Press TV:
Ο Γερμανός Καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς λέει ότι το Βερολίνο δεν θα συμμετάσχει σε μια διογκούμενη πρωτοβουλία των Δυτικών συμμάχων του για την αναγνώριση κράτους της Παλαιστίνης.
Μιλώντας σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Καναδό Πρωθυπουργό Μαρκ Κάρνεϊ, ο Μερτς δήλωσε την Τρίτη ότι η Γερμανία δεν θα συμμετάσχει στα σχέδια του Καναδά, της Αυστραλίας και της Γαλλίας για την αναγνώριση της Παλαιστίνης στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών τον επόμενο μήνα.
«Η καναδική κυβέρνηση και ο Καναδός Πρωθυπουργός γνωρίζουν τη θέση της γερμανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης σχετικά με την πιθανή αναγνώριση της Παλαιστίνης ως κράτους. Δεν θα υποστηρίξουμε αυτήν την πρωτοβουλία», δήλωσε ο Μερτς.
Ο Γερμανός ηγέτης απέκλεισε επίσης το ενδεχόμενο επανεξέτασης της στάσης του υπό το φως των θανατηφόρων επιθέσεων του Ισραήλ στη Γάζα, οι οποίες στόχευσαν δημοσιογράφους και εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης τη Δευτέρα. «Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και ωρών δεν έχουν αλλάξει τη στάση μας», πρόσθεσε.
Ο παππούς του Γερμανού πολιτικού – και υπαλλήλου της Blackrock, ιδιοκτήτριας των μεγαλύτερων βιομηχανιών όπλων των ΗΠΑ – είναι γνωστό ότι ήταν μέλος του ναζιστικού κόμματος και δήμαρχος μιας μικρής γερμανικής πόλης. Ο σημερινός καγκελάριος έχει δηλώσει ότι είναι περήφανος για την κληρονομιά του παππού του, όπως άλλωστε είχε δηλώσει και η αλήστου μνήμης Αναλίζα Μπέρμποκ. Το μήλο συνήθως πέφτει κάτω από τη μηλιά.
Με τέτοια ‘βαριά’ κληρονομιά, κάποιοι θα απορήσουν για τον “έρωτα” του Γερμανού καγκελάριου προς το σιωνιστικό μόρφωμα. Η απορία αυτή όμως οφείλεται σε άγνοια της Ιστορίας.
Πολύς κόσμος υποθέτει – ή, ακόμη χειρότερα, πιστεύει ότι “ξέρει”, ότι μεταξύ σιωνιστών και ναζί υπήρχε – τουλάχιστον τις δεκαετίες του 1930-1940 – άσβεστο μίσος. Στην πραγματικότητα υπήρχε αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμός, που πήγαζαν τόσο από τους κοινούς στόχους, όσο και από τη συγκλίνουσα κοσμοθεώρηση. Ο αμερικανοεβραίος συγγραφέας Ρέηφ Σόενμαν γράφει σχετικά:
…
Αυτή η στρατηγική στρατολόγησης των λυσσαλέων εχθρών των Εβραίων της Ευρώπης και ευθυγράμμισης με τα πιο άγρια κινήματα και καθεστώτα ως οικονομικούς και στρατιωτικούς προστάτες μιας σιωνιστικής αποικίας στην Παλαιστίνη, δεν εξαίρεσε ούτε τους Ναζί.
Η Σιωνιστική Ομοσπονδία της Γερμανίας έστειλε ένα υπόμνημα υποστήριξης στο Ναζιστικό Κόμμα στις 21 Ιουνίου 1933. Σε αυτό η Ομοσπονδία σημείωνε:
… μια αναγέννηση της εθνικής ζωής όπως αυτή που συμβαίνει στη γερμανική ζωή… πρέπει επίσης να λάβει χώρα στην εβραϊκή εθνική ομάδα.
Με βάση τα θεμέλια του νέου [ναζιστικού] κράτους που έχει καθιερώσει την αρχή της φυλής, επιθυμούμε να εντάξουμε την κοινότητά μας στη συνολική δομή, έτσι ώστε και για εμάς, στον τομέα που μας έχει ανατεθεί, να είναι δυνατή η καρποφόρα δραστηριότητα για την Πατρίδα… [81]
Αντί να αποκηρύξει αυτήν την πολιτική, το συνέδριο της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης το 1933 απέρριψε ένα ψήφισμα που καλούσε σε δράση κατά του Χίτλερ με ψήφους 240 έναντι 43.
Κατά τη διάρκεια αυτού του ίδιου συνεδρίου, ο Χίτλερ ανακοίνωσε μια εμπορική συμφωνία με την Αγγλοπαλαιστινιακή Τράπεζα της WZO [παγκόσμιας σιωνιστικής οργάνωσης], που έσπαγε το εβραϊκό μποϊκοτάζ του ναζιστικού καθεστώτος σε μια εποχή που η γερμανική οικονομία ήταν εξαιρετικά ευάλωτη. Ήταν το απόγειο της Ύφεσης και οι άνθρωποι κουβαλούσαν βαρέλια γεμάτα άχρηστα γερμανικά μάρκα. Η Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση έσπασε το εβραϊκό μποϊκοτάζ και έγινε ο κύριος διανομέας ναζιστικών αγαθών σε όλη τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Ευρώπη. Ίδρυσαν την Ha’avara, μια τράπεζα στην Παλαιστίνη που είχε σχεδιαστεί για να λαμβάνει χρήματα από την γερμανοεβραϊκή αστική τάξη, με τα οποία αγοράστηκαν ναζιστικά αγαθά σε πολύ σημαντικές ποσότητες.
Από το ίδιο βιβλίο αντλούμε το υπόμνημα του Αβραάμ Στερν προς τη γερμανική ναζιστική κυβέρνηση, στο οποίο τους πρόσφερε συνεργασία (ο Στερν ήταν ένας εκ των ηγετών της τρομοκρατικής οργάνωσης Ιργκούν Τσβάι Λεουμί, που αργότερα μετασχηματίστηκε στο κόμμα Λικούντ που συνεχίζει, ως “κυβέρνηση”, την ίδια τρομοκρατική δράση σε χιλιαπλάσια κλίμακα):
Η εκκένωση των εβραϊκών μαζών από την Ευρώπη αποτελεί προϋπόθεση για την επίλυση του εβραϊκού ζητήματος. Αυτό όμως μπορεί να καταστεί δυνατό και ολοκληρωμένο μόνο μέσω της εγκατάστασης αυτών των μαζών στην πατρίδα του εβραϊκού λαού, την Παλαιστίνη, και μέσω της εγκαθίδρυσης ενός εβραϊκού κράτους στα ιστορικά του όρια…
Η Ιργκούν, η οποία γνωρίζει καλά την καλή θέληση της κυβέρνησης του γερμανικού Ράιχ και των αρχών του απέναντι στη σιωνιστική δραστηριότητα εντός της Γερμανίας και απέναντι στα σιωνιστικά σχέδια μετανάστευσης, είναι της άποψης ότι:
1. Θα μπορούσαν να υπάρχουν κοινά συμφέροντα μεταξύ της εγκαθίδρυσης μιας Νέας Τάξης στην Ευρώπη σύμφωνα με τη γερμανική αντίληψη και των πραγματικών εθνικών φιλοδοξιών του εβραϊκού λαού, όπως αυτές ενσαρκώνονται από την Ιργκούν.
2. Η συνεργασία μεταξύ της νέας Γερμανίας και του ανανεωμένου λαϊκού-εθνικού Εβραϊσμού θα ήταν δυνατή και
3. Η εγκαθίδρυση του ιστορικού εβραϊκού κράτους σε εθνική και ολοκληρωτική βάση, και δεσμευμένη από μια συνθήκη με το γερμανικό Ράιχ, θα ήταν προς το συμφέρον μιας διατηρούμενης και ενισχυμένης μελλοντικής γερμανικής θέσης ισχύος στην Εγγύς Ανατολή.
Με βάση αυτές τις σκέψεις, η Ιργκούν στην Παλαιστίνη, υπό την προϋπόθεση ότι οι προαναφερθείσες εθνικές φιλοδοξίες του ισραηλινού κινήματος για την ελευθερία θα αναγνωριστούν από την πλευρά του Γερμανικού Ράιχ, προσφέρεται να συμμετάσχει ενεργά στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας.
Δεν ήταν μόνο η Ιργκούν όμως που πρότεινε στρατιωτική συνεργασία στους ναζί. Και η Χαγκάνα, η “προοδευτική” τρομοκρατική οργάνωση που μετεξελίχθηκε στις σημερινές δυνάμεις κατοχής της Παλαιστίνης, έχει παρόμοια ιστορία. Το 1937 έστειλε από την Παλαιστίνη στη Γερμανία έναν πράκτορα, τον Φάιβελ Πόλκς, με την πρόταση να κατασκοπεύει για λογαριασμό των SS με αντάλλαγμα την οικονομική στήριξη των ναζί για τον εποικισμό της Παλαιστίνης.
Και βέβαια τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Ο Βαρώνος φον Μίλντενσταϊν της υπηρεσίας ασφαλείας των SS επισκέφτηκε την Παλαιστίνη το 1934 ως προσκεκλημένος των εκεί σιωνιστών. Η επίσκεψη διήρκησε 6 μήνες και οδήγησε στη συγγραφή ενός ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε σε 12 συνέχειες στην Der Angriff που κυκλοφορούσε υπό την επιμέλεια του Γιόζεφ Γκέμπελς. Το ρεπορτάζ επαινούσε το σιωνισμό. Για να τιμήσει το ρεπορτάζ αυτό, ο Γκέμπελς παρήγγειλε μία σειρά μετάλλια που είχαν από τη μία μεριά το άστρο του Δαυίδ και από την άλλη τη σβάστικα των ναζί. Κάποια αντίτυπα του μεταλλίου έχουν διασωθεί. Στον ιστότοπο του “κέντρου για την εβραϊκή τέχνη”, που εδρεύει στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, βλέπουμε ότι οι σημερινοί σιωνιστές καθόλου δεν προβληματίζονται από τη συνεργασία των προπατόρων τους με τους γερμανούς ομοϊδεάτες τους οι οποίοι εξολόθρευαν τα αδέλφια τους κατά εκατοντάδες χιλιάδες:
…
Ένα μετάλλιο που κόπηκε προς τιμήν της σειράς άρθρων “Ένας Ναζί Ταξιδεύει στην Παλαιστίνη” που δημοσιεύθηκε στο ναζιστικό περιοδικό “Der Angriff” (Η Επίθεση). Ένα ενθύμιο της συνεργασίας που έλαβε χώρα μεταξύ του Ναζιστικού Κόμματος και της Γερμανικής Σιωνιστικής Ομοσπονδίας, στον κοινό τους στόχο της μετεγκατάστασης Γερμανοεβραίων στην Παλαιστίνη. Γερμανία, 1934.
Το πίσω μέρος του μεταλλίου απεικονίζει ένα αστέρι του Δαβίδ στο κέντρο, περιτριγυρισμένο από την επιγραφή στα γερμανικά “Ένας Ναζί Ταξιδεύει στην Παλαιστίνη” (Ein Nazi fährt nach Palästina). Το πίσω μέρος απεικονίζει μια σβάστικα στο κέντρο και τις λέξεις «Και γράφει γι’ αυτό στην Angriff» (Und erzählt davon in Angriff).
Στην αρχή της ναζιστικής κυριαρχίας στη Γερμανία, το Σιωνιστικό Κίνημα ήταν διατεθειμένο να συνεργαστεί με τη γραμμή που υιοθέτησε η ναζιστική κυβέρνηση εκείνη την εποχή – ενθαρρύνοντας τη μετανάστευση Γερμανοεβραίων στο Eretz Israel [Ο όρος “Eretz Israel” (=γη του Ισραήλ) χρησιμοποιείται από τους σιωνιστές για να περιγράψει την Παλαιστίνη]. Την άνοιξη του 1933, οι ηγέτες της Γερμανικής Σιωνιστικής Ένωσης αποφάσισαν να επικοινωνήσουν με στοιχεία εντός του ναζιστικού κόμματος που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τον σιωνιστικό σκοπό. Ο Kurt Tuchler, Γερμανοεβραίος δικηγόρος και δικαστής και μέλος της διοικητικής επιτροπής της Γερμανικής Σιωνιστικής Ομοσπονδίας, επικοινώνησε με τον Leopold von Mildenstein, έναν ανώτερο ναζί αξιωματικό που ήταν επικεφαλής του εβραϊκού τμήματος της SD (της υπηρεσίας ασφαλείας των SS και του ναζιστικού κόμματος), και του ζήτησε να δημοσιεύσει ένα άρθρο στον ναζιστικό τύπο σχετικά με τους εβραϊκούς οικισμούς στο Eretz Israel. Το 1933, οι δύο άνδρες ταξίδεψαν στο Eretz Israel με τις συζύγους τους και πέρασαν ένα μήνα περιοδεύοντας τη χώρα, ώστε ο von Mildenstein να μπορέσει να σχηματίσει μια εικόνα για τις ακμάζουσες εβραϊκές βιομηχανικές, γεωργικές και οικιστικές προσπάθειες στην Παλαιστίνη. Σε μια αναφορά στο Yad Vashem χρόνια αργότερα, ο Tuchler έγραψε: «Ο σκοπός της επίσκεψης ήταν να δημιουργηθεί σε μια σημαντική ναζιστική εφημερίδα μια εικόνα που θα προωθούσε τον σιωνιστικό σκοπό στο Eretz Israel». Μετά την επιστροφή τους στη Γερμανία, ο von Mildenstein δημοσίευσε μια σειρά από 12 εικονογραφημένα άρθρα στη ναζιστική εφημερίδα «Der Angriff» (Η Επίθεση), η οποία ήταν το φερέφωνο του Joseph Goebbels, του υπουργού Προπαγάνδας των Ναζί. Για να τιμήσει τα άρθρα, ο Goebbels έκοψε αυτό το μετάλλιο.
Δεν είναι να απορούμε λοιπόν βλέποντας νεοναζί και σιωναζί να πηγαίνουν και σήμερα χέρι-χέρι. Είπαμε: το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά.
Τα παραδείγματα συνεργασίας των Γερμανών ναζί με τους σιωνιστές και αντίστροφα θα μπορούσαν να γεμίσουν πολλούς τόμους. Αναφέραμε κάποια δειγματοληπτικά. Περισσότερα μπορεί να βρει ο αναγνώστης που ενδιαφέρεται, μεταξύ άλλων, στο βιβλίο του Σόενμαν που προαναφέραμε.
