Κάναμε και αυτή την απεργία όσοι μπόρεσαν φυσικά να την κάνουν και από τον ιδιωτικό τομέα . Κάναμε και την πορεία μας, άλλοι από την Σταδίου και άλλοι από την Πανεπιστημίου. Τα συνθήματα τα ίδια σχεδόν. Η θέληση του κόσμου που παλεύει και βγαίνει στους δρόμους συμμετέχοντας στις πορείες κοινή. Όλοι τα ίδια βροντοφώναζαν με τον δικό τους τρόπο, όπως να φύγουν αυτές οι πολιτικές του άγριου νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας, να απαλλαγεί ο λαός μας από τους ξένους δυνάστες και τα ντόπια εκτελεστικά τους όργανα και όλα τα γνωστά μας συνθήματα. Όμως δυστυχώς στην πραγματικότητα ενώ τα ίδια λέγαμε χώρια ροβολάγαμε.
Το ερώτημα λοιπόν μεγάλο που παραμένει εδώ και πολύ καιρό, μετά και από αυτή την απεργία, μετά και από αυτή την πορεία τι; Στο ερώτημα αυτό για την επόμενη μέρα είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε απάντηση όλοι χωρίς καμιά εξαίρεση.
Ο κόσμος της εργασίας κτυπιέται αλύπητα η εργατική τάξη αυτής της χώρας ποδοπατιέται άγρια με μισθούς κύρια στον ιδιωτικό τομέα πείνας κάτω από τα πεντακόσια ευρώ. Η μικρομεσαία αγροτιά συνθλίβεται με τα προϊόντα της απούλητα ή όταν πουληθούν οι τιμές να είναι πραγματικά εξευτελιστικές. Ακόμα και η μεσαία λεγόμενη τάξη φτωχοποιείται με πρωτοφανή τρόπο μέσα από μια φορο- λεηλασία άνευ προηγουμένου . Με τους πλειστηριασμούς και τους «δασικούς Χάρτες» γίνεται με μεθόδους καθαρής κλοπής η μεγαλύτερη αναδιανομή του πλούτου που γνώρισε ποτέ αυτή η χώρα. Τα παιδιά μας ξενιτεύονται και τα περήφανα γηρατειά δεινοπαθούν με συντάξεις πείνας που απ΄ αυτές πρέπει να στηρίξουν και τα άνεργα παιδιά και εγγόνια τους.
Σ΄ αυτή την τραγική πραγματικότητα ο Τσακαλώτος κτυπάει χαζοχαρούμενα το καμπανάκι της Γουώλτ Στριτ και ο Τσίπρας στηρίζει τον ακροδεξιό Καμένο στο εμπόριο όπλων στους Σαουδάραβες πρίγκιπες για να δολοφονήσουν τον λαό της Υεμένης θυσιάζοντας τα πάντα για να κρατηθεί στην καρέκλα . Εμείς όμως δυστυχώς απαντάμε με πορείες χωριστές από την Πανεπιστημίου και την Σταδίου. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ο μεγαλύτερος εχθρός μας σήμερα είναι η αντίληψη της μικροκομματικής αυθεντίας και αποκλειστικότητας που οδηγεί στο κατακερματισμό όλων των δυνάμεων που θέλουν να παλέψουν ενάντια σ΄ αυτή καταστροφική για τον λαό μας κατάσταση.
Το τεράστιο ζήτημα της κοινής δράσης και της ενότητας όλων των αριστερών, προοδευτικών και πατριωτικών δυνάμεων μπορεί και πρέπει να απαντηθεί αμέσως γιατί σε λίγο θα είναι πολύ αργά για όλους μας.
Στην αριστερά σήμερα οι μοναχικοί δρόμοι είναι αδιέξοδοι. Το να κοιτάζουμε τον πολιτικό μας καθρέφτη και να αυτοερωτευόμαστε είναι τραγικό λάθος. Οι λογικές του ” μικρομάγαζου” του δικού μας “κήπου” όταν ο χιονιάς καταστρέφει τους πάντες και τα πάντα στον κόσμο της εργασίας είναι λογικές αποτυχημένες. Φυσικά κανένας δεν πρέπει να υποστηρίζει ότι οι διαφορές θα πρέπει να μπαίνουν κάτω από το χαλί, το αντίθετο μάλιστα θα πρέπει να αναδεικνύονται με τρόπο δημιουργικό που να μην χάνουν το στόχο που είναι η υπεράσπιση της εργατικής τάξης και όλων των μικρομεσαίων στρωμάτων του χωριού και της πόλης, της νεολαίας, των άνεργων και γενικά όσων είναι στο περιθώριο της ζωής.
Η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα εκ των πραγμάτων γίνεται σ΄ αυτούς τους δύσκολους καιρούς βασικό στοιχείο της ύπαρξής μας. Το σύστημα της Ε.Ε και της Ευρωζώνης υπό την κυριαρχία της Γερμανίας που σήμερα προωθεί αυτές τις άγριες αντεργατικές αντιλαϊκές και αδιέξοδες πολιτικές δεν θα ανατραπεί με μοναχικές κραυγές με την πολιτική ωραιοπάθεια ορισμένων ηγετών της αριστεράς ή με απίθανες συμμαχίες κεντροαριστερού τύπου…
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις θα μπορούσαν να ήταν πολύ πιο επιτυχημένες και ενδεχομένως αποφασιστικές για την διαμόρφωση διαφορετικών εξελίξεων, αν και εφ’ όσον θα μπορούσε να συγκροτηθεί ένα πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο όλων των αριστερών, ριζοσπαστικών, πατριωτικών, δημοκρατικών αντιμνημονιακών δυνάμεων της χώρας, πράγμα που απαιτεί αλλαγή στάσης από πολλές αντισυστημικές δυνάμεις, οι οποίες όμως δεν επιδεικνύουν ενωτική βούληση.
Επιβάλλεται η ενωτική συγκρότηση των αντιστάσεων του ελληνικού λαού με μαζικούς κοινωνικούς και πολιτικούς όρους ώστε να ανακοπεί η εγκαθίδρυση του μνημονιακού διπολισμού η ακόμα και ενός νέου δικομματισμού που προετοιμάζουν, για να ακυρωθούν οι συνθήκες της επιτροπείας ,της υποτέλειας και της λεηλασίας της εργατικής τάξης και του λαού. Πρέπει να αγωνισθούμε όλοι μαζί για τη δημιουργία ενός ευρύτερου πολιτικού μετώπου και για την διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας ικανής να θέσει αποφασιστικά και τελεσίδικα το ζήτημα της ακύρωσης των μνημονίων και των συνεπειών τους. Να παλέψουμε για την διαγραφή του χρέους, την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας και ευρύτερα της εθνικής και λαϊκής μας κυριαρχίας. Ο αγώνας μας πρέπει να είναι κοινός για να δημιουργήσουμε ένα πλέγμα μεγάλων θετικών δομικών αλλαγών και αναδιαρθρώσεων, οι οποίες θα ενισχύουν κύρια την θέση των εργαζομένων, θα οδηγούν στον παραγωγικό μετασχηματισμό και θα ανοίγουν τον δρόμο για την ριζοσπαστική αλλαγή και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας.
Τα συντρίμμια , που αφήνει πίσω της η παταγώδες αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει ένα ριζοσπαστικό κοινωνικό πρόγραμμα δεν πρέπει να γίνουν ευκαιρία για να επανέλθει η καθαρόαιμη παραδοσιακή δεξιά της Ν.Δ και πάλι στην εξουσία.
Δυστυχώς έχει περάσει σε μεγάλο βαθμό η αντίληψη στον κόσμο του «Όλοι το ίδιο είναι» «του δεν μπορεί ν΄ αλλάξει τίποτα». Για να ανατρέψουμε αυτή την λαθεμένη αντίληψη χρειάζεται να κάνουμε σκληρό αγώνα και ο αγώνας δεν γίνεται με μια αρρωστημένη εσωστρέφεια και μάχες χαρακωμάτων.
Ορισμένοι δυστυχώς επιμένουν στο χθες. Η κριτική και η αυτοκριτική είναι συστατικό στοιχείο της αριστερής διαφορετικότητας αλλά δεν πρέπει να χάνουμε το μέτρο και προπαντός τον στόχο. Είμαστε “καταδικασμένοι” όλοι μας να σταθούμε ο ένας στο πλευρό του άλλου. Οπωσδήποτε χρειάζεται να γίνει μια σε βάθος ανάλυση όλης αυτής της τρομερής περιόδου αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται ηρεμία και αυτή την ώρα είμαστε σε πόλεμο, οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν και η κοινωνία απαιτεί απαντήσεις στα προβλήματα της σκληρής καθημερινής πραγματικότητας αλλά και στα μεγάλα ερωτήματα του γιατί και του πως θα γίνει η υπέρβαση της νομισματικής ομηρίας του Ευρώ και προπαντός η μετάβαση στην μεταμνημονιακή εποχή.
Επειδή η σημερινή απόληξη της Αριστεράς, δεν είναι μοιραία, οφείλουμε να ξαναδούμε τα πράγματα από άλλη οπτική. Να διαμορφώσουμε με σαφήνεια την φυσιογνωμία και τον πολιτικό λόγο μιας Αριστεράς που δεν θα είναι κακέκτυπο ή επανάληψη του «κακού»ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε όμως και αγκιστρωμένη στην παρελθοντολογία, με άρωμα μαυσωλείου, όπως του ΚΚΕ. Δεν μπορεί το ιστορικό αυτό κόμμα να συνεχίζει με την λογική του αυτό-απομονωτισμού του. Δεν μπορεί όταν καταστρέφονται τα πάντα το ΚΚΕ να ζει μέσα στην γυάλα της κομματικής του αυτάρκειας του 6 – 7% . Ο κόσμος της εργασίας σήμερα θέλει μια Αριστερά μακριά από ατέρμονες συζητήσεις, απωθητικές διασπαστικές εκδηλώσεις, ανάλωσης στα οργανωτικά ζητήματα και ψυχαναγκαστικής ενασχόλησης με τα ίδια και τα ίδια. Οι παράγοντες επίσης που πιστεύουν ότι η πολιτική είναι μόνο μια αντιπαράθεση δικαστηρίου κάνουν τραγικό λάθος, δεν αρκεί η νομική καταδίκη όσων υπηρέτησαν τα μνημόνια και τις αντεργατικές πολιτικές. Έχουμε ανάγκη από αγώνες μαζικούς όπου οι εργαζόμενοι θα στρατευθούν με την αριστερά με ταξική συνέπεια αλλά και ανοιχτούς ορίζοντες, απομακρυσμένοι από κάθε είδους δογματισμό και λογικές «καθαρότητας», με διάθεση να ξαναδούν τη μεγάλη εικόνα.
Ας παλέψουμε όλοι μαζί για την δημιουργία ενός μετώπου αριστερού προοδευτικού πατριωτικού για να απαλλαγεί ο λαός μας από τα δεινά της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας. Κανένας μας δεν έχει την απόλυτη αλήθεια στο τσεπάκι του. Ας τελειώνουμε με τον πολιτικό ναρκισσισμό τουλάχιστον στην αριστερά. Μπορούμε να δώσουμε απάντηση για την επόμενη μέρα…
