Με πρόσχημα τον κυκεώνα των αρμοδιοτήτων, το Μαξίμου επιχείρησε να «καθαρίσει» όχι μόνο τον Άγνωστο Στρατιώτη αλλά και τους «αντιπάλους» του.
Μπορεί εδώ και δεκαπέντε ημέρες η δημόσια συζήτηση να εξαντλείται στο ποιος θα έχει την αρμοδιότητα τελικά να καθαρίζει το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι ποιους θα «καθαρίσει» ο Άγνωστος Στρατιώτης.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Προ δεκαημέρου ο πρωθυπουργός στο καθιερωμένο εβδομαδιαίο του μήνυμα παίρνοντας την σκυτάλη από τρολ του διαδικτύου, συγκεκριμένους δημοσιολογούντες και περιθωριακούς πολιτικούς ακροδεξιάς εσάνς μετέτρεψε τον Άγνωστο Στρατιώτη σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα. Τον «προβλημάτισε» το θέμα της προστασίας του μνημείου από την «τσαντιροποίηση» με αφορμή την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι, πατέρα του Ντένις που σκοτώθηκε στην τραγωδία των Τεμπών.
Με πρόσχημα τον κυκεώνα των αρμοδιοτήτων, το Μαξίμου επιχείρησε να «καθαρίσει» όχι μόνο τον Άγνωστο Στρατιώτη αλλά και τους «αντιπάλους» του.
Στόχος πρώτος, δεν είναι άλλος από τον προφανή. Ο χρόνος που επέλεξε η κυβέρνηση να θέσει θέμα Αγνώστου Στρατιώτη κι όχι γενικά προστασίας των Μνημείων, μετά την απεργία πείνας ενός πατέρα των Τεμπών, θέλει να σβήσει ή έστω να απομακρύνει την διαρκή υπενθύμιση της τραγωδίας από ένα τόσο κεντρικό σημείο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Τα πενηνταεφτά ονόματα των νεκρών γραμμένα με κόκκινη μπογιά σε αυτό το άτυπο μνημείο που συντηρείται με ευλάβεια από την ομάδα νέων «Μέχρι Τέλους», είναι σαφές πως ενοχλεί και πρέπει να «καθαρίσει». Όχι τόσο γιατί γειτνιάζει με το κενοτάφιο αλλά γιατί έχει μετατραπεί σε ένα λαϊκό σημείο αναφοράς.
Kι ο δεύτερος στόχος, είναι επίσης προφανής. Τα περί «νοικοκυραίων» και «σιωπηρής πλειοψηφίας» που αναμασούσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και μετά τα ακούσαμε και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό στη Βουλή, δεν είναι παρά μία απόπειρα επαναπροσέγγισης με συγκεκριμένα «καθαρά» ακροατήρια στα δεξιά της ΝΔ, όπου φαίνεται ότι υπάρχουν… διαρροές. Σημειωτέον, σύμφωνα με την πρόσφατη δημοσκόπηση της MRB, η πλειοψηφία δεν μοιάζει να συμμερίζεται τα κυβερνητικά επιχειρήματα καθώς στο ζήτημα του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη, το 59% βλέπει θετικά τις διαμαρτυρίες εκεί και το 32,9% αρνητικά.
Στους παρεμπίπτοντες στόχους είναι και η περαιτέρω στοχοποίηση του δημάρχου Αθηναίων, Χάρη Δούκα και η παρουσίαση του ως «αριστεριστή» που επιθυμεί να χαϊδεύει αυτιά κι όχι να δημαρχεύει και «να καθαρίζει την πόλη του». Η τροπολογία που πέρασε με 159 ναι, απαγορεύει τη χρήση ή κατάληψη του χώρου μπροστά από το μνημείο μέχρι το πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Αμαλίας και απαγορεύει οποιαδήποτε συνάθροιση προβλέποντας ποινή φυλάκισης μέχρι ενός έτους ή χρηματική ποινή για του παραβάτες.
Όμως ένας βασικός έστω και όχι τόσο προφανής στόχος, καθώς βρίσκεται εντός των τειχών της κυβέρνησης κι όχι εκτός, είναι ο Νίκος Δένδιας. Μετά την διαφοροποίηση του για την υπόθεση Ρούτσι στις 2 Οκτωβρίου, ήρθε η τροπολογία – τιμωρία που τον έβαλε στο κάδρο. Στόχος να εμφανιστεί αναντίστοιχος με την δήλωση που έκανε υπέρ των αιτημάτων Ρούτσι για την διεξαγωγή εξετάσεων στη σωρό του παιδιού του: «Δεν διανοούμαι πως μπορεί να απαγορευτεί σε πατέρα να διερευνήσει τον θάνατο του παιδιού του» είχε πει τότε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, χθες πήρε αποστάσεις από την τροπολογία που συνυπέγραφε λέγοντας πως «το υπουργείο Εθνικής Άμυνας και οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη σαν αντικείμενο άσκησης πολιτικής και διχασμού της κοινωνίας».
O υπουργός δεν διαφοροποιείται πρώτη φορά από τη γραμμή του Μαξίμου. Πρώτη φορά όμως διαφοροποιείται με δήλωση του, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας του πρωθυπουργού από το βήμα της Βουλής, κατά την οποία επιχείρησε όχι μόνο να αποκόψει το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη από την υπόλοιπη πλατεία Συντάγματος, αλλά και να ναρκοθετήσει τις επόμενες κινήσεις του Νίκου Δένδια. Ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του επιχειρούν με την τροπολογία να παγιδεύσουν τον υπουργό, ώστε να προδώσει τις μέχρι τώρα εκπεφρασμένες θέσεις του αφού θα πρέπει «να καθαρίσει» τον Άγνωστο Στρατιώτη. Κι αν η καταστολή των λαϊκών διαμαρτυριών και η οριζόντια απαγόρευση του συνέρχεσθαι μπορεί να κατανοηθεί ιδεολογικά ως αυταρχική, η τρικλοποδιά στον Νίκο Δένδια μπορεί να κατανοηθεί μόνο ως φοβική επίδειξη ισχύος.
