Δημιουργική καταστροφή;
Του Γεωργίου Νεκτάριου Παναγιωτίδη, αντιπροέδρου της Χριστιανικής Δημοκρατίας
Πολλά σύννεφα μοιάζουν να έχουν συγκεντρωθεί και η κατάσταση μοιάζει να τείνει σε «νύχτα ασέληνο» για την Ευρωζώνη. Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας εκ μέρους του Δημοκρατικού Κόμματος Ματέο Ρέντσι μοιάζει να χάνει το δημοψήφισμα της ερχόμενης Κυριακής 4 Δεκεμβρίου. Ο Ρέντσι έχει ήδη υποσχεθεί ότι εάν δεν υπερψηφιστεί η πρότασή του για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, θα παραιτηθεί, ενώ στις δημοσκοπήσεις προβάλλεται ότι χάνει και στους δύο γύρους τις εκλογές από τον ενάντιο στην Ευρωζώνη Μπέπε Γκρίλο, επικεφαλής του «Κινήματος των Πέντε Αστέρων».
Στη Γαλλία ο Φρ. Φιγιόν που εξελέγη την περασμένη Κυριακή 27/11 αρχηγός του Συντηρητικού κόμματος είναι κατάλληλος εκπρόσωπος του γερμανικού νεοφιλελευθερισμού(θατσεριστής), εφόσον εκπροσωπεί τις ίδιες περίπου θέσεις με το γερμανικό κατεστημένο για την κοινωνική και οικονομική πολιτική.
Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι ο κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήδη επαίνεσε τους Ρέντσι και Φιγιόν, καταδίκασε την Λεπέν και «ψήφισε» «Ναι» στο ιταλικό δημοψήφισμα, καθιστώντας τους ακόμη λιγότερο ελκυστικές επιλογές για το εκλογικό σώμα. Λεπέν, Γκρίλο, Τραμπ είναι χαρακτηριστικά σημάδια της προϊούσας αποσύνθεσης του συστήματος, το οποίο, ζητώντας να πάρει οσημέραι περισσότερα σε εθνική υποτέλεια και κοινωνικοοικονομική εκμετάλλευση και αρπαγή του πλούτου, θα επιφέρει την διάλυση των θεσμών αυτών.
Το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές: η σημερινή Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη μοιάζει με ένα Τέταρτο Ράιχ, το οποίο όμως επιβάλλεται πραξικοπηματικά με αστικό τρόπο και «αναίμακτα» μέσα. Αντί της Εθνικοσοσιαλιστικής Ευρώπης και της μάχης ενάντια στην Πλουτοκρατία και τον Μπολσεβικισμό, τώρα το γερμανικό καθεστώς διεξάγει τον «ολοκληρωτικό πόλεμό» του υπέρ της πιο αχαλίνωτης πλουτοκρατίας και εναντίον όλων των άλλων: παλαιάς κοπής σοσιαλδημοκρατών, σοσιαλιστών, νεοεθνικιστών και ευρωσκεπτικιστών.
Στην ελλαδική περίπτωση, βρισκόμαστε ενώπιον ενός Eurogroup, το οποίο θα πραγματοποιηθεί την 5η Δεκεμβρίου, παρόμοιας σημασίας με εκείνα κατά τη διάρκεια των οποίων εκδηλώθηκε το πραξικόπημα ενάντια στην εκφρασμένη θέληση του ελληνικού λαού(12-13 Ιουλίου). Και πάλι, όπως και την 20η Φεβρουαρίου του 2015, η ομάδα περί και υπό τον κ. Σόιμπλε βυσσοδομεί, ώστε να τα αρπάξει όλα για τον εαυτό της. Ταυτόχρονα από τις σχετικές δηλώσεις φαίνεται ότι, εάν αυτή η προσπάθεια επιτύχει, η παρούσα κυβέρνηση θα παραιτηθεί και θα προκηρυχθούν εκλογές, μη αντέχοντας το βάρος μιας επιπλέον δεινής ήττας στο πεδίο αυτό, που θα ήταν καίριας σημασίας και θα σήμαινε τον ενταφιασμό της προοπτικής κάποιας μορφής βελτίωσης (υπό καθεστώς ακόμη επιτροπείας και μνημονίων) στα επόμενα χρόνια.
Γεγονός είναι ότι ορισμένα πράγματα μοιάζουν να έχουν αλλάξει από πέρυσι και το τρέχον Consensus μοιάζει να ευνοεί κάποια, υπεσχημένη και συμφωνημένη άλλωστε πέρυσι, ρύθμιση των υποχρεώσεων «εξυπηρέτησης» του χρέους. Ακόμη όμως και εάν όντως ευδοκήσουν οι υπόλοιποι «εταίροι» σε αυτό το ελάχιστο, η σημερινή Ευρωζώνη μοιάζει να πνέει τα λοίσθια, ενώ και η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ήδη έχει υποστεί σημαντικότατα πλήγματα.
Αυτό που μένει να δούμε είναι εάν οι ρωγμές και η επικείμενη πτώση θα γεννήσουν κάτι πραγματικά ανώτερο, εάν θα έχουμε δηλαδή μια δημιουργική καταστροφή ή, εάν, αντιθέτως, θα έχουμε μόνο μια καταστροφή, γέννημα της αγανάκτησης από τη παγκόσμια μονοκρατορία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου.
*Πηγή: Eφημερίδα ”Χριστιανική Δημοκρατία” (1/12)
