρατία, Διάλογος, Διαλεκτική, Πολίτης, Πολιτική. (Χρησιμοποιούμε τον όρο «επαρχιωτισμός» με την κακή του έννοια, δεν έχουμε τίποτα με την ελληνική επαρχία εξάλλου, που είναι, ηθικά και κοινωνικά, σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την πρωτεύουσα).

Σε μια χώρα όπου βέβαια ακούει κανείς καθημερινά καθηγητές πανεπιστημίων, πολιτικούς και δημοσιογράφους να δολοφονούν την ελληνική γλώσσα που, όπως κάθε γλώσσα, είναι το «συντακτικό», τα μαθηματικά της «σκέψης», λογικό είναι να παρακολουθούμε και τέτοια «debate». Η κακοποίηση της γλώσσας σε μια χώρα μαρτυρά και στραμπουληγμένη «σκέψη». Και δεν μπορεί να μην είναι στραμπουληγμένη, αφού προσπαθεί να φέρει νοήματα και σκοπιμότητες άλλων και να τα «πουλήσει» στο εσωτερικό. Άλλοι σκέφτονται για τη χώρα, οι «δικοί μας» απλώς «εκφωνούν» αυτό που εκείνοι σκέφτονται.

Αν βέβαια το δει κανείς από μια άλλη πλευρά, μπορεί να ‘χουν δίκιο να φοβούνται λέξεις όπως οι ελληνικές «Διάλογος», «Αντιπαράθεση», «Συζήτηση» που, απευθυνόμενες στη συνείδηση και τη νοημοσύνη των τηλεθεατών, θα κινδύνευαν να τους αφυπνίσουν ως προς την τραγική πραγματικότητα της χώρας τους, όπως αντανακλάται άλλωστε, έστω και με διαφορετικούς τρόπους και σε διαφορετικούς βαθμούς, στα κόμματα που συμμετείχαν στο «debate». Μια ερώτηση βέβαια που έπρεπε να τεθεί και φυσικά δεν τέθηκε στη διάρκεια αυτού του «debate» προς τους αρχηγούς θα έπρεπε να είναι η εξής: «Κύριε Πρόεδρε πείτε μου ένα λόγο να σας αφήσω ένα κατοστάρι να μου το φυλάξετε, πείτε μου ένα λόγο να σας εμπιστευθώ».

Οι ερωτήσεις που δεν έγιναν

Αποδεικνύοντας ότι η διαδικασία ήταν (και δεν μπορούσε να μην είναι για τους λόγους που αναφέραμε) παρά μόνο τυπική, ούτε οι δημοσιογράφοι ρώτησαν σχεδόν τίποτα για τα τεράστια, καυτά και πολύ επικίνδυνα προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής ούτε οι πολιτικοί, ως επί το πλείστον, τα σχολίασαν.

Ας πάρουμε το κεντρικό ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής, τις σχέσεις με την Τουρκία. Επί κάμποσα χρόνια, οι δύο προηγούμενες κυβερνήσεις (καθ’ υπόδειξιν του Νετανιάχου και εν συνεχεία του άξονα Τραμπ-Νετανιάχου) μας τρέλαναν με τον αγωγό EastMed, τις αναζητήσεις των υδρογονανθράκων στην ανατολική Μεσόγειο, έβγαζαν φιλιππικούς κατά της Άγκυρας απειλώντας την για να μη στείλει το Oruç Reis στη Μεσόγειο, έκλειναν τριγωνικές και τετραγωνικές (κατά φαντασίαν) συμμαχίες με το Ισραήλ παραχωρώντας του τη βάση της Καλαμάτας και πολύ κρίσιμη επιρροή στις ένοπλες δυνάμεις, ακόμα και τη δυνατότητα να παρακολουθεί τον ίδιο τον αρχηγό των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και του Στρατού Ξηράς(*), ενώ έκαναν σχέδια για επέκταση των χωρικών υδάτων της Κρήτης.

Το αποτέλεσμα ήταν να οδηγηθούμε παρ’ ολίγον σε πόλεμο, το Oruç Reis να έχει πλησιάσει τη Ρόδο και οι ελληνικές μεγαλοστομίες να έχουν αποδειχθεί μπαρούφες, υπονομεύοντας την αποτρεπτική ισχύ της χώρας, να υπάρχει τώρα τουρκολιβυκό μνημόνιο, να έχουμε παραιτηθεί από τα δικαιώματά μας στην ανατολική Μεσόγειο συμφωνώντας σε περιορισμένη επήρεια σε ένα μεγάλο νησί όπως η Κρήτη (συμφωνία Δένδια για ΑΟΖ με Αίγυπτο), να έχουμε υιοθετήσει ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα που εγγυάται την οικονομική καταστροφή της Ελλάδας χωρίς να εγγυάται την άμυνά μας από την Τουρκία, να έχουν ξυπνήσει όλες οι τουρκικές αξιώσεις που παρέμεναν εν υπνώσει τα πρώτα 15 χρόνια του Ερντογάν και να έχει γίνει τζαμί η Αγία Σοφία. Δεν το λες ακριβώς επιτυχία αυτό. Είναι το ισοδύναμο της οικονομικής χρεωκοπίας στην εξωτερική και αμυντική πολιτική.

Πριν από τρία χρόνια, ο Νετανιάχου ερχόταν στην Αθήνα, υπέγραφε τις συμφωνίες για τον EastMed, τον χειροκροτούσαν ενθουσιωδώς τα περισσότερα κόμματα και επικύρωναν τις σχετικές συμφωνίες με το Ισραήλ, ενώ ο Ερντογάν απαντούσε στέλνοντας τη μισή αεροπορία του στο Αιγαίο.

Τώρα όλα αυτά ξεχάστηκαν ως δια μαγείας και από την κυβέρνηση και από τα κόμματα που τα υποστήριξαν, χωρίς κανείς να μπει στον κόσμο έστω να ενημερώσει τους ιθαγενείς δουλοπάροικους τι συμβαίνει και γιατί συμβαίνει. Και όχι μόνο ξεχάστηκαν αυτά, αλλά, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, η Ουάσιγκτον και το Βερολίνο έδωσαν προφανώς εντολή στην Αθήνα να ακολουθήσει την ακριβώς αντίθετη πολιτική.

Έγινε λοιπόν «debate» για την εξωτερική πολιτική και αυτή η κολοσσιαία και κολοσσιαίων συνεπειών αλλαγή 180 μοιρών της εξωτερικής μας πολιτικής δεν απασχόλησε ούτε τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, ούτε τα σχόλια των αρχηγών…

Απλώς τρομάζει κανείς διαπιστώνοντας πόσο εύκολα τα κόμματά μας και οι κυβερνήτες ή υποψήφιοι κυβερνήτες μας μπορούν να μεταβάλλουν την πολιτική στα πιο κρίσιμα ζητήματα της χώρας, χωρίς να νιώθουν κάποια ανάγκη να εξηγήσουν τι κάνουν στους πολίτες, αλλά και χωρίς η συντριπτική πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης έστω να τους ρωτάει τι στο καλό κάνουν.

Ζούμε τον θάνατο της πολιτικής, της δημοκρατίας και της δημοσιογραφίας, δηλαδή τον θάνατο της ελευθερίας μας και της χώρας μας.

Διαλύουμε την άμυνα, πολλαπλασιάζουμε τις παραχωρήσεις…

Από εκεί που στέλναμε προ διετίας στην ανατολική Μεσόγειο όλο τον στόλο να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία διεκδικώντας μια ΑΟΖ μέχρι τον πλανήτη Άρη, αρχίσαμε τώρα, κατ’ εντολήν των ΗΠΑ και της Γερμανίας, να ικανοποιούμε το ένα μετά το άλλο τα πιο εξωφρενικά αιτήματα της Άγκυρας:

1. Για πρώτη φορά εδώ και μισό αιώνα, ελληνική κυβέρνηση, η κυβέρνηση Μητσοτάκη πήρε μέτρα μερικού αφοπλισμού της πρώτης και πιο κρίσιμης γραμμής της ελληνικής άμυνας στο ανατολικό Αιγαίο. Απέναντι από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, θυμίζουμε, βρίσκεται ο μεγαλύτερος αποβατικός στόλος του πλανήτη, που ασκείται κάθε καλοκαίρι στην κατάληψη ενός ή περισσοτέρων ελληνικών νησιών. Πήρε λοιπόν από κει η κυβέρνηση πολλά όπλα και τα έστειλε στην Ουκρανία, χωρίς να τα αντικαταστήσει και θα απομακρύνει και περισσότερα, αν εξακολουθήσει να μας κυβερνά.

Οι τελευταίες κυβερνήσεις που έλαβαν τέτοια μέτρα αφοπλισμού ήταν οι κυβερνήσεις της δικτατορίας που απέσυραν τη μεραρχία από την Κύπρο και σαμπόταραν οι ίδιες κάθε άμυνα κατά της τουρκικής εισβολής στο νησί τον Ιούλιο του 1974.

Τα μέτρα αυτά είναι ακόμα πιο εντυπωσιακά, τη στιγμή που ο Μητσοτάκης έχει εγκρίνει ένα τεράστιο δώρο πολλών δισεκατομμυρίων προς τις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες, που δεν αντέχει η Ελλάδα, υποτίθεται γιατί η χώρα αντιμετωπίζει απειλή εξ ανατολών.

2. Η Αθήνα υποστήριξε την Τουρκία για να αναλάβει την προεδρία του Διεθνούς Οργανισμού Ναυτιλίας (ΙΜΟ) σαμποτάροντας την υποψηφιότητα της Κύπρου – που είχε και υποστήριξη άλλων κρατών της Ε.Ε. Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι αμφότερες μεγάλες ναυτιλιακές δυνάμεις, ενώ υφίστανται μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, Κύπρου και Τουρκίας και Ε.Ε. και Τουρκίας σοβαρότατες διαφορές για θέματα που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του ΙΜΟ, ιδίως σε ότι αφορά την πρόσβαση των κυπριακών πλοίων στα τουρκικά λιμάνια και τη δυνατότητά τους να διαπλέουν τα Στενά.

Ο υπουργός (από το) Εξωτερικών μάλιστα, ο κ. Δένδιας, υποστήριξε ότι η Αθήνα χρειάστηκε γενναιότητα για να ψηφίσει όπως ψήφισε στον ΙΜΟ. Γιατί; Κάθε φορά δεν υποστηρίζει τους Αμερικανούς και τους Γερμανούς εναντίον των ελληνικών συμφερόντων; Το ίδιο έκανε και τώρα.

Όσο για το κυπριακό κράτος, υποστήριξε ο κ. Δένδιας έχει έναν ιδιότυπο «ψυχικό εξαναγκασμό», γιατί έχει υποστεί εισβολή και ακρωτηριασμό. Έχει κάποια ψυχική ασθένεια δηλαδή, κάποιο πρόβλημα, μια «εσωτερική ψυχική ατζέντα», όπως είπε, και δεν μπορεί να καταλάβει τη γενναιότητα της Αθήνας έναντι της φίλης Τουρκίας. Όπως και ο κ. Σκέρτσος ανακάλυψε ότι ο ελληνικός λαός έχει κάποιες εμμονές με το παρελθόν, εξαιτίας των οποίων διεκδικεί ακόμα αποζημιώσεις από τη Γερμανία, τις οποίες θα έκανε καλύτερα να ξεχάσει και να δει το μέλλον.

Όλες οι κυβερνήσεις μετά το 1974 είπαν κάποια ψέματα. Καμία όμως δεν έβαλε τόσο πολύ το ψέμα, τον κυνισμό και το θράσος στο κέντρο της επικοινωνιακής στρατηγικής της όσο η σημερινή.

Η τάση αυτή δεν είναι τυχαία. Αντανακλά την καινούρια φάση του διεθνώς πρωτοποριακού προγράμματος αποσύνθεσης του ελληνικού έθνους – κράτους και του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού που εφαρμόζεται από το 2010 και που ο Τζωρτζ Σόρος ονόμασε «σπείρα θανάτου». Ξεκινήσαμε με την αρπαγή και καταστροφή της οικονομίας μας, προχωρήσαμε στην αρπαγή της γεωπολιτικής υπεραξίας, γίναμε αποικία δεδομένων με τις παρακολουθήσεις και τώρα πάμε στην ολοκλήρωση της απαγωγής της λογικής και της αξιοπρέπειάς μας.

Εδώ η «Αυτοκρατορία του Χρήματος» πειραματίζεται και κατασκευάζει το νέο ολοκληρωτικό Παράδειγμα.

3. Η κυβέρνηση δέχτηκε την απαράδεκτη απαίτηση της Τουρκίας να διαλυθεί το στρατόπεδο των κατατρεγμένων Κούρδων προσφύγων στο Λαύριο, διότι δήθεν φιλοξενεί και εκπαιδεύει τρομοκράτες (οι αναγνώστες μας μπορούνε να πάνε να κάνουν μια βόλτα, έχει φτιάξει και ο καιρός, και να δουν με τα μάτια τους κατά πόσο συμβαίνει ή μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο) και άρχισε να το καταργεί σταδιακά και στα μουλωχτά, επικαλούμενη πολεοδομικά ζητήματα.

4. Δεν έγιναν επισκέψεις κρατικών αξιωματούχων στο Αιγαίο το Πάσχα, μπας και ενοχληθεί η Τουρκία.

5. Έγινε ένα πρώτο βήμα για την αναγνώριση του Κοσόβου, παρόλο που μια τέτοια αναγνώριση συνιστά προηγούμενο για την αναγνώριση του τουρκικού ψευδοκράτους στην Κύπρο, αλλά και μπορεί να ενισχύσει μελλοντικές τουρκικές αξιώσεις στη Θράκη.

Υπάρχουν και άλλα, αλλά νομίζουμε ότι αποδείξαμε επαρκώς το θεώρημα. Σημειωτέον ότι στα περισσότερα από αυτά οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης ήταν από υποτονικές έως ανύπαρκτες, ενώ τα περισσότερα μέτρα έτυχαν και πολύ περιορισμένης δημοσιότητας από τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης (που ενοχλούνται μάλιστα οι ιδιοκτήτες τους όταν τα λέμε «συστημικά»). Τα μέσα αυτά δεν ελέγχονται από το σύστημα Μητσοτάκη, ελέγχονται απευθείας από την «Αυτοκρατορία» και τους μηχανισμούς της. Για αυτό έπνιξαν τις «αιρετικές» δηλώσεις του Κώστα Καραμανλή για την Ουκρανία, αλλά και την προειδοποίησή του για κίνδυνο επαναφοράς του Σχεδίου Ανάν, όπως είχαν πνίξει πρόσφατα και τις δηλώσεις του ίδιου του ηγέτη της εκσυγχρονιστικής παράταξης, του Κώστα Σημίτη, όταν βγήκε και είπε ότι δεν είναι ανάπτυξη η λεηλασία της χώρας από τα funds, για να αγνοηθεί από όλα σχεδόν τα έντυπα και τα σάιτς του εκσυγχρονισμού!

Όλα τα παραπάνω όμως είναι ασήμαντα μπροστά στις μείζονες παραχωρήσεις που ζητάνε τώρα από την Ελλάδα και την Κύπρο Αμερικανοί και Γερμανοί σε ό,τι αφορά το καθεστώς του Αιγαίου, της Θράκης και της Κύπρου. Θα επανέλθουμε στο επόμενο άρθρο μας.

Σημείωση

(*) Το ότι τις παρακολουθήσεις έκαναν οι Ισραηλινοί το απεκάλυψαν η εφημερίδα Το Βήμα, ο εκδότης Κώστας Βαξεβάνης και άλλοι.

Κανένας (αριθμός μηδέν) αρχηγός οποιουδήποτε των έξι κοινοβουλευτικών κομμάτων, από το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25 έως την Ελληνική Λύση δεν αναφέρθηκαν, στο διάστημα δεκαοκτώ μηνών που συνεχίζεται το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων και κάμποσων κοινοβουλευτικών συζητήσεων που έγιναν, στο γεγονός ότι οι υπηρεσίες μιας τρίτης χώρας, ας δεχθούμε ότι είναι και η πιο φιλική προς την Ελλάδα, παρακολουθούσε τους πάντες. Μιλάνε μόνο και αυστηρά για παρακολουθήσεις Μητσοτάκη, ενώ το ΚΚΕ προσθέτει και τις παρακολουθήσεις ΣΥΡΙΖΑ, μπας τυχόν και του ξεφύγει. Ίσως να θεωρούν φυσιολογικό να μας παρακολουθεί ένα τρίτο κράτος. Τι να πούμε τώρα εμείς, πώς να σχολιάσουμε τα όλο και πιο απίστευτα που μας συμβαίνουν;

Το ίδιο έγινε και με την τοποθέτηση του κ. Κοντολέοντος στην ΕΥΠ, που επικρίθηκε γιατί δεν είχε το πτυχίο που απαιτούσε ο νόμος: αυτό τους μάρανε, δεν τους απασχόλησε όμως ότι ήταν υπεύθυνος για την ασφάλεια της πρεσβείας ενός άλλου κράτους, εν προκειμένω των ΗΠΑ.

Μάλιστα, τόσο τα κόμματα και οι αρχηγοί τους, όσο και η συντριπτική πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, όταν ασχολούνται με τα κακόβουλα λογισμικά παρακολούθησης Pegasus και Predator, των οποίων η Ελλάδα και η Κύπρος έγιναν κύρια κέντρα εξαγωγής στην Αφρική, αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι ακόμα και να τα χαρακτηρίσουν ως ισραηλινά, όπως προφανώς θα έκαναν για οποιοδήποτε άλλο προϊόν.

Ευτυχώς βέβαια που υπάρχει ο ισραηλινός τύπος και ένα ορισμένο επίπεδο ελευθερίας στο Ισραήλ και μπορούμε να μαθαίνουμε από εκεί τι συμβαίνει στη χώρα μας. Όπως πάντα στην ιστορία, άλλη ελευθερία και ενημέρωση διαθέτουν οι πατρίκιοι, άλλη οι πληβείοι, άλλη οι δούλοι.

Ίσως να ‘χουν δίκιο ορισμένοι φίλοι που πιστεύουν ότι η αποκάλυψη των παρακολουθήσεων έγινε γιατί η Ουάσιγκτον εξοργίστηκε με τις δραστηριότητες του Ισραήλ που αμφισβήτησε το αμερικανικό μονοπώλιο στο να μας παρακολουθεί. Αν έγινε έτσι βέβαια, μάλλον θα εξεπλάγησαν και οι Αμερικανοί από το πόσες σχετικά λίγες αντιδράσεις προκάλεσε ένα σκάνδαλο που, σε οποιαδήποτε άλλη δυτική χώρα, θα είχε ρίξει οποιαδήποτε κυβέρνηση πολύ γρήγορα.