Στο ίδιο έργο θεατές: Remake με ντεκόρ ανακαινισμένο εξατάξιο γυμνάσιο της δεκαετίας του ‘60. Επειδή, όμως, το έργο είναι απίστευτα κακοσκηνοθετημένο και κακοπαιγμένο, η απογοήτευση έχει μετατραπεί σε θυμό στο σύνολο των εργαζομένων. Ακόμα και αυτών που λαμβάνουν σχετικά “υψηλή” βαθμολογία, γιατί κι εκείνοι αντιλαμβάνονται ότι στη πρώτη τους διαφωνία με τον προϊστάμενο ή μόλις αρχίσουν να “παλιώνουν” και να γίνονται “υψηλόμισθοι”, η πτώση της βαθμολογίας, θα είναι το πρώτο καμπανάκι για την έξοδό τους από την εταιρεία. Κι ας είναι αυτοί ή αυτές, που έχουν θυσιάσει κάθε έννοια προσωπικής ζωής προκειμένου να επιτευχθεί υπερ-κερδοφορία και να δίνονται πλουσιοπάροχα μερίσματα στους “επενδυτές”.
Και στο παρελθόν υπήρχε αξιολόγιο στον ΟΤΕ, η εφαρμογή του όμως δεν στόχευε στην ηθική εξόντωση των εργαζομένων! Οι οδηγίες που δίνονται πλέον στους αξιολογητές είναι να κατεβάζουν κάθε χρόνο τον μέσο όρο της αξιολόγησης της μονάδας τους, έτσι χωρίς λόγο! Η εταιρία, δίνει τεράστια κέρδη (καθόλη τη διάρκεια των Μνημονιακών χρόνων) στους Γερμανούς αποεπενδυτές, αλλά και την αντίστοιχη αμοιβή στους managers που καταφέρνουν έτσι να φιμώσουν με το φόβο τους εργαζόμενους και να πνίξουν στην αγκαλιά τους τη συνδικαλιστική ηγεσία.
Η ΟΜΕ-ΟΤΕ, προσχηματικά απ’ ότι αποδείχθηκε, συνέστησε προσχηματικές επιτροπές για το Αξιολόγιο, το 2012 και το 2015. Η Αγωνιστική Συνεργασία ζήτησε εξαρχής την παροχή στατιστικών στοιχείων για την πορεία (μεσοσταθμικά και χωρίς ονόματα) των εργαζομένων την τελευταία δεκαετία. Ο ίδιος ο Πρόεδρος της Επιτροπής της ΟΜΕ-ΟΤΕ ουδέποτε τα ζήτησε! Και πως να τα ζητήσει, άλλωστε, αφού τη συγκεκριμένη Επιτροπή την έκαναν προκειμένου να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων μέχρι η DT να παρουσιάσει το νέο της Αξιολόγιο.
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι επειδή το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε βαθύ μνημονιακό λήθαργο, η μοναδική αποτελεσματική αντιμετώπιση είναι η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων: είτε είμαστε “υψηλόβαθμοι” είτε “χαμηλόβαθμοι” είτε “παλιοί” είτε “νέοι”. Ταυτόχρονα, απαιτείται να απομονώνονται πλήρως και να στιγματίζονται καθημερινά οι προϊστάμενοι, που για λίγα παραπάνω χρήματα και προκειμένου να υπηρετήσουν τα δικά τους (απατηλά συνήθως) όνειρα καριέρας, γίνονται ανθρωποφάγοι και καταστρέφουν τις ζωές και τις καριέρες των συναδέλφων τους.
Δεν είναι ανεκτή και θα καταγγέλλεται, κάθε πίεση στους εργαζόμενους προκειμένου να ολοκληρώσουν «συστημικά» την διαδικασία. Η επικύρωση ή όχι των βαθμολογιών εναπόκειται στην κρίση του κάθε συναδέλφου ή συναδέλφισσας. Η απαξίωση, όμως, του συστήματος αξιολόγησης έχει ήδη συντελεστεί στις συνειδήσεις όλων μας.