Άκου Ανθρωπάκο : Ή Ζεις με Αξιοπρέπεια ή Σκάβεις τον Λάκκο σου

Στην Ελλάδα που η εξουσία έχει αποστεώσει τη δημοκρατία, που οι θεσμοί έχουν μετατραπεί σε διακοσμητικά στοιχεία ενός μηχανισμού εξουσίας, που λειτουργεί αποκλειστικά για την αναπαραγωγή του, και τα μέσα ενημέρωσης δεν είναι πια ο «τέταρτος πυλώνας» της δημοκρατίας, αλλά οι υπάκουοι φρουροί του καθεστώτος, η κοινωνία αιμορραγεί. Αιμορραγεί σιωπηλά, πίσω από τις πόρτες νοικοκυριών που διαλύονται, μέσα στις ψυχές ανθρώπων που χάνουν το κουράγιο τους, στο βλέμμα νέων που καταλαβαίνουν ότι γεννήθηκαν για να πληρώσουν λογαριασμούς και όχι για να χτίσουν όνειρα.
Και την ίδια στιγμή, εκεί όπου θα έπρεπε να ηχεί η φωνή της αλήθειας και της αντίστασης, επικρατεί σιωπή.

Μια σιωπή προσυμφωνημένη, ιδεολογικά ουδέτερη, μα πολιτικά ένοχη. Ο Τύπος, αντί να ελέγχει την εξουσία, την προστατεύει.
Οι «λειτουργοί της ενημέρωσης» έχουν γίνει συμβολαιογράφοι της εξαπάτησης και διαφημιστές του αφανισμού.
Στα δελτία των οκτώ, δεν υπάρχουν ειδήσεις – υπάρχουν εντολές.
Κι όσο αυτοί σιωπούν, ο λαός πρέπει να φωνάξει.

Δεν υπάρχει πια χώρος για αυταπάτες.
Όσοι πίστεψαν πως οι αλλαγές μπορούν να έρθουν από τα πάνω, μέσω «μεταρρυθμίσεων», «πράσινων συμφωνιών», «ψηφιακών μετασχηματισμών» και «επενδυτικών ρευμάτων», ας ρίξουν μια ματιά στην κοινωνία γύρω τους.
Τίποτα δεν άλλαξε.

Ο πλούτος συγκεντρώνεται, η φτώχεια εξαπλώνεται, η εργασία εξευτελίζεται, η ζωή κοστολογείται.

Η λύση δεν θα έρθει ούτε από ψευτοσωτήρες, ούτε από κυβερνητικούς διαχειριστές της παρακμής.
Δεν θα έρθει από κόμματα που μιλούν για «ρεαλισμό», ούτε από εκείνους που ζητούν υπομονή στο όνομα μιας σωτηρίας που αναβάλλεται συνεχώς για το αύριο.
Η λύση θα έρθει από τα κάτω.
Από τους δρόμους.
Από τις πλατείες που δεν ξεχνούν.
Από τα εργοστάσια που ακόμα δεν σίγησαν.
Από τα εργατικά σωματεία που ακόμη δεν εξαγοράστηκαν, που δεν υποτάχθηκαν.
Από τις φωνές που συνεχίζουν να μιλούν για ελευθερία, όταν όλοι οι άλλοι μιλούν για προσαρμογή.
Από τη νεολαία που δεν έχει τίποτα να χάσει και γι’ αυτό μπορεί να διεκδικήσει τα πάντα.
Από τη συλλογική συνείδηση που δεν ξεπουλήθηκε στο χρηματιστήριο της κανονικότητας.

Το πολιτικό πρόσταγμα της εποχής μας δεν είναι ένα σύνθημα.
Είναι οξυγόνο.
Δημόσιος και κοινωνικός έλεγχος των βασικών αγαθών – γιατί το ρεύμα, το νερό, η υγεία και η παιδεία δεν είναι προϊόντα για εμπορική εκμετάλλευση.
Είναι θεμελιώδη δικαιώματα.
Αξιοπρεπείς μισθοί και προστασία της εργασίας – γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία όταν η πλειοψηφία ζει σαν σύγχρονος δουλοπάροικος.
Ανασύσταση της δημοσιογραφίας – όχι ως γραφείο τύπου της κυβέρνησης, αλλά ως ζωντανό ανάχωμα απέναντι στη διαφθορά, στην εξουσία και στην ψευτιά.
Ανάκτηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας – γιατί είναι αδιανόητο να αποφασίζουν για τη ζωή μας το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή κάποια «ανεξάρτητα» συμβούλια εμπειρογνωμόνων που ουδέποτε λογοδότησαν στον λαό.
Και, τέλος, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, όχι στις σελίδες κάποιας έκθεσης πολιτικής φαντασίας, αλλά στις γειτονιές και στα χωριά, στις εργάτριες και τους μικρομεσαίους, στους άνεργους και τους φοιτητές, στους ανθρώπους που ακόμα παλεύουν – βασισμένο στην αλληλεγγύη, την ισότητα και τη δικαιοσύνη.

Το πολιτικό πρόσταγμα δεν είναι μια αριστερή διατύπωση.
Είναι υπαρξιακή ανάγκη.
Είναι ο μόνος δρόμος για να μη χαθούμε ως κοινωνία, ως συλλογικότητα, ως έθνος.
Είναι η τελευταία μας ευκαιρία να ζήσουμε χωρίς ντροπή.
Το δίλημμα είναι σαφές: ή θα ζήσουμε με αξιοπρέπεια ή θα επιβιώνουμε με υποταγή.
Ή θα ξαναφτιάξουμε τον κόσμο όπως τον θέλουμε ή θα τον υποστούμε όπως μας τον επέβαλαν.
Ή θα υπάρξουμε με όρους ελευθερίας ή θα εξαντληθούμε στην διαρκή παράταση ενός ασήκωτου συμβιβασμού.
Η επιλογή δεν είναι πια ζήτημα θεωρίας ή ιδεολογίας.
Είναι βαθιά πολιτική.
Είναι άμεση.
Και είναι πλέον δική μας.
Δεν μπορεί να ανατεθεί.
Δεν μπορεί να αναβληθεί.
Δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Δική μας.
Τώρα.