ΡΟΥΤΣΙ – ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ Η Τελευταία μάχη για την Αλήθεια-ROUTSI – OIKONOMOPOULOS The Final Battle for Truth

Πάνος Ρούτσι και Δημήτρης Οικονομόπουλος διακινδυνεύουν τη ζωή τους στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη Η Ευρώπη σιωπά

Panos Routsi and Dimitris Oikonomopoulos risk their lives at the Monument of the Unknown Soldier Europe remains silent

Εισαγωγή / Introduction

Όταν ένας πατέρας αναγκάζεται να διακινδυνεύσει τη ζωή του για να αναζητήσει την αλήθεια σχετικά με το θάνατο του παιδιού του, η κοινωνία και οι θεσμοί που την διέπουν έχουν ήδη αποτύχει κατάφωρα. Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι, που ξεκίνησε στις 15 Σεπτεμβρίου 2025 στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, δεν αποτελεί απλώς μια προσωπική τραγωδία, αλλά ένα σφυρηλάτημα που αντηχεί στα θεμέλια της ευρωπαϊκής δικαιοσύνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

When a father is forced to risk his life to seek the truth about his child’s death, society and its governing institutions have already failed spectacularly.
The hunger strike of Panos Routsi, which began on September 15, 2025, at the Monument of the Unknown Soldier, is not merely a personal tragedy, but a hammering that echoes through the foundations of European justice and human rights.

Η Θυσία δύο Πατέρων / The Sacrifice of Two Fathers

Ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του 22χρονου Ντένι που έχασε τη ζωή του στην τραγωδία των Τεμπών, έχει ξεκινήσει απεργία πείνας  απαιτώντας την άδεια για εκταφή των λειψάνων του παιδιού του. Στον ηρωικό του αγώνα δεν είναι πια μόνος, στο πλευρό του στέκεται ο Δημήτρης Οικονομόπουλος, πατέρας οικογένειας, συνταξιούχος τραπεζικός υπάλληλος από το Αίγιο, ο οποίος έχει αποφασίσει να μπει στον κύκλο συμπαράστασης ως απεργός πείνας.

Panos Routsi, father of 22-year-old Denis who lost his life in the Tempi tragedy, has begun a hunger strike and strike demanding permission to exhume his child’s remains. In his heroic struggle, he is no longer alone, by his side stands Dimitris Oikonomopoulos, a family father, a retired bank employee from Aigio, who has decided to join the circle of solidarity as a hunger striker.

Η συμμετοχή του Δημήτρη Οικονομόπουλου στην απεργία πείνας δεν αποτελεί απλώς μια ατομική πράξη συμπαράστασης, αλλά σηματοδοτεί την αρχή ενός ευρύτερου κοινωνικού ξεσηκωμού.
Όταν ένας συνταξιούχος, χωρίς άμεση οικογενειακή σχέση με τα θύματα των Τεμπών, αποφασίζει να διακινδυνεύσει τη ζωή του για τη δικαιοσύνη, τότε η κοινωνία στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα,η αλήθεια και η δικαιοσύνη δεν είναι προσωπικές υποθέσεις, αλλά συλλογικές αξίες που αξίζει να υπερασπιστούμε ακόμα και με την ίδια μας τη ζωή.

This participation of Dimitris Oikonomopoulos in the hunger strike is not merely an individual act of solidarity, but signals the beginning of a broader social uprising. When a retiree, with no direct family connection to the Tempi victims, decides to risk his life for justice, then society sends a resounding message: truth and justice are not personal matters, but collective values worth defending even with our own lives.

Αυτές οι απελπισμένες ενέργειες δεν προέκυψαν από κάποια στιγμιαία συναισθηματική φόρτιση, αλλά από τη συστηματική άρνηση των ελληνικών αρχών να επιτρέψουν στους πολίτες να ασκήσουν τα νόμιμα δικαιώματά τους.

Η ειρωνία είναι καταφανής, σε μια χώρα που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα υποτίθεται ότι αποτελούν ιερό δόγμα, δύο πολίτες, ένας πενθών πατέρας και ένας συνταξιούχος που στέκεται στο πλευρό του από αλληλεγγύη, αναγκάζονται να διαμαρτυρηθούν με τον πιο ακραίο τρόπο για να διεκδικήσουν κάτι τόσο βασικό όσο το δικαίωμα στην αλήθεια.

The irony is glaring: in a country that belongs to the European Union, where human rights are supposedly sacred doctrine, two citizens  a grieving father and a retiree standing by his side in solidarity, are forced to protest in the most extreme way to claim something as basic as the right to the truth.

Η Δύναμη της Αλληλεγγύης / The Power of Solidarity

Η συμμετοχή του Δημήτρη Οικονομόπουλου, του συνταξιούχου τραπεζικού υπαλλήλου από το Αίγιο, στην απεργία πείνας δίπλα στον Πάνο Ρούτσι αποτελεί μια πράξη εξαιρετικού ηθικού μεγαλείου.
Αυτός ο άνθρωπος, πατέρας οικογένειας, που έζησε μια ολόκληρη ζωή εργασίας και υπευθυνότητας, αποφάσισε να θέσει τη ζωή του σε κίνδυνο όχι για προσωπικό συμφέρον, αλλά για μια αρχή, την αρχή ότι η δικαιοσύνη και η αλήθεια υπερτερούν κάθε άλλου συμφέροντος.

The participation of Dimitris Oikonomopoulos, the retired bank employee from Aigio, in the hunger strike alongside Panos Routsi constitutes an act of exceptional moral greatness.
This man, a family father who lived an entire life of work and responsibility, decided to put his life at risk not for personal gain, but for a principle, the principle that justice and truth transcend all other interests.

Η Συνωμοσία της Σιωπής / The Conspiracy of Silence

This act of solidarity reveals something fundamental about Greek society, despite the systematic effort of institutions to depoliticize and passivize it, there are still people ready to stand upright in the face of injustice. The union of these two men, the victim’s father and the solidary fellow citizen – creates a new dynamic that frightens those responsible for silence and concealment.

Το αίτημα του Ρούτσι για εκταφή του Ντένι δεν είναι παράλογο ούτε παράνομο. Αντίθετα, στηρίζεται σε θεμελιώδεις αρχές του δικαίου και της δικαιοσύνης που κάθε δημοκρατικό κράτος οφείλει να διασφαλίζει.
Η άρνηση των ελληνικών αρχών να εγκρίνουν το αίτημα αποκαλύπτει μια ευρύτερη στρατηγική απόκρυψης της αλήθειας, που στοχεύει στη διατήρηση του status quo και στην προστασία όσων φέρουν ευθύνες για την τραγωδία των Τεμπών.

Routsi’s request for Denis’s exhumation is neither unreasonable nor illegal.
On the contrary, it is based on fundamental principles of law and justice that every democratic state must ensure.
The refusal of Greek authorities to approve the request reveals a broader strategy of concealing the truth, aimed at maintaining the status quo and protecting those responsible for the Tempi tragedy.

Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Πάνος Ρούτσι, “Αυτός είναι ένας πόνος που δεν θα τελειώσει ποτέ, μια πληγή που δεν θα γιατρευτεί ποτέ”.
Αυτά τα λόγια συνοψίζουν όχι μόνο την προσωπική του τραγωδία, αλλά και την τραγωδία ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, που βλέπει τους θεσμούς της να αρνούνται τη δικαιοσύνη στα πιο βασικά επίπεδα.

As Panos Routsi himself has stated, “This is a pain that will never end, a wound that will never heal.” These words summarize not only his personal tragedy, but the tragedy of the entire Greek society, which sees its institutions denying justice at the most basic levels.

Η Ευρωπαϊκή Υποκρισία / European Hypocrisy

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που παρουσιάζεται ως πυλώνας δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παραμένει ανεξήγητα σιωπηλή μπροστά στην κραυγή απόγνωσης του Πάνου Ρούτσι.
Αυτή η σιωπή δεν είναι τυχαία, αποκαλύπτει τη βαθιά υποκρισία των ευρωπαϊκών θεσμών, που κηρύσσουν τις αρχές της δικαιοσύνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μόνο όταν αυτό εξυπηρετεί τα πολιτικά τους συμφέροντα.

The European Union, which presents itself as a pillar democracy and human rights, remains inexplicably silent in the face of Panos Routsi’s cry of desperation. This silence is not accidental, it reveals the deep hypocrisy of European institutions, which preach the principles of justice and human rights only when it serves their political interests.

Πού είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή;
Πού είναι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;
Πού είναι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων;
Όλοι αυτοί οι θεσμοί, που υποτίθεται ότι φυλάσσουν τις ευρωπαϊκές αξίες, παραμένουν απαθείς μπροστά στην κραυγή δύο ανθρώπων, ενός πατέρα που διεκδικεί το πιο βασικό δικαίωμα και ενός συμπολίτη που στέκεται στο πλευρό του, που θυσιάζουν τη ζωή τους για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.

Where is the European Commission?
Where is the European Parliament?
Where is the European Court of Human Rights?
All these institutions, which supposedly guard European values, remain indifferent to the cry of two men, a father claiming the most basic right and a fellow citizen standing by his side, who sacrifice their lives for truth and justice.

Η Πολιτική Διάσταση της Τραγωδίας / The Political Dimension of the Tragedy

Η τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν ένα “δυστύχημα”, ήταν το αποτέλεσμα δεκαετιών πολιτικής παραμέλησης, διαφθοράς και ανικανότητας.
Όπως έχει αναδειχθεί από τις μαζικές διαδηλώσεις, το κίνημα για τα Τέμπη αναπτύχθηκε σε άμεση αντίθεση με όλα τα μεγάλα κόμματα, με διαδηλώσεις που φέρουν πανό που γράφουν τα Τέμπη έχουν ιστορία.

The Tempi tragedy was not an “accident”, it was the result of decades of political neglect, corruption, and incompetence. As has been highlighted by mass demonstrations, the Tempi movement developed in direct opposition to all major parties, with demonstrations featuring banners reading Tempi has a history.

Η άρνηση των αρχών να επιτρέψουν την εκταφή του Ντένι αποκαλύπτει τον φόβο τους μήπως αποκαλυφθούν στοιχεία που θα επιβεβαιώσουν την ποινική ευθύνη συγκεκριμένων προσώπων.
Αυτός ο φόβος είναι τόσο έντονος που οι αρχές προτιμούν να αφήσουν έναν πατέρα να διακινδυνεύσει τη ζωή του παρά να επιτρέψουν στην αλήθεια να έρθει στο φως.

The authorities’ refusal to allow Denis’s exhumation reveals their fear that evidence might be uncovered that would confirm the criminal responsibility of specific individuals. This fear is so intense that authorities prefer to let a father risk his life rather than allow the truth to come to light.

Η Ηθική Υποχρέωση της Ευρώπης / Europe’s Moral Obligation

Η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.
Η σιωπή της απέναντι στον αγώνα του Πάνου Ρούτσι δεν υπονομεύει μόνο την αξιοπιστία των ευρωπαϊκών θεσμών, αλλά θέτει υπό αμφισβήτηση τα ίδια τα θεμέλια του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.
Αν η Ευρώπη δεν μπορεί να προστατεύσει τα δικαιώματα ενός πατέρα που διεκδικεί την αλήθεια για το θάνατο του παιδιού του, τότε ποια είναι η αξία των ευρωπαϊκών αρχών και αξιών;

Europe stands at a critical crossroads. Its silence in the face of Panos Routsi’s struggle not only undermines the credibility of European institutions, but calls into question the very foundations of the European project.
If Europe cannot protect the rights of a father claiming the truth about his child’s death, then what is the value of European principles and values?

Η ευρωπαϊκή δικαιοσύνη έχει την υποχρέωση να παρέμβει άμεσα και αποφασιστικά.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων οφείλει να εξετάσει την υπόθεση ως επείγουσα και να εκδώσει προσωρινά μέτρα που θα εγγυηθούν τα δικαιώματα του Ρούτσι και του Οικονομόπουλου.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή οφείλει να ενεργοποιήσει τους μηχανισμούς επιβολής του ευρωπαϊκού δικαίου και να θέσει την Ελλάδα ενώπιον των ευθυνών της.
Δύο ζωές κρέμονται από μια κλωστή, και η Ευρώπη δεν έχει το δικαίωμα να παραμείνει αδρανής.

European justice has an obligation to intervene immediately and decisively. The European Court of Human Rights must examine the case as urgent and issue interim measures that will guarantee the rights of Routsi and Oikonomopoulos.
The European Commission must activate the mechanisms for enforcing European law and hold Greece accountable.
Two lives hang by a thread, and Europe has no right to remain inactive.

Η Φράση που Συγκλονίζει / The Phrase that Shakes

“Κανείς δεν κινδυνεύει από την αλήθεια των νεκρών, μόνο από τα ψέματα των ζωντανών”  αυτά τα λόγια, που αποδίδονται στον καθηγητή Ντένις, συνοψίζουν με εκκωφαντική σαφήνεια το δίλημμα που αντιμετωπίζει η ελληνική και ευρωπαϊκή κοινωνία.
Οι “ζωντανοί” που φοβούνται την αλήθεια είναι εκείνοι που φέρουν ευθύνες για την τραγωδία των Τεμπών και που τώρα κρύβονται πίσω από γραφειοκρατικά κωλύματα και νομικά τερτίπια.

“No one is in danger from the truth of the dead, only from the lies of the living”, these words, attributed to Professor Denis, summarize with deafening clarity the dilemma facing Greek and European society.
The “living” who fear the truth are those who bear responsibility for the Tempi tragedy and who now hide behind bureaucratic obstacles and legal loopholes.

Η αλήθεια των νεκρών δεν απειλεί κανέναν αθώο.
Απειλεί μόνο εκείνους που έχουν λερώσει τα χέρια τους με αίμα και που τώρα προσπαθούν να διατηρήσουν την εξουσία τους μέσω της απόκρυψης και της παραπλάνησης.

The truth of the dead threatens no innocent person. It only threatens those who have stained their hands with blood and who now try to maintain their power through concealment and deception.

Η Κρίση της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας / The Crisis of European Democracy

Η υπόθεση Ρούτσι δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αποκαλύπτει μια βαθύτερη κρίση της ευρωπαϊκής δημοκρατίας.
Όταν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αδυνατούν ή αρνούνται να προστατεύσουν τα βασικά δικαιώματα των πολιτών, η δημοκρατία υφίσταται ανεπανόρθωτη βλάβη.
Η σιωπή της Ευρώπης απέναντι στην κραυγή του Ρούτσι στέλνει ένα καταστροφικό μήνυμα, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα ισχύουν μόνο όταν δεν ενοχλούν τα κατεστημένα συμφέροντα.

The Routsi case is not only about Greece, it reveals a deeper crisis of European democracy.
When European institutions fail or refuse to protect citizens’ basic rights, democracy suffers irreparable damage.
Europe’s silence in the face of Routsi’s cry sends a catastrophic message that human rights only apply when they don’t disturb established interests.

Το Κάλεσμα για Δράση / The Call for Action

Η ώρα των λόγων έχει περάσει.
Η Ευρώπη οφείλει να δράσει άμεσα και αποφασιστικά για να διασώσει όχι μόνο τη ζωή του Πάνου Ρούτσι, αλλά και την αξιοπιστία των ευρωπαϊκών θεσμών.
Οι πολίτες της Ευρώπης πρέπει να κατανοήσουν ότι η υπόθεση Ρούτσι είναι η δική τους υπόθεση, ότι η δικαιοσύνη που αρνείται στον Ρούτσι σήμερα μπορεί να τους αρνηθεί αύριο.

The time for words has passed. Europe must act immediately and decisively to save not only Panos Routsi’s life, but also the credibility of European institutions.
European citizens must understand that the Routsi case is their case that the justice denied to Routsi today may be denied to them tomorrow.

Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά την ηθική κρίση της σύγχρονης Ευρώπης.
Αν αυτός ο καθρέφτης σπάσει, θα σπάσουν μαζί του και όλα όσα υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει η Ευρώπη, η δικαιοσύνη, η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Panos Routsi’s hunger strike is a mirror reflecting the moral crisis of modern Europe.
If this mirror breaks, everything Europe is supposed to represent will break with it: justice, democracy, human rights.

Η ιστορία θα κρίνει την Ευρώπη από τον τρόπο που αντιμετώπισε την κραυγή του Πάνου Ρούτσι.
Θα τη κρίνει από το αν στάθηκε στο πλευρό της δικαιοσύνης ή στο πλευρό της απάθειας.
Θα τη κρίνει από το αν προστάτευσε τα δικαιώματα των πολιτών της ή αν τα θυσίασε στο βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας.

History will judge Europe by how it responded to Panos Routsi’s cry.
It will judge whether it stood on the side of justice or on the side of indifference.
It will judge whether it protected its citizens’ rights or sacrificed them on the altar of political expediency.

Ο Πάνος Ρούτσι και ο Δημήτρης Οικονομόπουλος δεν διεκδικούν τίποτα παραπάνω από αυτό που κάθε πολίτης σε μια δημοκρατική κοινωνία έχει δικαίωμα να περιμένει την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, την αξιοπρέπεια.
Αν η Ευρώπη αδυνατεί να τους εγγυηθεί αυτά τα βασικά δικαιώματα, τότε πρέπει να αναρωτηθεί σοβαρά αν αξίζει να συνεχίσει να υπάρχει ως ηθική και πολιτική οντότητα.

Panos Routsi and Dimitris Oikonomopoulos claim nothing more than what every citizen in a democratic society has the right to expect, truth, justice, dignity.
If Europe cannot guarantee them these basic rights, then it must seriously question whether it deserves to continue existing as a moral and political entity.

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα βρίσκεται στα χέρια όλων μας.
Η σιωπή δεν είναι επιλογή.
Η αδράνεια δεν είναι επιλογή.
Η δικαιοσύνη είναι η μόνη επιλογή που μένει.

The answer to this question lies in all our hands.
Silence is not an option.
Inaction is not an option. Justice is the only option that remains.

Η ζωή του Πάνου Ρούτσι και του Δημήτρη Οικονομόπουλου κρέμεται από μια κλωστή. Μαζί της κρέμεται και η ψυχή της Ευρώπης.

Panos Routsi’s and Dimitris Oikonomopoulos’ lives hang by a thread. With them hangs the soul of Europe.