Η απεργία στις 14 Δεκεμβρίου δεν αναμένεται να είναι απεργία που θα αντιστρέψει την κατάσταση άμυνας και οπισθοχώρησης του συνδικαλιστικού κινήματος. Κι αυτό γιατί οι βασικοί πολιτικοί και κοινωνικοί λόγοι που διαμορφώνουν το κλίμα της απογοήτευσης και αποστράτευσης εξακολουθούν να υπάρχουν παρά τα ελπιδοφόρα αγωνιστικά σκιρτήματα (αξιολόγηση, απόσυρση απεργοκτόνου νόμου, απεργίες σε ιδιωτικό τομέα κλπ) που χρόνο με τον χρόνο διαρκώς αυξάνουν.
Η κυβέρνηση εξακολουθεί να παίζει με επιτυχία, ομολογουμένως, το χαρτί «οι άλλοι που θα έρθουν θα είναι χειρότεροι». Έτσι περνά με άνεση τους μνημονιακούς νόμους των ιδιωτικοποιήσεων και των περικοπών σε συντάξεις και επιδόματα με ρυθμό πολυβόλου, εκπλήσσοντας και τον πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο μηχανισμό της ΕΕ και του ΔΝΤ. Στον κοντινό ορίζοντα λοιπόν είναι οι περικοπές των συντάξεων και του ΕΚΑΣ, η εφαρμογή των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, η ιδιωτικοποίηση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ και πάει λέγοντας. Ενώ ο προϋπολογισμός του 2018 φαίνεται να βάζει τις τελευταίες πινελιές στο μαύρο μνημονιακό φόντο της διαρκούς λιτότητας.
Η κυβέρνηση δε απέναντι της έχει μια ΝΔ που κάνει αντιπολίτευση νοιώθοντας ότι της πήραν την μπουκιά από το στόμα. Πράγμα που την ρίχνει ακόμα περισσότερο στην ακροδεξιά ατζέντα των Άδωνη – Σαμαρά, με τον Κούλη να βγάζει γέλιο μετά από κάθε εμφάνιση του στην Βουλή.
Από την άλλη, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα παρά τις δηλώσεις για ενότητα στο κίνημα με περιεχόμενο αιτημάτων που στο 90% δεν έχει διαφορές δεν κατάφερε ακόμα να διαμορφώσει εκείνο το εργατολαϊκό μέτωπο που θα δώσει νέες ελπίδες ανάτασης στο κόσμο της δουλειάς και στην νεολαία της ανεργίας και της ημιαπασχόλησης.
Όμως, παρόλες τις δυσκολίες, η απεργία υπό όρους έχει κάποιες προϋποθέσεις να φέρει στο προσκήνιο όλες εκείνες τις αντιστάσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη. Να φέρει στο προσκήνιο τον αγώνα των εμποροϋπαλλήλων για τις Κυριακές, τον άγώνα των εργαζομένων της ΔΕΗ για την επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση, των συνταξιούχων που θα δουν μέσα στο 18 να μειώνονται οι συντάξεις τους, των ΟΤΑ για μόνιμη και σταθερή δουλειά, κ.λπ.
Επίσης, αποτελεί αγωνιστική παρακαταθήκη το γεγονός ότι δεν πέρασε η αξιολόγηση στο δημόσιο, ότι η κυβέρνηση πήρε πίσω έστω προσωρινά το νόμο για την προκήρυξη της απεργίας. Αλλά και οι νίκες που υπήρξαν στον ιδιωτικό τομέα με τις επαναπροσλήψεις συνδικαλιστών, την απεργία στον ΟΤΕ, των ναυτεργατών στα πορθμεία συμβάλουν στην παραπάνω εκτίμηση όσο μικρής έκτασης και αν είναι.
Η απεργία αυτή μπορεί να είναι μια πρόβα τζενεράλε για νέους εργατικούς αγώνες που φαίνεται ότι ωριμάζουν για το αμέσως επόμενο διάστημα. Αναζητώντας δρόμους κοινής δράσης και δημιουργίας μετώπου για μεγάλα θέματα όπως είναι αυτό της πώλησης της ΔΕΗ, ο απεργοκτόνος νόμος, οι πλειστηριασμοί, η μόνιμη και σταθερή δουλειά.
Επίσης, για να ανοίξει δρόμους σε νέους χώρους εργαζόμενων, ιδιαίτερα στις νέες τεχνολογίες και στην εστίαση όπου συγκεντρώνονται μεγάλα τιμήματα νεολαίας. Εκεί πρέπει να στραφεί η προσοχή του μάχιμου ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος κάνοντας δουλειά μυρμηγκιού έστω και αν το αποτέλεσμα είναι να απεργήσουν ακόμα και ένας εργαζόμενος.
Επιπλέον, για να αναζητηθούν δρόμοι επικοινωνίας και κοινής συμπόρευσης του ταξικού εργατικού κινήματος πέρα από τους σχεδιασμούς της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, σε επίπεδο πρωτοβάθμιων σωματείων όμως μέσα από αυθεντικές διαδικασίες βάσης και με αποφάσεις των ίδιων των εργαζόμενων και όχι κατόπιν εντολών πολιτικών γραφείων που καταλήγουν τελικά σε καρικατούρες.
Φυσικά το γεγονός ότι καθυστέρει δραματικά η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος είναι ίσως ο βασικότερος παράγοντας της σημερινής κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η ανασυγκρότηση για πολλούς ταξικούς συνδικαλιστές περιορίζεται στην καταγγελία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ενώ δεν έχει γένει κατορθωτό να προχωρήσει μέχρι τώρα κανένα άλλο σχέδιο υπέρβασης της από τα κάτω αλλά και από τα πάνω.
Όμως όλοι αναγνωρίζουμε ότι δεν φτάνει μόνο αυτό. Λείπει ένας ολοκληρωμένος στρατηγικός σχεδιασμός από την ταξική πτέρυγα του κινήματος που θα απαντά με επάρκεια στις αλλαγές που υπάρχουν στο σύγχρονο εργασιακό μοντέλο, στον τεράστιο κατακερματισμό και τις εργασιακές σχέσεις που καθημερινά αλλάζουν. Πώς λοιπόν θα αντιστοιχηθούν όλες αυτές οι αλλαγές στις παλιές δομές των συνδικάτων που ανταποκρίνονται στα παλιά εργασιακά μοντέλα; Ποια μορφή και ποιες διαδικασίες θα έχει ένα σύγχρονο συνδικάτο;
Εδώ απαιτούνται στρατηγικές απαντήσεις που δεν μπορούν να υπάρξουν αν το βλέμμα μας βρίσκεται στους εκλογικούς συσχετισμός των παρατάξεων που κάθε αλλαγή μετριέται με πόσους αντιπροσώπους θα φέρει ή θα χάσει το κόμμα.
Ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ταξική ανεξαρτησία και αγωνιστική ταξική ενότητα στόχων και σκοπών που όλα αυτά θα δοκιμάζονται στο πεδία των αγώνων και των ταξικών συγκρούσεων.
Το μεγάλο στοίχημα της περιόδου που ξεκινά και από την απεργία στις 14/12 είναι το αν τελικά θα δικαιωθεί το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ ότι η κοινωνία και οι εργαζόμενοι μπορεί να ζορίζονται αλλά δεν αντιδρούν γιατί κατανοούν ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο. Ότι η μνημονιακή κανονικότητα είναι κάτι σαν τον αέρα που αναπνέουμε. Αν αυτό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το περάσει, τότε είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει μια νέα μεγάλη περίοδο απογοήτευσης και υποταγής που θα ανοίξει την όρεξη στο μεγάλο κεφάλαιο για νέο γύρο μειώσεων και περικοπών στο όνομα αυτή τη φορά της ανάπτυξης και των επενδύσεων.
Από αυτή την άποψη το κάλεσμα για την συμμετοχή στην απεργία στις 14/12 της Πανελλαδικής Ανεξάρτητης Ταξικής Εργατικής Κίνησης σηματοδοτεί και υπογραμμίζει τα άμεσα καθήκοντα μπροστά στη απεργία:
«Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας! Μέσα από συνελεύσεις στα σωματεία μας, επιτροπές αγώνα, οργανώνουμε την απεργία. Βάζουμε σχέδιο ν’ αποτελέσει σταθμό συνέχειας και κλιμάκωσης της αντίστασης και του αγώνα μας! Πυκνώνουμε τα συνδικάτα μας, βάζουμε πλάτες για να φτιαχτούν καινούρια, να σπάσουμε την εργοδοτική τρομοκρατία και τη σιωπή που επιβάλλουν, στην πράξη. Δουλεύουμε για να συγκροτηθεί ένας πλατύς συντονισμός συνδικάτων που θα σηκώσει τον αγώνα. Οικοδομούμε ένα ενιαίο μαχητικό ταξικό μέτωπο για την υπεράσπιση των εργατικών μας συμφερόντων. Όλες οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις του κινήματος οφείλουν να βάλουν πλάτη στην παραπάνω κατεύθυνση. Έτσι μπορούμε να σταματήσουμε τον οδοστρωτήρα της αντιδραστικής μνημονιακής πολιτικής».
