Ο πρωθυπουργός προσπάθησε να πείσει ότι «ακούει» την κοινωνία. Too little too late που θα έλεγαν και στην πολυαγαπημένη του Αμερική
Ναι, ο πρωθυπουργός, ανακοίνωσε «παροχές» στη ΔΕΘ. Κατά βάση κάποιες μειώσεις φόρων που θα δούμε την τελική τους αποτελεσματικότητα γιατί αυτό εξαρτάται από το πώς θα διαμορφωθεί η πραγματική κατανομή των εισοδημάτων όταν αυτά φορολογηθούν με τους νέους συντελεστές. Πάντως από την πρώτη ανάγνωση φαίνεται ότι παρά το επικοινωνιακό σόου και τα μεγάλα λόγια, το όφελος για τους πολλούς είναι περιορισμένο και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί απάντηση στο αυξανόμενο κόστος ζωής.
Ανακοίνωσε και κάποιες μεταρρυθμίσεις. Βέβαια, κάποιες από αυτές έχουν ανακοινωθεί ξανά. Το «Εθνικό Απολυτήριο» το είχε για παράδειγμα εξαγγείλει και ο Αρσένης το 1997 και το αποτέλεσμα ήταν να δίνουν τα παιδιά πανελλήνιες σε 14 μαθήματα στη Β’ Λυκείου.
Όμως, πλέον η ουσία δεν είναι να συζητήσουμε τη μία ή την άλλη εξαγγελία του πρωθυπουργού, αλλά να καταλάβουμε γιατί αυτές δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα.
Αρκεί επίσης να σκεφτούμε ότι η βαθιά αποδοκιμασία της κυβέρνησης που κατέγραψαν όλες οι δημοσκοπήσεις του προηγούμενου διαστήματος δεν ήταν το αποτέλεσμα απλώς κάποιων οικονομικών δεικτών.
Να το πω ακόμη πιο απλά: η δυσαρέσκεια της κοινωνίας δεν κοστολογείται στο 1,6 δισεκατομμύριο ευρώ.
Πιθανώς να μην κοστολογείται καθόλου…
Γιατί το ρήγμα της κοινωνίας με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον τρόπο διακυβέρνησής του είναι βαθύ και δεν κλείνει με λεφτά. Το θέμα δεν είναι «ποσοτικό». Δεν αφορά απλώς την απώλεια κάποιων εισοδημάτων. Δεν θα διορθωθεί με μια εισοδηματική ενίσχυση.
Αφορά όχι μόνο μια βαθύτερη οικονομική ανασφάλεια εξαιτίας μιας πολιτικής που πίσω από την εικόνα της «ανάπτυξης» όξυνε τις κοινωνικές ανισότητες αλλά και μια εμπεδωμένη κρίση εμπιστοσύνης απέναντι σε μια κυβέρνηση που στα μάτια της κοινωνίας μεθόδευσε τη συγκάλυψη για τα Τέμπη, τις υποκλοπές, τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Μια «Κυβέρνηση Α.Ε.» που λογοδοτεί μόνο στους «χορηγούς» και όχι στην κοινωνία. Μια κυβέρνηση που υπονομεύει τη δημόσια υγεία και παιδεία γιατί στην πράξη μισεί οτιδήποτε το δημόσιο.
Όλα αυτά εξηγούν γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην πραγματικότητα έχει ολοκληρώσει τον πολιτικό του κύκλο και δεν μπορεί να διαμορφώσει ξανά μια πλειοψηφική δυναμική.
Μπορεί να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τον πολιτικό χρόνο, πιστεύοντας ότι θα προλάβει την εμφάνιση μιας πειστικής εναλλακτικής, αλλά επί της ουσίας έχει τελειώσει.
Και γι’ αυτό ξέρει ότι τρίτη πρωθυπουργία δεν θα έχει, όσους χειρισμούς και εάν κάνει και όσους «πρόθυμους» συμμάχους και εάν αναζητήσει.
Όχι επειδή θα τον ρίξουν τα «συμφέροντα», αλλά επειδή έχει χάσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας εξαιτίας των δικών του επιλογών.
Και όλα αυτά εξηγούν γιατί στην πραγματικότητα νόημα δεν έχει να συζητάμε τον αντίκτυπο που δεν θα έχουν οι κυβερνητικές εξαγγελίες.
Αυτό που χρειάζεται είναι να συζητήσουμε την επόμενη μέρα: το περιεχόμενο μιας εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης και τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που θα μπορέσουν να την κάνουν πράξη βγάζοντας τη χώρα από τη σημερινή συνθήκη βαθιάς κρίσης.
Και αυτή, ευτυχώς, είναι μια συζήτηση που έχει ήδη ξεκινήσει.
