Με τις ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία να αυξάνονται, τα κατασχετήρια να πολλαπλασιάζονται και τους πλειστηριασμούς να έρχονται, η έξοδος εκ των πραγμάτων απομακρύνεται.
Είναι γεγονός ότι οι “θεσμοί” και τα τεχνικά κλιμάκιά τους ευθύς εξαρχής μας αντιμετώπισαν σαν κατ΄ επάγγελμα και κατά συρροή φοροφυγάδες και σε ένα βαθμό είχαν κάποιο δίκιο. Χρειάστηκαν και αυτά αλλά και άλλα κόλπα, που τάχα μου ποτέ δεν “είδαν” οι δανειστές, για να στηθεί το “θαύμα” της ευρωπαϊκής Ελλάδας.
Το εγκληματικό λάθος της τρόικας και του κουαρτέτου και όλων αυτών μαζί, είναι ότι θεωρούσαν και θεωρούν συλλήβδην φοροφυγάδες όλους τους μισθοσυντήρητους και τους συνταξιούχους σαν να φταίει δηλαδή ένα γονίδιο του κόσμου της μισθωτής εργασίας και όχι συγκεκριμένες καταστάσεις που απαιτούν συγκεκριμένη αντιμετώπιση.
Για αυτό άλλωστε, με την συνεπικουρία όσων έπιασαν το τιμόνι της διακυβέρνησης, περίσσεψαν όλα αυτά τα χρόνια οι κορόνες κατά της φοροαποφυγής και ιδίως της φοροδιαφυγής αλλά έγιναν ελάχιστα για να περιοριστεί η… δράση αυτών που είχαν την δυνατότητα να αποφεύγουν τις δαγκάνες της εφορίας.
Εκτός μερικών περιπτώσεων στον τομέα του τουρισμού όπου όντως εντοπίστηκαν κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις και μπήκαν κάποια χρήματα στα ταμεία, οι περισσότεροι που είχαν την δυνατότητα συνέχισαν να μην πληρώνουν. Για αυτό άλλωστε υπάρχουν τα “ειδικά φορολογικά καθεστώτα” και για αυτό “εφευρέθηκαν” οι off shore.
Και για αυτό επίσης επιχειρείται, ακόμη και τώρα, μετά τα όσα αποκαλύφτηκαν για Panama και Paradise Papers να μην εγκριθεί από το ευρωκοινοβούλιο η πρόταση για τους φορολογικούς παραδείσους, η οποία -για να λέμε όλα- δεν επιφέρει και καμιά ριζική ανατροπή αλλά δείχνει, πολιτικά κυρίως και όχι πρακτικά, τη διάθεση να αντιμετωπιστεί κάποτε, στο μέλλον, το πρόβλημα.
Οπότε, παρά τα όσα ειπώθηκαν για μεταρρυθμίσεις και παρά τα όσα λέχθηκαν για ισονομία, η μόνη “λύση” που προτείνεται και… ξαναπροτείνεται είναι αυτή που προτάθηκε από το 1ο μνημόνιο: Φόροι επί φόρων σε αυτούς που χτύπησε περισσότερο η κρίση. Βέβαια, αυτό μπορεί να το θεωρούν ευαγγέλιο οι οπαδοί του Φρίντμαν και του νεοφιλελευθερισμού των off shore αλλά λύση δεν είναι.
Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές έφτασαν τον Οκτώβριο τα 100 δισ. ευρώ και 1.718.371 άνθρωποι ζουν πλέον με την απειλή αναγκαστικών μέτρων είσπραξης. Και επειδή η κακή μέρα -όπως και η καλή- φαίνεται από το πρωί, τίποτε δεν δείχνει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα μπορέσουν αίφνης, σε ένα μήνα, σε τρεις, ή πέντε, να ανταποκριθούν σε αυτά που θεωρούνται “υποχρεώσεις” τους.
Και σύμφωνα με το γράμμα του νόμου, αυτοί που αδυνατούν να πληρώσουν και έχουν κάποιο περιουσιακό στοιχείο, λαμβάνουν κατασχετήριο. Και μετά, εάν δεν αλλάξει άρδην η κατάσταση της οικονομίας, κάτι που δεν φαίνεται ούτε στο βάθος του τούνελ, αφού τα πρωτογενή πλεονάσματα που συμφωνήθηκαν είναι σαν τον Όλυμπο και την Πίνδο μαζί, τα κατασχετήρια οδηγούν σε πλειστηριασμούς και σε νέες ανθρωπιστικές κρίσεις.
Αλλά μια χώρα μαζικών πλειστηριασμών δεν βγαίνει ούτε από το τούνελ ούτε από την επιτροπεία.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι Διευθυντής Σύνταξης στο Έθνος
**Πηγή: news247.gr
Για αυτό άλλωστε, με την συνεπικουρία όσων έπιασαν το τιμόνι της διακυβέρνησης, περίσσεψαν όλα αυτά τα χρόνια οι κορόνες κατά της φοροαποφυγής και ιδίως της φοροδιαφυγής αλλά έγιναν ελάχιστα για να περιοριστεί η… δράση αυτών που είχαν την δυνατότητα να αποφεύγουν τις δαγκάνες της εφορίας.
Εκτός μερικών περιπτώσεων στον τομέα του τουρισμού όπου όντως εντοπίστηκαν κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις και μπήκαν κάποια χρήματα στα ταμεία, οι περισσότεροι που είχαν την δυνατότητα συνέχισαν να μην πληρώνουν. Για αυτό άλλωστε υπάρχουν τα “ειδικά φορολογικά καθεστώτα” και για αυτό “εφευρέθηκαν” οι off shore.
Και για αυτό επίσης επιχειρείται, ακόμη και τώρα, μετά τα όσα αποκαλύφτηκαν για Panama και Paradise Papers να μην εγκριθεί από το ευρωκοινοβούλιο η πρόταση για τους φορολογικούς παραδείσους, η οποία -για να λέμε όλα- δεν επιφέρει και καμιά ριζική ανατροπή αλλά δείχνει, πολιτικά κυρίως και όχι πρακτικά, τη διάθεση να αντιμετωπιστεί κάποτε, στο μέλλον, το πρόβλημα.
Οπότε, παρά τα όσα ειπώθηκαν για μεταρρυθμίσεις και παρά τα όσα λέχθηκαν για ισονομία, η μόνη “λύση” που προτείνεται και… ξαναπροτείνεται είναι αυτή που προτάθηκε από το 1ο μνημόνιο: Φόροι επί φόρων σε αυτούς που χτύπησε περισσότερο η κρίση. Βέβαια, αυτό μπορεί να το θεωρούν ευαγγέλιο οι οπαδοί του Φρίντμαν και του νεοφιλελευθερισμού των off shore αλλά λύση δεν είναι.
Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές έφτασαν τον Οκτώβριο τα 100 δισ. ευρώ και 1.718.371 άνθρωποι ζουν πλέον με την απειλή αναγκαστικών μέτρων είσπραξης. Και επειδή η κακή μέρα -όπως και η καλή- φαίνεται από το πρωί, τίποτε δεν δείχνει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα μπορέσουν αίφνης, σε ένα μήνα, σε τρεις, ή πέντε, να ανταποκριθούν σε αυτά που θεωρούνται “υποχρεώσεις” τους.
Και σύμφωνα με το γράμμα του νόμου, αυτοί που αδυνατούν να πληρώσουν και έχουν κάποιο περιουσιακό στοιχείο, λαμβάνουν κατασχετήριο. Και μετά, εάν δεν αλλάξει άρδην η κατάσταση της οικονομίας, κάτι που δεν φαίνεται ούτε στο βάθος του τούνελ, αφού τα πρωτογενή πλεονάσματα που συμφωνήθηκαν είναι σαν τον Όλυμπο και την Πίνδο μαζί, τα κατασχετήρια οδηγούν σε πλειστηριασμούς και σε νέες ανθρωπιστικές κρίσεις.
Αλλά μια χώρα μαζικών πλειστηριασμών δεν βγαίνει ούτε από το τούνελ ούτε από την επιτροπεία.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι Διευθυντής Σύνταξης στο Έθνος
**Πηγή: news247.gr
