Είναι γνωστό (ευρέως ή σχετικώς, δεν γνωρίζω πια) το ποίημα του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ «Αν». Το παραινετικό αυτό ποίημα αποτελεί τον «εθνικό ύμνο» του λευκού, ευγενικού άνδρα της Βικτωριανής Εποχής, είναι μια ωδή στην εξιδανικευμένη εκδοχή του ιππότη της αποικιοκρατίας.
Αποικία και μεις σήμερα, φιλοπαίγμων τις σύντροφος προχώρησε στην παρώδηση της ωδής, υμνώντας αυτή τη φορά όχι αρετές του κατακτητή, αλλά την εκδοχή τους στον κατακτημένο. Ιδού:
Αν…
«Αν χαρίης γεννηθείς και κωλοτούμπες κάνεις
Αν έτσι υπερβαίνεις τα εμπόδια, αθλοφόρος πονηρός κι χαμαιλέων τσίφτης,
Αν σαν τον Πολάκη βρίζεις και
Αν τα ύδατα πουλάς και πάνω τους βαδίζεις .
Αν μιλάς τα ελληνικά όπως ένας Σκύθης χωροφύλακας σαν τον Τσακαλώτο
Αν τη βρίσκεις όπως ο Τσακαλώτος όταν μιλάς σαν Σκύθης χωροφύλακας
Αν περιπαίζεις τα νέα ελληνικά όπως ο Ζουράρις όταν ανασκολοπίζει τα αρχαία και Αν κλαις όπως ο κορκόδειλος όταν θέλει να παγιδεύσει τους μωρούς,
Αν πονάς όταν κόβεις μισθούς κι αν θρηνείς όταν χώνεις φόρους
Αν τα αίματα στα χέρια σου είναι σαν της Λαίδης Μάκβεθ μετά τα ανόσια έργα και αν ατιμάζεις τους παππούδες, τους παλαίμαχους, τους βετεράνους
Αν «λιάζεσαι» και ο κυνισμός σου εμπαίζει και τα μπετά
Αν τους ικέτες σπρώχνεις πάλι πίσω στους δήμιους και
Αν απ’ την άλλη βγάζεις χρυσάφι απ’ τις ψυχές που εμπορεύεσαι και αν με μιαρές ΜΚΟ συναγελάζεσαι
Αν είσαι η ελαστική απασχόληση Έφη Αχτσιόγλου και
Αν σαν τον Κατρούγκαλο κατεβαίνεις με πρώτη ευκαιρία στον Άδη, σαν τον κέρβερο να φρουρείς νεκρή την εργασία
Αν λες ψέματα σαν να πίνεις γάργαρο νερό όπως ο Τσίπρας
Αν συμφωνίες κυρίων υπογράφεις με τα όρνια να τρώνε τα σπίτια του κοσμάκη κι αν σφραγίζεις το μέτωπο σου με το ηθικό πλεονέκτημα του γονατιστού και του έρποντος μπροστά στους Αφέντες
Αν την ήττα σου βαθειά μέσα σου παραδεχτείς και τη σέρνεις αρκούδα στις πολιτείες να χορεύει της ξεφτίλας τον χορό,
Αν την ήττα σου θέλεις στους άλλους να μεταδώσεις ιό και μικρόβιο, βακτήριο θανατερό, ανκλέβεις και ληστεύεις, αν δημαγωγείς και με εύκολα εύγε τον εαυτόν σου δοξάζεις
Αν ξαφρίζεις τη χώρα και φουμάρεις το υστέρημα του αναπήρου σε μπάφους και χολεριασμένα ξύδια και αν ένδοξες σημαίες έχεις πετάξει στα σκυλιά
Τότε άτρωτος κι αδιάβροχος, αστέρι πεντάστερο θα γίνεις, καλύτερον μερσενιέρο από σένα δεν θα εύρει η Αστερόεσσα, ούτε τέτοιον σολντάτο τα σόλδια φέροντα θα βρει η πάλι μαινόμενη Αλαμανία, ούτε καλύτερο γαζή εναντίον της η πατρίδα»…
Και για την αντιγραφή, Σ
*Πηγή: pontiki.gr
Πολύ ωραίο ποίημα,συγκινήθηκα.ΑΝ όμως δε θέλομε να εθελοτυφλούμε,πρέπει να παραδεχτούμε την πραγματικότητα,ότι ο τύπος αυτός εκπροσωπεί σήμερα τον ελληνικό λαό,διεθνώς.Και ήδη ακούω τις φωνές κ τη φασαρία,ο λαός δε φταίει κλπ. κλπ.Λοιπόν μάλιστα,αυτό είναι σωστό,αλλά με μια διαφορά: Ότι είναι απολύτως σχετικό.Δηλαδή ισχύει ιδωμένο από την πολιτική άποψη.Από την ηθική άποψη όμως οι λαοί έχουν ευθύνες.Πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς,αφού αποτελούνται από ανθρώπους; Τώρα θα βγει άλλος να πει,αυτά είναι ιστορικά φαινόμενα! Σωστό κ αυτό.ΑΝ όμως το πάρομε έτσι,πρέπει να δεχτούμε,ότι ο άνθρωπος δε χρειάζετσι να καταβάλλει καμιά προσπάθεια,γιατί διέπεται από τη νομοτέλεια των πραγμάτων κ την ειμαρμένη.Αυτά,νομίζω,είναι αναπάντητα ερωτήματα.Ωστόσο,θέλει,δε θέλει ο άνθρωπος,δεν μπορεί να κάθεται με σταυρό τα χέρια απέναντι στα προβλήματά του κ καθένας τα αντιμετωπίζει με τον τρόπο του.Γι’ αυτό θα έλεγα,όσοι μπορούν κ όσοι θέλουν,ας διαχωριστούν από τον ήρωα του ποιήματος.Και ας αποδώσει μετά η ειμαρμένη ή η ιστορία ή κατ’ άλλους η κοσμική δικαιοσύνη “τα του Καίσαρος,τω Καίσαρι”.