Α, ώστε οι Καταλανοί είναι «παρτάκηδες»…

Άντε, πάλι τα ίδια… Κάθε φορά που μια ευρωπαϊκή κοινωνία δείχνει να προσανατολίζεται σε ατραπούς ενοχλητικές για το διευθυντήριο της ΕΕ και λοιπές «πολιτικώς ορθές», «φιλελέδικες» δυνάμεις, ε, τότε γίνεται το σύνηθες: Ένας δυσφημιστικός, προπαγανδιστικός χείμαρρος αναλαμβάνει να ενοχοποιήσει το ίδιο το… DNA των «απροσάρμοστων». Η Καταλονία δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Εν προκειμένω, μάλιστα, η «πεπατημένη» αυτή είναι – ειδικά εδώ, στην Ελλάδα – τόσο υστερική και ασυνάρτητη, ώστε μάλλον χρειάζεται για χάρη της κάποια τροποποίηση η γνωστή ρήση: Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια λωλο- Στεφανή μου…
Προτού ακόμη καταφθάσει η Κυριακή του ματωμένου – λόγω κατασταλτικού οργίου- δημοψηφίσματος, σε διάφορα εγχώρια sites έβλεπες ορισμένα ιστορικά στοιχεία για τους Καταλανούς. Μόνο τα δημοσιεύματα αυτά παραήταν… πρεσβυωπικά: Εστίαζαν στα πολύ, πολύ μακρινά. Πήγαιναν στις αρχές του… 14ου αιώνα. Γιατί; Για να… ξεστραβωθούν οι αναγνώστες. Να μάθουν πόσο βίαια φέρθηκαν οι Καταλανοί μισθοφόροι στη Βόρεια Ελλάδα, προτού κυριαρχήσουν στην Κεντρική, καθώς και στην Αθήνα. Κατά τις ημέρες εκείνες, προ του δημοψηφίσματος, περισσότερα διάβαζες για τη σύγκρουση των Καταλανών με τους… Φράγκους, το 1311 μ.Χ στη μάχη της Κωπαΐδας, παρά για την περίοδο του Φράνκο και την μεταχείριση, την οποία η άθλια δικτατορία του επεφύλαξε σε Καταλανούς και Βάσκους.
Έπρεπε, βλέπετε, να εμπεδώσει το εγχώριο πόπολο το «δίδαγμα»: Δεν αξίζει καμία συμπάθεια το κίνημα των Καταλανών, διότι οι πρόγονοί τους έκαναν τους δικούς μας να υποφέρουν. Πριν από έξι – και βάλε- αιώνες. Τόσο παιδικό; Τόσο κουτοπόνηρο; Τόσο.
Έπειτα από την 1η Οκτωβρίου ο καθεστωτικός χείμαρρος επανήλθε σοβαρότερος, κυλώντας μέσω ιστοσελίδων και καναλιών. Για να εκπέμψει το εξής μήνυμα: Οι Καταλανοί δεν είναι αυτοί που νομίζετε. Πρόκειται για «ράτσα» φιλάργυρη, υπεροπτική, αδιάφορη για τους άλλους, ιδιοτελή… Διεκδικούν ανεξαρτησία ή, τουλάχιστον, διευρυμένη αυτονομία, ακριβώς επειδή είναι «παρτάκηδες» που δεν θέλουν να δίνουν «νερό στον άγγελό τους», ούτε πόρους για την Ανδαλουσία.
Πάει και τελείωσε, αυτό είναι και μην ψάχνετε για τίποτα άλλο. Ούτε τις ιστορικές και ιδεολογικές ρίζες του καταλανικού ζητήματος, μα ούτε και το «κατόρθωμα» που έκανε το 2010 η κυβέρνηση Ραχόι, προσφεύγοντας στο ισπανικό Συνταγματικό Δικαστήριο και φαλκιδεύοντας το συμφωνηθέν, τέσσερα χρόνια νωρίτερα, καθεστώς αυτονομίας της Καταλονίας. Ένα προέχει να μάθει ο κόσμος: Βασικό χαρακτηριστικό των Καταλανών είναι πως νοιάζονται μόνο για «το τομάρι τους»…
Έλεος! Πόσο ανόητος, υποκριτής ή άσχετος πρέπει να είναι κάποιος για να αποδώσει αυτήν την ιδιότητα – υποτιθέμενο βασικό χαρακτηριστικό- σε μια κοινωνία, από την οποία τον περασμένο Φεβρουάριο «ξεπήδησε» εκείνη η συγκλονιστική διαδήλωση 300.000 ανθρώπων, που αξίωσαν να γίνουν δεκτοί 16.000 πρόσφυγες – μετανάστες, όπως είχε δεσμευτεί η ισπανική κυβέρνηση; Σε εκείνη τη διαδήλωση της Βαρκελώνης «κατέβηκε» κόσμος που αντιστοιχεί στο 19% του πληθυσμού της πόλης ή, έστω, στο 10%, αν κάποιος δεχθεί την – κάπως μυωπική – εκτίμηση της αστυνομίας, για περισσότερους από 160.000 διαδηλωτές.
Συλλαμβάνουν άραγε τα μεγέθη οι ανόητοι; Όσος κόσμος συγκεντρώθηκε στη Βαρκελώνη για να ζητήσει στέγαση και περίθαλψη προσφύγων και μεταναστών, δεν μαζεύτηκε αθροιστικά σε όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πόλεις – όπου, εν πάση περιπτώσει, έγιναν τέτοιες κινήσεις, αντίβαρα στον διογκούμενο ρατσισμό, από απαρχής εμφυλίου πολέμου στη Συρία. Δεν έχει προηγούμενο αυτό που συνέβη στην Βαρκελώνη. Αυτή λοιπόν η κοινωνία, βρε φαιδροί, θέλετε να πιστέψουμε ότι έχει τον «φιλοτομαρισμό» στον πυρήνα του συστήματος αξιών της; Πόσο έρεβος, πια, μπορεί να χωρέσει η προπαγάνδα σας;
Αλλά, είπαμε: Ναι μεν στην περίπτωση της δυσφήμισης των Καταλανών η εμπάθεια έφθασε σε απίστευτα, δυσθεώρητα επίπεδα, όπως άλλωστε και ο… συντελεστής αυθαιρεσίας του εναντίον τους αφοριστικού «κατηγορητηρίου», η πρακτική αυτή όμως δεν είναι τωρινή. Στον «άλφα» ή τον «βήτα» βαθμό, ισχύει από το 1992. Τότε που οι Δανοί καταψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ κι έπεσαν πάνω τους «ιεροεξεταστικά» τάγματα του… δημοκρατικού «ευρωπαϊκού ιδεώδους», για να τους αναγκάσουν να ξαναψηφίσουν (όπως κι έγινε). Τότε που ανακαλύφθηκαν χίλια μύρια … φυλετικά κουσούρια στο DNA των Δανών. Τότε που ο ημέτερος Θόδωρος Πάγκαλος είχε εκστομίσει το αμίμητο: «Οι Δανοί; Και πότε… πολέμησαν αυτοί;».
Εμείς, βεβαίως, θυμόμασταν από το μάθημα Νεώτερης Ευρωπαϊκής Ιστορίας του Λυκείου ότι οι Δανοί πολεμούσαν στον Τριακονταετή Πόλεμο, του 17ου αιώνα. Φαίνεται όμως ότι το 1992 δεν είχαν πιάσει ακόμη δουλειά οι σκαφτιάδες της Ιστορίας, που έφθασαν έως το 1.300 μ Χ για να μας πείσουν ότι οι Καταλανοί είναι εκ παραδόσεως… ανθέλληνες. Έτσι έμεινε ο Πάγκαλος ανενημέρωτος ιστορικά κι εμείς με μια απορία: Γιατί στην ευχή μόνο οι «μπαρουτοκαπνισμένοι» λαοί έχουν… ηθικό δικαίωμα να αποφαίνονται για το μέλλον τους;
Τα «εξ αμάξης» άκουσαν οι Ιρλανδοί, για τα εθνικά τους «βίτσια», όταν καταψήφισαν τις Συνθήκες της Νίκαιας (2001) και της Λισαβόνας (2008). Έγιναν πάλι φυσιολογικοί, όταν τις αποδέχθηκαν, στα καθιερωμένα… δεύτερα ημιχρόνια των δημοψηφισμάτων. Αλλά με «αστερίσκους». Διότι για να υπερψηφίσουν οι Ιρλανδοί τη Συνθήκη της Νίκαιας, τον Οκτώβριο του 2002, χρειάστηκε να διασφαλίσει η χώρα τους την εξαίρεσή της από τυχόν στρατιωτικές επιχειρήσεις της ΕΕ. Είδατε; Κάτι τέτοια τους φόβιζαν τους άκαπνους, που δεν κατάλαβαν ποτέ γιατί προϋπόθεση ουσιαστικής ένταξης στην «Ευρώπη της ειρήνης» ήταν η πολεμική ετοιμότητα Ε, ρε Πάγκαλο που χρειάζονταν κι αυτοί…
Το 2005 το Ευρωσύνταγμα «ναυάγησε» στα δημοψηφίσματα της Γαλλίας (τον Μάιο) και της Ολλανδίας (τον Ιούνιο). Αμέσως ματαιώθηκαν … δημοκρατικότατα όσα είχαν προγραμματιστεί ανά την Ευρώπη, το δε Ευρωσύνταγμα μετακόμισε στη Συνθήκη της Λισσαβόνας. Με περισσή ευκολία και απελπιστικά ελλιπή αναλυτική διάθεση, το «όχι» των Γάλλων και των Ολλανδών αποδόθηκε, περίπου, στο παλιό τους… αποικιοκρατικό παρελθόν (έως την ημέρα της ψηφοφορίας, πάντως, μια χαρά λαοί θεωρούνταν).
Βεβαίως, ειδικά στη Γαλλία, την καταψήφιση του Ευρωσυντάγματος κάθε άλλο παρά δεξιές αντιλήψεις τη σφράγισαν. Το «όχι» σάρωσε στον αγροτικό πληθυσμό, ως αποτέλεσμα της ανησυχίας για τις συνέπειες των νεοφιλελεύθερων συνταγών στον πρωτογενή τομέα και το διεθνές εμπόριο. Το «όχι» το τροφοδότησε η δυσφορία για την πολιτική του Σιράκ, αλλά και ο δικαιολογημένος φόβος για το μέλλον των – ισχυρών, στη Γαλλία- κοινωνικών κεκτημένων. Χάρη στο «όχι» ξεπήδησε το κίνημα του Μελανσόν από το σοσιαλιστικό κόμμα. Αλλά, δεν βαριέστε, η «ετυμηγορία» ήταν ήδη δεδομένη: Οι Γάλλοι καταψήφισαν, διότι είναι ψηλομύτες που νοσταλγούν το αποικιοκρατικό παρελθόν τους. Κι αφού βρέθηκε η λύση δια πάσα νόσο και πάσα… ανταρσία, κάπως έτσι, τόσο απλά και μονοσήμαντα, «εξηγήθηκε» και η επιλογή των Βρετανών για το Brexit (ορισμένες επισημάνσεις για αυτήν την «επιχειρηματολογία» είχαμε κάνει στο «Πριν» της 3/7/16, σε σημείωμα με τίτλο «Ξυδάκι, ευρώ- πληκτοι»).
Τώρα ήλθε η σειρά των Καταλανών… Για την υπόθεσή τους, αλλά και για την πολιτική – ιδεολογική ανομοιογένεια στο μπλοκ που επιζητεί ανεξαρτησία, έχουμε να συζητήσουμε πολλά. Όσα τους «χρεώνει» όμως ο «μετα – μοντέρνος» καθεστωτικός ρατσισμός, δεν σηκώνουν πολλή συζήτηση. Χλεύη σηκώνουν. Λοιδορία. Απόλυτη, ασταμάτητη, ανελέητη…
*Πηγή: Εφημερίδα “ΠΡΙΝ”, Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017.