Ο Επανεξοπλισμός

στην πραγματικότητα οι θέσεις στους τάφους του πρώτου μισού της δεκαετίας του ’40.
Και σήμερα, η γερμανική οικονομία, τηρουμένων των αναλογιών, αλλά και παρατηρώντας το εγγύς μέλλον, είναι μια οικονομία βίαιη και πολεμική. Μέσω των χρεών, των ελλειμμάτων και των πλεονασμάτων, η Γερμανία διευθύνει την, κατά τα άλλα, «ελεύθερη οικονομία» στην Ενωση, με αποτέλεσμα να χειραγωγεί χώρες, να δημιουργεί προτεκτοράτα, να οργανώνει (εκ νέου) ζωτικούς χώρους.
Ο τρομερός «επανεξοπλισμός» της Γερμανίας τότε, ξέρουμε όλοι (αλλά δεν ενθυμούμεθα πάντοτε) πού οδήγησε!
Ο οικονομικός «επανεξοπλισμός» της Γερμανίας βλέπουμε όλοι πού οδηγεί – αλλά οι περισσότεροι δεν ανησυχούμε αναλόγως, διότι δεν βλέπουμε και τον αντίστοιχο στρατιωτικό «επανεξοπλισμό». Είναι όμως έτσι;
Ηδη εδώ και δυο-τρία χρόνια η Γερμανία άλλαξε Αμυντικό Δόγμα: Σύμφωνα με τη γερμανική Βουλή (που το ψήφισε) και τη γερμανική κυβέρνηση (που το εφαρμόζει), σήμερα «η Γερμανία είναι υποχρεωμένη να υπερασπίζεται με στρατιωτικά μέσα τα οικονομικά της συμφέροντα παντού στον πλανήτη». Παντού στον πλανήτη.

Σε τέτοια κυνική διατύπωση ούτε ο Χίτλερ είχε προχωρήσει. Εκείνος περιοριζόταν σε εμπρηστικές μεγαλοστομίες για τα «εθνικά συμφέροντα» και σε παπαρολογίες για την «ανώτερη αποστολή της Γερμανίας» και άλλα θανάσιμα παρόμοια. Αντιθέτως, η σημερινή Γερμανία του νεοφιλελευθερισμού εκφράζεται με λόγο πολιτικώς ορθό – φέρνοντας διά της ισχύος την πολιτική ορθότητα στα μέτρα της. Απόδειξη το νέο της Αμυντικό Δόγμα. Ενα Δόγμα
που μας αποκαλύπτει ξαφνικά γερμανικάστρατεύματα στην Τουρκία, στο Αφγανιστάν, στη Δυτική Αφρική και αλλού. Στρατεύματα προς το παρόν επικουρικά στις «ζώνες ενδιαφέροντος» των ΗΠΑ, που δεν κατέχουν εδάφη αλλά δημιουργούν συνθήκες κατοχής εδαφών (όπως μόνος του ο γερμανικός οικονομικός ιμπεριαλισμός, χωρίς τον στρατιωτικό του βραχίονα, έχει δημιουργήσει στην Ελλάδα).
Ομως, ο στρατιωτικός «επανεξοπλισμός» που συνοδεύει τον γερμανικό οικονομικό ιμπεριαλισμό δεν σταματά σε ένα έως τώρα προσδιορισμένο (και συνεπώς ανεκτό από τις ΗΠΑ) επίπεδο, αλλά αρχίζει να αυτοτροφοδοτείται από τις επιτυχίες του.
Την περασμένη εβδομάδα η κυρία Μέρκελ διακήρυξε από την Πόλη του Μεξικού ότι «η Γερμανία πρέπει να ξαναχτίσει [σ.σ.: να ξανα(!)χτίσει] έναν ισχυρό στρατό ύστερα από δεκαετίες αμυντικών περικοπών». Την είδηση επισημαίνει ο καλός συνάδελφος κ. Γιάννης Παπαδάτος στον «Ελεύθερο Τύπο». Προσέξτε την πολιτική ορθότητα: η κυρία Μέρκελ ονομάζει «αμυντικές περικοπές» την εποπτεία των Νικητριών Δυνάμεων πάνω στο γερμανικό στράτευμα, προκειμένου να μην αναγεννηθεί το τέρας.
Οι Νικήτριες Δυνάμεις δεν υπάρχουν από καιρό, τα αποτελέσματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έχουν αναθεωρηθεί. Το τρομερό στη φράση της κυρίας Μέρκελ είναι αυτό το «να ξαναχτίσει». Στο υποσυνείδητό της δηλαδή (ή και στο συνειδητό) αποκαθίσταται η συνέχεια μεταξύ Βέρμαχτ και Μπούντεσβερ!
Οταν λοιπόν σήμερα στην Αθήνα καταφθάνει ο όποιος κύριος Μπρουνό Λεμέρ, το Βερολίνο δεν στέλνει βεβαίως στην Ελλάδα τη Βέρμαχτ, αλλά όμως στέλνει τη Λεγεώνα των Ξένων. Με
γερμανικές σκέψεις στη γαλλική γλώσσα.
Και βεβαίως, το θέμα δεν είναι εθνικό, είναι ταξικό. Η Γερμανία είναι κυρίαρχη Δύναμη στην Ενωση, και για αυτό το πρώτο πράγμα που εξήγγειλε ο μεσιέ λε Πρεζιντέντ Μακρόν είναι η ολοκλήρωση της εργατικής νομοθεσίας (αντιμεταρρύθμισης) στη Γαλλία. Η «πολεμική οικονομία» (κατά των ανθρώπων) ωθεί ένα ακόμα βήμα μπροστά την «οικονομία» των τάφων.
Το Μνημόνιο στην Ελλάδα είναι μια οικονομική δικτατορία μέσα από την ευρύτερη Ενωσιακή οικονομική δικτατορία εναντίον όλων των εργαζομένων. Αυτή η ταξική δικτατορία είναι τοξική για την πολιτική και τα πολιτεύματα. Ο εκφυλισμός του ΣΥΡΙΖΑ, η υποδούλωση της Ελλάδας, τα κεντρώα μειοψηφικά ανεμομαζώματα της πλειοψηφίας Μακρόν, η αποσάθρωση της Ιταλίας, η απομάκρυνση της Βρετανίας, η εντροπία της Ισπανίας – όλα σχετίζονται με την επικυριαρχία της Γερμανίας στην Ενωση,
με τον «επανεξοπλισμό» αυτής της χώρας, οικονομικό και στρατιωτικό. «Η Γερμανία δεν ξοδεύει πολλά για την άμυνα της Δύσης», είπε ο κορυφαίος βλαξ της εποχής μας, ο κ. Ντόναλντ Τραμπ. Αλλο που δεν θέλει η κυρία Μέρκελ – «η Γερμανία πρέπει να ξαναχτίσει έναν ισχυρό στρατό».
Αυτός ο στρατός δεν χρειάζεται -στην εποχή μας- να χύνει ο ίδιος το αίμα που χύνει η «πολεμική οικονομία» του νεοφιλελευθερισμού, χρειάζεται όμως για να επιστατεί σε αυτήν τη διαδικασία – και, αν στο μέλλον χρειασθεί, για να φθάσουμε πάλι σε μια «τελική λύση»…
ΥΓ.: Είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό (τυχαίο;) ότι οι πρώτοι εισηγητές της πολιτικής ορθότητας ήταν οι ναζί (όπως επίσης και του μεταμοντερνισμού). Την εξόντωση των Εβραίων οι ναζί αποκαλούσαν «τελική λύση». Την κατοχή της Ευρώπης, αποκαλούσαν «Ευρώπη των Εθνών», ου μην αλλά και «Ευρωπαϊκή Ενωση». Τον ρατσισμό αποκαλούσαν «ευρωπαϊκό πολιτισμό». Και πάει λέγοντας.
Οσο για τον μεταμοντερνισμό, ή ο Ντεριντά δεν είχε διαβάσει ναζιστές διανοούμενους του ’20-’30, ή τους είχε διαβάσει και του άρεσαν.
Αν και υπάρχει μια εκδοχή που μου φαίνεται πιο πιθανή. Οι ναζιστές διανοούμενοι και οι μεταφυσικές ανορθολογικές αναζητήσεις τους ξεχάσθηκαν. Αν κάτι χαρακτήριζε την Αριστερά, ήταν ο ορθολογισμός της. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και ύστερα αυτός ο ορθολογισμός στις ΗΠΑ και την Ευρώπη ανασκολοπίσθηκε. Διά (της αναβίωσης) του μεταμοντερνισμού. Κυρίως. Το θέμα είναι μεγάλο, έχει τις αποδείξεις του, θα επανέλθουμε…
*Πηγή: enikos.gr