Από έναν φίλο και παλιό σύντροφο λάβαμε ένα αυθόρμητο ποίημα του φτιαγμένο με πηγαίο συναίσθημα και απλή, λαϊκή γλώσσα:
To χρέος στην Πατρίδα
Σε ρώτησα, πατρίδα μου,
διάλεξε, και πες μου
στα ξένα, θέλεις να διαβώ,
δούλος, για σένα να γίνω,
να σκοτωθώ, για πες μου.
Και συ, τον ουρανό κοιτάς,
την άσπρη, φορεσιά πετάς,
και δείχνεις, τις πληγές σου.
Που σου κάναν, κακοί εχθροί,
εσύ, αντί για την οργή,
τους δίνεις, τις ευχές σου.
Τρανή μητέρα του φωτός,
Ελλάδα τιμημένη,
σ’ όλον τον κόσμο ξακουστή,
γλυκιά αγαπημένη.
Θ’ ανθήσουν πάλι τα σπαρτά,
λουλούδια, μυρωμένα,
γέλια, στα χείλη των παιδιών,
φωνές, τραγούδια, μουσικές
όλα υμνούν εσένα.
Σε ρώτησα πατρίδα μου
Τι άλλο θέλεις, πες μου