Από τη στιγμή που ο εξαρτημένος Τύπος ενοχοποίησε τον Άσαντ για χρήση χημικών αερίων εναντίον αμάχων, η στρατιωτική επιχείρηση της Δύσης που ακολούθησε ήταν αναμενόμενη.
Χωρίς η προπαγάνδα να κουρασθεί, βρίσκοντας κάτι πρωτότυπο για να παραμυθιάσει την κοινή γνώμη, επανέλαβε τον εαυτό της και οι βομβαρδισμοί άρχισαν. Ο Σαντάμ Χουσεΐν «είχε πυρηνικά» – απεδείχθη, ήδη διαρκούντος του πολέμου, ότι δεν είχε. Μας παραπλάνησε η CIA, τα μάσαγε αργότερα ο Μπους, αφού η βρώμικη δουλειά είχε γίνει. Ο Μπλαιρ «παραπλανήθηκε» από τη Μ16, αλλά οι νεκροί στο Ιράκ έχουν υπερβεί καμιά δεκαριά φορές τους νεκρούς σε αμάχους που είχε όλη η κατεχόμενη Ευρώπη κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το χτύπημα στο Σεράγεβο, πολλοί έλεγαν τότε και τώρα ξέρουν όλοι ότι ήταν μια προβοκάτσια των μουσουλμάνων για να ενοχοποιήσουν τους Σέρβους. Ομως η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε.
Όλοι επίσης ήξεραν τότε ότι ο Μιλόσεβιτς βρέθηκε προ τετελεσμένων στο Ραμπουγιέ, όταν εκλήθη να υπογράψει συμφωνία διαφορετική από τα (προ)συμφωνηθέντα. Ο πόλεμος ήταν προσχεδιασμένος.
Έτσι «δουλεύει» η Δύση. Οπως οι Ναζί, που όταν εισέβαλαν στην Πολωνία, κατηγορούσαν τους Πολωνούς ότι μπούκαραν σε γερμανικά εδάφη. Η σημερινή Πολωνία, βεβαίως, επικροτεί σαν πιστό σκυλί ανάλογες ενέργειες των ΗΠΑ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Σε όλα αυτά και άλλα τέτοια αποτρόπαια ο ρόλος της συντριπτικής πλειοψηφίας του Τύπου στη Δύση είναι επαίσχυντος. Κανένα δάκρυ δεν έχυσε η Liberation, φέρ’ ειπείν, για τους 300 νεκρούς, μόλις προχθές, στη Μοσούλη, αλλά, σαν να ήταν εκεί παρούσα, είδε τους Σύρους πιλότους να χρησιμοποιούν χημικά όπλα. Κι αμέσως μετά, πριν αλέκτορα φωνήσαι (στην κυριολεξία), οι ΗΠΑ, σαν έτοιμες από καιρό, εξαπέλυσαν πυραυλική επίθεση στην πολύπαθη χώρα. Με τη Μέρκελ να επικροτεί πρώτη-πρώτη.
Κι έτσι ο Τραμπ «έσκισε τη γάτα», αποδεικνύοντας ότι οι αντισυστημικοί βομβαρδίζουν το ίδιο καλά με τους συστημικούς. Τους τελευταίους μήνες οι ΗΠΑ «απουσίαζαν» από την περιοχή. Ε, λοιπόν «επέστρεψαν» αμφισβητώντας τη στρατηγική υπεροχή της Ρωσίας – αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος.
Ο Άσαντ βρίσκεται στην «καλύτερη στιγμή του», δεν είχε κανέναν λόγο να χτυπήσει με χημικά – χημικά, άλλωστε, που μάλλον δεν διαθέτει, κατά τις ανακοινώσεις των διεθνών οργανισμών που, καιρό τώρα, ερευνούν στη Συρία για τέτοια όπλα. Η ενοχοποίηση του Ασαντ προέκυψε από τον γνωστό μηχανισμό ΜΚΟ-Μυστικές Υπηρεσίες-Τύπος.
Ομως, το μέγα ερώτημα σε αυτήν και τις άλλες προγενέστερες-πανομοιότυπες ιστορίες δεν αφορά στους πολεμοκάπηλους και τους εμπρηστές -αυτοί τη δουλειά τους κάνουν-, αφορά τους λαούς στη Δύση, την περίφημη κοινή γνώμη. Πώς οι πολίτες τρώνε αμάσητο το τόσο σάπιο κουτόχορτο αυτής της τόσο απροκάλυπτης και ακούραστης στο να επαναλαμβάνει τον εαυτόν της προπαγάνδας;
Μια απάντηση θα ήταν ίσως το γεγονός ότι τα πόστα και τα λοιπά γιοφύρια στις κοινωνίες, ΑΕΙ, διαδίκτυο, Τύπος, τέχνες, τα έχουν πιάσει χιπστεράκια, «εκσυγχρονιστές», μεταμοντέρνοι, «πολυπολιστισμικοί», ενσωματωμένοι αριστεροί, νεοφιλελεύθεροι, επιδοτούμενοι καλλιτέχνες, ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι, πράκτορες – μια χρυσή ορδή, μια «καλή κοινωνία» σμπίρων και μπιστικών των Δυνατών.
Ολοι αυτοί οι σιχαμένοι τύποι που θεωρούν εαυτούς ως την ελίτ της εποχής, όλοι αυτοί οι σταυρωτήδες που οτιδήποτε λαϊκό το θεωρούν λαϊκιστικό, αυτοί που ανοίγουν ταξικούς λάκκους για τους εργαζόμενους σε όλον τον κόσμο, είναι επίσης εκείνοι που «εξάγουν δημοκρατία» στο εξωτερικό (και τη δολοφονούν στο εσωτερικό), εκείνοι που διεξάγουν «ανθρωπιστικούς πολέμους» και ξεσπιτώνουν πληθυσμούς κατά μάζες – είναι η μαύρη πανώλη που έχει κατακάτσει στις οθόνες μας, στον δημόσιο λόγο, στα μυαλά μας.
Η ευκολία με την οποία επιστρατεύεται ο πόλεμος γίνεται όλο και πιο έντονη. Η χυδαία ευλογία του πολέμου από τα σκυλιά του πολέμου, όταν εφημερίδες και τηλεοράσεις ουρλιάζουν «βομβαρδίστε-βομβαρδίστε», ενώ ταυτοχρόνως μυξοκλαίνε για τους νεκρούς και τους πρόσφυγες, οδηγεί σε ένα παράλογο πολιτεύεσθαι και σε ένα ανήθικο υπάρχειν, που θα πληρωθούν ακριβά. Πανάκριβα…
*Πηγή: enikos.gr
Όλοι επίσης ήξεραν τότε ότι ο Μιλόσεβιτς βρέθηκε προ τετελεσμένων στο Ραμπουγιέ, όταν εκλήθη να υπογράψει συμφωνία διαφορετική από τα (προ)συμφωνηθέντα. Ο πόλεμος ήταν προσχεδιασμένος.
Έτσι «δουλεύει» η Δύση. Οπως οι Ναζί, που όταν εισέβαλαν στην Πολωνία, κατηγορούσαν τους Πολωνούς ότι μπούκαραν σε γερμανικά εδάφη. Η σημερινή Πολωνία, βεβαίως, επικροτεί σαν πιστό σκυλί ανάλογες ενέργειες των ΗΠΑ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Σε όλα αυτά και άλλα τέτοια αποτρόπαια ο ρόλος της συντριπτικής πλειοψηφίας του Τύπου στη Δύση είναι επαίσχυντος. Κανένα δάκρυ δεν έχυσε η Liberation, φέρ’ ειπείν, για τους 300 νεκρούς, μόλις προχθές, στη Μοσούλη, αλλά, σαν να ήταν εκεί παρούσα, είδε τους Σύρους πιλότους να χρησιμοποιούν χημικά όπλα. Κι αμέσως μετά, πριν αλέκτορα φωνήσαι (στην κυριολεξία), οι ΗΠΑ, σαν έτοιμες από καιρό, εξαπέλυσαν πυραυλική επίθεση στην πολύπαθη χώρα. Με τη Μέρκελ να επικροτεί πρώτη-πρώτη.
Κι έτσι ο Τραμπ «έσκισε τη γάτα», αποδεικνύοντας ότι οι αντισυστημικοί βομβαρδίζουν το ίδιο καλά με τους συστημικούς. Τους τελευταίους μήνες οι ΗΠΑ «απουσίαζαν» από την περιοχή. Ε, λοιπόν «επέστρεψαν» αμφισβητώντας τη στρατηγική υπεροχή της Ρωσίας – αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος.
Ο Άσαντ βρίσκεται στην «καλύτερη στιγμή του», δεν είχε κανέναν λόγο να χτυπήσει με χημικά – χημικά, άλλωστε, που μάλλον δεν διαθέτει, κατά τις ανακοινώσεις των διεθνών οργανισμών που, καιρό τώρα, ερευνούν στη Συρία για τέτοια όπλα. Η ενοχοποίηση του Ασαντ προέκυψε από τον γνωστό μηχανισμό ΜΚΟ-Μυστικές Υπηρεσίες-Τύπος.
Ομως, το μέγα ερώτημα σε αυτήν και τις άλλες προγενέστερες-πανομοιότυπες ιστορίες δεν αφορά στους πολεμοκάπηλους και τους εμπρηστές -αυτοί τη δουλειά τους κάνουν-, αφορά τους λαούς στη Δύση, την περίφημη κοινή γνώμη. Πώς οι πολίτες τρώνε αμάσητο το τόσο σάπιο κουτόχορτο αυτής της τόσο απροκάλυπτης και ακούραστης στο να επαναλαμβάνει τον εαυτόν της προπαγάνδας;
Μια απάντηση θα ήταν ίσως το γεγονός ότι τα πόστα και τα λοιπά γιοφύρια στις κοινωνίες, ΑΕΙ, διαδίκτυο, Τύπος, τέχνες, τα έχουν πιάσει χιπστεράκια, «εκσυγχρονιστές», μεταμοντέρνοι, «πολυπολιστισμικοί», ενσωματωμένοι αριστεροί, νεοφιλελεύθεροι, επιδοτούμενοι καλλιτέχνες, ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι, πράκτορες – μια χρυσή ορδή, μια «καλή κοινωνία» σμπίρων και μπιστικών των Δυνατών.
Ολοι αυτοί οι σιχαμένοι τύποι που θεωρούν εαυτούς ως την ελίτ της εποχής, όλοι αυτοί οι σταυρωτήδες που οτιδήποτε λαϊκό το θεωρούν λαϊκιστικό, αυτοί που ανοίγουν ταξικούς λάκκους για τους εργαζόμενους σε όλον τον κόσμο, είναι επίσης εκείνοι που «εξάγουν δημοκρατία» στο εξωτερικό (και τη δολοφονούν στο εσωτερικό), εκείνοι που διεξάγουν «ανθρωπιστικούς πολέμους» και ξεσπιτώνουν πληθυσμούς κατά μάζες – είναι η μαύρη πανώλη που έχει κατακάτσει στις οθόνες μας, στον δημόσιο λόγο, στα μυαλά μας.
Η ευκολία με την οποία επιστρατεύεται ο πόλεμος γίνεται όλο και πιο έντονη. Η χυδαία ευλογία του πολέμου από τα σκυλιά του πολέμου, όταν εφημερίδες και τηλεοράσεις ουρλιάζουν «βομβαρδίστε-βομβαρδίστε», ενώ ταυτοχρόνως μυξοκλαίνε για τους νεκρούς και τους πρόσφυγες, οδηγεί σε ένα παράλογο πολιτεύεσθαι και σε ένα ανήθικο υπάρχειν, που θα πληρωθούν ακριβά. Πανάκριβα…
*Πηγή: enikos.gr
