Του Δημήτρη Δημητρίου
Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσαν οι απαντήσεις του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμου στη συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά στον ΣΚΑΪ. Ειδικότερα αρνητική εντύπωσηπροκάλεσε η φράση του Ιερώνυμου, με το νόημα που της έδωσε, πως ο «ο τόπος μας βαδίζει σε αφελληνισμό και αποχριστιανισμό».
Ο Ιερώνυμος μέχρι πρόσφατα μας είχε συνηθίσει σε νηφάλιους και χαμηλούς τόνους και σε ένα ψύχραιμο και μετριοπαθές ύφος.
Περνούσε, σχεδόν, «απαρατήρητος», αν και η στάση του έχαιρε ευρείας προσοχής και παρατήρησης.
Το τελευταίο, όμως, διάστημα βλέπουμε να εμφανίζεται στο προσκήνιο, με αφορμή, μπορεί και με αιτία, τα ασύντακτα και αντιφατικά, χωρίς έρμα, καμώματα του Νίκου Φίλη, ένας άλλος Ιερώνυμος.
Ένας Ιερώνυμος επιθετικός. Ένας Ιερώνυμος δηκτικά αντιαριστερός. Ένας Ιερώνυμος, σχεδόν, εμπρηστικός και διχαστικός. Ένας Ιερώνυμος, τέλος, που μοιάζει να άγεται και να φέρεται από τους πιο ακραίους κύκλους της Ιεραρχίας.
Οι κουβέντες του Ιερώνυμου ότι βαδίζουμε σε «αφελληνισμό» χρειάζονται μια συζήτηση.
Δεν ακούσαμε ποτέ τον Ιερώνυμο και την ιεραρχία της Εκκλησίας να χαρακτηρίζει αφελληνισμό και υποδούλωση τη μνημονιακή κατοχή της χώρας και την αποικιοποίησή της από τους υπαλλήλους της τρόικας και τα αφεντικά της (ΕΕ και ΗΠΑ).
Δεν ακούσαμε ποτέ από τον Ιερώνυμο και την Ιεραρχία να χαρακτηρίζει αφελληνισμό το ξεπούληματης χώρας και να αντιδρά στις εκτεταμένες «αντεθνικές» ιδιωτικοποιήσεις, συχνά σε ξένα, τρίτα κράτη.
Τσιμουδιά της Εκκλησίας για μια Ελλάδα που εξελίσσεται, τι λέω, έχει μετατραπεί, σε αποικία και προτεκτοράτο.
Δεν ακούσαμε ποτέ την Ιεραρχία να στηλιτεύει τον αφελληνισμό που προέρχεται από τη μετανάστευση του ανθού της νεολαίας μας σε μια Ελλάδα που γηράσκει αλλά ουχί διδασκόμενη.
Δεν ακούσαμε τον Ιερώνυμο και την Ιεραρχία να προασπίζουν την ανεξαρτησία μας και την κυριαρχία μας απέναντι στην υπαλληλία και την υποτέλεια που εκδηλώνεται σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής.
Και όμως τον αφελληνισμό τον ανακάλυψαν ο Ιερώνυμος και η Ιεραρχία στις σπασμωδικές, αντιφατικές και ευτελούς εσωκομματικής στόχευσης τακτικές κινήσεις του Ν. Φίλη.
Όπως στις αντιφατικές και χωρίς έρμα κινήσεις του Ν. Φίλη, που «έπαιζαν» με το αίτημα του χωρισμού Εκκλησίας – Κράτους, ο Ιερώνυμος και η Ιεραρχία ανακάλυψαν κινήσεις αποχριστιανισμού της χώρας και της κοινωνίας.
Έλεος!
Γιατί τόση ανασφάλεια; Γιατί τόσος φόβος; Ή μήπως η Ιεραρχία βρίσκει ευκαιρία για εκστρατείες που δεν αφορούν τον πραγματικό ρόλο και την ελευθερία της αλλά την επιβολή μιας ιδεολογικήςκυριαρχίας και την ενίσχυση μιας κοσμικής πολιτικής εξουσίας ταυτισμένης με τα πιο βρώμικα πολιτικά κατεστημένα και τις πιο βρώμικες ολιγαρχίες αυτής της χώρας;
Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι η κυβέρνηση της ψευτο-Αριστεράς του Τσίπρα και του Ν. Φίλη είναι απλώς το όχημα και το πρόσχημα για μια επίθεση μισαλλόδοξου θρησκευτικού φανατισμού.
Η Αριστερά, η πραγματική ριζοσπαστική και δημοκρατική Αριστερά, ουδέποτε διανοήθηκε να διεξάγει «αντικληρικαλιστικό» αγώνα ή ακόμα χειρότερα εκστρατεία.
Δεν ήταν ούτε είναι στις προθέσεις αυτής της συνεπούς Αριστεράς αρχών και αξιών να φιμώσει την Εκκλησία ή να περιορίσει στο ελάχιστο την ελευθερία της.
Το αντίθετο, αυτή η σύγχρονη και ριζοσπαστική Αριστερά, που αγωνίζεται για την επανεθεμελίωσήτης, για μια διέξοδο από την κρίση με ένα νέο αποδοτικό, κοινωνικό αναπτυξιακό πρότυπο και για ένα νέο σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, έχει διάλογο και συνεργασία με δυνάμεις της Εκκλησίας και δυνάμεις της ορθόδοξης οπτικής, όπως η Χριστιανική Δημοκρατία των κκ. Ζερβού και Μηλιαράκη. Δυνάμεις που επιδεικνύουν ένα βαθύ δημοκρατικό, κοινωνικό και πατριωτικό προσανατολισμό, μαζί φυσικά με την πίστη τους στην Ορθοδοξία.
Δεν ξέρουμε όμως γιατί τόσο ο Ιερώνυμος όσο και κυρίως η ηγεσία της Εκκλησίας, συνεχίζουν να ταυτίζουν τόσο πολύ την ελευθερία τους, ακόμα και την υπάρξή τους με ένα ιδιόμορφο απολίθωμα της Τουρκοκρατίας, όπως είναι η «ταύτιση» Εκκλησίας – Κράτους. Η Εκκλησία παράρτημα του Κράτους και το Κράτος εξάρτημα της Εκκλησίας.
Η ίδια η Εκκλησία, προκειμένου να παίξει έναν γνήσιο πνευματικό αλλά και κοινωνικό ρόλο υπέρ της δικαιοσύνης, θα όφειλε να επιζητεί τον διαχωρισμό της από το κράτος και την απελευθέρωσή της από τα αντιδραστικά δεσμά του σημερινού, ιδιαίτερα, κράτους. Όπως η Εκκλησία η ίδια όφειλε να επιδιώκει και την απελευθέρωση του κράτους από θρησκευτικά δόγματα, που αντιδραστικοποιούν και κατευθύνουν τα τελευταία σε επικίνδυνα φανατικούς ατραπούς.
Σήμερα όσο ποτέ ο κόσμος της ορθόδοξης παράδοσης αναζητά έναν διαφορετικό δρόμο εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης για την πατρίδα μας. Σε αυτήν την αναζήτησή του, δυστυχώς, αυτός ο κόσμος βρίσκει τον Ιερώνυμο και την Ιεραρχία, όχι σύμμαχο, ούτε ουδέτερο απέναντί του. Δυστυχώς μοιάζει να τους βρίσκει όλο και περισσότερο απέναντι, αν όχι αντιπάλους. Και αυτό είναι κρίμα για όλους και πρώτα απ’ όλα για την αναγεννητική συμμαχία χειραφέτησης, δημοκρατίας, ελευθερίας, ανεξαρτησίας και δικαιοσύνης που έχει τόσο ανάγκη ο τόπος για να αποτινάξει το μνημονιακό, νεοαποικιακό και νεοαποικιοκρατούμενο κατεστημένο.