AKOY ANΘΡΩΠΑΚΟ Τσίπρας Ο Μέγας Μεταλλαγμένος

Γιατί ο Τσίπρας Πρέπει να Μείνει Ιστορία (Σκληρή Αλήθεια για μια Επικίνδυνη Ψευδαίσθηση).

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι απλώς ένας πρώην πρωθυπουργός που απέτυχε.

Είναι ένας μνημειώδης παραχαράκτης της πολιτικής πραγματικότητας, ένας μεταλλαγμένος από τα ίδια τα ερείπια των υποσχέσεών του, που η επιστροφή του στην πολιτική σκηνή δεν θα ήταν απλώς λάθος, αλλά συστημικός κίνδυνος για οποιαδήποτε προοπτική πραγματικής αριστεράς και λαϊκής απελευθέρωσης.

Ας το δούμε χωρίς δισταγμούς, χωρίς νοσταλγικές ομίχλες, με την ωμή αφήγηση των πράξεων που τον ορίζουν.
Αυτός ο άνθρωπος, που ανέβηκε στην εξουσία πάνω στο οδυνηρά γνήσιο «ΟΧΙ» ενός λαού που ζητούσε αξιοπρέπεια απέναντι στη λιτότητα και την ταπεινωτική εκβιαστική λογική των δανειστών, το μετέτρεψε σε ένα πικρό, δοσοληπτικό «ΝΑΙ» στα Βερολίνα και στις Βρυξέλλες.

Το ιστορικό δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 δεν ήταν απλώς μια πολιτική στρατηγική· ήταν η κραυγή αγωνίας και αντίστασης ενός έθνους.

Και ο Τσίπρας, που το κάλεσε, που το χρησιμοποίησε ως άγκυρα για την εξουσία του, πρόδωσε εκείνη την κραυγή με ψυχρό αίσθημα.

Ήταν ο ίδιος που χτύπαγε τα νταούλια της επανάστασης, που έδινε θέαμα ψευτιάς ενώ η Άνγκελα Μέρκελ, η ενσάρκωση της πολιτικής που μας συνέθλιβε, παρακολουθούσε με εκείνο το γνωστό, αμείλικτο βλέμμα.

Αυτός ο χορός δεν ήταν θρίαμβος ήταν η χειρονομία της ήττας πριν καν δοθεί η μάχη, ένα γελοίο θεατρινισμό ενώ οι λαοί της Ευρώπης γελούσαν μαζί μας, όχι μαζί του.

Και τότε, με το στόμα γεμάτο φωτιά και δικαιοσύνη, έβγαζε την πιο δηλητηριώδη απάτη: «Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη».

Πόσα σπίτια έφυγαν μετά στα χέρια ακριβώς αυτών των τραπεζιτών, των κερδοσκόπων, των «επενδυτών» που ξερίζωναν οικογένειες;

Αυτή η φράση δεν ήταν απλώς υποκριτική ήταν εγκληματική προσβολή της νοημοσύνης κάθε πολίτη, που βίωσε τον οδυνηρό αντίλαλο της απώλειας.

Τώρα, από την άνετη γωνία της ιστορίας, μιλάει για «νέο πατριωτισμό απέναντι στην ολιγαρχία και την κλεπτοκρατία».
Αυτό δεν είναι πατριωτισμός· είναι κυνικό ξέπλυμα.

Πώς τολμάει να προφέρει αυτές τις λέξεις ο ίδιος που ενέδωσε στην ολιγαρχία, που εφάρμοσε με δικό του χέρι τις πολιτικές της κλεπτοκρατίας που κατήγγειλε;

Η διακυβέρνησή του δεν ήταν απλώς μια αριστερή κυβέρνηση που αντιμετώπισε δυσκολίες.
Ήταν η συστηματική αποδόμηση κάθε αξίωσης για διαφορετική πολιτική.

Ήταν η ενσωμάτωση της λιτότητας στο DNA του κράτους υπό ένα αριστερό λάβαρο.

Ήταν η νομιμοποίηση της λογικής των μνημονίων, με λίγο λιγότερο βάναυσο τρόπο, αλλά με την ίδια ουσιαστική κατεύθυνση: προς τα συμφέροντα των ισχυρών και το βάρος στους ώμους των πολλών.

Αυτή η μετάλλαξη από επαναστάτη «Τσε» σε υπαλληλικό εκτελεστή της πολιτικής που ορκιζόταν να καταπολεμήσει είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα.
Δημιουργεί μια τοξική ψευδαίσθηση ότι η αριστερά δεν μπορεί να κυβερνήσει χωρίς να συνθηκολογήσει με τα κεφάλαια και τις δομές της παγκόσμιας οικονομικής καταπίεσης.
Και αυτή η ψευδαίσθηση είναι θανατηφόρος για κάθε μελλοντική πραγματική αριστερή προσπάθεια.

Ο Τσίπρας δεν είναι απλώς ένας πολιτικός που έκανε λάθη.
Είναι ο σύμβολο μιας ολοκληρωτικής πολιτικής και ηθικής πτώσης.
Η επιστροφή του δεν θα φέρει ανανέωση θα φέρει την σκιά της προδοσίας, θα είναι μια συνεχής υπενθύμιση ότι οι λέξεις «αριστερά», «λαός», «αντίσταση» μπορούν να γίνουν εύκολα κενές ρητορείες, εργαλεία για να εξαπατηθεί ξανά ένας λαός που έχει υποφέρει υπερβολικά.

Για την υγεία της δημοκρατίας, για την αναζωπύρωση μιας πραγματικά ριζοσπαστικής και αλληλέγγυας αριστεράς, που να μην τρέμει μπροστά στις αγορές και τα συμφέροντα, ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να παραμείνει αυτό που είναι: ένα κεφάλαιο της ιστορίας, ένα προειδοποιητικό μάθημα, ένας persona non grata στον χώρο της πραγματικής πολιτικής αλλαγής.
Η χώρα δεν αντέχει άλλες μεταμορφώσεις από ΟΧΙ σε ΝΑΙ, από επανάσταση σε υποταγή, από ελπίδα σε πικρή χειρονομία.

Ο χρόνος του Τσίπρα έχει περάσει.
Ας μην επιτρέψουμε ποτέ να επιστρέψει.