Προοίμιο
Έχω κατ’ επανάληψη δηλώσει ότι δεν κατέχω ούτε κρυστάλλινη σφαίρα, ούτε την υψηλή τέχνη της προφητείας. Σε αντίθεση με διάφορους δημοσιολόγους που κάνουν προβλέψεις μεγάλης ακρίβειας, το καλύτερο που ελπίζω να κάνω είναι να διακρίνω κάποιες τάσεις και να κατανοήσω – σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βάθος – κάποιες τρέχουσες εξελίξεις. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι κατά μεν τους Χριστιανούς “ουδείς προφήτης μετά Χριστόν”, κατά δε τους Μουσουλμάνους ο Μωάμεθ ήταν “η σφραγίδα των προφητών”. Επομένως ούτε για τους μεν ούτε για τους δε προβλέπεται η ύπαρξη προφητών στην εποχή μας.
Υπάρχουν και κάποιοι που κάνουν ασφαλείς και ακριβείς προβλέψεις, παρ’ ότι δεν έχουν ούτε κρυστάλλινη σφαίρα ούτε το χάρισμα της προφητείας. Κατέχουν όμως κάτι καλύτερο: βαθιά γνώση του επιστημονικού σοσιαλισμού, του υπέρτατου – κατ’ αυτούς – εργαλείου προφητείας. Δυστυχώς ο γράφων, παρ’ ότι έχει μελετήσει σε κάποιο βάθος το εργαλείο αυτό και θεωρεί ότι έχει αποκτήσει κάποια επιδεξιότητα στο χειρισμό του, δε το θεωρεί κατάλληλο για προφητείες. Μπορεί αυτό να οφείλεται σε ελλιπή από μέρους του γνώση του μαρξισμού. Μπορεί να οφείλεται στο ότι θεωρεί τον πλεχανοβικό απόλυτο ντετερμινισμό – ο οποίος επέτρεπε στον Γκιόργκι Πλεχάνοφ να κάνει εξαιρετικά ακριβείς προβλέψεις, μόνον εκ των υστέρων όμως – μία απόλυτη τερατολογία ασύμβατη με το πνεύμα και το γράμμα του μαρξισμού. Κάτι τέτοιες “μαρξιστικές” θεωρήσεις ήταν που υποχρέωναν το μεγάλο Γερμανό στοχαστή να λέει “το σίγουρο είναι ότι εγώ δεν είμαι μαρξιστής”. Ξεφεύγω όμως.
Με αυτή την προσέγγιση και αυτά τα ελλείμματα, το να κάνω προβλέψεις για την κατάληξη των “τριγωνικών” διαπραγματεύσεων μεταξύ Χαμάς, Τραμπ και Νετανιάχου (η σειρά με την οποία βάζω τους “παίκτες” δεν είναι τυχαία), είναι πάρα πολύ παρακινδυνευμένο. Ιδιαίτερα δεδομένου ότι η μεν πρώτη “κορυφή” του τριγώνου αφ’ ενός μεν είναι πολυσύνθετη (στη συλλογική ηγεσία της είναι βέβαιο ότι υπάρχουν διαφορετικές τάσεις), αφ’ ετέρου πόρρω απέχει από το να έχει ανοίξει εντελώς τα χαρτιά της. Ο δεύτερος είναι λιγότερο προβλέψιμος και περισσότερο ασταθής από μία σβούρα που χάνει στροφές. Ο μόνος προβλέψιμος είναι ο φυγόδικος εγκληματίας πολέμου που ηγείται του σιωνιστικού μορφώματος – ηγείται λόγω του αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται το μόρφωμα και το οποίο κάνει τους πολιτικούς του “αντιπάλους” να προτιμούν να τον αφήνουν να διαχειρίζεται την κρίση ώστε να είναι αυτός που θα επωμισθεί και την ευθύνη. Υπό άλλες συνθήκες και μόνο λόγω της σταθερότητας του τελευταίου των παικτών θα μπορούσαμε με αρκετή βεβαιότητα να χαράξουμε με αδρές γραμμές το μέλλον: Ο φυγόδικος θα υπέγραφε μία συμφωνία την οποία θα παραβίαζε από την πρώτη μέρα, θα έδρεπε όσα κέρδη μπορούσε από τη συμφωνία αυτή και εν τω μεταξύ θα συνέχιζε να δολοφονεί και να βασανίζει, να βασανίζει και να δολοφονεί, να δολοφονεί και να βασανίζει. Αυτό ξέρει να κάνει, με αυτή την εντολή εξελέγη. Το θέμα είναι ότι πλέον δεν μπορεί να κάνει αυτό που γνωρίζει. Και θα αναγκαστεί – αργά η γρήγορα, αλλά απ’ ότι φαίνεται γρήγορα – να κάνει κάτι άλλο.
Το να κάνουμε λεπτομερείς προβλέψεις με κάποιο βαθμό βεβαιότητας καθίσταται ακόμη πιο δύσκολο λόγω του ότι μας λείπουν πληροφορίες για σημαντικότατους παράγοντες της “σκακιέρας”. Κάποια από τα ερωτήματα των οποίων αγνοούμε την απάντηση (δειγματοληπτικά) είναι:
– Σε τι βαθμό παραμένουν σε λειτουργία οι υποδομές της Χαμάς (τούνελ, υπόγεια εργοστάσια παραγωγής πυρομαχικών, αποθέματα πυραύλων κλπ);
– Ποιος είναι ο λόγος που η Χεζμπολλάχ στέκεται τους τελευταίους μήνες στο περιθώριο της σύγκρουσης; (Η ευρύτερα διαδεδομένη αντίληψη είναι ότι οι δυνατότητές της έχουν πληγεί σε τέτοιο βαθμό που δε μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα. Η δική μου εκτίμηση είναι ότι οι δυνατότητές της είναι σχεδόν ανέπαφες και απλά έχει επιλέξει να μείνει προσώρας “με το όπλο παρά πόδα”, για λόγους που έχουν περισσότερο να κάνουν με το εσωτερικό μέτωπο του Λιβάνου, και περιμένει τη στιγμή που θα ξαναμπεί στη μάχη με καινούρια ορμή. Πρόκειται όμως για εκτίμηση, όχι για γνώση.)
Έχοντας όλα τα παραπάνω υπ’ όψη, ας δούμε τι γνωρίζουμε και τι εκτιμήσεις μπορούμε να κάνουμε.
Προκαταρκτικές παρατηρήσεις: το διεθνές πλαίσιο
Ο γράφων δε θα κουραστεί ποτέ να υπενθυμίζει ότι είναι λάθος να εξετάζουμε επί μέρους φαινόμενα εκτός του διεθνούς περιβάλλοντος εντός του οποίου συμβαίνουν. Και στην εποχή μας, που θα μπορούσε κανείς σχηματικά να πει ότι ξεκίνησε όταν οι αμερικανοί και οι συνεργάτες τους αποχώρησαν από το Αφγανιστάν κρεμασμένοι σαν τσαμπιά από τις ρόδες των αεροπλάνων, οι δύση πηγαίνει από ήττα σε ήττα. Οι εν εξελίξει διαπραγματεύσεις συμβαίνουν μέσα σε αυτό το περιβάλλον και μάλιστα σε κατάσταση που δυσχεραίνει καθημερινά για τη Δύση.
Προκαταρκτικές παρατηρήσεις: το παρελθόν
Για να καταλάβουμε το ουσιαστικό περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων, ίσως βοηθάει να υπενθυμίσουμε δύο προηγούμενες παταγώδεις επιτυχίες του «μάγου των διαπραγματεύσεων» Ντ. Τραμπ:
– Η πρώτη έχει να κάνει με την αντιπαράθεσή του με την επαναστατική κυβέρνηση της Υεμένης.
Όπως είναι γνωστό, οι Ανσάρ Άλλαχ με την έναρξη από το προσωρινό/ληγμένο καθεστώς της κατεχόμενης Παλαιστίνης των επιθέσεων και του αποκλεισμού ενάντια στη Γάζα, απαγόρευσαν το διάπλου της Ερυθράς σε πλοία που εξυπηρετούν κατοχικά λιμάνια ή σχετίζονται με συμφέροντα του μορφώματος. Σε απάντηση, η συλλογική Δύση συναρμολόγησε εκ των ενόντων μία δύναμη που θα περιφρουρούσε την «ελευθερία της ναυσιπλοΐας για την οποία πολύ κόπτεται – επιλεκτικά μόνον βέβαια. Χώρες όπως η Βρετανία δήλωσαν ότι θα ήθελαν να συμμετάσχουν με ένα αεροπλανοφόρο, αλλά τα δύο που έχουν αδυνατούν λόγω αβαρίας να αποπλεύσουν. Το εδώ σκυλάκι τους όμως, έστειλε μία φρεγάτα, η οποία επέστρεψε σώα μόνον επειδή η κυβέρνηση της Υεμένης σεβάστηκε τις μακραίωνες ελληνοαραβικές σχέσεις φιλίας – αυτές ακριβώς που οι τελευταίες «ελληνικές» κυβερνήσεις βιάζουν βάναυσα. Η επιχείρηση έληξε άδοξα βέβαια, αφού ο πρόχειρα συναρμολογημένος συνασπισμός αδυνατούσε να προστατεύσει ακόμη και τον εαυτό του.
Κάποια στιγμή, πριν από μερικούς μήνες, ζήτησε (απαίτησε;) ο φυγόδικος εγκληματίας πολέμου από τον Τραμπ να «καθαρίσει» με τους ενοχλητικούς Ανσάρ Άλλαχ που έχουν πετύχει να κλείσουν το λιμάνι της Όμ Ράσρας (γνωστό, κακώς, και ως «Εϊλάτ»), το μόνο λιμάνι του μορφώματος στην Ερυθρά. Αμέσως ο μέγας ειρηνοποιός/διαπραγματευτής έστειλε μεγάλες δυνάμεις στα ανοιχτά της Υεμένης, απειλώντας τους Ανσάρ Άλλαχ ότι αν δε σταματήσουν τον αποκλεισμό της Ερυθράς αλλά και τις άμεσες επιθέσεις σε επίγειους στόχους του παιδοκτονικού μορφώματος θα τους εξαφανίσει από προσώπου γης. Οι τελευταίοι αδιαφόρησαν και συνέχισαν τις επιθέσεις (αφού πρώτα, πιθανότατα, ξύστηκαν). Σε αντίποινα, οι δυνάμεις των ΗΠΑ έκαναν κάποιους βομβαρδισμούς που οι ίδιες χαρακτήρισαν ιδιαίτερα επιτυχείς. Από τη μεριά τους, οι Ανσάρ Άλλαχ άφησαν να εννοηθεί ότι με τέτοιες επιθέσεις, οι ΗΠΑ απλά τους κάνουν αέρα – κάτι άλλωστε ιδιαίτερα ευπρόσδεκτο λόγω του θερμού κλίματος. Παρ’ όλα αυτά, απάντησαν με πυραυλικές επιθέσεις ενάντια στα πολεμικά των ΗΠΑ. Οι επιθέσεις αυτές τελικά έγιναν καθημερινές. Όταν έφτασαν οι ΗΠΑ να χάσουν τρία F-18 σε δύο ημέρες, ο Τραμπ εσπευσμένα δήλωσε ότι νίκησε, ότι οι Υεμενίτες τον παρακάλεσαν γονυπετείς να σταματήσει να τους χτυπάει και μεγαλόψυχα απεμάκρυνε επειγόντως τα πλοία των ΗΠΑ από την περιοχή (ο στόλος που είχε συγκεντρωθεί περιελάμβανε μεταξύ άλλων δύο αεροπλανοφόρα με τα πλοία συνοδείας τους). Από επιείκεια η κυβέρνηση της Υεμένης αφαίρεσε τις ΗΠΑ από τη λίστα των χωρών των οποίων τα πλοία αυτόματα στοχοποιούνται. Πρόσφατα όμως, λόγω της συνενοχής των ΗΠΑ στα εγκλήματα των σιωνιστών, οι ΗΠΑ ξαναμπήκαν στη λίστα αυτή. Ο μέγας διαπραγματευτής δεν το πρόσεξε και δεν αντέδρασε.
Εν ολίγοις, όταν κινδύνεψε να έχει τεράστιες απώλειες, δήλωσε ότι νίκησε και το έβαλε στα πόδια, ξεχνώντας τις μεγαλόστομες απειλές και χωρίς να πετύχει οτιδήποτε άλλο από μερικές τρύπες στα ύδατα της Ερυθράς, του κόλπου του Άντεν και του στενού του Μπαμπ ελ Μάνταμπ.
– Μερικούς μήνες μετά, ο καλός φίλος του Τραμπ βρέθηκε πάλι σε δύσκολη θέση. Τα είχε βάλει με την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, η οποία μέσα σε λίγες μέρες του έδειξε ότι «δεν είναι για τα δόντια του» και άρχισε να κατεδαφίζει συστηματικά τις πολεμικές δυνατότητες του μορφώματος. Με τα αντιπυραυλικά πυρομαχικά της εξαντλημένα και την Ισλαμική Δημοκρατία, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, να έχει μόλις αρχίσει την προθέρμανση, η κατοχική οντότητα αντιμετώπισε – για πρώτη φορά μετά το 1967 – υπαρξιακό κίνδυνο. Επειδή ο καλός ο φίλος στην ανάγκη φαίνεται, ο Τραμπ απαντώντας στην έκκληση (απαίτηση;) του φυγόδικου εγκληματία πολέμου έσπευσε να βοηθήσει. Αφού χτύπησε με τις γροθιές του το στήθος του, δήλωσε ότι θα προχωρούσε σε αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν και θα το έκανε πάλι σπουδαίο (Make Iran Great Again) – πράγμα που σήμαινε, υπό την περίεργη οπτική του, ότι θα το έθετε υπό την διακυβέρνηση του κρετίνου υιού του Μοχάμαντ Ρεζά Παχλεβή – στη συνέχεια έστειλε μερικά αεροπλάνα και υποβρύχια που έπληξαν με τρομερές βόμβες και πυραύλους τις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Κατ’ άλλους, έριξαν μερικές ντουφεκιές στο γάμο του Καραγκιόζη. Προειδοποίησε και το Ιράν να μη διανοηθεί καν να απαντήσει στα πλήγματα γιατί η συνέπειες θα ήταν ανυπολόγιστες. Πριν όμως αλέκτωρ φωνήσαι, η Ισλαμική Δημοκρατία είχε πλήξει τη μεγαλύτερη αμερικανική βάση της περιοχής (του αλ Ουντέϊντ) με πυραύλους ισάριθμους με αυτούς που είχαν χρησιμοποιήσει οι ΗΠΑ στην επίθεσή τους. Σε απάντηση ο Τραμπ αρχικά δήλωσε “και λίγους μας έριξαν”. Στη συνέχεια δήλωσε ότι είχε νικήσει και το έβαλε στα πόδια…
Βλέπουμε ότι το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται. Είναι καλό να το έχουμε υπόψη μας μελετώντας τις νέες κινήσεις του Ντ. Τραμπ…
Η πρόταση «ειρήνης» για τη Γάζα
Φτάνουμε τώρα στην πρόταση Τραμπ, την οποία καλείται να δεχτεί η Χαμάς. Αν βγάλουμε το μπλα-μπλα, τα κύρια σημεία της είναι τα παρακάτω.
-
Η Χαμάς θα παραδώσει εντός 72 ωρών (έχουν ήδη παρέλθει άπραγες) όλους τους αιχμαλώτους, ζωντανούς και νεκρούς.
-
Μετά την απελευθέρωση των αιχμαλώτων εποίκων, το σιωνιστικό μόρφωμα θα απελευθερώσει «250 κρατούμενους που εκτίουν ισόβια ποινή και 1700 κατοίκους της Γάζας που συνελήφθησαν μετά τις 7 Οκτωβρίου 2023, συμπεριλαμβανομένων όλων των γυναικών και των παιδιών που συνελήφθησαν στο πλαίσιο αυτό» Δεδομένου ότι ουδέποτε η κατοχική οντότητα έχει τηρήσει συμφωνίες που υπογράφει, αν η Χαμάς ελευθέρωνε τους αιχμαλώτους, η “αμέσως μετά” απελευθέρωση των απαχθέντων Παλαιστινίων θα έμενε κενό γράμμα.
-
Η πολιτική διοίκηση της Γάζας θα ασκείται από μία αποικιακού τύπου επιτροπή με επικεφαλής τον Τράμπ και μέλος, μεταξύ άλλων που δεν προσδιορίζονται, τον σφαγέα των Σέρβων και των Ιρακινών, εγκληματία πολέμου Τόνυ Μπλαιρ. Η επιτροπή αυτή, που δε θα λογοδοτεί σε κανέναν, θα διαχειρίζεται/ροκανίζει και τα κονδύλια ανοικοδόμησης της Γάζας. Η διάρκεια της θητείας της επιτροπής κερδοσκόπων δεν προσδιορίζεται.
-
Η ανοικοδόμηση της Γάζας θα γίνει με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, δηλαδή με βασικό κριτήριο τη ρεμούλα των δυτικών κερδοσκόπων, με πρώτο τον Τραμπ.
-
Η Χαμάς και οι άλλες αντιστασιακές οργανώσεις αποκλείονται στο διηνεκές από οποιοδήποτε ρόλο στη διακυβέρνηση της Γάζας. Δεδομένου ότι ο Παλαιστινιακός λαός δεν προβλέπεται να ερωτηθεί, ο όρος αυτός σημαίνει στην πράξη ότι η Παλαιστίνη ουδέποτε θα διακυβερνηθεί δημοκρατικά και αντίθετα θα συνεχίσει να υπάρχει με όρους αποικίας.
-
Όλες οι στρατιωτικές δομές, περιλαμβανομένων των τούνελ και των εργοστασίων παραγωγής όπλων, θα καταστραφούν και δε θα ξαναχτιστούν. Αντίθετα το σιωνιστικό μόρφωμα θα παραμείνει πάνοπλο και θα επιτίθεται όποτε το επιθυμεί.
-
Οι Αραβικές χώρες της περιοχής θα αναλάβουν – και επίσημα πλέον – χρέη χωροφύλακα για λογαριασμό του σιωνιστικού μορφώματος.
-
Οι κατοχικές δυνάμεις θα παραμείνουν για απροσδιόριστο χρόνο στη Γάζα, και θα αποσύρονται σταδιακά μόνον όταν πείθονται ότι τα ντόπια τάγματα ασφαλείας κάνουν για λογαριασμό τους τη δουλειά τους.
-
Όταν η Παλαιστινιακή αρχή ολοκληρώσει το μετασχηματισμό της σε μηχανισμό Κουίσλιγκ του κατοχικού μορφώματος (γιατί, δεν την έχει ήδη ολοκληρώσει;), τότε μπορεί, ίσως, και να δημιουργηθούν πιθανά οι συνθήκες για μία πορεία, η οποία κανείς δεν εγγυάται ότι θα λάβει κάποτε χώρα, προς την αυτοδιάθεση και κρατική υπόσταση των Παλαιστινίων. Ίσως όμως και όχι.
Την πρόταση, με την οποία συμφώνησε και ο καλός φίλος του, τη δημοσιοποίησε με πολλές τυμπανοκρουσίες ο υποψήφιος για εικοσιοκτώ Νόμπελ Ειρήνης και ισάριθμα Πολέμου, χτυπώντας ταυτόχρονα το στήθος του με τρόπο που προκάλεσε τρόμο στους αντιπάλους του. Έδωσε και προθεσμία μέχρι την Κυριακή που μας πέρασε στη Χαμάς να αποδεχτεί το σχέδιο, γιατί διαφορετικά θα άφηνε το φίλο του να την εξαφανίσει.
Η απάντηση της Χαμάς
Μετά το τελεσίγραφο, η ηγεσία της Χαμάς βρέθηκε υποχρεωμένη να τηρήσει μια λεπτή ισορροπία, πράγμα που πέτυχε με τον καλύτερο τρόπο.
Το πρόβλημα βέβαια δεν ήταν ο τρόμος τον οποίο υποτίθεται ότι θα έσπερναν στις καρδιές των ηγετών και των μαχητών της Χαμάς οι απειλές του Τραμπ. Το γεγονός όμως είναι ότι είχαν απέναντί τους έναν ναρκισίζοντα κλόουν που ενδιαφέρεται πάνω από όλα για την εικόνα του, και ο οποίος δεν παύει να έχει μία κάποια δύναμη πυρός. Αν του απαντούσαν, όπως θα έπρεπε, να τυλίξει το χαρτί με τις προτάσεις του και να το χρησιμοποιήσει δεόντως, θα έμπαινε σε πειρασμό να στείλει μερικά πολεμικά να βομβαρδίσουν και αυτά τους ασεβήσαντες προς το προεδρικό του πρόσωπο. Έχω την έντονη υποψία ότι οι ίδιοι θα ήταν έτοιμοι να πάρουν το ρίσκο, όταν όμως ηγείσαι ενός μαρτυρικού λαού έχεις υποχρέωση να κάνεις το κάθε τι για να ελαχιστοποιείς το μαρτύριό του.
Η λύση βρέθηκε γρήγορα και ήταν σολομώντεια. Ας μην ξεχνάμε ότι αν υπάρχει κάποιος που διδάσκεται από την κοιλιά της μάνας του την τέχνη του παζαριού, είναι οι Άραβες. Δεν είναι τυχαίο ότι στις ανταλλαγές αιχμαλώτων έχουν καθιερώσει “ισοτιμία” περίπου 40 προς ένα…
Αυτό που έκανε λοιπόν η ηγεσία της Χαμάς είναι ότι έστειλε μία απάντηση, αριστοτεχνικά διατυπωμένη, της οποίας η κάθε λέξη είναι προσεκτικά διαλεγμένη και φέρει μεγάλο βάρος, στην οποία απορρίπτει το σχέδιο Τραμπ, λέγοντας ότι το δέχεται. Ορθότερα, δεν το απορρίπτει απλά, το γυρίζει το μέσα έξω και επιστρέφει το αρνητικό του προς έγκριση.
– Στο προοίμιο διευκρινίζει ότι οι αποφάσεις της έχουν “σαν αφετηρία την εθνική ευθύνη και προς υπεράσπιση των σταθερών, των δικαιωμάτων και των ανώτερων συμφερόντων του λαού μας”. Πράγμα που βάζει τη βάση για ότι ακολουθεί.
– Στη συνέχεια διευκρινίζει ότι αποφάσισε αλλά μετά από διαβουλεύσεις “με παλαιστινιακές δυνάμεις και παρατάξεις, και διαβουλεύσεις με αδελφούς, μεσολαβητές και φίλους”. Δηλαδή δεν διαπραγματεύεται μόνη της η Χαμάς με τους αμερικανοσιωνιστές, αλλά ουσιαστικά όλο το μέτωπο της Αντίστασης (του οποίου τμήματα δύο φορές ήδη, όπως αναφέραμε παραπάνω, έχει τρέψει τους αμερικανοσιωνιστές σε άτακτη φυγή).
– Κατόπιν χαϊδεύει τα αυτιά του κλόουν με τον οποίο συζητά, δίνοντάς του έτσι τη δυνατότητα να υποχωρήσει δαρμένος μεν, έχοντας κρατήσει τα προσχήματα δε.
– Αποδέχεται και επαινεί τις προσπάθειες του Τραμπ, για “τον τερματισμό του πολέμου στη Λωρίδα της Γάζας, την ανταλλαγή κρατουμένων, την άμεση εισαγωγή βοήθειας, την απόρριψη της κατοχής της Λωρίδας και την απόρριψη του εκτοπισμού του παλαιστινιακού λαού μας από αυτήν”. Ας σημειωθεί εδώ ότι απόρριψη του εκτοπισμού του Παλαιστινιακού λαού από τη Γάζα σημαίνει απόρριψη του … σχεδίου Τραμπ που προέβλεπε εχθρική εξαγορά από τον ίδιο της Γάζας, εκτοπισμό του πληθυσμού της και μετατροπής της σε “ριβιέρα” – τουριστικό παράδεισο πάνω στα κόκαλα των δολοφονηθέντων Παλαιστινίων.
– Για την ανταλλαγή κρατουμένων, αποδέχεται “τον τύπο ανταλλαγής που περιέχεται στην πρόταση του Προέδρου Τραμπ” (δηλαδή την ισοτιμία 40 Παλαιστίνιοι μεταξύ των οποίων 5 ισοβίτες για κάθε αιχμάλωτο σιωνιστή έποικο, ζωντανό ή νεκρό που θα απελευθερώνεται) αλλά “με τις απαραίτητες συνθήκες πεδίου για την εφαρμογή της ανταλλαγής” – δηλαδή πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων το “πρώτα και άμεσα εσείς, μετά, αν θέλουμε, εμείς”.
– Για το μετά τη συμφωνία καθεστώς, εγκρίνει “την παράδοση της διοίκησης της Λωρίδας της Γάζας σε ένα παλαιστινιακό σώμα ανεξάρτητων (τεχνοκρατών)”. Προσοχή όμως: α) Και τώρα κυβέρνηση ανεξάρτητων Παλαιστινίων τεχνοκρατών έχει διορίσει στην κυβέρνηση η Χαμάς, άρα δεν αλλάζει τίποτα. Και β) Πάει περίπατο η “εποπτεία και επίβλεψη ενός νέου διεθνούς μεταβατικού οργάνου, του «Συμβουλίου Ειρήνης», το οποίο θα διευθύνεται και θα προεδρεύεται από τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, με άλλα μέλη και αρχηγούς κρατών που θα ανακοινωθούν, συμπεριλαμβανομένου του πρώην Πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ”. Ακόμη σημαντικότερη η συνέχεια: “με βάση την παλαιστινιακή εθνική συναίνεση και με την υποστήριξη της αραβικής και ισλαμικής στήριξης”. Αντί της αποικιακής διοίκησης δηλαδή, θα έχουμε μία δημοκρατική διοίκηση από τους Παλαιστινίους. Η “υποστήριξη της αραβικής και Ισλαμικής στήριξης” βάζει στο ταμπλό, με δικαίωμα λόγου, όλους τους συμμετέχοντες στο μέτωπο της αντίστασης, Άραβες και μη. Και βέβαια, σε αυτό το πλαίσιο “μη Άραβες” σημαίνει Ιρανοί. Μπάζει δηλαδή στη συμφωνία, έστω και από το παράθυρο, τη συνεπέστερη (μαζί με την Υεμένη) και ισχυρότερη δύναμη που στηρίζει τα παλαιστινιακά δίκαια.
– Η πρόταση της Χαμάς τελειώνει με το εξής: “Όσο για άλλα ζητήματα που περιλαμβάνονται στην πρόταση του Προέδρου Τραμπ σχετικά με το μέλλον της Λωρίδας της Γάζας και τα αναφαίρετα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού, αυτό συνδέεται με μια συλλογική εθνική θέση και σύμφωνα με τους σχετικούς διεθνείς νόμους και ψηφίσματα, που θα συζητηθούν εντός ενός ολοκληρωμένου παλαιστινιακού εθνικού πλαισίου, στο οποίο η Χαμάς θα συμπεριληφθεί και θα συμβάλει με πλήρη ευθύνη”. Πάνε στον κάλαθο δηλαδή, εξαρχής, οι μη συμβατές με το διεθνές δίκαιο προτάσεις του σχεδίου Τραμπ. Πάει στον κάλαθο επίσης ο αποκλεισμός της Χαμάς από κάθε ρόλο στη μελλοντική Γάζα. Πάει επίσης στον κάλαθο ότι αντιτίθεται στα αναφαίρετα δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού. Ότι απομείνει, θα πρέπει να συζητηθεί.
Δηλαδή;
Δηλαδή, με έναν εύσχημο τρόπο, του πέταξαν το σχέδιο και το τελεσίγραφο στα μούτρα, επαναλαμβάνοντας τις πάγιες θέσεις του Παλαιστινιακού εθνικού κινήματος και θέτοντάς τις σαν το μόνο πλαίσιο για διαπραγματεύσεις.
Θα περίμενε κανείς ο Τραμπ να γίνει έξαλλος, να απορρίψει την απάντηση της Χαμάς και να τηλεφωνήσει στο χασάπη φίλο του να του πει “απάνω τους”. Αντί αυτού, εξέφρασε τον ενθουσιασμό του για την απάντηση, είπε στο χασάπη “Μπάστα, είναι η μόνη σου ευκαιρία” κατάπιε την απόρριψη του τελεσιγράφου και του “take it or leave it” και έστειλε στην Αίγυπτο μία ομάδα κορυφαίων κτηματομεσιτών/διαπραγματευτών, στην οποία περιλαμβάνεται και ο γαμπρός του Τζάρεντ Κουσνέρ (για τον οποίο λέγεται ότι εκτός από κτηματομεσίτης και υιός βαρυποινίτη τυγχάνει και κρετίνος).
Από τη μεριά του, ο χασάπης που ηγείται του σιωνιστικού, παιδοκτονικού, κατοχικού μορφώματος, αποδέχτηκε (αν και με “έκπληξη”) στα λόγια την απόφαση Τραμπ και την εντολή να σταματήσει να βομβαρδίζει τη Γάζα για να μπορούν να γίνουν οι διαπραγματεύσεις σε καλό κλίμα. Επειδή βέβαια είναι οργανικά ανίκανος να ζει χωρίς να δολοφονεί, η παύση των βομβαρδισμών ήταν μόνον στα λόγια. Το γεγονός πάντως είναι ότι μειώθηκαν σημαντικά – αντί για πάνω από 100 δολοφονίες τη μέρα, έχουμε τώρα γύρω στις δέκα με είκοσι.
Φαίνεται πολύ πιθανό ότι θα τριτώσει το καλό: θα δηλώσει ο μέγας διαπραγματευτής ότι νίκησε, θα γίνει η ανταλλαγή αιχμαλώτων, θα σταματήσουν οι εχθροπραξίες οι οποίες μετά από δύο χρόνια έχουν φέρει το σιωνιστικό μόρφωμα στο χείλος της αβύσσου (ο επίσημος αριθμός των νεκρών σιωνιστών στρατιωτών είναι πλέον πάνω από 1000, ενώ σύμφωνα με επίσημα στοιχεία οι τραυματίες ξεπερνούν τις 20.000. Ο πραγματικός αριθμός μάλλον είναι τουλάχιστον τριπλάσιος, πιθανά πολύ μεγαλύτερος), θα μπει ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα και θα μπούμε σε μία διαδικασία διαπραγματεύσεων, οι οποίες μάλλον θα χρονίσουν.
Από την άλλη μεριά, δεν πρέπει να χάνουμε από την οπτική μας το ότι ο χασάπης της κατεχόμενης Γιάφα (γνωστής, κακώς, και ως “Τελ Αβίβ”) εκτός του ότι είναι εθισμένος στις δολοφονίες, είναι και υπόδικος. Τυχόν σταμάτημα αυτής της φάσης του πολέμου (ο πόλεμος στην πραγματικότητα ξεκίνησε στις αρχές του 20ου αιώνα και συνεχίζεται ακατάπαυστα μέχρι σήμερα), που δε θα μπορούσε παρά να εκληφθεί – ορθά – ως ήτα του μορφώματος, θα τον οδηγούσε πολύ γρήγορα εκτός κυβέρνησης και εντός της φυλακής. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε τη βαρυσήμαντη παρατήρηση ότι ενώ όλα τα κράτη έχουν στρατό, η σιωνιστική οντότητα είναι το αντίθετο: ένας στρατός που έχει κράτος. Ως τέτοιος (για λόγους που ξεφεύγουν από το σκοπό αυτού του άρθρου) δε μπορεί να υπάρξει εκτός πολέμου. Ας μην αποκλείουμε επομένως μία ανατροπή, με νέα σιωνιστικά εγκλήματα που θα στερούσαν κάθε ουσία από τις διαπραγματεύσεις. Τέλος, τυχόν συμφωνία για τέλος των εχθροπραξιών είναι παραπάνω από πιθανό να οδηγήσει, λιγότερο ή περισσότερο γρήγορα, σε εμφύλιο μέσα στο κατοχικό μόρφωμα (ορθότερα: ανάμεσα σε όσους εποίκους δεν την κοπανήσουν για τις χώρες απ’ όπου προέρχονται).
Παρεμπιπτόντως…
Ο δυστυχής κλόουν/κτηματομεσίτης που θα ήθελε να έχει τη superpower να σταματά πολέμους, δεν έχει την τύχη να κυβερνά μια ενωμένη χώρα ώστε να μπορεί να αφιερώσει τις προσπάθειές του στην κατάκτηση του Νόμπελ Ειρήνης. Κάθε άλλο μάλιστα. Η χώρα του περνάει τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας της, τουλάχιστον μετά τον πρώτο εμφύλιο της. Μία κρίση που όσο πάει και επιδεινώνεται. Αυτό μειώνει ακόμη περισσότερο τη δυνατότητα να τρομάζει τους εχθρούς του.
Τις μέρες αυτές είναι πολύ πιθανό να δούμε – αν δεν έχει γίνει ήδη – αστυνομικούς να συλλαμβάνουν ομοσπονδιακούς πράκτορες και αντιστρόφως. Ας αναφέρουμε ενδεικτικά μόνον ένα συμβάν: Προχθές, ο αστυνομικός διευθυντής μίας πόλης των ΗΠΑ δήλωσε σε πρες κόνφερανς ότι τις επόμενες μέρες θα φέρει βαριά μηχανήματα να αφαιρέσουν μεταλλικά φράγματα που έχουν βάλει οι ομοσπονδιακοί πράκτορες της ICE για να προστατέψουν τα γραφεία τους. Στο Πόρτλαντ, το Σικάγο και άλλες πόλεις, ομάδες οργανωμένες από παραμάγαζα του δημοκρατικού κόμματος και της Αντίφα, με την διακριτική (προς το παρόν;) υποστήριξη της τοπικής αστυνομίας, συγκρούονται με ομοσπονδιακούς πράκτορες, κυρίως της ICE.
Το άλλο μέτωπο βέβαια το οποίο μάταια προσπαθεί να συμμαζέψει, είναι το μέτωπο της χρεωκοπίας των ΗΠΑ. Σαν κουρελιασμένο ρούχο, που μόλις το μαντάρεις σε ένα σημείο σκίζεται σε άλλο, η χρεωκοπία τις τελευταίες μέρες εκφράζεται με δύο τρόπους, ο ένας πιο θεαματικός από τον άλλο. Από τη μία μεριά η αδυναμία της κυβέρνησης να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της, μεταξύ των οποίων είναι και οι μισθοί των δημ. υπαλλήλων, αφ’ ετέρου η εκτίναξη της τιμής του χρυσού που σήμερα έφτασε σε απόσταση αναπνοής από τα 4.000 δολ/ουγγιά. Η πρώτη τυπικά οφείλεται στην άρνηση των δημοκρατικών να ψηφίσουν τη συμφωνία για την αύξηση του δανεισμού της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, στην πραγματικότητα όμως οφείλεται στα ολοένα αυξανόμενα ελλείμματα. Η δεύτερη στην πραγματικότητα καθρεφτίζει την συνεχή πτώση της αξίας του δολαρίου, που πλέον τείνει να μπει στην ίδια ευθεία με το δολάριο της Ζιμπάμπουε.
Συμπεράσματα
Αν η παραπάνω ανάλυση είναι σωστή – και αυτό θα φανεί σε κάποιο βαθμό στις επόμενες μέρες – θα μας επέτρεπε ίσως να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για άλλα μέτωπα όπου εμπλέκεται ο Τραμπ – και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει σε παγκόσμια κλίμακα μέτωπο που να μην εμπλέκεται τόσο η πρώην αυτοκρατορία της οποίας σε κάποιο βαθμό ηγείται όσο και ο ίδιος.
Ένα από τα μέτωπα αυτά είναι αυτό της Βενεζουέλας. Αφού συγκέντρωσε μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις με στόχο την ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου και τη μετατροπή εκ νέου της χώρας σε αποικία, ο δυστυχής κλόουν είδε το Μαδούρο, αντί να ζητάει τρομοκρατημένος έλεος και διαπραγματεύσεις, να προχωράει σε μία τεράστιας κλίμακας επιστράτευση, στην οποία ο λαός της Βενεζουέλας ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό. Προς το παρόν, οι δυνάμεις των ΗΠΑ ασχολούνται με το να σκοτώνουν ψαράδες. Απειλούν με εισβολή για αλλαγή καθεστώτος. Ας μην εκπλαγούμε αν δούμε μετά από λίγο καιρό να δηλώνουν ότι νίκησαν και να αποχωρούν.
Άλλο μέτωπο παραμένει αυτό του Ιράν. Και εκεί οι αμερικανοσιωνιστές απειλούν με νέα επίθεση. Αν και δε μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο – ας μην ξεχνάμε το “μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι”, το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για κενούς περιεχομένου λεονταρισμούς. Τις τελευταίες μέρες κυκλοφόρησαν στα κοινωνικά δίκτυα πληροφορίες για μεγάλη συγκέντρωση αμερικανικών ναυτικών και αεροπορικών δυνάμεων στην Ευρώπη, υποτίθεται στην προοπτική πλήγματος κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Αποδείχτηκε ότι τα σχετικά βίντεο και άλλα στοιχεία που αναρτώνται προς τεκμηρίωση των ισχυρισμών είναι παλιά. Πάντως όποιος παρακολουθεί τα Ιρανικά μέσα μένει με την πολύ επίμονη εντύπωση ότι οι Ιρανοί πολύ θα ήθελαν να κάνουν οι αμερικανοσιωνιστές έστω και ένα ακόμη μικρό λαθάκι…
Όσο για το σιωνιστικό μόρφωμα, για το γράφοντα είναι σαφές ότι η Εβδόμη Οκτώβρη του 2023 μας έβαλε στην περίοδο της κατεδάφισης του κατοχικού βδελύγματος. Δε γνωρίζουμε για πόσο ακόμα διάστημα θα συνεχίσει να χαροπαλεύει (είπαμε, προφήτες δεν είμαστε), γνωρίζουμε όμως ότι δεν θα είναι για πολύ.
Fake news
Θα ήταν λάθος να τελειώσουμε το άρθρο αυτό χωρίς να αναφέρουμε τη βιομηχανία fake news που στήθηκε μετά την συμφωνία του Τραμπ με τον υπόδικο εγκληματία πολέμου και την πρόταση προς τη Χαμάς. Από την πρώτη μέρα “μάθαμε” ότι η Χαμάς αποδέχτηκε την πρόταση και είναι έτοιμη να παραδώσει τον οπλισμό της. Η καινούρια εκδοχή του παραμυθιού είναι ότι συμφώνησε να τον παραδώσει σε Αιγύπτιους και Παλαιστίνιους του δωσίλογου Αμπου Μάζεν.
Αξιωματούχοι της Χαμάς δηλώνουν ότι τα όπλα θα τα παραδώσουν στο Παλαιστινιακό κράτος, όταν αυτό ιδρυθεί. Δεδομένου ότι όταν ιδρυθεί το κράτος αυτό, την κυβέρνηση θα έχει η Χαμάς, της οποίας η δημοτικότητα τόσο στη Γάζα όσο και στη Δυτική όχθη έχει εκτοξευτεί πάνω από 80%, στην πραγματικότητα δε θα χρειαστεί να παραδώσει τίποτα: Απλά οι ταξιαρχίες Ιζεντίν αλ Κασσάμ θα μετασχηματιστούν σε κρατικό στρατό.
Οι Αιγύπτιοι από τη μεριά τους κάνουν ξεκάθαρο ότι δε θέλουν να έχουν καμία ανάμειξη: “Το ζήτημα του οπλισμού είναι ενδοπαλαιστινιακό ζήτημα.”
Το πιθανότερο είναι ότι η Χαμάς θα συνεχίσει να παραδίδει τον οπλισμό της για όσον καιρό οι Ρώσοι συνεχίσουν να διαλύουν πλυντήρια για να πάρουν τσιπάκια και να πολεμάνε με φτυάρια.
Πάντως κάποιος που νικάει στο έδαφος δεν έχει ανάγκη να επενδύει σε παραμύθια…
